زبان های التایی

زبان های آلتایی. زبان های آلتایی یک خانواده زبانی پیشنهادی ( شامل زبان های ترکی، مغولی و تونگوزی ) در آسیای میانه و سیبری است که با یافتن جدایی های ساختاری میان این سه خانواده زبانی، همچون زبان های اورال - آلتایی، دیگر فرضیه آن امروزه پذیرفته نیست، گرچه وامواژه های بسیاری به ویژه از زبان ترکی به مغولی راه یافته است. [ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴] [ ۵]
زبان های آلتایی، در مناطق وسیعی از جهان، از آسیای مرکزی و آناتولی گرفته تا مغولستان و غرب چین گویش ورانی دارند. زبان های ترکی با ۲۹ شاخه مستقل بزرگ ترین و متنوع ترین گروه از زبان های آلتایی را تشکیل می دهند. زبان های این خانواده را که در اوراسیا رواج دارند، به سه شاخه ترکی، مغولی و تونگوزی تقسیم می کنند:
۱ - ترکی: شامل زبان های اویغوری قدیم و جدید، تاتاری، ترکمنی، قرقیزی، ازبکی، یاقوتی، جغتایی، ترکی آذربایجانی و ترکی عثمانی ( آناتولیایی ) است.
ترکی عثمانی در بین تمام زبان های این شاخه گسترش وسیع ادبی یافته و تعداد بسیاری از لغات عربی و فارسی وارد این زبان شده است. همچون Beyaz ( بیاض = سفید ) ، Garip ( غریب ) ، Mutfak ( مطبخ = آشپزخانه ) ، Kader ( قدر = سرنوشت ) ، Pir ( پیر = صاحب طریقت ) ، Sulta ( سلطه ) ، Kervan ( کاروان ) ، Turunç ( ترنج ) ، Nar ( انار ) ، Damat ( داماد ) [ ۶]
• مغولی: این شاخه شامل زبان های قبایل قلموق و بوریات است.
• تونگوزی: این شاخه شامل زبان های مردم منچوری است.
برخی زبان های ژاپنی ( با ۱۳۰ میلیون گویشور ) و زبان های کره ای ( با ۸۰ میلیون گویشور ) را هم با این خانواده زبانی مرتبط می دانند؛ ولی زبان شناسان در این مورد نظر یکسانی ندارند. همچنین، در گذشته زبان های آلتایی و زبان های اورالی را بخش های خانواده بزرگ تر زبان های اورال آلتایی می دانستند که اکنون بر اساس پژوهش های نوین این نظریه از اعتبار افتاده و به طور کامل منسوخ شده است. [ ۷]