روز کاری هشت ساعته ( انگلیسی: Eight - hour day ) یا هفتهٔ کاری چهل ساعته جنبشی اجتماعی بود که هدفش تنظیم زمان کاری کارگران و جلوگیری از زیاده روی و سوء استفاده از ایشان بود. ریشه های این جنبش به دوران انقلاب صنعتی در بریتانیا بازمی گردد، که در آن تولید صنعتی در کارخانه های بزرگ نوع زندگی را متحول کرد. در این کارخانه ها استفاده از کودکان کار معمول بود، ساعت کاری به ۱۰ تا ۱۶ ساعت در روز می رسید، و هفتهٔ کاری شش روز بود. در ۱۸۱۰، رابرت اوون خواستار معمول کردن روز کاری ده ساعته شد و در صنایع سوسیالیستی خودش در نیو لنارک آن را اجرایی کرد. وی در ۱۸۱۷ هدف «روز کاری هشت ساعته» را تعریف کرد و شعار «هشت ساعت کار، هشت ساعت تفریح، هشت ساعت خواب» را ابداع نمود. پس از انقلاب ۱۸۴۸، کاهش ساعات کاری کارگران از اولین اقدامات منشورگرایان بود. در ۱۸۶۶، انجمن بین المللی کارگران در ژنو این روز کاری هشت ساعته را در بیانیهٔ تأسیس خود آورد. کارل مارکس در سرمایه افزایش ساعت کاری را سبب کاهش سلامت کارگران و در نتیجه توقف پیشرفت اخلافی و فیزیکی بشر می داند. پس از جنگ جهانی اول و بنا بر نص پیمان ورسای، سازمان بین المللی کار تأسیس شد که یکی از اولی مسائل مطرح در آن روز کاری هشت ساعته بود که در کنوانسیون ساعات کار ۱۹۱۹ آورده شد و تا کنون ( ۲۰۱۶ ) ۵۲ کشور جهان آن را تصویب کرده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف
wiki: روز کاری هشت ساعته