سامانه اعلان حریق، به مجموعه ای از قطعات الکترونیکی گفته می شود که وظیفه تشخیص و اعلام حریق در اماکن مختلف را بر عهده دارد. [ ۱]
سامانه های اعلان حریق به سه گروه آدرس پذیر، متعارف و بدون سیم ( وایرلس ) تقسیم می شوند که هر یک از این سامانه ها خود به دو گروه خودکار و دستی تقسیم می شوند. در سیستم های دستی، شستی اعلام حریق، تنها منبع تشخیص حریق است. در واقع کار تشخیص حریق در این گونه سیستم ها فقط به انسان سپرده شده است و در مکان هایی که انسان حضور ندارد، کاربردی ندارند. برخلاف این گونه سیستم ها، سیستم های اعلان حریق خودکار، وابستگی کمتری به تشخیص انسان دارند. سیستم های خودکار، به دو گروه آدرس پذیر، و متعارف یا کانوشنال تفکیک می شوند. در سیستم آدرس پذیر، علاوه بر اعلان حریق، محل دقیق وقوع آن نیز مشخص می شود. [ ۱] در سیستم های متعارف چندین حسگر که یک منطقه از ساختمان را پوشش می دهند در قالب یک مدار به هم پیوسته و به تابلو کنترل مرکزی وصل می شوند پس هر مدار نمایندهٔ یک منطقه است. [ ۲]
از جمله استانداردهای سیستم های اعلان حریق می توان به UL, LPCB, EVPU, EN - 54، NFPA72، BS5839 نام برد. [ ۳]
سامانه های اعلان آتش خودکار قدیمی، معمولاً از یک حسگر یا آشکارساز که خود متصل به خروجی صوتی بود، تشکیل شده بودند؛ ولی این سیستم ها در سال های اخیر، دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند. سامانه های جدیدتر معمولاً از تعدادی شستی اعلان حریق و تعدادی حسگر یا آشکارساز ( Detector ) ، یک سامانه پردازش مرکزی و چند خروجی تشکیل می شوند. [ ۴]
حسگرها و آشکارسازهای اعلان آتش، ( بسته به اینکه به کدام مشخصه آتش حساس باشند ) در گروه های آشکارسازهای دود، آشکارسازهای حرارت، آشکارسازهای منو اکسید کربن، آشکارساز شعله و آشکارسازهای ترکیبی جای دارند. [ ۵]
حسگرهای دود کار تشخیص دود در محل را برعهده دارند. این حسگرها معمولاً در دو گروه حسگر نوری و حسگر یونیزاسیون جای می گیرند. حسگرهای نوری با ارسال علایم نوری به یک گیرنده ( که در داخل خود حسگر مسقر است ) میزان تغییر و کاهش نور رسیده را اندازه گیری می کنند و اگر تغییر آشکاری در میزان نور دریافتی مشاهده کنند، آن را به آتش تعبیر می کنند. حسگرهای یونیزاسیون، شامل دو صفحه نزدیک به هم ( الکترودها ) هستند و از هوای محیط به عنوان الکترولیت استفاده می کنند. چنانچه تغییر ناگهانی در غلظت هوای محیط روی دهد، حسگر آن را به آتش تعبیر می کند. حسگرهای یونیزاسیون، حاوی مقادیر کمی مواد رادیواکتیو بوده ( برای یونیزه کردن ذرات موجود در هوای اطراف الکترودها ) و برای همین عمر دائمی ندارند. [ ۶] [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسامانه های اعلان حریق به سه گروه آدرس پذیر، متعارف و بدون سیم ( وایرلس ) تقسیم می شوند که هر یک از این سامانه ها خود به دو گروه خودکار و دستی تقسیم می شوند. در سیستم های دستی، شستی اعلام حریق، تنها منبع تشخیص حریق است. در واقع کار تشخیص حریق در این گونه سیستم ها فقط به انسان سپرده شده است و در مکان هایی که انسان حضور ندارد، کاربردی ندارند. برخلاف این گونه سیستم ها، سیستم های اعلان حریق خودکار، وابستگی کمتری به تشخیص انسان دارند. سیستم های خودکار، به دو گروه آدرس پذیر، و متعارف یا کانوشنال تفکیک می شوند. در سیستم آدرس پذیر، علاوه بر اعلان حریق، محل دقیق وقوع آن نیز مشخص می شود. [ ۱] در سیستم های متعارف چندین حسگر که یک منطقه از ساختمان را پوشش می دهند در قالب یک مدار به هم پیوسته و به تابلو کنترل مرکزی وصل می شوند پس هر مدار نمایندهٔ یک منطقه است. [ ۲]
از جمله استانداردهای سیستم های اعلان حریق می توان به UL, LPCB, EVPU, EN - 54، NFPA72، BS5839 نام برد. [ ۳]
سامانه های اعلان آتش خودکار قدیمی، معمولاً از یک حسگر یا آشکارساز که خود متصل به خروجی صوتی بود، تشکیل شده بودند؛ ولی این سیستم ها در سال های اخیر، دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند. سامانه های جدیدتر معمولاً از تعدادی شستی اعلان حریق و تعدادی حسگر یا آشکارساز ( Detector ) ، یک سامانه پردازش مرکزی و چند خروجی تشکیل می شوند. [ ۴]
حسگرها و آشکارسازهای اعلان آتش، ( بسته به اینکه به کدام مشخصه آتش حساس باشند ) در گروه های آشکارسازهای دود، آشکارسازهای حرارت، آشکارسازهای منو اکسید کربن، آشکارساز شعله و آشکارسازهای ترکیبی جای دارند. [ ۵]
حسگرهای دود کار تشخیص دود در محل را برعهده دارند. این حسگرها معمولاً در دو گروه حسگر نوری و حسگر یونیزاسیون جای می گیرند. حسگرهای نوری با ارسال علایم نوری به یک گیرنده ( که در داخل خود حسگر مسقر است ) میزان تغییر و کاهش نور رسیده را اندازه گیری می کنند و اگر تغییر آشکاری در میزان نور دریافتی مشاهده کنند، آن را به آتش تعبیر می کنند. حسگرهای یونیزاسیون، شامل دو صفحه نزدیک به هم ( الکترودها ) هستند و از هوای محیط به عنوان الکترولیت استفاده می کنند. چنانچه تغییر ناگهانی در غلظت هوای محیط روی دهد، حسگر آن را به آتش تعبیر می کند. حسگرهای یونیزاسیون، حاوی مقادیر کمی مواد رادیواکتیو بوده ( برای یونیزه کردن ذرات موجود در هوای اطراف الکترودها ) و برای همین عمر دائمی ندارند. [ ۶] [ ۷]
wiki: سامانه اعلام حریق