روزه در سیره نبوی

[ویکی فقه] روزه در اسلام به معنای عملی است که انسان برای انجام فرمان خدا از اذان صبح تا اذان مغرب از چیزهایی که روزه را باطل می کند خودداری نماید. روزه در نگاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) دارای جایگاه بسیار بالایی بوده و آن حضرت تأکید زیادی بر روزه داری و کیفیت روزه داری داشتند.
خداوند در قرآن می فرماید: «لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ اُسْوَه حَسَنَه؛ برای شما در رسول خدا نمونه و سرمشق نیکویی برای پیروی است برای آن کسی که به خدا و آخرت امیدوار است و بسیار خدا را یاد می کند.»پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) در طول تاریخ بزرگترین سرمشق بشریت بوده است، زیرا پیش از این که با گفتار خود مربی و راهنمای مردم باشد، با رفتار شخصی خویش بهترین تربیت کننده و راهبر بود.شخصیت پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) نمونه ای برای یک روزگار، یک نسل، یک ملت، یک مذهب و یک مکان خاص نمی باشد، بلکه یک سمبل جهانی و همیشگی برای تمام مردم در همه زمان هاست.
طلیعه رمضان
مرحوم کلینی از امام باقر (علیه السّلام) نقل کرده است که چون ماه رمضان نزدیک شد و سه روز از شعبان مانده بود بلال به دستور رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) مردم را جمع کرد و آن حضرت بر آنان خطبه خواند و آمدن رمضان و فضائل آن را بیان فرمود. به این طریق با ورود ماه رمضان در سال دوم هجرت مسلمانان ماه پرهیز، ماه رحمت، مغفرت و صیام آن را آغاز کردند که تا قیام قیامت عمل واجب و عمومی گردید، روزه در امت های قبل نیز بوده و اختصاص به اسلام ندارد، چنان که در کلام الله آمده:کتب علیکم الصیام کما کتب علی الذین من قبلکم لعلکم تتقون؛ روزه بر شما مقرر شده است، همان گونه که بر کسانی که پیش از شما (بودند) مقرر شده بود، باشد که پرهیزگاری کنید.»رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) دو مؤذن داشت که اذان می گفتند یکی عبدالله بن ام مکتوم که نابینا بود و دیگری بلال حبشی، عبدالله قبل از صبح اذان می گفت و بلال بعد از صبح، رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) فرموده بود: هر وقت صدای ابن ام مکتوم را شنیدید بخورید و بیاشامید و هر وقت صدای بلال را شنیدید امساک نمایید چنان که این مطلب را امام صادق (علیه السّلام) از آن حضرت نقل فرموده است.
روزه
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در آغاز بعثت آن قدر پی در پی روزه می گرفت که می گفتند دیگر افطار نمی کند. سپس آن قدر افطار می کرد که می گفتند دیگر روزه نمی گیرد. آن گاه از این روش دست برداشت و یک روز در میان روزه می گرفت که روزه حضرت داود (علیه السّلام) باشد. سپس آن را ترک کرد و سه روز ایام البیض (سیزده و چهارده و پانزدهم هر ماه) را روزه می گرفت و سرانجام از آن هم صرف نظر کرد و سه روز را در دهه های ماه پخش کرد: پنجشنبه دهه اول و چهارشنبه دهه دوم و پنجشنبه دهه سوم و تا زنده بود این روش را ادامه داد. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم)، ماه شعبان و ماه رمضان و سه روز از هر ماه، پنجشنبه اوّل، و چهارشنبه وسط، و پنجشنبه آخر ماه را روزه می داشت. امام صادق (علیه السّلام) فرموده اند: رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) دهه آخر رمضان را در مسجد معتکف می شد.همچنین فرموده اند: پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) چون دهه آخر رمضان فرا می رسید کمر می بست و از بانوان دوری می جست و شب ها را احیا می کرد و همه وقت خود را برای عبادت فارغ می ساخت.
← روزه واقعی
...