رصدخانهٔ فضایی یا فَرابین ( تلسکوپ ) فضایی به ابزارهایی مانند تلسکوپ ( فرابین ) گفته می شود که در فضای بیرونی و خارج از جو زمین مستقر شده و برای رصد سیارات دوردست، کهکشان ها و دیگر اشیای فضایی به کار می روند. فرابین فضایی هابل نخستین رصدگر فضایی است که در سال ۱۹۹۰ در فضا مستقر شد. رصدگرهای فضایی برخی مشکلات رصدخانه های زمینی در رصدگری مانند آلودگی نوری و انتشار تابش الکترومغناطیسی ( سوسو زدن ) را ندارند. [ ۱]
فرابین فضایی جیمز وب جایگزین فرابین فضایی هابل شد این فرابین فضایی در مدار L2 قرار گرفت. آینه این فرابین فضایی ۲ الی ۳ برابر فرابین فضایی هابل است. یکی از مهم ترین ماموریت های این فرابین دیدن تصاویری از اوایل بیگ بنگ است. فرابین های فضایی یا در مداری به دور زمین در چرخش هستند یا در یکی از نقاط لاگرانژی زمین - ماه یا زمین - خورشید قرار گرفته اند. فَرابین هابل یک نمونه از فرابین های فضایی است. از مزایای فرابین های فضایی می توان موارد زیر را نام برد:
• نبود گرد و غبار در مسیر دید
• نبود پراکنش نور خورشید و ماه در اثر مولکول های جو سیاره
• نبود آلودگی نوری ناشی از مظاهر تمدن بشری
• نبود آلودگی جوی یا رطوبت در هوا
• امکان رصد در طول موج های نامرئی ( جو جلوی پرتوهای ایکس، فرابنفش، فروسرخ و … را می گیرد )
تلسکوپ فضایی یا رصدخانه فضایی یا فرابین[ ۲] تلسکوپی ( فرابینی ) در فضای بیرونی کره زمین است که برای رصد اجرام نجومی استفاده می شود. مخترع اولیه آن لیمن اسپیتزر آمریکایی بود که در سال ۱۹۴۶ نمونه ابتدایی آنرا ساخت، اولین تلسکوپ های عملیاتی؛ رصدخانه نجومی مداری آمریکایی، OAO - 2 که در سال ۱۹۶۸ پرتاب شد، و تلسکوپ فرابنفش اوریون یک شوروی در ایستگاه فضایی سالیوت یک در سال ۱۹۷۱ بودند. تلسکوپ های فضایی از فیلتر کردن و اعوجاج جلوگیری می کنند. همچنین از تشعشعات الکترومغناطیسی که این فرابینها رصد می کنند و از آلودگی نوری که رصدخانه های زمینی با آن مواجه می شوند نیز اجتناب می کنند. آنها به دو نوع تقسیم می شوند: ماهواره هایی که کل آسمان را نقشه برداری می کنند ( بررسی نجومی ) ، و ماهواره هایی که بر روی اجرام منتخب نجومی یا قسمت هایی از آسمان و فراتر از آن تمرکز می کنند. تلسکوپ های فضایی از ماهواره های تصویربرداری زمین متمایز هستند که برای تصویربرداری ماهواره ای از زمین کاربرد زیادی دارند و برای تجزیه و تحلیل آب و هوا، جاسوسی و دیگر انواع جمع آوری اطلاعات استفاده می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففرابین فضایی جیمز وب جایگزین فرابین فضایی هابل شد این فرابین فضایی در مدار L2 قرار گرفت. آینه این فرابین فضایی ۲ الی ۳ برابر فرابین فضایی هابل است. یکی از مهم ترین ماموریت های این فرابین دیدن تصاویری از اوایل بیگ بنگ است. فرابین های فضایی یا در مداری به دور زمین در چرخش هستند یا در یکی از نقاط لاگرانژی زمین - ماه یا زمین - خورشید قرار گرفته اند. فَرابین هابل یک نمونه از فرابین های فضایی است. از مزایای فرابین های فضایی می توان موارد زیر را نام برد:
• نبود گرد و غبار در مسیر دید
• نبود پراکنش نور خورشید و ماه در اثر مولکول های جو سیاره
• نبود آلودگی نوری ناشی از مظاهر تمدن بشری
• نبود آلودگی جوی یا رطوبت در هوا
• امکان رصد در طول موج های نامرئی ( جو جلوی پرتوهای ایکس، فرابنفش، فروسرخ و … را می گیرد )
تلسکوپ فضایی یا رصدخانه فضایی یا فرابین[ ۲] تلسکوپی ( فرابینی ) در فضای بیرونی کره زمین است که برای رصد اجرام نجومی استفاده می شود. مخترع اولیه آن لیمن اسپیتزر آمریکایی بود که در سال ۱۹۴۶ نمونه ابتدایی آنرا ساخت، اولین تلسکوپ های عملیاتی؛ رصدخانه نجومی مداری آمریکایی، OAO - 2 که در سال ۱۹۶۸ پرتاب شد، و تلسکوپ فرابنفش اوریون یک شوروی در ایستگاه فضایی سالیوت یک در سال ۱۹۷۱ بودند. تلسکوپ های فضایی از فیلتر کردن و اعوجاج جلوگیری می کنند. همچنین از تشعشعات الکترومغناطیسی که این فرابینها رصد می کنند و از آلودگی نوری که رصدخانه های زمینی با آن مواجه می شوند نیز اجتناب می کنند. آنها به دو نوع تقسیم می شوند: ماهواره هایی که کل آسمان را نقشه برداری می کنند ( بررسی نجومی ) ، و ماهواره هایی که بر روی اجرام منتخب نجومی یا قسمت هایی از آسمان و فراتر از آن تمرکز می کنند. تلسکوپ های فضایی از ماهواره های تصویربرداری زمین متمایز هستند که برای تصویربرداری ماهواره ای از زمین کاربرد زیادی دارند و برای تجزیه و تحلیل آب و هوا، جاسوسی و دیگر انواع جمع آوری اطلاعات استفاده می شوند.
wiki: رصدخانه فضایی