زیستگاه مریخی ( انگلیسی: Mars habitat ) یا شهرک مریخی ( بهرام کده ) مکانی است که انسان ها بتوانند در داخل آن بر روی سطح کره مریخ ( بهرام ) زندگی کنند. یک شهرک مریخی باید با شرایط سطح آن سیاره که تقریباً هیچ اکسیژنی در هوا ندارد، سرما در آن شدید است، فشار هوایش کم و تابش کیهانی بر آن زیاد است، مقابله کند. از طرف دیگر، زیستگاه یا دهکده مریخی ممکن است در زیر زمین ساخته شود، که این امر به حل برخی از مشکلات کمک می کند اما مشکلات تازه ای ایجاد می کند. زیستگاه مریخی ممکن است برای سفر اکتشافی، به عنوان قرارگاه موقت یا شهرک دائمی استفاده شود.
یکی از چالش های شهرک سازی در مریخ هزینه های سنگین مصالح ساختمانی است که تا دهه ۲۰۱۰ میلادی برای ساخت هر آجر حدود ۲ میلیون دلار برآورد شد. [ ۱] افزون بر این، نیروی گرانش در مریخ کمتر از زمین است، تابش خورشیدی بیشتر و چرخه دما شدیدتر است و برای جلوگیری از فرار هوا از سازه ها به نیروی بیشتری نیاز است. برای رفع این دشواری ها، معماران تلاش کرده اند تا تعادل مناسبی بین استفاده از مواد موجود در سیاره و مواد ارسالی پیدا کنند. برای نمونه، یک ایده این است که از سنگ پوشه سطح مریخ برای محافظت در برابر تابش های زیانمند استفاده شود، و ایده دیگر استفاده از یخ شفاف ( ترانما ) است تا نور غیر مضر بتواند وارد زیستگاه شود. طراحی زیستگاه مریخی همچنین می تواند شامل مطالعه شرایط محلی، از جمله فشارها، دما و مواد محلی به ویژه آب باشد.
چالش های مهم زیستگاه های مریخ حفظ محیط مصنوعی و محافظت علیه تابش شدید خورشید است. انسان ها همواره نیاز به یک محیط تحت فشار و نیاز به محافظت در برابر جو سمی مریخ دارند. هم پیوسته بودن زیستگاه ها سودمند است، زیرا حرکت بین سازه های جداگانه نیاز به یک لباس فضایی تحت فشار و احتمالاْ یک مریخ نورد دارد.
یکی از بزرگترین دشواری ها مربوط به رساندن مواد و تجهیزات به مریخ است، یعنی فرار از جو زمین، تداوم یافتن سفر و سرانجام فرود آمدن بر روی سطح مریخ. یکی از جنبه های مفید جو مریخ این است که ترمز هوایی در آن امکان پذیر است. این امر باعث صرفه جویی در انرژی لازم برای فرود بر بهرام است.
با این حال، پس از ورود فضاپیماها به مدار مریخ، انتقال مواد از مدار به سطح کره یک وظیفه نه چندان آسان و نیازمند انرژی مضاعف است. در اواخر دهه ۱۹۶۰، ایالات متحده موشک ساتورن پنج را ساخت که قادر بود خدمه سه نفره را از مدار ماه به سطح برده و بازآورد. این عملیات به شماری سخت افزار ویژه و توسعه تکنیکی معروف به پهلوگیری مداری ماه نیاز داشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیکی از چالش های شهرک سازی در مریخ هزینه های سنگین مصالح ساختمانی است که تا دهه ۲۰۱۰ میلادی برای ساخت هر آجر حدود ۲ میلیون دلار برآورد شد. [ ۱] افزون بر این، نیروی گرانش در مریخ کمتر از زمین است، تابش خورشیدی بیشتر و چرخه دما شدیدتر است و برای جلوگیری از فرار هوا از سازه ها به نیروی بیشتری نیاز است. برای رفع این دشواری ها، معماران تلاش کرده اند تا تعادل مناسبی بین استفاده از مواد موجود در سیاره و مواد ارسالی پیدا کنند. برای نمونه، یک ایده این است که از سنگ پوشه سطح مریخ برای محافظت در برابر تابش های زیانمند استفاده شود، و ایده دیگر استفاده از یخ شفاف ( ترانما ) است تا نور غیر مضر بتواند وارد زیستگاه شود. طراحی زیستگاه مریخی همچنین می تواند شامل مطالعه شرایط محلی، از جمله فشارها، دما و مواد محلی به ویژه آب باشد.
چالش های مهم زیستگاه های مریخ حفظ محیط مصنوعی و محافظت علیه تابش شدید خورشید است. انسان ها همواره نیاز به یک محیط تحت فشار و نیاز به محافظت در برابر جو سمی مریخ دارند. هم پیوسته بودن زیستگاه ها سودمند است، زیرا حرکت بین سازه های جداگانه نیاز به یک لباس فضایی تحت فشار و احتمالاْ یک مریخ نورد دارد.
یکی از بزرگترین دشواری ها مربوط به رساندن مواد و تجهیزات به مریخ است، یعنی فرار از جو زمین، تداوم یافتن سفر و سرانجام فرود آمدن بر روی سطح مریخ. یکی از جنبه های مفید جو مریخ این است که ترمز هوایی در آن امکان پذیر است. این امر باعث صرفه جویی در انرژی لازم برای فرود بر بهرام است.
با این حال، پس از ورود فضاپیماها به مدار مریخ، انتقال مواد از مدار به سطح کره یک وظیفه نه چندان آسان و نیازمند انرژی مضاعف است. در اواخر دهه ۱۹۶۰، ایالات متحده موشک ساتورن پنج را ساخت که قادر بود خدمه سه نفره را از مدار ماه به سطح برده و بازآورد. این عملیات به شماری سخت افزار ویژه و توسعه تکنیکی معروف به پهلوگیری مداری ماه نیاز داشت.
wiki: زیستگاه مریخی