[ویکی اهل البیت] کلیدواژه: رکن الدین دعویدار قمی، ذواللسانین، شعر عربی
شاعر ذواللسانین، قاضی امام رکن الدین دعویدار قمی، فقیه و دانشمند شیعی در دهه های پایانی سده ششم و آغازین قرن هفتم هجری است.
رکن الدین در قم به دنیا آمد در مورد تاریخ تولد و وفات او چندان سخنی در تذکره ها گفته نشده است. اما با توجه به تاریخ زندگی ممدوحان وی سال تولد و وفات او حدود 607-540 یا 610 برآورده می شود.
او از خاندان های معروف ایران در سده ی ششم هجری یعنی خاندان دعویدار قمی می باشد که از خاندان های بزرگ شیعه به شمار آمده و در قم از اعتبار فراوانی برخوردار بوده اند این خاندان به دانش، زهد و تقوی مشهور بوده و پیشه قضاوت داشته اند.
شاعر ذواللسانین در دربار ممدوحان به سبب جایگاه والای ادبی شاعر حکیم نام گرفت و مقام امیرالشعرایی یافت. او را نیز به عنوان شاعر مدح نیز می شناسند زیرا بخش اعظم دیوان وی شامل مدح بزرگان دین است. او همانند دیگر شاعران در انتخاب نام شعری اقدام می ورزد و داعی به معنی انگیزه را برای خویش برمی گزیند.
این فقیه و دانشمند فرزانه شیعی در بیشتر سروده هایش، تحت تاثیر فرهنگ و شعر عربی قرار گرفته است. وی را تالیفات ارزشمندی بوده که از میان آنها می توان به دیوانش اشاره نمود که آن را به فرمان حاکم زمانه اش «عزالدین یحیی»، گردآوری کرده است. دیوانش، آکنده از اشعار فارسی و عربی است. این شاعر ذواللسانین چنان در سرودن اشعار عربی تواناست که بخش عظیمی از دیوانش به قصاید عربی وی اختصاص دارد.
ویژگی بارز شعر او تقلید است که در دیوانش جلوه گری می نماید؛ به طوری که قصاید عربی و فارسی را به سبک شعری شاعران عراق و دیگر پیشگامان شعر عربی و فارسی به نیکویی سروده و همین مساله سبب شده که اندکی شعر وی از نوآوری و ابتکار بی بهره بماند.
در مدح امام علی علیه السلام و درایت و تدبیر آن حضرت می سراید:
شاعر ذواللسانین، قاضی امام رکن الدین دعویدار قمی، فقیه و دانشمند شیعی در دهه های پایانی سده ششم و آغازین قرن هفتم هجری است.
رکن الدین در قم به دنیا آمد در مورد تاریخ تولد و وفات او چندان سخنی در تذکره ها گفته نشده است. اما با توجه به تاریخ زندگی ممدوحان وی سال تولد و وفات او حدود 607-540 یا 610 برآورده می شود.
او از خاندان های معروف ایران در سده ی ششم هجری یعنی خاندان دعویدار قمی می باشد که از خاندان های بزرگ شیعه به شمار آمده و در قم از اعتبار فراوانی برخوردار بوده اند این خاندان به دانش، زهد و تقوی مشهور بوده و پیشه قضاوت داشته اند.
شاعر ذواللسانین در دربار ممدوحان به سبب جایگاه والای ادبی شاعر حکیم نام گرفت و مقام امیرالشعرایی یافت. او را نیز به عنوان شاعر مدح نیز می شناسند زیرا بخش اعظم دیوان وی شامل مدح بزرگان دین است. او همانند دیگر شاعران در انتخاب نام شعری اقدام می ورزد و داعی به معنی انگیزه را برای خویش برمی گزیند.
این فقیه و دانشمند فرزانه شیعی در بیشتر سروده هایش، تحت تاثیر فرهنگ و شعر عربی قرار گرفته است. وی را تالیفات ارزشمندی بوده که از میان آنها می توان به دیوانش اشاره نمود که آن را به فرمان حاکم زمانه اش «عزالدین یحیی»، گردآوری کرده است. دیوانش، آکنده از اشعار فارسی و عربی است. این شاعر ذواللسانین چنان در سرودن اشعار عربی تواناست که بخش عظیمی از دیوانش به قصاید عربی وی اختصاص دارد.
ویژگی بارز شعر او تقلید است که در دیوانش جلوه گری می نماید؛ به طوری که قصاید عربی و فارسی را به سبک شعری شاعران عراق و دیگر پیشگامان شعر عربی و فارسی به نیکویی سروده و همین مساله سبب شده که اندکی شعر وی از نوآوری و ابتکار بی بهره بماند.
در مدح امام علی علیه السلام و درایت و تدبیر آن حضرت می سراید:
wikiahlb: رکن_الدین_دعویدار