رعب

[ویکی فقه] رُعْب مصدر فعل رَعَبَ یَرْعَبُ در لغت به معنی ترسیدن و مضطرب شدن و ارعاب از باب افعال بمعنی ترساندن است. رهب ارهاب نیز به این معنی است.
در اصطلاح، ایجاد ترس در دل دشمن را گویند که گاهی به عنوان یک امداد غیبی ازطرف خداوند عنایت می شود، همچنان که در این آیه آمده است:«سَنُلْقی فی قُلُوبِ الَّذینَ کَفَرُواالرُّعْبَ» «ما ترس را در دل کافران می اندازیم.»پیامبر گرامی (صلی الله علیه وآله) فرمود:«نُصِرْتُ بالرُّعْبِ مَسیرَةَ شَهْرٍ» با رعب به پیروزی دست یافتم، به اندازه مسیر یک ماه.

[ویکی الکتاب] معنی رُّعْبَ: خوف و ترسی که دل را پر کند
تکرار در قرآن: ۵(بار)
ترس. دستپاچگی جوهری آن را خوف و طبرسی خوف و فزع گفته است در اقرب هست که آن مصدر است به معنی ترسیدن و ترساندن (لازم و متعدی) و نیز اسم است به معنی فزع ولی راغب گوید: آن انقطاع (ولاعلاجی) است از امتلاء خوف و به تصوّر امتلاء گفته‏اند «رعبت الحوض» حوض را پر کردم «سیل راعب» سیلی که درّه را پر می‏کند. . به نظر می‏آید که مراد همان لاعلاجی از کثرت خوف باشد مانند خود گم کردن و دستپاچه شدن و چون وجود ترادف در لغات ثابت نیست باید رعب با خوف فرق داشته باشد. ایم کلمه پنج بار در قرآن آمده است: انفال:12. حشر:2. کهف:18.