سازوکار اوتیسم

علائم اوتیسم ( به انگلیسی:mechanism of autism ) ناشی از تغییرات مربوط به بلوغ در سیستم های مختلف مغز است. چگونگی بروز اوتیسم به خوبی درک نشده است. مکانیسم آن را می توان به دو حوزه تقسیم کرد: پاتوفیزیولوژی ساختارهای مغزی و فرآیندهای مرتبط با اوتیسم و ارتباطات عصب روانشناختی بین ساختارها و رفتارهای مغز. [ ۱] به نظر می رسد این رفتارها دارای پاتوفیزیولوژی چندگانه هستند. [ ۲] [ ۳]
شواهدی وجود دارد که ممکن است ناهنجاری های محور روده و مغز در آن دخیل باشند. [ ۴] یک بررسی در سال ۲۰۱۵ نشان می دهد که بی نظمی سیستم ایمنی، التهاب دستگاه گوارش، عملکرد بد سیستم عصبی خودمختار، تغییرات فلور روده و متابولیت های غذا ممکن است باعث التهاب عصبی و اختلال عملکرد مغزی شود. [ ۵] یک بررسی در سال ۲۰۱۶ نتیجه گرفت که ناهنجاری های سیستم عصبی روده ممکن است در اختلالات عصبی مانند اوتیسم نقش داشته باشد. اتصالات عصبی و سیستم ایمنی راهی هستند که ممکن است اجازه دهند بیماری های ناشی از روده به مغز سرایت کنند. [ ۶]
چندین شواهد نشان می دهد که اختلال عملکرد سیناپسی جز علل اوتیسم است. [ ۷] برخی از جهش های نادر ممکن است با ایجاد اختلال در برخی از مسیرهای سیناپسی، مانند مواردی که با چسبندگی سلول درگیر هستند، منجر به اوتیسم شود. [ ۸] مطالعات جایگزینی ژن در موش ها نشان می دهد که علائم اوتیسم در مراحل بعدی رشد رخ می دهد که به فعالیت در سیناپس ها و تغییرات وابسته به فعالیت بستگی دارد. [ ۹] به نظر می رسد تمام تراتوژن های شناخته شده ( عواملی که نقایص مادرزادی ایجاد می کنند ) مربوط به خطر اوتیسم در طی هشت هفته اول از زمان لقاح عمل می کنند، و اگرچه این احتمال را نمی توان بعداً ایجاد کرد یا اوتیسم را تحت تأثیر قرار داد، اما شواهد قوی وجود دارد که نشان می دهد اوتیسم در مراحل اولیه شکل گیری به وجود می آید. [ ۱۰]
طیف اتیسم، اختلالی نورولوژیک است که خودش را در سال های اولیه رشد کودک نمایان می کند. این اختلال باعث مشکلاتی چون رفتارهای تکراری وکلیشه ای، نقص در مهارتهای ارتباطی کلامی و غیر کلامی و رفتارهای اجتماعی می گردد. در حال حاضر آمار شیوع اوتیسم ۱نفر در هر ۵۹ تولد است و مهم ترین علتهای ان را در نقایص ژنتیک و زیست محیطی شناسایی نموده اند.
اختلال طیف اوتیسم را بیشتر می توان یک اختلال نورولوژیکی که خودش را در سال های اولیه رشد کودک نمایان می کند معرفی نمود. این اختلال در بیماران اوتیستیک باعث می شود که مغز فرد مبتلا به اوتیسم نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارت های ارتباطی به درستی عمل کند و مزاحم او برای یادگیری چگونگی ارتباط و تعامل با دیگران به طور اجتماعی می شود. کودکان و بزرگسالان دارای اختلال طیف اوتیسم در زمینه ارتباط کلامی و غیرکلامی، مهارت های شناختی معمول، رفتارهای اجتماعی، فعالیت های سرگرم کننده و بازی دارای مشکل می باشند. ریشه کلمه اوتیسم از واژه یونانی Autos به معنی خود گرفته شده است. البته این نام در طول زمان به صورت های گوناگونی به کار می رفته است مانند اوتیسم کودکی اولیه، یا اوتیسم کودکی. پس از مدتی این نام ها تقریباً مترادف با اوتیسم در بزرگسالان به کار رفت و پس از آن این اختلال را در هر دوره سنی به نام اوتیسم می شناسند. اختلال طیف اوتیسم ( ASD ) و اوتیسم دو واژه و عبارت کلی برای گروهی از اختلالات پیچیده در رشد مغز هستند. در سال ۲۰۱۳ در DSM - 5 همه اختلالات طیف اوتیسم در زیر چتر ASD یا اختلالات طیف اوتیسم قرار گرفتند. اکنون دیگر در اختلال طیف اوتیسم به جای انواع اوتیسم ۳ سطح وجود دارد که در آن ها رشد مهارت های اجتماعی، ارتباطات و منابع و ذخایر رفتاری دچار تأخیر و انحراف گردیده است. کودکان درگیر با اختلال طیف اوتیسم اغلب تمایلات شدید و ویژه ای به مجموعه ای از رفتارها نشان می دهند، مقاومت در برابر تغییر رفتارهای تکراری و کلیشه ای و نقص در ارتباط چشمی دارند و پاسخ های مناسبی به محرکات محیطی نمی دهند. این اختلالات تاثیرهای متعدد و بیشماری بر روند رشد می گذارند. هرچه این اختلال زود تشخیص داده شود و فرد مبتلا زودتر وارد چرخه های درمان گردد، زودتر می توان زندگی او را تغییر داد. [ ۱۱]