زبان بالیایی

زبان بالی یا بالیایی یکی از زبان های مالایو - پلینزیایی است که ۳٫۳ میلیون گویشور در بخش هایی از اندونزی شامل جزیره بالی، شمال جزیره پنیدا، غرب لومبوک و شرق جاوه دارد. بیشتر گویشوران بالیایی زبان اندونزیایی را نیز می دانند. عکس آن متقابلاً برقرار نیست؛ ولی جاوه ای زبان ها پس از مدت کوتاهی می توانند آن را بفهمند.
طبق تخمین سازمان فرهنگ بالی در سال ۲۰۱۱، کمتر از ۱ میلیون نفر از مردم جزیره بالی در کاربرد روزمره از زبان بالیایی بهره می برند. در محیط های شهری والدین تنها از زبان اندونزیایی یا حتی انگلیسی استفاده می کنند و محا ورات روزانه به این زبان در مؤسسات و رسانه ها انجام نمی شود. شکل نوشتاری این زبان بیش از پیش ناآشنا می شود و بیشتر بالیایی ها تنها در ارتباطات زبانی و آن هم به صورت مخلوط با اندونزیایی این زبان را به کار می برند؛ ولی در محیط های مهاجرنشین خارج از جزیره، زبان بالیایی کاربرد گسترده ای دارد و این محیط ها نقش مهمی در زنده ماندن این زبان ایفا می کند.
گونه های بالاتر این زبان به شدت وام دار زبان جاوه ای است؛ زیرا گونه ای کهن از جاوه ای به نام کاوی به عنوان زبان مذهبی در بالی به کار می رود.
تکیه بر هجای آخر قرار می گیرد.
دو الفبا برای نوشتن بالیایی به کار می رود: خط بالیایی و در دوران نوین خط لاتین.
خط بالیایی نوعی ابجد است که از خط براهمی هند مشتق شده است. نخستین نسخه های نوشته شده به این خط به سده یازدهم میلادی بازمی گردد.
اکنون افراد کمی با این خط آشنایی دارند. خط بالیایی تقریباً با خط جاوه ای یکسان است.
در حال حاضر مدارس بالی از نوعی الفبای لاتین استفاده می کنند.