سازمان منع سلاح های شیمیایی[ ۱] ( به انگلیسی: Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons ) به اختصار «اوپی سی دبلیو»[ ۲] یک نهاد بین - دولتی است که در سال ۱۹۹۷ میلادی و با لازم الاجرا شدن کنوانسیون بین المللی منع جنگ افزارهای شیمیایی، ایجاد شد. مقر این سازمان در شهر لاهه، هلند واقع شده است و تشکیلات آن تحت نظر دولت های امضاکننده کنوانسیون منع تسلیحات شیمیایی اداره می شود. [ ۳]
سازمان منع جنگ افزارهای شیمیایی، در سال ۲۰۱۳ میلادی، موفق به دریافت جایزه نوبل صلح به دلیل «تلاش های گسترده برای از بین بُردن جنگ افزارهای شیمیایی در سطح جهان» شد. [ ۴]
سازمان منع تسلیحات شیمیایی از نهادهای وابسته به سازمان ملل متحد نیست، اما بر اساس قراردادی جداگانه با سازمان ملل متحد دارای همکاری های تنگاتنگ با آن سازمان است. [ ۴]
نخستین بار در سال ۱۸۷۴ در بروکسل کنوانسیون بر پایه کنوانسیون بازدارندگی از کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی، تصویب شد. سپس در نشست کنفرانس های لاهه در سال های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۷ از کشورها خواسته شد تا از کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی در جنگ ها خودداری ورزند با این همه کاربرد گسترده جنگ افزارهای شیمیایی در جنگ جهانی نخست و اثرات تخریبی و هراس ناک آن مایه ای شد تا کشورها بازدارندگی کامل از بکارگیری جنگ افزارهای شیمیایی را دنبال کنند. پروتکل سال ۱۹۲۵ ژنو اگر چه توانست بازدارندگی حقوقی از کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی ایجاد کند ولی توانا نبود از فرآوری و تکثیر آن ها جلوگیری نماید. پس، امکان تکثیر و اندوخته سازی جنگ افزارهای شیمیایی بدون محدودیت ویژه قانونی برای کشورها فراهم بود. در زمان امضای پروتکل ژنو ۱۲۰ کشور از کشورهایی که در ژنو گرد آمده بودند آن را امضا کردند دولت های آمریکا، ژاپن، برزیل و آرژانتین از آن میان کشورهایی بودند که از امضای پروتکل خودداری کردند شوروی نیز با پیوست شرط امکان بکارگیری جنگ افزارهای شیمیایی و میکروبی در برابر کشورهای غیر عضو در پروتکل به امضای اسناد مربوطه دست زد.
در سال ۱۹۴۸در چارچوب فعالیت های سازمان ملل دربارهٔ خلع جنگ افزار، کمیته جنگ افزارهای متعارف، جنگ افزارهایی شیمیایی را به نام جنگ افزارهای نابودی گروهی در کنار جنگ افزارهای هسته ای قرار داد. نخستین قطعنامه گردهمایی همگانی سازمان ملل دربارهٔ جنگ افزارهای شیمیایی در سال ۱۹۶۶به تصویب رسید و در سال ۱۹۶۸مجمع عمومی دبیرکل را ملزم ساخت تا گزارشی دربارهٔ آثار زیانبار جنگ افزارهای شیمیایی ارائه نماید. در پی تلاش هایی که برای بازداشته کردن ساخت، تولید، انبار کردن و کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی و میکروبی صورت گرفت پیمانی در سال ۱۹۷۲ به امضا رسید که بر پایه آن دولت های امضاکننده پایبند شدند که تحت هیچ شرایطی جنگ افزارهای بیولوژیک را فرآوری و انبار نکنند و از گسترش آن خودداری ورزند. هم اکنون بیش از ۱۱۰کشور عضو این پیمان هستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسازمان منع جنگ افزارهای شیمیایی، در سال ۲۰۱۳ میلادی، موفق به دریافت جایزه نوبل صلح به دلیل «تلاش های گسترده برای از بین بُردن جنگ افزارهای شیمیایی در سطح جهان» شد. [ ۴]
سازمان منع تسلیحات شیمیایی از نهادهای وابسته به سازمان ملل متحد نیست، اما بر اساس قراردادی جداگانه با سازمان ملل متحد دارای همکاری های تنگاتنگ با آن سازمان است. [ ۴]
نخستین بار در سال ۱۸۷۴ در بروکسل کنوانسیون بر پایه کنوانسیون بازدارندگی از کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی، تصویب شد. سپس در نشست کنفرانس های لاهه در سال های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۷ از کشورها خواسته شد تا از کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی در جنگ ها خودداری ورزند با این همه کاربرد گسترده جنگ افزارهای شیمیایی در جنگ جهانی نخست و اثرات تخریبی و هراس ناک آن مایه ای شد تا کشورها بازدارندگی کامل از بکارگیری جنگ افزارهای شیمیایی را دنبال کنند. پروتکل سال ۱۹۲۵ ژنو اگر چه توانست بازدارندگی حقوقی از کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی ایجاد کند ولی توانا نبود از فرآوری و تکثیر آن ها جلوگیری نماید. پس، امکان تکثیر و اندوخته سازی جنگ افزارهای شیمیایی بدون محدودیت ویژه قانونی برای کشورها فراهم بود. در زمان امضای پروتکل ژنو ۱۲۰ کشور از کشورهایی که در ژنو گرد آمده بودند آن را امضا کردند دولت های آمریکا، ژاپن، برزیل و آرژانتین از آن میان کشورهایی بودند که از امضای پروتکل خودداری کردند شوروی نیز با پیوست شرط امکان بکارگیری جنگ افزارهای شیمیایی و میکروبی در برابر کشورهای غیر عضو در پروتکل به امضای اسناد مربوطه دست زد.
در سال ۱۹۴۸در چارچوب فعالیت های سازمان ملل دربارهٔ خلع جنگ افزار، کمیته جنگ افزارهای متعارف، جنگ افزارهایی شیمیایی را به نام جنگ افزارهای نابودی گروهی در کنار جنگ افزارهای هسته ای قرار داد. نخستین قطعنامه گردهمایی همگانی سازمان ملل دربارهٔ جنگ افزارهای شیمیایی در سال ۱۹۶۶به تصویب رسید و در سال ۱۹۶۸مجمع عمومی دبیرکل را ملزم ساخت تا گزارشی دربارهٔ آثار زیانبار جنگ افزارهای شیمیایی ارائه نماید. در پی تلاش هایی که برای بازداشته کردن ساخت، تولید، انبار کردن و کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی و میکروبی صورت گرفت پیمانی در سال ۱۹۷۲ به امضا رسید که بر پایه آن دولت های امضاکننده پایبند شدند که تحت هیچ شرایطی جنگ افزارهای بیولوژیک را فرآوری و انبار نکنند و از گسترش آن خودداری ورزند. هم اکنون بیش از ۱۱۰کشور عضو این پیمان هستند.
