ریزشهاب واره ( انگلیسی: Micrometeoroid ) یک شهاب سنگ کوچک است؛ ذره کوچکی از سنگ که در فضا سرگردان است و معمولاً کمتر از یک گرم وزن دارند. ریزشهاب واره ها را اگر از جو زمین عبور کنند و به سطح زمین برسند ریزشهابسنگ می نامند.
ریزشهاب واره ها قطعه های بسیار کوچک سنگ یا فلز هستند که اغلب از قطعات بزرگ اجرامی که در منظومه شمسی وجود دارند جدا شده اند. ریزشهاب واره ها در فضا بسیار شایع بوده و یکی از مهم ترین فاکتورهای فرسایندگی در فضا هستند. هنگامی که آنها به سطح ماه یا اجرام دیگری مانند سیاره عطارد، سیارکها و غیره، برخورد می کنند باعث ذوب شدن و تبخیر سطح آنها و در نتیجه تیره شدن و تغییرات نوری در سنگ پوشه آنها می شوند. به منظور درک بهتر جمعیت ریزشهاب واره ها، تعدادی از فضاپیماها ( از جمله Lunar Orbiter 1، لونا ۳، Mars 1 و Pioneer 5 ) دارای آشکارسازهای ریزشهابواره شدند.
در سال ۱۹۵۷، هانس پترسون یکی از اولین اندازه گیری های مستقیم سقوط غبار بین سیاره ای در زمین را انجام داد، و آن را ۱۴٬۳۰۰٬۰۰۰ تن در سال تخمین زد. [ ۱]
ریزشهاب واره ها به دلیل نسبت سطح به جرمی که دارند دارای مدار ناپایداری هستند. ریزشهاب واره هایی که به زمین می چسبند می توانند اطلاعات مربوط به مقیاس گرمایی موجود در ابر خورشیدی را ارائه دهند. شهابسنگها و ریزشهاب سنگ ها ( که به سطح زمین می رسند ) تنها در مناطقی یافت می شوند که در آن هیچ رسوبی وجود ندارد مثل مناطق قطبی. یخ موجود در آن مناطق جمع آوری شده و سپس ذوب و فیلتر می شود تا ریزشهاب سنگ ها بتوانند تحت یک میکروسکوپ استخراج شوند.
ریزشهاب واره ها در هنگام ورود به جو زمین به دلیل سطح محدودی که دارند دمای قابل توجهی پیدا نمی کنند. [ ۴] جمع آوری این ذرات توسط هواپیما در دهه ۱۹۷۰ آغاز شد[ ۵] و از آن زمان به بعد، با جمع آوری نمونه هایی از غبار استراتوسفری ( که به ذرات براونلی مشهورند ) ، مطالعه در مورد غبار بین سیاره ای جزء مهمی تحقیقات علوم سیاره ای بدل گشت.
ریزشهاب واره ها تهدیدی برای اکتشافات فضایی محسوب می شوند. [ ۶] سرعت متوسط آنها نسبت به یک فضاپیما در مدار، ۱۰ کیلومتر در ثانیه ( ۳۶۰۰۰ کیلومتر در ساعت ) است. مقاومت به برخورد ریزشهاب واره ای یک چالش مهم برای طراحان فضاپیماها و پوشش فضانوردان است ( نگاه کنید به پوشش ریزشهاب واره ای گرمایی ) . در حالی که اندازه کوچک اکثر ریزشهاب واره ها آسیب وارده را محدود می کنند اما برخورد با سرعت بسیار بالا و به طور مداوم پوشش بیرونی فضاپیما را در روشی مشابه با ساب پاشی کردن تخریب می کند. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض این برخوردها می تواند عملکرد سیستم های فضاپیما را تهدید کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفریزشهاب واره ها قطعه های بسیار کوچک سنگ یا فلز هستند که اغلب از قطعات بزرگ اجرامی که در منظومه شمسی وجود دارند جدا شده اند. ریزشهاب واره ها در فضا بسیار شایع بوده و یکی از مهم ترین فاکتورهای فرسایندگی در فضا هستند. هنگامی که آنها به سطح ماه یا اجرام دیگری مانند سیاره عطارد، سیارکها و غیره، برخورد می کنند باعث ذوب شدن و تبخیر سطح آنها و در نتیجه تیره شدن و تغییرات نوری در سنگ پوشه آنها می شوند. به منظور درک بهتر جمعیت ریزشهاب واره ها، تعدادی از فضاپیماها ( از جمله Lunar Orbiter 1، لونا ۳، Mars 1 و Pioneer 5 ) دارای آشکارسازهای ریزشهابواره شدند.
در سال ۱۹۵۷، هانس پترسون یکی از اولین اندازه گیری های مستقیم سقوط غبار بین سیاره ای در زمین را انجام داد، و آن را ۱۴٬۳۰۰٬۰۰۰ تن در سال تخمین زد. [ ۱]
ریزشهاب واره ها به دلیل نسبت سطح به جرمی که دارند دارای مدار ناپایداری هستند. ریزشهاب واره هایی که به زمین می چسبند می توانند اطلاعات مربوط به مقیاس گرمایی موجود در ابر خورشیدی را ارائه دهند. شهابسنگها و ریزشهاب سنگ ها ( که به سطح زمین می رسند ) تنها در مناطقی یافت می شوند که در آن هیچ رسوبی وجود ندارد مثل مناطق قطبی. یخ موجود در آن مناطق جمع آوری شده و سپس ذوب و فیلتر می شود تا ریزشهاب سنگ ها بتوانند تحت یک میکروسکوپ استخراج شوند.
ریزشهاب واره ها در هنگام ورود به جو زمین به دلیل سطح محدودی که دارند دمای قابل توجهی پیدا نمی کنند. [ ۴] جمع آوری این ذرات توسط هواپیما در دهه ۱۹۷۰ آغاز شد[ ۵] و از آن زمان به بعد، با جمع آوری نمونه هایی از غبار استراتوسفری ( که به ذرات براونلی مشهورند ) ، مطالعه در مورد غبار بین سیاره ای جزء مهمی تحقیقات علوم سیاره ای بدل گشت.
ریزشهاب واره ها تهدیدی برای اکتشافات فضایی محسوب می شوند. [ ۶] سرعت متوسط آنها نسبت به یک فضاپیما در مدار، ۱۰ کیلومتر در ثانیه ( ۳۶۰۰۰ کیلومتر در ساعت ) است. مقاومت به برخورد ریزشهاب واره ای یک چالش مهم برای طراحان فضاپیماها و پوشش فضانوردان است ( نگاه کنید به پوشش ریزشهاب واره ای گرمایی ) . در حالی که اندازه کوچک اکثر ریزشهاب واره ها آسیب وارده را محدود می کنند اما برخورد با سرعت بسیار بالا و به طور مداوم پوشش بیرونی فضاپیما را در روشی مشابه با ساب پاشی کردن تخریب می کند. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض این برخوردها می تواند عملکرد سیستم های فضاپیما را تهدید کند.
wiki: ریزشهاب واره