رشن

صورت اوستایی رشن رشنو است و آن را با گمان پرهیزگاری یا درخشش معنی کرده اند. صورت پهلوی این نام همان رشن است. در فارسی دری به صورت رش هم آمده است.
در اوستا یشت دوازدهم به ایزد رشن تعلق دارد و رشن در آن با صفاتی از قبیل پاک، راست ترین، مقدس ترین، داناترین، گزیننده ترین، بهترین پرتاپ کننده از دور، اجراکننده قانون و فروزننده دزدان ستوده می شود. به طورکلی با بررسی متون اوستایی می توان کارکردهای متفاوت این ایزد را در قالب ۴ گروه اصلی طبقه بندی کرد: ۱. نقش اصلی او که در اوستا و رشن یشت بر آن تأکید شده، حضور در مراسم ور است که در بندهای نه تا سی و هفت رشن یشت به یاری فراخوانده می شود. ور اصطلاحی است که به نوعی آزمایش آیینی اشاره می کند که توسط محاکمه شونده برای اثبات حقانیتش به کار گرفته می شود. ۲. نقش دیگری که براساس متون اوستایی می توان برای رشن متصور شد، جنگاوری و حضور و ستایش این ایزد در نبردها است. ۳. می توان نقش اجتماعی دیگری را برای این ایزد متصور شد، مطابق این کارکرد ایزد رشن در کنار برجیه، ایزد موکل دانه ها و غلات و نمانیه، ایزد موکل خانه ها نقشی مشابه آن ها ایفا می کند. ۴. رشن در نگهداری و محافظت از گیتی و آفریدگان اهورامزدا نیز مشارکت دارد.
برخی از آثار به نام ایزد رشن در ادبیات فارسی قابل مشاهده است؛ اما در هیچ یک از متون و اشعار به کارکردهای این ایزد اشاره ای نشده است. به طورمثال ابوریحان بیرونی در آثار الباقیه عن القرون الحالیه در فهرست روزهای ایرانی، این ایزد را رشن خوانده که در زبان سغدی رسن یح و در زبان خوارزمی رشن یح خوانده می شود. شعرای ایرانی نیز نام این ایزد و نیز روز متعلق به او را به صورت رش و رشن در اشعار خود آورده اند. دوران جدید و متون پژوهشی معاصر نیز از اشاره به نام و کارکرد ایزد رشن خالی نیستند، به طور مثال در فرهنگ دهخدا ذیل مدخل رشن، این واژه به روز هجدهم از هر ماه شمسی نسبت داده شده است. دهخدا همچنین با اشاره به شماری دیگر از فرهنگ ها آورده است که رشن نام فرشته ای است که تدبیر امور و مصالح رشن روز با او است.