زینت پردازی

دانشنامه آزاد فارسی

زینت پردازی ( ornamentation)
در موسیقی، بخشیدن شاخ وبرگ تزیینی به ملودی، یا تأکیدگذاری بر یک خصوصیت ساختاری مانند انتهای یک جمله، با نت های تفصیلی یا خوشه ای، که در نت نویسی با علامت های ویژه ای مشخص می شوند. از نمونه های زینت عبارت اند از گروپتو، چرخش سیر ملودی دور یک نت، تحریر، آپوجاتورا، اشاره به سمت بالا یا پایین، آرپژ، و موردان یا گزش، نوعی تریل یا تحریر تأکیددار. در سراسر تاریخ موسیقی تا حداقل اوایل قرن ۱۹، رپرتوآرهای بسیاری یافت می شوند که در آن ها از اجراکننده انتظار می رود جزئیاتی زینتی را به کار بیفزاید. علامت های تندنویسی برای اشاره به زینت های ساده، لااقل از اوایل قرن ۱۶ پدید آمدند (هرچند نشانه هایی از حضور آن ها را در سرودهای قدیمی تر نیز می توان دید)؛ اما از قرن ۱۷، مشخص سازی آن ها به کمک نظام هایی دقیق و پیچیده آغاز شد که در قالب تابلاتورهای مفصل و جزءبه جزء زینت ها نشان داده شده اند، و نیمۀ اول قرن ۱۸ دوران اوج و اعتلای آن ها بود. از اوایل قرن ۱۹ اجراکنندگان ترجیح می دهند، زینت های بداهه پردازی شدۀ خود را به کار نبرند و به جای آن فقط به زینت هایی تکیه کنند که آشکارا آهنگ ساز مشخص کرده است. نیز ← آچاکاتورا؛ آرپژ؛ترمولو؛ ویبراتو

پیشنهاد کاربران

بپرس