ربیعه الرأی
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
دانشنامه آزاد فارسی
رَبیعةالرای (مدینه/هاشیمه انبار ـ۱۴۲/۱۳۴ق)
(یا: ابوعثمان ربیعة بن ابی الرحمان فَرّوخ) فقیه و محدث تابعی در مدینه. از مجتهدین و اصحاب رأی به شمار می آید که در مواردی که حدیث نمی یافتند به قیاس روی می آوردند و از راه آن فتوا می دادند. ابوحنیفه را با او دیدند که می کوشید آرای او را به دست آورد. فقه را نزد عکرمه فراگرفت. حافظ قرآن بود. در ایام العرب (تاریخ شفاهی عرب) و علوم فصاحت تسلط داشت. از تابعان مدینه روایت می کرد. در مجلس درس او بزرگان مدینه شرکت می کردند. مالک بن انس از او فقه آموخت. سفیان ثوری، انس بن عیاض و اوزاعی از او روایت می کردند. گویند وقتی او وارد می شد یحیی بن سعید، به احترام او از نقل حدیث خودداری می کرد. مالک گفت که فقه با مرگ ربیعه دیگر حلاوت ندارد. هدایای خلیفه ابوالعباس سفاح را رد می کرد؛ اما از سوی او منصب قضاوت در انبار را پذیرفته بود.
(یا: ابوعثمان ربیعة بن ابی الرحمان فَرّوخ) فقیه و محدث تابعی در مدینه. از مجتهدین و اصحاب رأی به شمار می آید که در مواردی که حدیث نمی یافتند به قیاس روی می آوردند و از راه آن فتوا می دادند. ابوحنیفه را با او دیدند که می کوشید آرای او را به دست آورد. فقه را نزد عکرمه فراگرفت. حافظ قرآن بود. در ایام العرب (تاریخ شفاهی عرب) و علوم فصاحت تسلط داشت. از تابعان مدینه روایت می کرد. در مجلس درس او بزرگان مدینه شرکت می کردند. مالک بن انس از او فقه آموخت. سفیان ثوری، انس بن عیاض و اوزاعی از او روایت می کردند. گویند وقتی او وارد می شد یحیی بن سعید، به احترام او از نقل حدیث خودداری می کرد. مالک گفت که فقه با مرگ ربیعه دیگر حلاوت ندارد. هدایای خلیفه ابوالعباس سفاح را رد می کرد؛ اما از سوی او منصب قضاوت در انبار را پذیرفته بود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید