روضه شب دوم محرم

[ویکی فقه] نام گذاری شب های محرم به طور تعینی و با گذشت زمان صورت گرفته است. این کار از ناحیه ذاکران اهل بیت (علیهم السّلام) به تقلید از شب های خاصی مانند: عاشورا و تاسوعا انجام گرفته است. امام حسین (علیه السّلام) روز دوم محرم سال ۶۱ هجری به سرزمین کربلا وارد شد. به همین خاطر، در شب دوم محرم، ذاکران به ذکر مصائب کاروان امام حسین (علیه السّلام) در کربلا، مانند محاصره لشکر و نگرانی اهل بیت امام می پردازند.
قافله امام حسین (علیه السّلام) روز دوم محرم در حالی که توسط لشکر حرّ بن یزید ریاحی محاصره شده بود به سرزمین کربلا رسید. امام وقتی نام کربلا را شنید فرمود: «هَذا مَوْضِعُ کَرْبٍ هاهُنا مُناخُ رِکابِنا وَ مَحَطُّ رِحالِنا وَ مَقْتَلُ رِجالِنا وَ مَسْفَکُ دِمائِنا بِهذا حَدَّ ثَنی جَدّی رَسُولُ اللّه ِ صلی الله علیه و آله؛ اینجا محل غم و بلا است، اینجا خوابگاه مرکب های ماست، محل فرود آوردن بارها و توشه های ماست، اینجا قتلگاه مردان ما و محل ریختن خون های ماست؛ جدم رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) این گونه به من خبر داده است.»
امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۹۳.
پس از سخنان امام حسین (علیه السّلام) همگی از مرکب ها فرود آمدند و خیمه ها را برافراشتند و از آن طرف، لشکر دشمن با هزار نفر در نقطه مقابل چادر زد. امام حسین (علیه السّلام) بعد از استقرار در کربلا، در گوشه ای نشسته و در حالی که شمشیر خود را آماده می کرد، اشعاری را در بی وفایی دنیا زمزمه می کرد: «یا دَهْرُ اُفٍّ لَکَ مِنْ خَلیلٍ کَمْ لَکَ بِالْاِشْراقِ وَ الْاَصیلِ•••مِنْ صاحِبٍ وَ طالِبٍ قَتیلِ وَ الدَّهْرُ لا یَقْنَعُ بِالبَدیلِ؛ ای روزگار! افّ بر تو باد. چه بد رفیقی هستی، چه بسیار دوستانت را در شامگاهان و صبحگاهان به قتل رسانیده ای. و روزگار در نزول بلا بر افراد هرگز به بدل قانع نمی شود.»
طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۵، ص۴۲۰.
۱. ↑ امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۹۳.
...