سام میرزا. ( اِخ ) این میرزا برادر کوچکتر شاه مرحوم ( یعنی شاه طهماسب اول ) بود. عیش و عشرت را دوست میداشت و چند سال درخراسان فرمانفرمایی میکرد. در اقسام نظم و نثر طبع شوخ و متینی داشت. تذکره شعرایی به اسم «تحفه سامی » تألیف کرد و سرانجام در آستانه شیخ صفی الدین منزوی و به شعر و شاعری مشغول شد. این رباعی از اوست :
هرگاه که عشوه آن دلاویز کند
عاشق ز بلا چگونه پرهیز کند
باد است نصیحت کسان در گوشم
اما بادی که آتشم نیز کند.
( مجمع الخواص ص 24 ).
رجوع به آتشکده آذر و فهرست سپه سالار ج 2 ص 461 و تاریخ ادبیات ادوارد برون ج 3 ص 495، 521، 564، شود.