رویداد بزرگ اکسیژنی ( به انگلیسی: Great Oxygenation Event ) یا انقلاب اکسیژنی ( به انگلیسی: Oxygen Revolution ) پدیدهٔ پیدایش گاز اکسیژن در جو زمین در اثر عوامل زیستی است. پژوهش های زمین شناسی، شیمیایی و ایزوتوپی، تاریخ این دگرگونی بزرگ را نزدیک به دو میلیارد و سیصد میلیون ( ۲٬۳۰۰میلیون ) سال پیش نشان می دهند.
در آن زمان از پیدایش سیانوباکترها حدود ۲۰۰ میلیون سال می گذشت و آن ها از راه فروغ آمایی یا فتوسنتز سرگرم آزاد سازی اکسیژن بودند ولی تا پیش از آغاز این رویداد بزرگ همهُ اکسیژن آزاد شده از راه مواد آلی و آهن محلول در محیط و شاید هم توسط هیدروژن موجود در هواکره دوباره جذب می شد.
اشباع این ظرفیت ها رفته رفته باعث ورود روزافزون و آغاز انباشته شدن اکسیژن در جو زمین و شروع این رویداد بزرگ شد.
اکسیژن می تواند برای اندامگان بی هوازی و بی هوازی اجباری مسموم کننده یا حتی کشنده باشد. این رویداد باعث محو بی هوازی ها شد و بنابراین از یک نگاه می توان گفت که سیانوباکترها مسوول یکی از بزرگترین انقراضها در تاریخ زمین بوده اند. از سوی دیگر، اکسیژن آزاد در هوا در برخورد با گاز متان که یک گاز گلخانه ای است باعث یخبندان هورونی شد که شاید بزرگترین یخبندان در تاریخ زمین باشد.
در نهایت این فسفرگیری اکسایشی و اندامگان هوازی بودند که با فرگشت خود و مصرف اکسیژن حالت تعادلی را که تا امروز ادامه دارد به وجود آوردند. این پدیده افزون بر سایر پدیده های زیستی حیرت دوچندان دانشمندان در مورد پیدایش این سیاره خاکی را به همراه داشته است.
پالئوسول ها، دانه های دیتریتی و لایه های بستر سرخ، همه گواه وجود اکسیژن در سطحی پایین هستند. پالئوسول های قدیمی تر از ۲٫۴ بیلیون سال دارای غلظت آهن کمتری هستند که نشان دهندهٔ کمبود اکسیژن است. [ ۱] دانه های دتریتوس مسن تر از ۲٫۴ بیلیون نیز دارای ماده ای هستند که تنها در شرایط اکسیژن کم پایدار هستند[ ۲] و بنابراین وجود آنها به عنوان کانی های آواری در رسوبات رودخانه ای و دلتایی به طور گسترده به عنوان شواهدی از یک جو بدون اکسیژن تفسیر می شود. [ ۳] [ ۴] در مقابل کانی های آواری حساس به ردوکس، بسترهای قرمز، ماسه سنگ های قرمز رنگ هستند که با هماتیت پوشیده شده اند. وجود تخت های قرمز نشان می دهد که اکسیژن کافی برای اکسید کردن آهن به حالت آهنی آن وجود دارد و نشان دهندهٔ تضاد مشخصی با ماسه سنگ های رسوب شده در شرایط بدون اکسیژن است که اغلب به رنگ های بژ، سفید، خاکستری یا سبز هستند. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر آن زمان از پیدایش سیانوباکترها حدود ۲۰۰ میلیون سال می گذشت و آن ها از راه فروغ آمایی یا فتوسنتز سرگرم آزاد سازی اکسیژن بودند ولی تا پیش از آغاز این رویداد بزرگ همهُ اکسیژن آزاد شده از راه مواد آلی و آهن محلول در محیط و شاید هم توسط هیدروژن موجود در هواکره دوباره جذب می شد.
اشباع این ظرفیت ها رفته رفته باعث ورود روزافزون و آغاز انباشته شدن اکسیژن در جو زمین و شروع این رویداد بزرگ شد.
اکسیژن می تواند برای اندامگان بی هوازی و بی هوازی اجباری مسموم کننده یا حتی کشنده باشد. این رویداد باعث محو بی هوازی ها شد و بنابراین از یک نگاه می توان گفت که سیانوباکترها مسوول یکی از بزرگترین انقراضها در تاریخ زمین بوده اند. از سوی دیگر، اکسیژن آزاد در هوا در برخورد با گاز متان که یک گاز گلخانه ای است باعث یخبندان هورونی شد که شاید بزرگترین یخبندان در تاریخ زمین باشد.
در نهایت این فسفرگیری اکسایشی و اندامگان هوازی بودند که با فرگشت خود و مصرف اکسیژن حالت تعادلی را که تا امروز ادامه دارد به وجود آوردند. این پدیده افزون بر سایر پدیده های زیستی حیرت دوچندان دانشمندان در مورد پیدایش این سیاره خاکی را به همراه داشته است.
پالئوسول ها، دانه های دیتریتی و لایه های بستر سرخ، همه گواه وجود اکسیژن در سطحی پایین هستند. پالئوسول های قدیمی تر از ۲٫۴ بیلیون سال دارای غلظت آهن کمتری هستند که نشان دهندهٔ کمبود اکسیژن است. [ ۱] دانه های دتریتوس مسن تر از ۲٫۴ بیلیون نیز دارای ماده ای هستند که تنها در شرایط اکسیژن کم پایدار هستند[ ۲] و بنابراین وجود آنها به عنوان کانی های آواری در رسوبات رودخانه ای و دلتایی به طور گسترده به عنوان شواهدی از یک جو بدون اکسیژن تفسیر می شود. [ ۳] [ ۴] در مقابل کانی های آواری حساس به ردوکس، بسترهای قرمز، ماسه سنگ های قرمز رنگ هستند که با هماتیت پوشیده شده اند. وجود تخت های قرمز نشان می دهد که اکسیژن کافی برای اکسید کردن آهن به حالت آهنی آن وجود دارد و نشان دهندهٔ تضاد مشخصی با ماسه سنگ های رسوب شده در شرایط بدون اکسیژن است که اغلب به رنگ های بژ، سفید، خاکستری یا سبز هستند. [ ۵]
wiki: رویداد بزرگ اکسیژنی