ساده زیستی علما

[ویکی فقه] زهد یکی از فضائل اخلاقی است که مورد تشویق و ترغیب آیات قرآن و روایات اهل بیت (علیهم السّلام) است. چنانچه ملااحمد نراقی در معراج السعاده ذکر می کند: ضد ّ محبت دنیا و مال را زهد گویند و آن عبارت است از دل برداشتن از دنیا و آستین فشاندن بر آن و اکتفاء کردن به قدر ضرورت از برای حفظ بدن»
پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) در توصیف زاهدان می فرماید: زاهد دوست دارد آنچه را که خدا دوست دارد و دشمن دارد آنچه را او دشمن دارد، از حلال دنیا اجتناب کرده، به حداقل اکتفاء می کند و به حرام آن اعتنائی ندارد.»
صدوق، محمد بن علی، معانی الاخبار، ص۲۶۱، دار المعرفة للطباعة والنشر.
در قرآن کریم نیز بر دوری از دنیا و فریفته نشدن از آن تاکید شده است. «وَ مَا الْحَیاةُ الدُّنْیا اِلاَّ مَتاعُ الْغُرُورِ؛
حدید/سوره۵۷، آیه۲۰.
سیره عملی معصومین (علیهم السّلام) نیز گواهی بر ساده زیستی و زاهد پیشگی آنهاست.حضرت علی (علیه السّلام) در نامه به حاکم بصره مرقوم می فرماید:بدان که امام شما از دنیای خود به دو جامه ی کهنه و از خوراکش به دو قرص نان اکتفاء کرده است... به خدا سوگند از دنیای شما نه طلا اندوخته و نه از غنیمت های آن مال زیادی ذخیره کرده و غیر از این جامه ی کهنه جامه ی دیگری آماده نکرده ام... . من اگر بخواهم می توانم از عسل مصّفی بنوشم و از مغز گندم برای خود نان تهیه کنم و لباس های نرم و لطیف بپوشم ولی هیهات چگونه ممکن است هوای نفس بر من غلبه کند و مرا به سوی بهترین خوراک ها بکشاند در صورتی که شاید در سراسر کشور حجاز یا در سرزمین یمامه افرادی یافت شوند که امید همین یک قرص نان را هم ندارند و دیر زمانی است که شکم شان سیر نشده است، آیا سزاوار است شب را با سیری صبح کنم در صورتی که در اطرافم شکم های گرسنه و جگرهای سوزان قرار دارد؟»
دشتی، محمد، نهج البلاغه، ص۲۸۱، نامه ۴۵.
...