در شبکه های فراگیر که از یک کانال مشترک استفاده می کنند، اولین مسئله ای که پیش می آید این است که چه کسی از این کانال استفاده کند. به این کانال گاهی کانالهای با دسترسی چند گانه یا کانالهای با دسترسی تصادفی گوییم. حال وظیفه ما است که تصمیم گیری کرده و به ایستگاه های مختلف این اجازه را بدهیم که از کانال مشترک موجود استفاده بهینه را ببرند. وظیفه این عمل در دنیای شبکه بر عهده نرم افزارهای زیر لایهٔ نظارت بر دسترسی به رسانه انتقال ( MAC ) است. این زیر لایه وظیفه دارد که به کمک پروتکل هایی که در زیر ذکر می کنیم عدالت را بین ایستگاه ها پیاده نماید. حال فرض کنیم این کنترل انجام نگردد، در این حالت ممکن است چند ایستگاه به طور هم زمان نسبت به قرار دادن بسته های اطلاعاتی بر روی کانال اقدام کنند ( این سناریو یادآور پاسخگویی هم زمان دانشجویان یک کلاس به یک پرسش استاد است ) . طبیعی است که هیچ یک از این بسته های اطلاعاتی قابل بازیافت توسط گیرنده ( استاد در مثال ما ) نیست. به این رویداد را تصادم گوییم. در کانال های شبکه می توان با بررسی توان مصرفی یا اندازه گیری و مقایسهٔ پهنای پالس سیگنال دریافتی از کانال و مقایسهٔ آن با سیگنال ارسالی تشخیص داده می شود. این فرایند تشخیص، به صورت آنالوگ انجام می شود و کدینگ خاصی همچون منچستر در این تشخیص کاربرد دارد.
نورمن آبرامسون و همکاران او این روش را ایجاد کردند و دانشمندان دیگر به مرور به تکمیل آن پرداختند. دو نوع از این پروتکل ها در زیر بیان می شود.
در این روش که می توان آن را بی منطق ترین حالت هم دانست، تمام ایستگاه ها به محض آماده شدن بسته های اطلاعاتی شان، آن را به کانال انتقال می فرستند. اگر تصادمی رخ نداد که چه بهتر ولی اگر تصادمی رخ داد آن را توسط کانال مستقلی گزارش می کند. بعد از گزارش تصادم این فرایند دوباره تکرار می شود. بعد محاسبات آماری مشخص شده است که در این حالت تنها ۱۸ درصد از کانال بهره برداری می شود. بیشینهٔ کارایی در این روش با طول فریم یکسان بدست می آید. زمانیکه برخورد به وجود می آید، فرستنده زمانی با طول تصادفی را صبر می کند و داده ها را دوباره منتقل می کند. منتظر پیام تصدیق دریافت ( Ack ) می ماند اگر پیامِ تصدیقِ دریافت را دریافت نکرد دوباره داده ها را ارسال می کند.
در این روش از برش های زمانی استفاده می شود. الگوریتم این روش به قرار زیر است:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنورمن آبرامسون و همکاران او این روش را ایجاد کردند و دانشمندان دیگر به مرور به تکمیل آن پرداختند. دو نوع از این پروتکل ها در زیر بیان می شود.
در این روش که می توان آن را بی منطق ترین حالت هم دانست، تمام ایستگاه ها به محض آماده شدن بسته های اطلاعاتی شان، آن را به کانال انتقال می فرستند. اگر تصادمی رخ نداد که چه بهتر ولی اگر تصادمی رخ داد آن را توسط کانال مستقلی گزارش می کند. بعد از گزارش تصادم این فرایند دوباره تکرار می شود. بعد محاسبات آماری مشخص شده است که در این حالت تنها ۱۸ درصد از کانال بهره برداری می شود. بیشینهٔ کارایی در این روش با طول فریم یکسان بدست می آید. زمانیکه برخورد به وجود می آید، فرستنده زمانی با طول تصادفی را صبر می کند و داده ها را دوباره منتقل می کند. منتظر پیام تصدیق دریافت ( Ack ) می ماند اگر پیامِ تصدیقِ دریافت را دریافت نکرد دوباره داده ها را ارسال می کند.
در این روش از برش های زمانی استفاده می شود. الگوریتم این روش به قرار زیر است:
