زنجیرزنی

[ویکی فقه] زنجیر زنی نوعی عزاداری است.
زنجیر زنی زدن زنجیر بر دوش و پشت در مراسم عزاداری می باشد.

کاربرد زنجیر زنی در فقه
عنوان یاد شده در بخش استفتائات آمده است.

← احکام زنجیر زنی
۱. ↑ صراط النجاة ج۲، ص۴۴۵-۴۴۶.
...

[ویکی شیعه] زَنْجیرزَنی از آیین های جمعی سوگواری شیعیان است که در آن برای یادکرد مصائب اهل بیت خصوصا اسرای کربلا، زنجیرهایی که به صورت خوشه ای به دسته ای چوبی آویخته شده را بر شانه خود فرود می آورند. گستره این آیین هند، پاکستان، ایران و عراق است. این آیین نوعا مردانه و به صورت گروهی در مناسبت های مهم عزاداری مانند دهه اول محرم و دهه آخر صفر برگزار می شود. زنجیرزنی در سبک های گوناگونی انجام می شود و غالبا همراه دسته های زنجیرزنی، نوحه خوانده شده و از طبل و سنج استفاده می شود. اگرچه غالب فقها زنجیرزنی را جایز شمرده اند، اما گروهی از فقها زنجیرزنی را همانند قمه زنی تحریم کرده اند.
منشأ زنجیرزنی را هند و پاکستان دانسته اند. احتمالاً این آیین در اواسط دوران قاجار به ایران آمده باشد. در منابع قدیمی تر گزارشی از زنجیرزنی نیست. در سفرنامه های اروپاییان در عهد ناصرالدین شاه، گزارش هایی از زنجیرزنی آمده است. در زمان رضاشاه، آیین های عزاداری از جمله زنجیرزنی ممنوع شد. در زمان محمدرضا پهلوی نیز در مقاطعی محدودیت هایی در برگزاری این مراسم ایجاد شد. به عنوان نمونه، در شهریور۱۳۳۴، در آستانه ی محرم، حکومت پهلوی به استناد فتوایی از سید هبةالدین شهرستانی، از فقهای وقت عراق، زنجیرزنی و برخی عزاداری های دیگر را ممنوع کرد. این ممنوعیت اعتراض هایی را در پی داشت؛ یکی از این اعتراضات، دسته بزرگ زنجیرزنی آذربایجانی ها بود که در هشتم محرم در منزل سید محمد بهبهانی تحصن کردند و سرانجام با دخالت حسین علاء نخست وزیر وقت، خاتمه یافت. هم چنین در ۱۹۲۷، در حیدرآباد زنجیرزنی ممنوع شد.
زنجیرزنی از آیین های عزاداری شیعیان است که عمدتا در کشورهای ایران، عراق، لبنان، پاکستان و هند به اشکال مختلف انجام می شود.

[ویکی شیعه] زنجیرزنی (آیین). زَنْجیرزَنی از آیین های جمعی سوگواری شیعیان است که در آن برای یادکرد مصائب اهل بیت خصوصا اسرای کربلا، زنجیرهایی که به صورت خوشه ای به دسته ای چوبی آویخته شده را بر شانه خود فرود می آورند. گستره این آیین هند، پاکستان، ایران و عراق است. این آیین نوعا مردانه و به صورت گروهی در مناسبت های مهم عزاداری مانند دهه اول محرم و دهه آخر صفر برگزار می شود. زنجیرزنی در سبک های گوناگونی انجام می شود و غالبا همراه دسته های زنجیرزنی، نوحه خوانده شده و از طبل و سنج استفاده می شود. اگرچه غالب فقها زنجیرزنی را جایز شمرده اند، اما گروهی از فقها زنجیرزنی را همانند قمه زنی تحریم کرده اند.
منشأ زنجیرزنی را هند و پاکستان دانسته اند. احتمالاً این آیین در اواسط دوران قاجار به ایران آمده باشد. در منابع قدیمی تر گزارشی از زنجیرزنی نیست. در سفرنامه های اروپاییان در عهد ناصرالدین شاه، گزارش هایی از زنجیرزنی آمده است. در زمان رضاشاه، آیین های عزاداری از جمله زنجیرزنی ممنوع شد. در زمان محمدرضا پهلوی نیز در مقاطعی محدودیت هایی در برگزاری این مراسم ایجاد شد. به عنوان نمونه، در شهریور۱۳۳۴، در آستانه ی محرم، حکومت پهلوی به استناد فتوایی از سید هبةالدین شهرستانی، از فقهای وقت عراق، زنجیرزنی و برخی عزاداری های دیگر را ممنوع کرد. این ممنوعیت اعتراض هایی را در پی داشت؛ یکی از این اعتراضات، دسته بزرگ زنجیرزنی آذربایجانی ها بود که در ۸ محرم در منزل سید محمد بهبهانی تحصن کردند و سرانجام با دخالت حسین علاء نخست وزیر وقت، خاتمه یافت. هم چنین در ۱۹۲۷، در حیدرآباد زنجیرزنی ممنوع شد.
زنجیرزنی از آیین های عزاداری شیعیان است که عمدتا در کشورهای ایران، عراق، لبنان، پاکستان و هند به اشکال مختلف انجام می شود.

