ریه روی تراشه ( به انگلیسی: Lung on a Chip ) ، ایجاد یک مدل سه بعدی پیچیده از ریهٔ طبیعی و دارای عملکرد انسان، بر روی میکروچیپ است. این ابزار با استفاده از سلول های ریه و سلول های عروق خونی تهیه می شود. می توان از این ابزار، در پیش بینی میزان جذب نانوذرات حمل شده توسط هوا و واکنش های التهابی ناشی از آن ذرات و پاتوژن های میکروبی استفاده کرد. همچنین، با این وسیله می توان اثر سم های محیطی، جذب داروهایی که به صورت آیروسول هستند و تست دارو هارا مشاهده کرد. پیش بینی می شود که این سیستم بتواند جایگزین مناسبی برای تست های حیوانی باشد. هم چنین با استفاده از این سیستم می توان هزینهٔ تست داروها را بسیار کاهش داد. این در شرایطی است که در حال حاضر تست تنها یک ماده هزینه ای حدود ۲ میلیون دلار خواهد داشت!
چون این دستگاه شفاف است، انگار که ما بدون مداخله در داخل بدن توانسته ایم اتفاقات درون ریه را ببینیم.
ریه روی تراشه از قرارگیری دو لایه از بافت های زنده در دو طرف یک غشای قابل انعطاف و متخلخل به وجود می آید. این دو لایه، یکی شامل سلول های پنوموسیت، سلول های پوشاننده آلوئول ها، و دیگری سلول های اندوتلیوم عروقی است. در کانالی که سلول های ریوی قرار دارند، هوا جریان پیدا می کند تا فضا شبیه فضای آلوئول های ریه شود. در داخل کانال سلول های اندوتلیومی، یک مدیوم کشت غنی که فضایی شبیه به خون را به وجود می آورد، در جریان است. هم چنین به وسیله وکیوم به طور مداوم سلول ها در معرض کشش قرار می گیرند که این برای ایجاد شرایطی شبیه به شرایط واقعی ریه لازم است. چنین اقداماتی موجب می شود سلول ها در فضایی مشابه فضای واقعی خود در داخل بدن قرار بگیرند و به این ترتیب نتایجی که از آزمایش روی این میکروفلوئیدیک ها به دست می آید به واقعیت و آنچه در بدن رخ می دهد نزدیک تر خواهد بود. مدل ریه روی تراشه
یافته های تحقیقاتی برای ریه روی تراشه در ۲۵ زوئن ۲۰۱۰ در ژورنال مجمع آمریکایی پیشرفت علم ( به انگلیسی: American Association for the Advancement of Science ) انتشار یافت. حمایت از این طرح به عهده مؤسسهٔ ملی سلامت، مجمع قلب آمریکا و مؤسسه ویس ( به انگلیسی: Wyss Institute for Biologically Inspired Engineering ) در دانشگاه هاروارد بود.
این تکنولوژی توسط دونالد اینگبر، پزشک و بیولوژیست سلولی آمریکایی و دان دونگئون، هر دو از بنیان گذاران مؤسسهٔ ویس، پایه گذاری شد. این دستگاه با استفاده از لیتوگرافی نرم ساخته می شود که مخترع این روش جرج ام. وایتسایدز شیمیدان آمریکایی، پروفسور شیمی در هاروارد و از اعضای اصلی مؤسسه ویس بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچون این دستگاه شفاف است، انگار که ما بدون مداخله در داخل بدن توانسته ایم اتفاقات درون ریه را ببینیم.
ریه روی تراشه از قرارگیری دو لایه از بافت های زنده در دو طرف یک غشای قابل انعطاف و متخلخل به وجود می آید. این دو لایه، یکی شامل سلول های پنوموسیت، سلول های پوشاننده آلوئول ها، و دیگری سلول های اندوتلیوم عروقی است. در کانالی که سلول های ریوی قرار دارند، هوا جریان پیدا می کند تا فضا شبیه فضای آلوئول های ریه شود. در داخل کانال سلول های اندوتلیومی، یک مدیوم کشت غنی که فضایی شبیه به خون را به وجود می آورد، در جریان است. هم چنین به وسیله وکیوم به طور مداوم سلول ها در معرض کشش قرار می گیرند که این برای ایجاد شرایطی شبیه به شرایط واقعی ریه لازم است. چنین اقداماتی موجب می شود سلول ها در فضایی مشابه فضای واقعی خود در داخل بدن قرار بگیرند و به این ترتیب نتایجی که از آزمایش روی این میکروفلوئیدیک ها به دست می آید به واقعیت و آنچه در بدن رخ می دهد نزدیک تر خواهد بود. مدل ریه روی تراشه
یافته های تحقیقاتی برای ریه روی تراشه در ۲۵ زوئن ۲۰۱۰ در ژورنال مجمع آمریکایی پیشرفت علم ( به انگلیسی: American Association for the Advancement of Science ) انتشار یافت. حمایت از این طرح به عهده مؤسسهٔ ملی سلامت، مجمع قلب آمریکا و مؤسسه ویس ( به انگلیسی: Wyss Institute for Biologically Inspired Engineering ) در دانشگاه هاروارد بود.
این تکنولوژی توسط دونالد اینگبر، پزشک و بیولوژیست سلولی آمریکایی و دان دونگئون، هر دو از بنیان گذاران مؤسسهٔ ویس، پایه گذاری شد. این دستگاه با استفاده از لیتوگرافی نرم ساخته می شود که مخترع این روش جرج ام. وایتسایدز شیمیدان آمریکایی، پروفسور شیمی در هاروارد و از اعضای اصلی مؤسسه ویس بود.
wiki: ریه روی تراشه