ربوبیت در توسل

[ویکی فقه] ربوبیت در توسل (قرآن). در خطبه ۱۱۰ نهج البلاغه آمده که بهترین وسیله ای که بندگان با آن به درگاه خدا تقرب می جویند، ایمان به خدا، برپا داشتن نماز، ادای زکات، روزه ماه رمضان، حج و عمره، صله رحم، انفاق و بخشش در راه خدا در نهان و آشکار، و تمام اعمال نیکی است که انسان را از سقوط و پستی نجات می دهد. هم چنین شفاعت پیامبران و بندگان صالح خدا و مقربان درگاه او که طبق صریح آیات قرآن در پیشگاه او پذیرفته می شود نیز، یکی از وسایل تقرب به اوست. اشتباه نشود منظور از توسل به مقربان درگاه پروردگار این نیست که انسان چیزی را از پیامبر یا امام، مستقلا تقاضا کند یا حل مشکلی را از او بخواهد؛ بلکه هدف آن است که خود را در خط آنان قرار دهد و با برنامه های آنها هماهنگ شود و خدا را به مقام آنان بخواند تا خدا اجازه شفاعت را در مورد آنان بدهد.
توسل و تقرب جستن به خدا، اقتضای ربوبیت اوست: «اولـئک الذین یدعون یبتغون الی ربهم الوسیلة ایهم اقرب...»؛ «کسانی را که آنان می خوانند، خودشان وسیله ای (برای تقرب) به پروردگارشان می جویند، وسیله ای هر چه نزدیک تر و به رحمت او امیدوارند و از عذاب او می ترسند؛ چراکه عذاب پروردگارت، همواره در خور پرهیز و وحشت است!».
← بیان تفسیری آیه
۱. ↑ اسراء/سوره۱۷، آیه۵۷.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «ربوبیت در توسل».
...