زبان های تبتی

زبان های تبتی شاخه ای از زبان های تبتی - برمه ای هستند که از تبتی باستان ریشه گرفته و در منطقه وسیعی از شرق آسیای میانه هم مرز با شبه قاره هند، از جمله فلات تبت و بلتستان، لداخ، نپال، سیکیم، بوتان، آسام و آروناچال پرادش در هیمالیا گویش می شوند. تبتی کلاسیک، به ویژه برای استفاده از ادبیات بودایی، زبان اصلی ادبی منطقه است.
زبان های تبتی حدود ۶ میلیون نفر سخنور دارد. با گسترش آیین بودایی تبتی، زبان تبتی به دنیای غرب گسترش یافته است و می توان آن را در بسیاری از نشریات بودایی و مطالب دعایی یافت. برخی از دانشجویان غربی، این زبان را برای ترجمه متون تبتی یادمی گیرند. بیرون از خود لهاسا، تقریباً ۲۰۰٫۰۰۰ نفر از تبعیدیان تبتی که از تبت امروزی به هند و دیگر کشورها نقل مکان کرده اند، به زبان تبتی لهاسا ( تبتی معیار ) صحبت می کنند. تبتی همچنین توسط گروه های قومی اقلیت در تبت صحبت می شود که قرن ها در نزدیکی تبتی ها زندگی کرده اند اما با این وجود زبان ها و فرهنگ های خود را حفظ کرده اند.
اگرچه برخی از مردم چیانگ خام را دولت چین به عنوان قوم تبتی دسته بندی می کند، اما زبان های چیانگی تبتی نیستند بلکه شاخه مستقل خود را از خانواده زبان های تبتی - برمه ای می سازند.
تبتی کلاسیک زبان نواخت بری نبود، اما برخی از گونه های امروزی تبتی مانند تبتی مرکزی و خامی نواخت هایی را ایجاد کرده اند. زبان های تبتی را به طور کلی می توان به عنوان زبان های هم چسب توصیف کرد.