روزیکا شویمر

روزیکا شویمر ( انگلیسی: Rosika Schwimmer; ۱۱ سپتامبر ۱۸۷۷ – ۳ اوت ۱۹۴۸ ) روزنامه نگار، نویسنده، فعال حق رأی زنان و سیاستمدار مجارستانی بود. او از اولین اعضای جنبش پیرو فرمانروایی جهانی بود و در سال ۱۹۱۸ به عنوان اولین سفیر زن در جهان از سوی دولت مجارستان به سوئیس فرستاده شد. [ ۱]
روزیکا شویمر در خانواده ای یهودی در بوداپست در امپراتوری اتریش - مجارستان متولد شد. او به تحصیل موسیقی و زبان های خارجی پرداخت ولی با تغییر وضع مالی خانواده اش در ۱۸۹۶ به عنوان دفتردار مشغول کار شد.
شویمر در ۱۸۹۷ «اتحادیهٔ زنان کارمند مجار» را تأسیس کرد[ ۲] و در ۱۹۰۴ «جامعه فمینیست» ( مجاری: Feministák Egyesülete ) به همراه فمینیست های سرشناسی چون اوژن ملر تأسیس کرد. [ ۳]
او در تأسیس «شورای ملی زنان مجارستان» نقش داشت و در ۱۹۰۹ از سوی وزیر امور داخلی به عضویت هیئت امنای رفاه کودکان منصوب شد. [ ۲] در ۱۹۱۵ به عضویت اتحاد بین المللی زنان ( IWSA ) درآمد. شویمر به سراسر اروپا به همراه کری چپمن کت سفر کرد تا در مورد حق رأی زنان سخنرانی کند. او همچنین سردبیر مجلهٔ A nő ( زن ) بود. [ ۴]
در ۱۹۱۴ به لندن به لندن نقل مکان کرد و به عنوان دبیر مطبوعاتی IWSA مشغول کار شد. [ ۵] با شروع جنگ جهانی اول راه برگشت به خانه برویش بسته شد و دست به اعتراض برای پایان خصومات زد. درهمان سال به ایالات متحده آمریکا سفر کرد تا از رئیس جمهور توماس وودرو ویلسون بخواهد شورای برای پایان دادن به جنگ تشکیل دهد. Iدر ۱۸۱۵ در تشکیل حزب صلح زنان نقش داشت.
در کنگره بین المللی زنان، که از ۲۸ آوریل تا ۱۰ مه ۱۹۱۵ در لاهه هلند برگزار شد پیشنهادی مبنی بر تشکیل جامعه ای از ملل برای حکومت جهانی داد. پس از پایان جنگ، شویمر معاون اول اتحادیه بین المللی زنان برای صلح و آزادی شد.
با استقلال مجارستان از اتریش - مجارستان در ۱۹۱۸، نخست وزیر میهایلی کارویلی شویمر با به عنوان سفیر مجارستان در سوئیس منصوب کرد. [ ۶] زمانی که کمونیستها کنترل دولت را در دست گرفتند او در مقابل آن ها جبهه گرفت و تابعیت از او سلب شد. در ۱۹۲۰ و پس از آنکه دولت میکلوش هورتی قدرت را از کمونیست ها گرفت شویمر به وین فرار کرد و در ۱۹۲۱ به آمریکا رفت. او در شیکاگو مستقر شد و دیگر به مجارستان بازنگشت.
در ۱۹۲۴ فرد ماروین او را به جاسوسی برای بلشویکها متهم کرد و شویمر از او به خاطر افترا شکایت کرد و دادگاه ماروین را به پرداخت $۱۷٬۰۰۰ محکوم کرد. با این حال به واسطهٔ فعالیت های ضد جنگی او تابعیت آمریکایی برایش صادر نشد و شکایت او در دیوان عالی ایالات متحده آمریکا ( در پرونده ایالات متحده علیه شویمر ( ۱۹۲۹ ) به نفع دولت آمریکا خاتمه یافت و او باقی عمرش را به عنوان فردی بدون تابعیت گذراند.