روان درمانی وجودی Existential psychotherapy را نمی توان مانند سایر مکتب های درمانی مانند رفتارگرایی یا روان تحلیلی یک مکتب مستقل در نظر گرفت. این درمان را می توان با سایر رویکردهای درمانی ادغام کرد. این نوع درمان به جای اینکه رویکردی تکنیکی ارائه کند که در برگیرندهٔ مجموعه ای از قوانین روان درمانی باشد، روشی از تفکر دربارهٔ تجارب انسانی است که شاید قسمتی از هر گونه روان درمانی است. [ ۱]
هر فردی می بایست با موضوعات اساسی دربارهٔ نگرانی های نهایی مواجه شود که عبارت اند از: مرگ، آزادی، تنهایی و معنا. رویکرد وجودی به درمان دربرگیرنده درمانگری است که می خواهد سفری به عمیق ترین مسائل زندگی داشته باشد. روان درمانی وجودی نوعی نگرش نسبت به رنج بردن انسان ها است و از هیچ راهنمای درمانی استفاده نمی کند. این درمان سؤالات عمیقی دربارهٔ ماهیت نوع انسان و ماهیت اضطراب، ناامیدی، سوگ، تنهایی، انزوا و بی هنجاری مطرح می کند. همچنین به طور مرکزی با سؤالاتی دربارهٔ معنا، خلاقیت و عشق چالش می کند.
گذشته از انعکاس این تجربیات انسانی، درمانگران وجودی نگرش های خردمندانه ای دربارهٔ درمان دارند که در ضمن تلاش های مکرر به منظور کمک به انسان ها، باعث آشفته شدن شان نگردد. در واقع بسیاری از درمانگران بدون در نظر گرفتن چنین رویکردی، از روان درمانی وجودی استفاده می کنند. [ ۱]
درمانگران وجودی به انسان ها به عنوان موجودی نگاه می کنند که سازندهٔ معنای زندگی خویش هستند. ما موجوداتی میرنده هستیم که به علت اینکه خود آگاهیم، از فرا رسیدن مرگ خود اطلاع داریم. تنها در انعکاس مرگ است که ما می توانیم یاد بگیریم چگونه زندگی کنیم. انسان ها از خود سؤالاتی می پرسند که دربارهٔ نگرانی های اساسی شان است: من کیستم؟ آیا زندگی ارزش زیستن دارد؟ آیا در زندگی معنایی هست؟ چگونه می توانم انسانیتم را تشخیص دهم؟. وجودی ها معتقدند که در نهایت هر یک از ما می بایست با این سؤالات مواجه شویم و همه ما در قبال آنچه هستیم و قرار است بشویم، مسئولیت داریم.
به علت اینکه وجودی نگرها نسبت به روشی که در آن نظریه ها افراد را انسانیت زدایی می کنند و به آن ها در قالب موضوعاتی آبژکتیو می نگرند، حساسیت به خرج می دهند؛ تجارب واقعی و قابل اعتماد از تبیین های مصنوعی پیشی می گیرند. وقتی تجارب در قالب سایر مدل های نظری از پیش موجود ریخته می شوند، اعتبار و اصالت خود را از دست می دهند و از افرادی که آن ها را تجربه می کنند، جدا می شوند؛ بنابراین، روان درمانگران وجودی به جای توجه به طبقات تشخیصی عینی بر روی ذهنی بودن تجارب تمرکز می کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهر فردی می بایست با موضوعات اساسی دربارهٔ نگرانی های نهایی مواجه شود که عبارت اند از: مرگ، آزادی، تنهایی و معنا. رویکرد وجودی به درمان دربرگیرنده درمانگری است که می خواهد سفری به عمیق ترین مسائل زندگی داشته باشد. روان درمانی وجودی نوعی نگرش نسبت به رنج بردن انسان ها است و از هیچ راهنمای درمانی استفاده نمی کند. این درمان سؤالات عمیقی دربارهٔ ماهیت نوع انسان و ماهیت اضطراب، ناامیدی، سوگ، تنهایی، انزوا و بی هنجاری مطرح می کند. همچنین به طور مرکزی با سؤالاتی دربارهٔ معنا، خلاقیت و عشق چالش می کند.
گذشته از انعکاس این تجربیات انسانی، درمانگران وجودی نگرش های خردمندانه ای دربارهٔ درمان دارند که در ضمن تلاش های مکرر به منظور کمک به انسان ها، باعث آشفته شدن شان نگردد. در واقع بسیاری از درمانگران بدون در نظر گرفتن چنین رویکردی، از روان درمانی وجودی استفاده می کنند. [ ۱]
درمانگران وجودی به انسان ها به عنوان موجودی نگاه می کنند که سازندهٔ معنای زندگی خویش هستند. ما موجوداتی میرنده هستیم که به علت اینکه خود آگاهیم، از فرا رسیدن مرگ خود اطلاع داریم. تنها در انعکاس مرگ است که ما می توانیم یاد بگیریم چگونه زندگی کنیم. انسان ها از خود سؤالاتی می پرسند که دربارهٔ نگرانی های اساسی شان است: من کیستم؟ آیا زندگی ارزش زیستن دارد؟ آیا در زندگی معنایی هست؟ چگونه می توانم انسانیتم را تشخیص دهم؟. وجودی ها معتقدند که در نهایت هر یک از ما می بایست با این سؤالات مواجه شویم و همه ما در قبال آنچه هستیم و قرار است بشویم، مسئولیت داریم.
به علت اینکه وجودی نگرها نسبت به روشی که در آن نظریه ها افراد را انسانیت زدایی می کنند و به آن ها در قالب موضوعاتی آبژکتیو می نگرند، حساسیت به خرج می دهند؛ تجارب واقعی و قابل اعتماد از تبیین های مصنوعی پیشی می گیرند. وقتی تجارب در قالب سایر مدل های نظری از پیش موجود ریخته می شوند، اعتبار و اصالت خود را از دست می دهند و از افرادی که آن ها را تجربه می کنند، جدا می شوند؛ بنابراین، روان درمانگران وجودی به جای توجه به طبقات تشخیصی عینی بر روی ذهنی بودن تجارب تمرکز می کنند.
wiki: روان درمانی وجودی