زبان های چینی شاخه اصلی خانواده زبان های چینی - تبتی را تشکیل می دهند. غالباً مطرح می شود که بین زبان های چینی و سایر اعضای خانواده ( زبان های تبتی - برمه ای ) اختلاف اساسی وجود دارد، اما این نظر توسط تعداد فزاینده ای از محققان رد می شود. زبان های بای، که طبقه بندی آنها دشوار است، ممکن است شاخه ای جداشده از چینی کهن و جزئی از خانواده زبان های چینی باشد. [ ۳]
زبان های چین ( انگلیسی: Languages of China ) زبان هایی هستند که در چین صحبت می شوند. زبان غالب در چین که به هفت گروه زبان اصلی ( که به دلایل سیاسی به عنوان لهجه تقسیم بندی می شوند ) تقسیم می شود، به عنوان هانیو ( چینی ساده شده: 汉语؛ چینی سنتی: 漢語؛ پینین: هاننی ) شناخته می شود و به عنوان یک رشته علمی مجزا در چین در نظر گرفته شده و مطالعه می شود. هانیو یا زبان هان، هشت گونه اصلی را شامل می شود که از نظر ساخت شناسی واژگانی و آوایی از یکدیگر به حدی متفاوت هستند که اغلب از نظر متقابل برای گویشوران خود غیرقابل درک خواهند بود شبیه زبان انگلیسی و زبان آلمانی یا زبان دانمارکی. زبان هایی که بیشتر مورد مطالعه و پشتیبانی دولت قرار گرفته اند شامل زبان چینی، زبان مغولی، زبان تبتی، زبان اویغوری و زبان ژوانگ است. چین ۳۰۲ زبان زنده دارد که در اتنولوگ ذکر شده است. بر اساس برآوردها در سال ۲۰۱۰ میلادی ۹۵۵ میلیون نفر از جمعیت ۱۳۴۰ میلیون نفری چین به گونه های مختلف زبان ماندارین به عنوان زبان اول صحبت می کنند که در حدود ۷۱ درصد جمعیت این کشور می باشند.
تعداد سخنوران شاخه های اصلی زبانهای چینی، برگرفته از آمار یا تخمین ( ۲۰۱۹ ) و گردشده:[ ۴] [ ۵] [ ۶]
دسته بندی سنتی و گویشی زبان های چینی مبتنی بر سیر تکامل دسته های صدای چینی میانه است. برای دسته بندی، تحقیقات و مقایسه های کمی انجام شده است ( روش معمول برای بازسازی روابط بین زبان ها ) و در مورد میزان فهم متقابل بین زبان ها اطلاعات کمی موجود است. حتی در دسته بندی گویش ها نیز در مورد جزییات اختلاف وجود دارد. استقرار سه سرگروه جدید هوی، جین و پینگ در دهه ۱۹۸۰، با وجود اینکه پینگ شامل ۲ و هوی ۶ زبان بود، نمونه ای از این اختلافات است.
اعتقاد بر این است که زبان های مین همانند بای مستقیماً از چینی کهن ریشه گرفته اند. از شواهد این دسته بندی این است که همه زبان های چینی به جز مین می توانند در ساختار کی یون، یک واژه نامه قرن هفتمی، قرار بگیرند. با این حال، این دیدگاه به طور جهانی پذیرفته نیست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفزبان های چین ( انگلیسی: Languages of China ) زبان هایی هستند که در چین صحبت می شوند. زبان غالب در چین که به هفت گروه زبان اصلی ( که به دلایل سیاسی به عنوان لهجه تقسیم بندی می شوند ) تقسیم می شود، به عنوان هانیو ( چینی ساده شده: 汉语؛ چینی سنتی: 漢語؛ پینین: هاننی ) شناخته می شود و به عنوان یک رشته علمی مجزا در چین در نظر گرفته شده و مطالعه می شود. هانیو یا زبان هان، هشت گونه اصلی را شامل می شود که از نظر ساخت شناسی واژگانی و آوایی از یکدیگر به حدی متفاوت هستند که اغلب از نظر متقابل برای گویشوران خود غیرقابل درک خواهند بود شبیه زبان انگلیسی و زبان آلمانی یا زبان دانمارکی. زبان هایی که بیشتر مورد مطالعه و پشتیبانی دولت قرار گرفته اند شامل زبان چینی، زبان مغولی، زبان تبتی، زبان اویغوری و زبان ژوانگ است. چین ۳۰۲ زبان زنده دارد که در اتنولوگ ذکر شده است. بر اساس برآوردها در سال ۲۰۱۰ میلادی ۹۵۵ میلیون نفر از جمعیت ۱۳۴۰ میلیون نفری چین به گونه های مختلف زبان ماندارین به عنوان زبان اول صحبت می کنند که در حدود ۷۱ درصد جمعیت این کشور می باشند.
تعداد سخنوران شاخه های اصلی زبانهای چینی، برگرفته از آمار یا تخمین ( ۲۰۱۹ ) و گردشده:[ ۴] [ ۵] [ ۶]
دسته بندی سنتی و گویشی زبان های چینی مبتنی بر سیر تکامل دسته های صدای چینی میانه است. برای دسته بندی، تحقیقات و مقایسه های کمی انجام شده است ( روش معمول برای بازسازی روابط بین زبان ها ) و در مورد میزان فهم متقابل بین زبان ها اطلاعات کمی موجود است. حتی در دسته بندی گویش ها نیز در مورد جزییات اختلاف وجود دارد. استقرار سه سرگروه جدید هوی، جین و پینگ در دهه ۱۹۸۰، با وجود اینکه پینگ شامل ۲ و هوی ۶ زبان بود، نمونه ای از این اختلافات است.
اعتقاد بر این است که زبان های مین همانند بای مستقیماً از چینی کهن ریشه گرفته اند. از شواهد این دسته بندی این است که همه زبان های چینی به جز مین می توانند در ساختار کی یون، یک واژه نامه قرن هفتمی، قرار بگیرند. با این حال، این دیدگاه به طور جهانی پذیرفته نیست.
wiki: زبان های چینی