رزق در قران

[ویکی فقه] رزق در قرآن. رزق به معنای روزی و عطای دائمی می باشد، حال چه دنیوی و چه اخروی و چه مادی و چه معنوی باشد، در این نوشتار به عوامل زیاد شدن روزی و کم شدن رزق از نگاه قرآن می پردازد.
هرکس بار زندگی را به دوش می کشد، مقدار زیادی از وقت خود را صرف درآمد و معاش خود و کسان خود می کند. کسی که در اندیشه معاش است، باید به این پرسش ها پاسخ دهد که اگر خداوند خالق انسان است و روزی او را تضمین نموده است، پس تلاش ما برای چیست؟ و اگر کار کردن ما نقشی در روزی ما ندارد و ما فقط مسئول دریافت آن هستیم پس این همه کار و تلاش انبیاء و اولیا و ائمه معصومین (علیهم السّلام) برای چه بوده است؟ و آیا امور معنوی، از قبیل توبه و استغفار، صدقه، دعا و... چه تاثیری در جلب روزی دارند؟ در اینجا سه دیدگاه مطرح می شود:
← دیدگاه تفریطی در رزق
به تمام نیازمندی هایی که برای ادامه حیات موجودات ضروری است رزق گفته می شود. از آنجا که خداوند خالق همه موجودات است و ادامه حیات هر موجودی، در واقع خلق مداوم و لحظه به لحظه او است، روزی رسان موجودات نیز خداوند سبحان است: «و ما من دابة فی الارض الا علی الله رزقها و یعلم مستقرها و مستودعها کل فی کتاب مبین؛ هیچ جنبده ای در زمین نیست مگر این که روزی او بر خداست. او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را می داند. همه این ها در کتاب آشکاری ثبت است.»«ان الله هو الرزاق ذو القوة المتین؛ خداوند روزی دهنده و صاحب قوت و قدرت است.» ؛ (سوره نحل به این مطلب اشاره کرده اند.)حتی در آیه ای از قرآن، بدیهی بودن روزی رسانی از طرف خداوند همچون سخن گفتن انسان بدیهی دانسته شده است:«و فی السماء رزقکم و ما توعدون، فو رب السماء و الارض انه لحق مثل ما انکم تنطقون؛ و روزی شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده می شود، سوگند به پروردگار آسمان و زمین که این مطلب حق است همانگونه که شما سخن می گویید!.
عوامل جلب رزق
عواملی هستند که باعث افزایش رزق می شوند:
← کار و تلاش
...