روزه

[ویکی فقه] خودداری (امساک) از مفطرات در روز به قصد تقرب به خدا را روزه گویند. عنوان صوم در فقه بابی مستقل است که در آن به تفصیل از احکام روزه سخن رفته است.
روزه در لغت به معنای خودداری کردن از چیزی و ترک آن آمده است. برخی لغویان به هر امساک کننده از خوردنی و نوشیدنی یا سخنی یا حرکتی «صائم» اطلاق کرده اند.
لسان العرب، ابن منظور، واژه «صوم»، ج۱۲ ص۳۵۰.
به روزه دار «صائم» و به آنچه که روزه دار باید آن را ترک کند و در صورت ارتکاب آن روزه اش باطل می شود «مُفْطِر» گویند.
تذکر
...

[ویکی شیعه] روزه (به عربی: صوم) از اعمال مهم عبادی دین اسلام و به این معناست که فرد مکلّف برای انجام فرمان خدا از اذان صبح تا اذان مغرب از برخی کارها از جمله خوردن و آشامیدن خودداری کند. روزه از فروع دین اسلام است و در سایر ادیان نیز صورت هایی از آن واجب بوده است.
در فرهنگ اسلامی، روزه وسیله ای برای تقرب به خدا، به دست آوردن مراتب بالاترِ تقوا، پالایش بدن برای درک امور معنوی یا کفّاره بعضی از گناهان، تقویت اراده و نیز ایجاد حسّ شفقت نسبت به نیازمندان به شمار می رود. روزه به لحاظ فقهی، چهار قسم است: واجب، مستحب، مکروه و حرام. همچنین بنابر برخی روایات، این عمل عبادی به لحاظ عرفانی درجاتی دارد: روزۀ عام، روزه خاص و روزه خاصُ الخاص.
روزه ماه رمضان از ستون های اسلام شمرده شده و بر همه مسلمانانِ بالغ، عاقل و سالم واجب است در این ماه روزه بگیرند. روزه رمضان در ۲۸ شعبان سال دوم هجری در مدینه با نزول آیه ۱۸۳ سوره بقره (یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا کتِبَ عَلَیکمُ الصِّیامُ کما کتِبَ عَلَی الَّذینَ مِنْ قَبْلِکمْ لَعَلَّکمْ تَتَّقُون) بر مسلمانان واجب شد، هر چند موارد وجوب و محرمات آن چندی بعد تغییر یافت و مواردی از آن با نزول آیاتی نسخ شد.

[ویکی اهل البیت] کلید واژه: روزه، شیطان، خواب روزه دار، احکام، حکمت وجوب روزه، رمضان
«روزه» در لغت عبارت است از امساک، خودداری و ترک؛ بنابراین هر کس از چیزی امساک و خودداری ورزد، از آن چیز روزه گرفته است. چنان که قرآن کریم از قول حضرت مریم علیهاالسلام نقل می کند که فرمود: «انّی نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ اکَلِّمَ الْیَوْمَ انْسِیّاً برای خدای رحمان روزه نذر کرده ام و امروز با هیچ بشری سخن نمی گویم».
و در شرع، روزه آن است که انسان برای انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب از چیزهایی که روزه را باطل می کند، خودداری نماید.
روزه در اسلام از اهمیت زیادی برخوردار است و در میان عبادات تنها عبادتی است که به خداوند متعال اختصاص یافته است؛ زیرا به لحاظ جایگاهش کمتر در معرض ریا قرار می گیرد، بر خلاف دیگر عبادات که چون در معرض دید مردم است از ریا برکنار نبوده و دست یابی اخلاص در آن ها سخت و دشوار است. علاوه بر آن، روزه یکی از ارکان پنج گانه اسلام نیز می باشد.
در حدیث قدسی از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده است که خداوند می فرماید: «الصَّوْمُ لی وَانَااجْزی بِهِ؛ روزه برای من است و من خود، پاداش آن را می دهم».
امام صادق علیه السلام می فرماید: «بُنِیَ الْاسْلامُ عَلی خَمْسِ دَعائِمَ؛ عَلَی الصَّلاةِ وَالزَّکاةِ وَالصّوْمِ وَالْحَجِّ وَ وِلایَةِ امیرِالْمُؤْمِنینَ وَالْائِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ؛ اسلام بر پنج پایه استوار است؛ نماز، زکات، روزه، حج و ولایت امیرالمومنین و فرزندان آن حضرت صلوات الله علیهم که امام هستند.
برقراری خلوص و پاکی، احساس درد و رنج مستمندان، آگاهی بر فقر خود در قیامت، صبر در سختی ها از جمله حکمت های وجوب روزه است که در روایات به آن ها اشاره شده است.
حضرت فاطمه علیهاالسلام فرمود: «فَرَضَ اللَّهُ الصِّیامَ تَثبْیتاً لِلْاخْلاصِ؛ خداوند روزه را به خاطر تثبیت اخلاص واجب کرده است».