زبان های بالتیک نام گروه زبانی زیرشاخه از زبان های هندواروپایی است. گویشوران این خانواده زبانی در اصل در خاور و جنوب شرقی دریای بالتیک و شمال اروپا می زیند. بیشتر این خانواده را به دو شاخه بخش می کنند: بخش خاوری که دربرگیرنده زبان هایی مرده است و بخش باختری که دربرگیرنده زبان هایی زنده و مرده است. زبان های زنده گروه خاوری دربرگیرنده لیتوانیایی ( لیتوانیایی استاندارد و ساموژیتی ) و لاتویایی ( لاتویایی ادبی و لاتگالیایی ) است. با اینکه لاتویایی و لیتوانیایی و حتی پروسی باستان واژگان همپیوند و همریشه بسیاری با هم دارند ولی دو زبان برای گویشوران زبان دیگر فهم پذیر نیستند. زبان پروسی باستان کهن ترین زبان از خانواده بالتیک شناخته شده است.
• زبان کوری ( مرده )
• کورونی نو ( نزدیک به نابودی، این زبان دارای ویژگی های از زبان های بالتیک خاوری است )
• لاتویایی ( با ۳ میلیون گویشور )
• زبان لاتگالی ( با ۱۵۰هزار گویشور )
• ساموژیتی ( بیشتر گویشی از لیتوانیایی شمرده می شود )
کانون گویشوران زبان های بالتیک در مرزهای کشورهای لیتوانی و لاتویاست. همچنین از راه کوچ گروه های بالتیک زبان در آمریکا، شوروی پیشین، کانادا و استرالیا نیز می زیند. از دید تاریخی این زبان در گستره پهناورتری بر زبان ها روان بوده است، از باختر تا دهانه رود ویستولا در لهستان کنونی، از دورترین نقطه خاوری تا رود دنیپر در روسیه سفید کنونی و شاید حتی تا مسکو، و همچنین انگاشته می شود تا جنوبی ترین نقطه در کیف. گواه این پراکندگی آب نام ها در منطقه های یادشده است که ویژگی ای بالتیکی است. این آب نام ها گواه نفوذ فرهنگ بالتیکی است، اگرچه زمان این نفوذ روشن نیست. گسترش تاریخی زبان های اسلاوی در جنوب و خاور و زبان های ژرمنی در باختر، گستردگی جغرافیایی زبان های بالتیک را از آنچه پیشتر بود، کاست.
برپایه یک نگره انگاشته می شود که قبیله های هندواروپایی زبان در سده ۱۳ ( پیش از میلاد ) در جنوب کرانه های دریای بالتیک جاگیر شدند و گویشی که بدان سخن می گفتند به زبان بالتیک دگرش یافته است. در آینده اینان در درازای نوار کرانه ای دریا کوچ می کنند و با مردمان ماهیگیر و کشاورز نیافینی زبان بومی برخورد می کنند. می نماید که این مردمان فینی در میان هندواروپاییان حل شده اند و از آمیزش آنها بالتیک ها پدید آمده اند. شاخه شاخه شدن گویش های آنان شدنی است که در هزاره یکم ( میلادی ) روی داده باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف• زبان کوری ( مرده )
• کورونی نو ( نزدیک به نابودی، این زبان دارای ویژگی های از زبان های بالتیک خاوری است )
• لاتویایی ( با ۳ میلیون گویشور )
• زبان لاتگالی ( با ۱۵۰هزار گویشور )
• ساموژیتی ( بیشتر گویشی از لیتوانیایی شمرده می شود )
کانون گویشوران زبان های بالتیک در مرزهای کشورهای لیتوانی و لاتویاست. همچنین از راه کوچ گروه های بالتیک زبان در آمریکا، شوروی پیشین، کانادا و استرالیا نیز می زیند. از دید تاریخی این زبان در گستره پهناورتری بر زبان ها روان بوده است، از باختر تا دهانه رود ویستولا در لهستان کنونی، از دورترین نقطه خاوری تا رود دنیپر در روسیه سفید کنونی و شاید حتی تا مسکو، و همچنین انگاشته می شود تا جنوبی ترین نقطه در کیف. گواه این پراکندگی آب نام ها در منطقه های یادشده است که ویژگی ای بالتیکی است. این آب نام ها گواه نفوذ فرهنگ بالتیکی است، اگرچه زمان این نفوذ روشن نیست. گسترش تاریخی زبان های اسلاوی در جنوب و خاور و زبان های ژرمنی در باختر، گستردگی جغرافیایی زبان های بالتیک را از آنچه پیشتر بود، کاست.
برپایه یک نگره انگاشته می شود که قبیله های هندواروپایی زبان در سده ۱۳ ( پیش از میلاد ) در جنوب کرانه های دریای بالتیک جاگیر شدند و گویشی که بدان سخن می گفتند به زبان بالتیک دگرش یافته است. در آینده اینان در درازای نوار کرانه ای دریا کوچ می کنند و با مردمان ماهیگیر و کشاورز نیافینی زبان بومی برخورد می کنند. می نماید که این مردمان فینی در میان هندواروپاییان حل شده اند و از آمیزش آنها بالتیک ها پدید آمده اند. شاخه شاخه شدن گویش های آنان شدنی است که در هزاره یکم ( میلادی ) روی داده باشد.
wiki: زبان های بالتیک