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
از سنت های عزاداری در ایران است، در پاکستان و هندوستان نیز این شیوه از دیرباز رواج داشته است. مجموعه ای از حلقه های ریز متصل به هم که به دسته ای چوبی یا فلزی وصل می شود «زنجیر» نام دارد و آن را در ایام عاشورا، به صورت دسته جمعی و در هیات های عزاداری، همراه با نوحه خوانی بر پشت می زنند و گاهی جای آن کبود یا مجروح می شود. غالبا این مراسم با سنج همراه است.
این شیوه عزاداری که اغلب همراه با خون آمدن از پشت زنجیرزنان است، به ویژه در برخی مناطق و ملت ها که تیغ هایی هم به زنجیرها می بستند، در گذشته چون در دید برخی غیرمسلمانان تاثیر سوء داشت، برخی علما به حرمت زنجیرزدن و قمه زدن و خون از سر و شت خویش جاری کردن فتوا دادند.
در مقابل آنان نیز علمای دیگری در پاسخ به استفتاهای مردم، حکم به جواز دادند. این مساله، بارها در گذشته منشا کشمکش های مذهبی گشته است.
از جمله آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی فتوا به حرمت داد و سید محسن امین از او انتقاد کرد و این مساله به مطبوعات و مجلات آن روزگار کشیده شد. و از آن پس بازار استفتاء و افتاء داغ شد و مجموعه هایی نیز که حاوی این نظرات فقهی بود، منتشر گردید. نظیر آن نسبت به قمه زنی هم در تاریخ معاصر وجود دارد.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.

زنجیرزنی یا خود - تازیانه زدن نوعی عمل تأدیبی و عبادی است که باید خود را با زنجیر یا ابزار دیگری که موجب ایجاد درد می شود، شلاق بزند. ادیان اصلی که خود شلاق زنی می کنند شامل مسیحیت و یهودیت است. این آیین همچنین در میان اعضای چندین فرقه مدیترانه ای، مانند مصری و رومی، انجام شده است
مراسم عزاداری به ویژه در ماه محرم که در آن عزاداران به صورت گروهی در دسته های عموماً منظم و بعضاً نامنظم با زنجیر به کتف و پشت خود می کوبند.
زنجبر زنى بیشتر در شهر اردبیل - ایران از دوران صفویان رواج داشته و در کشور خاستگاه اصلى این آیین در اردبیل است زنجیر زنى منظم در معیت بزرگان محله هاى ششگانه اردبیل همراه با آیین و مداحى هاى قدیمى و سنتى به صورت دلنشین و زیبا و منظم صورت میگیرد . زنجیر زنى و طشت گذارى اردبیل در جهان شهرت دارد
زنجیرزنی یکی از مراسم شیعیان به هنگام عزاداری دوران محرم یا در دهه آخر ماه صفر است. در این مراسم مردان با زنجیر بر پشت خود می کوبند.
زنجیر زنی در حالت های مختلف انجام می گیرد مثلاً تک ضرب - سه ضرب - چهار ضرب - پنج ضرب وبیشتر - که با خواندن اشعار و مدیحه سرایی همراه است همچنین با طبل و سنج ریتم خواصی به آن داده می شود؛ در یکی از روستاهای شهرستان جرقویه اصفهان به نام آذرخواران زنجیرزنی زیبایی به عمل می آورند که به سه صورت به ترتیب شش ضرب و پنج ضرب و تک ضرب همراه مداحی انجام می شود. معمولاً زنجیر زنان پیشکسوت در جلو و به ترتیب جوانان و نوجوانان و کودکان در پشت سَر آن ها زنجیر می زنند

نوعی عزاداری، با زنجیر بر پشت کتف کوفتن عزاداران، با ضربی هماهنگ. زنجیر، از رشته هایی از چندین حلقۀ فلزی به هم متصل شده تشکیل می شود که انتهای همۀ آن، با هم در دسته ای چوبی قرار می گیرد. زنجیرزنی، به ویژه در مراسم عزاداری دهۀ نخست ماه محرم و روزهای نوزدهم تا بیست ویکم ماه رمضان انجام می گیرد. بهترین زنجیرهای عزاداری در زنجان ساخته می شود. زنجیرزنان نیز، چون سینه زنان (← سینه زنی)، زنجیرهای خود را هماهنگ با نوای نوحه خوان (← نوحه خوانی) و ضرب سنج ها و طبل های این مراسم بالا می برند و بر پشت کتف می کوبند. در هریک از نواحی ایران نوع خاصی از زنجیرزنی رواج دارد. زنجیرزنان مناطقی، چون آذربایجان و اردبیل، دشداشه هایی مشکی بر تن می کنند که در محل فرودآمدن زنجیر شکافی دارد که از آن، پوست بدن نمایان است، بدین نیت که پوست از ضربات زنجیر سوز بیشتری یابد. گیلانیان عموماً سه ضرب زنجیر می زنند؛ یک ضرب بر پشت یک کتف و ضرب دوم بر وسط سینه و ضرب سوم بر پشت کتف دیگر. مرسوم است که زنجیرزنان در آغاز نوحه خوانی برای هماهنگ شدن با نوای نوحه خوان و سنج و طبل زنان، زنجیرهای خود را جِرِنگاجِرِنگ تکان دهند.