رایجین

رایْجین∗ 雷神 خدای تندر و آذرخش ( رعد و برق ) در افسانه های ژاپنی است. معمولاً او به شکل مردی عضلانی تصویر می شود که حلقه ای از دسته ای طبل همراه خود حمل می کند و این طبلها را برای ساختن رعد و غرش به کار می برد.
نبشته های کهن سیما و مظهر رایجین را با مار و کودکی کوچک نمایان می کرد، ولی در حدود دورهٔ کاماکورا∗ تصاویر و تندیس های رایجین وی را در هیئتی دیو - مانند با تازیانه ای در دست و حلقه ای طبل پیوند یافته نمایان کرد.
در عقاید کهن، رعد و برق نماد رفتار تند و شدید کامی رعد و برق بوده، و آذرخشی که زمین را می زند مظهر تجلی رایجین به شمار می آید. اصلاً خود کلمهٔ رعد در زبان ژاپنی که «کامیناری»∗ است از دو بخش کامی: かみ ( خدا ) و ناری: なり ( صدا ) تشکیل می شود. بر اساس بعضی افسانه ها، رایجین و فوجین در اصل دیو بودند که مخالف و ضد خدایان بودند. بودا لشکرش را فرمان داد تا این دو دیو را دستگیر کند. پس از نبردی سخت و طاقت فرسا میان این دو دیو و ۳۳ خدا، آن دو دستگیر شدند و سپس به کامی محول شدند.
در عقاید کشاورزان، رایجین سرپرست کشاورزی است و ظهور وی با باران علاقه دارد. نسبت این خدا با کشت و زراعت بیشتر در واژهٔ برق «اینازوما∗ » یا «اینابیکاری∗ » پیدا می شود که بخش اول این دو کلمه از اینا 稲 به معنی گیاه برنج تشکیل می شود. از دلایل دیگر وابستگی شخصیت رایجین به کشاورزی و آب این عقیده است که برق علت باروری شالی زار است. برای محصول فراوان برنج، کشاورزان ساقه های تازهٔ خیزران و طناب مقدس «شیمناوا»∗ را در جای ضربهٔ برق در شالی زار برپا می کنند، سپس مراسم اَماگُی∗ ( نماز استسقا ) در معبدها با راز و نیاز با توجه به رایجین اقامت می کنند.