رژیم غذایی کتوژنیک[ الف] یا رژیم کتون زا[ ۱] یا رژیم پُرچربی یک گونه رژیم غذایی است با چربی زیاد، اندازهٔ کافیِ پروتئین و قندِ اندک، که بدن را وادار می کند تا به جای قند، از چربی برای تأمین انرژی استفاده کند. از این رژیم برای درمان صرع های مقاوم به درمان در کودکان استفاده می شود.
در حالت عادی، قندهای موجود در غذا در بدن انسان به گلوکز مبدل شده و در سرتاسر بدن — به ویژه مغز — پخش می شود تا به عنوان منبع انرژی، سوزانده شود. حال اگر در رژیم غذایی، مقدار قند کم باشد، کبد، چربی را به اسید چرب و اجسام کتونی مبدل می کند. این اجسام کتونی به مغز رفته و جایگزین گلوکز می شود. هرگاه سطح اجسام کتونی در خون ( و مغز ) بالا برود و کتوزیس ایجاد شود، شمار حملات صرعی کاهش می یابد. [ ۲]
تقریباً نیمی از کودکان و جوانان مبتلا به صرع که یکی از اینگونه رژیم ها را آزموده اند، شاهد کاهش شمار حملات صرعی شان به نصف بوده اند و این اثرِ مطلوب، حتی پس از قطع کردن رژیم ادامه داشته است. [ ۳] شواهدی در دست است که نشان می دهد بزرگسالان مبتلا به صرع هم ممکن است از این رژیم غذایی سود ببرند و یک رژیم نه چندان سفت وسخت نظیر «رژیم غذائی اتکینز تعدیل شده»[ ب] نیز به همان اندازه مؤثر است. [ ۲] برخی از عوارض جانبی رژیم کتوژنیک عبارتند از یبوست، بالا رفتن کلسترول، کاهش سرعت رشد و سنگ های کلیوی. [ ۴]
رژیم اولیه درمانی که در صرع کودکان بکار می رود، فقط آن اندازه ای پروتئین دارد که برای رشد و ترمیم بدن و تأمین کالری[ پ] لازم برای تناسب قد و وزن در آن سن، کافی باشد. رژیم کتوژنیکِ درمانیِ کلاسیک در دههٔ ۱۹۲۰ میلادی گسترش یافت و یک دهه بعد نیز همچنان رایج بود، ولی با ساخت داروهای ضد صرع، کم کم رو به فراموشی رفت. در این رژیم کلاسیک، نسبتِ وزنی چربی به پروتئین های ترکیبی و کربوهیدرات ۴ به ۱ است که برای به دست آوردنش می بایست از خوراکی هایی که محتوای کربوهیدراتشان بالاست ( مثلاً میوه ها و سبزیجات نشاسته ای، نان، پاستا، غلات و شکر ) اجتناب کرد و در عوض مصرف غذاهای حاوی چربی، همچون مغزدانه ها، خامه و کره را افزایش داد. [ ۲] اغلب چربی های غذایی، از ملکول هایی به نام «تری گلیسرید با زنجیره بلند» تشکیل شده اند؛ ولی تری گلیسریدها با زنجیره متوسط ( ام سی تی ) [ ت] که از اسیدهای چرب با زنجیره های کربنی کوتاه تر ساخته شده اند، ویژگی کتوژنیک بیشتری دارند. یک نمونه از رژیم کلاسیکِ کتوژنیک موسوم به «رژیم کتوژنیک ام سی تی» از گونه ای روغن نارگیل بهره می برد که غنی از تری گلیسریدهای زنجیره متوسط است و نیمی از کالری مورد نیاز را فراهم می کند. از آنجایی که در این نوع رژیم، چربی کمتری بکار می رود، میزان بیشتری از پروتئین و کربوهیدرات را می توان به آن افزود و در نتیجه بیمار، گوناگونی غذایی و حق انتخاب بیشتری دارد. [ ۵] [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر حالت عادی، قندهای موجود در غذا در بدن انسان به گلوکز مبدل شده و در سرتاسر بدن — به ویژه مغز — پخش می شود تا به عنوان منبع انرژی، سوزانده شود. حال اگر در رژیم غذایی، مقدار قند کم باشد، کبد، چربی را به اسید چرب و اجسام کتونی مبدل می کند. این اجسام کتونی به مغز رفته و جایگزین گلوکز می شود. هرگاه سطح اجسام کتونی در خون ( و مغز ) بالا برود و کتوزیس ایجاد شود، شمار حملات صرعی کاهش می یابد. [ ۲]
تقریباً نیمی از کودکان و جوانان مبتلا به صرع که یکی از اینگونه رژیم ها را آزموده اند، شاهد کاهش شمار حملات صرعی شان به نصف بوده اند و این اثرِ مطلوب، حتی پس از قطع کردن رژیم ادامه داشته است. [ ۳] شواهدی در دست است که نشان می دهد بزرگسالان مبتلا به صرع هم ممکن است از این رژیم غذایی سود ببرند و یک رژیم نه چندان سفت وسخت نظیر «رژیم غذائی اتکینز تعدیل شده»[ ب] نیز به همان اندازه مؤثر است. [ ۲] برخی از عوارض جانبی رژیم کتوژنیک عبارتند از یبوست، بالا رفتن کلسترول، کاهش سرعت رشد و سنگ های کلیوی. [ ۴]
رژیم اولیه درمانی که در صرع کودکان بکار می رود، فقط آن اندازه ای پروتئین دارد که برای رشد و ترمیم بدن و تأمین کالری[ پ] لازم برای تناسب قد و وزن در آن سن، کافی باشد. رژیم کتوژنیکِ درمانیِ کلاسیک در دههٔ ۱۹۲۰ میلادی گسترش یافت و یک دهه بعد نیز همچنان رایج بود، ولی با ساخت داروهای ضد صرع، کم کم رو به فراموشی رفت. در این رژیم کلاسیک، نسبتِ وزنی چربی به پروتئین های ترکیبی و کربوهیدرات ۴ به ۱ است که برای به دست آوردنش می بایست از خوراکی هایی که محتوای کربوهیدراتشان بالاست ( مثلاً میوه ها و سبزیجات نشاسته ای، نان، پاستا، غلات و شکر ) اجتناب کرد و در عوض مصرف غذاهای حاوی چربی، همچون مغزدانه ها، خامه و کره را افزایش داد. [ ۲] اغلب چربی های غذایی، از ملکول هایی به نام «تری گلیسرید با زنجیره بلند» تشکیل شده اند؛ ولی تری گلیسریدها با زنجیره متوسط ( ام سی تی ) [ ت] که از اسیدهای چرب با زنجیره های کربنی کوتاه تر ساخته شده اند، ویژگی کتوژنیک بیشتری دارند. یک نمونه از رژیم کلاسیکِ کتوژنیک موسوم به «رژیم کتوژنیک ام سی تی» از گونه ای روغن نارگیل بهره می برد که غنی از تری گلیسریدهای زنجیره متوسط است و نیمی از کالری مورد نیاز را فراهم می کند. از آنجایی که در این نوع رژیم، چربی کمتری بکار می رود، میزان بیشتری از پروتئین و کربوهیدرات را می توان به آن افزود و در نتیجه بیمار، گوناگونی غذایی و حق انتخاب بیشتری دارد. [ ۵] [ ۶]
wiki: رژیم غذایی کتوژنیک