سیارات در سامانه های ستاره ای دوگانه ممکن است نامزد میزبانی زیست فرازمینی باشند. زیست پذیری سامانه های ستاره ای دوگانه توسط عواملی زیاد و منابعی مختلف تعیین می شود. تخمین های معمولی اغلب نشان می دهند که ۵۰٪ یا بیشتر از تمام سامانه های ستاره ای، ستاره های دوگانه هستند. این تخمین ممکن است ناشی از جهت گیری ذهنی ساده ای باشد، زیرا ستارگان پرجرم و درخشان، تمایل به دوتایی بودن دارند و این اجرام به راحتی قابل مشاهده و فهرست بندی هستند. تجزیه و تحلیل دقیق تر نشان داده است که ستارگان کم نور رایج تر، معمولاً تکی هستند، بنابراین تا دو سوم تمام سامانه های ستاره ای، تکی هستند. [ ۱]
گفته می شود سیاراتی که فقط به دور یک ستاره در یک جفت دوتایی می چرخند، دارای مدار "نوع S" هستند، در حالی که سیاراتی که به دور هر دو ستاره می چرخند دارای مدار "نوع P" یا " سیاره ستاره دوگانه " هستند. تخمین زده شده که ۵۰ تا ۶۰ درصد از ستارگان دوگانه قادر به پشتیبانی از سیارات خاکی قابل سکونت در محدوده مداری پایدار هستند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگفته می شود سیاراتی که فقط به دور یک ستاره در یک جفت دوتایی می چرخند، دارای مدار "نوع S" هستند، در حالی که سیاراتی که به دور هر دو ستاره می چرخند دارای مدار "نوع P" یا " سیاره ستاره دوگانه " هستند. تخمین زده شده که ۵۰ تا ۶۰ درصد از ستارگان دوگانه قادر به پشتیبانی از سیارات خاکی قابل سکونت در محدوده مداری پایدار هستند. [ ۲]
