زکاء
لغت نامه دهخدا
زکاء. [ زَ ] ( ع مص ) ( از «زک ی » ) گوالیدن و افزون شدن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || تشنه گردیدن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
زکاء. [ زُ ] ( ع مص ) ( از «زک ء» ) زُکَاءْ. مرد بسیارسیم و توانگر و زودنقد. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ).
زکاء. [ زَ ءْ ] ( ع مص ) زدن. || دادن و یا زودتر دادن : زکاه الفاً؛ داد او را هزار یا زودتر داد نقد او را. || پناه گرفتن به سوی کسی و تکیه کردن بر آن.( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || گائیدن جاریه را. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). || انداختن ناقه ، بچه را در پای خود. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). انداختن ماده شتر، بچه خود را در زیر پای خود. ( ناظم الاطباء ).
زکاء. [ زُ ک َءْ ] ( ع ص ) مرد بسیارسیم و توانگر و زودنقد. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به زُکاء شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید