رای

مدرک من
زبان اوستایی
زبان
زبان اَوِستایی که در گذشته آن را زبان زَنْد نیز می نامیدند، از شاخهٔ زبان های ایرانی باستان و از درخت تناور زبان های هندو - اروپایی است. نَسک های اوستا، کتاب مقدس زرتشتیان را بدین زبان نوشته اند. زبان اوستایی شامل دو زبان ایرانی باستانی است: اَوِستایی کُهَن ( که در هزاره دوم تا یکم پیش از میلاد صحبت می شد ) و اَوِستایی نو ( در هزاره اول پیش از میلاد تکلم می شد ) . این زبان به دلیل کاربرد خود به عنوان زبان کتاب مقدس زرتشتی شناخته شده است. این زبان یک زبان ایرانی شرقی است که در شاخه زبانهای هندوایرانی از خانواده زبانهای هندواروپایی دسته بندی می شود. جد بلافصل آن زبان نیا - ایرانی است، یک زبان هم ریشه با زبان نیا - هندوآریایی، که هر دو از زبان نیا - هندوایرانی توسعه یافته بودند. به این ترتیب، اوستای قدیم هم از نظر دستور زبان و هم از نظر واژگان به سانسکریت ودایی، یک زبان کهن دیگر از زبان های هندوآریایی، بسیار نزدیک است.
اوستایی
upastauuakaēna - *𐬎𐬞𐬀𐬯𐬙𐬀𐬎𐬎𐬀𐬐𐬀𐬉𐬥𐬀
منطقه
فلات ایران
دوره
عصر آهن، آخر عصر برنز
تبار
هندو - اروپایی
هندو - ایرانی
ایرانی
اوستایی
سامانه نوشتاری
خط بومی ندارد
الفبای اوستایی ( خط پهلوی; مستقلانه از آن تکوین یافته است )
خط گجراتی ( بدست زرتشتیان هندی بکار گرفته می شود )
حالت زبان اوستایی، به زبان های مقدس برمی گردد، از اینرو با اینکه سال ها و سده ها از مرگش گذشته بوده در میان نوشته ها و آیین های دینی مزدیسنا بکار برده می شده است.
تنها اثر به جا مانده به آن اوستا است. از مطالعهٔ اوستا برمی آید که دو گویش گوناگون از این زبان در اوستا به کار رفته است که یکی کهنه تر می نماید. نخستین گویش گاهانی است که سروده های شخص زرتشت به آن است. به علاوه یسن های ۳۵ تا ۴۱ ( هفت هات ) و نیز چهار دعا از یسن ۲۷ به این گویش است. گویش پسین تر گویش سایر قسمت های اوستای امروزی است.
تبار و خاستگاه زبانی
گرنوت ویندفور، ایرانشناس، این احتمال را مطرح می کند که زبان اوستایی توسط قبایل ساکن در مناطق شمال شرق ایران و زبان قدیم فارسی در منطقه جنوب غرب ایران استفاده می شده است و او معتقد است که این زبان هم ریشه با سانسکریت و نزدیک به پارسی باستان است.
زبان اوستایی که با شمال شرقی ایران و زبان پارسی باستان که به جنوب غربی ایران تعلق دارند، هر دو شاخه هایی از زبان نیا - ایرانی یا ایرانی کهن هستند. زبان هندی کهن نیز همریشه ای نزدیک به این زبان هاست که همه شان برگرفته از گروه زبانی هندو - ایرانی است. زبان های ایرانی عموماً به دو شاخه �شرقی� یا �خاوری� و �غربی� یا �باختری� رده بندی می شوند که چارچوب زبان اوستایی در شاخه شرقی است؛ زیرا تفاوت به معنای محدود این است که اوستایی تکوین های زبان شناختی اش را در چاچوب زبان های ایرانی شرقی بیانجامیده، نه ایرانی غربی؛ چون که در آن زمان هنوز زبان های ایرانی شرقی و غربی از همدیگر جدا نشده بودند. زبان اوستایی هیچ یک از نشانه های صرفی یا ساختواژه ای ایرانی ( جنوب ) غربی؛ همچون پارسی باستان را نشان نمی دهد ازاینرو نمی توان آن را ایرانی غربی برشمرد. باری این جمله بدین معناست که این زبان فقط �زبان غیر - غربی ایرانی� است و از اینرو �شرقی� نامندش. زبان اوستایی نیز مانند زبان پارسی باستان دارای دگرش ها و تکوین واژگانی خاص خود است برای نمونه صفت �اَشَ� ( به اوستایی: 𐬀𐬱𐬀 ، aša ) که بایستی از دگرش واجی rt* بوده است زیرا همریشه ها و هم ارزهایش در زبان های پارسی باستان �اَرْتَ� ( به پارسی باستان:𐎠𐎼𐎫 ) و سنسکریت ودایی �ڑتَ� ( به سانسکریت: ऋत، ṛt� ) هستند. زبان اوستایی کهن ( بخش گاثاها ) به پارسی باستان نزدیکی بالایی دارد و ذاتاً با سنسکریت ودایی همریشه است. اعتقاد بر این است که نیای زبانهای ایرانی شرقی مانند زبان پشتو با زبان اوستایی دارای مشابهت هایی باشند.
تاریخ متروک شدن زبان اوستایی به درستی دانسته نیست. کهن ترین قسمت اوستا ( سرودهای زردشت ) محتملاً میان قرون ۱۰ و ۶ ق. م. تنظیم شده، ولی قسمت عمدهٔ آن که جدیدتر است متعلق به دورهٔ هخامنشی است. اوستا که تنها اثر این زبان است به خطی که در اواخر دورهٔ ساسانی برای نوشتن اوستا از روی خط پهلوی تنظیم شده، نوشته شده. تحقیق زبان اوستایی با توسعهٔ زبان شناسی تطبیقی پیشرفت بسیار کرده، اما هنوز فهم همهٔ نکات اوستا به آسانی ممکن نیست.
ساختواژ و چگونگی توسعهٔ زبان شناختی
از دید زبانشناختی، اوستایی به دو شکل یا دیسه به نام های �اوستایی کهن� ( کهن اوستایی ) ( به انگلیسی: Old Avestan ) ( یا اوستایی گاثایی ) و �اوستایی جوان تر� ( نواوستایی ) ( به انگلیسی: Younger Avestan or Young Avestan ) دسته بندی می شود. دیسهٔ اوستایی جوان تر از دگرگشت و فرگشت زبانی اوستایی کهن به دست نیامده و این دو گویش در یک زمان نبوده اند. همهٔ اوستا به یکی از دو گویش یادشده هستند. کارل هوفمان ( به آلمانی: Karl Hoffmann ) کوشید تا برپایه نوشته های موجود از اوستا این چگونگی توسعه را ردیابی کند و توانست نظمی زمان شناختی سردستی و نزدیکی را بیابد:
زبان مادری سرایندگان گاثاها، هفت هاتِ یسنا و چهار نماز سپند ( یسنا ۲۷ و ۵۴ ) بوده است.
سروده ها به آهستگی منجر به سرعت بخشیدن به دگرگونی ها می شوند.
گویش اوستایی کهن به اوستایی جوان تر تغییر می کند زیرا گویش وران دیگر به اوستایی کهن سخن نمی گفتند.
زبان مادری نوشتارها برپایه زبان اوستایی جوان تر نوشته شدند.
برای یکسان سازی یا استانش ( standardization ) نوشتارها؛ دگرگونی های عمدی انجام می شوند.
دگرش زبانی اوستایی بخاطر جابجایی و ترابرد به مناطقی که اوستایی زبان مادریشان نبوده است.
سازش / ترجمه های بخش هایی از متونی که از مناطق دیگر بوده اند
آمیزش متن های نادستورزبانی اوستایی واپسین
ثبت آواشناختی نوشتارهای اوستایی در چارچوب ساسانی
زوال پسا - ساسانی نسخ نوشتارها بخاطر تلفظ و واگویش نادرست
اشتباهات و خطاهای شناخته شده طی نسخه برداری
بسیاری از ویژگی های آواشناختی را نمی توان به زمان خاصی ارجاع داد زیرا ممکن است این اتفاقات در یک زمان رخ داده باشد.
الفبا و نگارش زبان
در دورهٔ ساسانیان الفبایی برپایهٔ الفبای زبوری و پهلوی اختراع شد و اوستا بدان نوشته شد. این الفبا را خط اوستایی یا دین دبیره نامیده اند. این الفبا برای هریک از آواهای اوستایی یک نشانه دارد. نشانه های الفبایی جدا از هم نوشته می شده و در هر جای کلمه که می آمده یک صورت داشته است. دین دبیره دارای ۵۳ نویسه که ۱۶ تا از آن ها صدادار است و آواهای زبان را به خوبی از یک دیگر متمایز می کند. دلیل این دقت بالا در ابداع خط آن است که این خط را برای ثبت متون مقدس ساخته بودند و می بایست صورت دقیق تلفظ را بازتاب می داده است. الفبای اوستایی ۳۷ حرف بی صدا و ۱۶ حرف صدادار دارد. دو رویهٔ رونویسی برای اوستایی موجود است: روش قدیمی؛ کریستین بارتولومه ( Christian Bartholomae ) و شیوه نوتر کارل هوفمان ( Carl Hoffmann ) .
متن های اوستایی
متون به جای مانده به این زبان همگی در حیطهٔ مجموعه اوستا قرار دارند. اوستای باستانی دارای بیست و یک کتاب مجزا بوده که امروزه تنها پنج بخش آن به ما رسیده که حدود یک سوم اوستای ساسانیان است. قدیمی ترین بخش اوستا سرودهای گاهان است که زرتشت را سراینده آن دانسته اند. سابقهٔ این اشعار برپایهٔ گمانه زنی های زبانشناختی به اوایل هزارهٔ نخست پیش از میلاد می رسد. سایر بخش های اوستا در قرن های بعدی تکمیل شده اند. اوستای کنونی بجز گاهان دارای پنج بخش دیگر است که زبانی نسبتاً یکدست دارد. این بخش ها شامل یسنا، یشت، ویسپرد، وندیداد و خرده اوستا می باشد.
تأثیر زبان های ایرانی میانه در انتقال نوشته های اوستایی
از آنجایی که تا روزگار ساسانی اوستا به صورت سروده هایی میان مردم سینه به سینه از بر می شده، لذا این چیز شگفت انگیزی نیست که بسته به زبان بومی مردمان زرتشتی آنجا در روزگار زبان های ایرانی میانه، تأثیراتی نداشته باشد. رودریگر اشمیت ( به آلمانی: R�diger Schmitt ) زبان شناس آلمانی، زبان های پارتی و پارسی میانه زبان های مؤثر بر نوشته های اوستایی می داند.
آواشناسی
آواها در زبان اوستایی نقش عمده ای ایفا کرده و به دلیل ویژگی تصریفی زبان در تغییر حالات نقش مهمی داشته اند. آواهای زبان اوستایی براساس آوانویسی دوران جدید که برای سهولت مطالعه این زبان توسط متخصصان ایجاد شده به دو بخش واکه و همخوان تقسیم می شوند.
واکه ها:
a ā ə ə̄ e ē o ō � ā̊ ą i ī u ū
واکه پیشین واکه مرکزی واکه پسین
کوتاه بلند کوتاه بلند کوتاه بلند
بسته i /i/ ī /i:/ u /u/ ū /u:/
میانه e /e/ ē /e:/ ə /ə/ ə̄ /ə:/ o /o/ ō /o:/
باز a /a/ ā /a:/ � /ɒ/ ā̊ /ɒ:/
خیشومی ą /�/
همخوان ها:
k g γ x xʷ č ǰ t d δ ϑ t̰ p b β f
ŋ ŋʷ ṇ ń n m y w r s z š ṣ̌ ž h
لبی دندانی لثه ای پیش - کامی
یا کامی نرم کامی لبی - نرمکامی چاکنایی
انسدادی خیشومی m /m/ n /n/ ń [ɲ] ŋ /ŋ/ ŋʷ /ŋʷ/
کامی p /p/ b /b/ t /t/ d /d/ č /tʃ/ ǰ /dʒ/ k /k/ g /ɡ/
سایشی f /ɸ, f/ β /β/ ϑ /θ/ δ /�/ s /s/ z /z/ š /ʃ/ ž /ʒ/ x /x/ γ /ɣ/ xʷ /xʷ/ h /h/
ناسوده y /j/ w /w/
لرزشی r /r/
دستور زبان
نام ها ( اسم ها )
اوستایی دارای دستور زبان پیچیده و نسبتاً سنگینی نسبت به دیگر زبان های ایرانی به ویژه زبان های ایرانی نو است و این گفته که فلان زبان ایرانی نو مانند زبان. لکی یا هورامی یا بلوچی یا فارسی نو و … ادامه دهنده این زبان است، پایه و اساس دانشی و خردورزانه ندارد. هر نامی ( :اسمی ) در اوستایی به هشت دیسه نهادی، ندایی، رایی، بایی، برایی، ازی، وابستگی یا اضافی و دری صرف می شود. نام های اوستایی بسته به پایانه هایشان دارای صرف های ویژه به خودی هستند که در جدول های زیر برای مقایسه در کنار هم با ذکر گونه پایانه از آن ها یاد شدند.
مفهوم مجموعهٔ روابط نحوی - معنایی در زبان های باستانی نیز وجود داشته است؛ برای مثال، در دستور پانینی درباره زبان سانسکریت به این نکته اشاره شده است که نشانه های حالت برایی و مفعولی هر دو برای افعال حرکتی به کار می روند، اما اگر حرکت انتزاعی باشد، حالت برایی کاربرد ندارد. در زبان اوستایی نیز می توان چنین روابط نحوی - معنایی را مشاهده کرد. در این زبان، حالت برایی می تواند نقش های معنایی متعددی را ایفا کند. زبان اوستایی دارای هشت حالت دستوری است که هر کدام نقش های معنایی متعددی دارند. ۱۰ نقش معنایی برای حالت برایی شناسایی شده است: پذیرنده، بهره ور، مکان، مقصد، هدف، گستره، شیوه، همراهی، عامل و نگرشی. همچنین نشان داده شده است که دیگر حالت های دستوری نیز می توانند برخی از این نقش های معنایی را ایفا کنند.
صرف نام های با پایانه های عادی و aدار ( مذکر و خنثی )
صرف پایانه های عادی پایانه های aدار ( مذکر و خنثی )
مفرد مثنی جمع مفرد مثنی جمع
نهادی - s - ā - ō ( - as ) , - ā - ō - a - a
ندایی – - ā - ō ( - as ) , - ā - a - a - a, - ā̊nghō
رایی - əm - ā - ō ( - as, - ns ) , - ā - əm - a - ą
بایی - ā - byā - bīš - a - aēibya - āiš
برایی - ē - byā - byō ( - byas ) - āi - aēibya - aēibyō
ازی - at - byā - byō - āt - aēibya - aēibyō
وابستگی ( اضافی ) - ō ( - as ) - ā̊ - ąm - ahe - ayā̊ - anąm
دری - i - ō, - yō - su, - hu, - šva - e - ayō - aēṣ̌u , - aēṣ̌va
صرف نام مذکر yasna ( با پایانه a ) به معنای �ستایش� و �نیایش�
صرف پایانه های aدار ( مذکر و خنثی )
مفرد مثنی جمع
نهادی yasnō yasna yasna
ندایی yasna yasna yasna
رایی yasnəm yasna yasną
بایی yasna yasnaēibya yasnāiš
برایی yasnāi yasnaēibya yasnaēibyō
ازی yasnāt yasnaēibya yasnaēibyō
وابستگی ( اضافی ) yasnahe yasnayā̊ yasnanąm
دری yasne yasnayō yasnaēṣ̌u
صرف نام های با پایانه های āدار ( مؤنث ) و i یا ī - دار ( مذکر، خنثی و مؤنث )
صرف پایانه های āدار ( مؤنث ) پایانه های i و ī - دار ( مذکر، خنثی و مؤنث )
مفرد مثنی جمع مفرد مثنی جمع
نهادی - a - e - ā̊ - iš - i - ayō
ندایی - e - e - ā̊ - e - i - - - - -
رایی - ąm - e - ā̊ - īm - i - īš
بایی - aya - ābya - ābīš - i - ibya - - - -
برایی - ayāi - ābya - ābyō - ə̄e - ibya - ibyō
ازی - ayāṯ - ābya - ābyō - ōit - ibya - ibyō
وابستگی ( اضافی ) - ayā̊ - ayā̊ - anąm - ōiš - - - - - - inąm
دری - aya - - - - - āhu - a - - - - - - - - - -
برای نمونه واژهٔ گَئیری ( به اوستایی: 𐬔𐬀𐬌𐬭𐬌، آوانگاری: gairi ) به معنای کوه که مذکر است و در این دسته گنجانیده می شود. همریشه های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه های �گَر� در پارسی، �قَرِه� ( qare ) در مازندرانی ( مانند قره قئلند - qare qoeland که نام کوهی است در شهرستان کتول ) و �غَر� ( ǧar ) در پشتو به همان معنا دیده می شوند.
برای نمونه واژهٔ فْرَوَشی ( به اوستایی: 𐬟𐬭𐬀𐬎𐬎𐬴𐬌، آوانگاری: frauuaši ) به معنای فروهر یا روح نامیرای آدمی که مؤنث است و در این دسته گنجانیده می شود. واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه های �فروهر� در پارسی به همان معنا دیده می شوند.
صرف نام های با پایانه های ī - دار ( مؤنث )
صرف پایانه های ī - دار ( مؤنث )
مفرد مثنی جمع
نهادی - i - i - īṣ̌
ندایی - i - i - - - -
رایی - īm - i - iṣ̌
بایی - ya - ibya - ibiš
برایی - yāi - ibya - ibyō
ازی - yāṯ - ibya - ibyō
وابستگی ( اضافی ) - yā̊ - - - - - inąm
دری - aya - - - - - iṣ̌u
برای نمونه واژهٔ بَرِثری ( به اوستایی: 𐬠𐬀𐬭𐬆𐬚𐬭𐬍، آوانگاری: barəθrī ) به معنای مادر و زاینده که مؤنث است و در این دسته گنجانیده می شود.
صرف نام های با پایانه های u - دار ( مذکر )
صرف پایانه های u - دار ( مذکر )
مفرد مثنی جمع
نهادی - uš - u/ - ū - auuō
ندایی - ō - u/ - ū - - - -
رایی - ūm - u/ - ū - ūš
بایی - u - ubiia - - - -
برایی - auua - ubiia - ubiiō
ازی - aoṯ - ubiia - ubiiō
وابستگی ( اضافی ) - aoš/ - ə̄uš - uuā̊ - unąm
دری - āu - uuō - uṣ̌u
برای نمونه واژهٔ پَسْو ( به اوستایی: 𐬞𐬀𐬯𐬎، آوانگاری: pasu ) به معنای چارپای اهلی و دام که مذکر است و در این دسته گنجانیده می شود. همریشه های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه های �بَسوق� در پارسی نو، �پَس� ( په س/پأس - pas ) در کردی کلهری، لکی و زازاکی، �پَز� در کردی سورانی و کرمانجی ( په ز - paz ) �پَس� ( pas ) در بلوچی، �پسه� ( psᶕ/pәsᶕ ) در پشتو و �فیش� ( фус - fus ) یا �فوش� ( фыс - fys ) در آسی به معنای گوسفند و دام دیده می شوند.
صرف نام های با پایانه های ū - دار ( مؤنث )
صرف پایانه های ū - دار ( مؤنث )
مفرد مثنی جمع
نهادی - uš ندارد - uuō
ندایی - - - - - - - -
رایی - uuə̄m - uuō
بایی - uua - ubiš
برایی - uiie - ubiiō
ازی - uuaṯ - ubiiō
وابستگی ( اضافی ) - uuō - unąm
دری - - - - - uṣ̌u
برای نمونه واژهٔ تَنوُ ( به اوستایی: 𐬙𐬀𐬥𐬏، آوانگاری: tanū ) به معنای تن و بدن که مؤنث است و در این دسته گنجانیده می شود. همریشه های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه های �تَن� در پارسی نو، �تَن� ( ته ن/تأن - tan ) در کردی کلهری، لکی، زازاکی، کردی سورانی و کرمانجی، �تَن� ( tan ) در بلوچی، �تَن� ( tan ) در پشتو به معنای جسم و پیکر دیده می شوند.
صرف نام های با پایانه های āi - دار ( مؤنث )
در این گروه از واژگان آگاهی چندانی از چگونگی گردانش یا تصریف نیست. باری بدین گونه اند
صرف پایانه های āi - دار ( مؤنث )
مفرد مثنی جمع
نهادی - - - - - - - -
ندایی - - - - - - - -
رایی - āiiō
بایی
برایی
ازی
وابستگی ( اضافی )
دری
برای نمونه واژهٔ رائی ( به اوستایی: 𐬭𐬁𐬌، آوانگاری: rāi ) به معنای شکوه و درخشش است.
صرف نام های با پایانه های āu - دار ( مذکر و مؤنث )
دربارهٔ گردانش این پایانه آگاهی ها بیشتر از همتای āi - دار است. این پایانه دیسه قوی ( بالنده ) پایانه های ao - دار است. {| class="wikitable" | - ! rowspan="2" | صرف!! colspan="3" |پایانه های āu - دار ( مذکر و مؤنث ) | - ! مفرد!!مثنی!!جمع | - ! نهادی | - āuš/ - aoš|| - auuā|| - auuō | - ! ندایی | - āuš/ - aoš|| href="ژاله آموزگار" | - auuā|| - - - - | - ! رایی | - ąm|| - auuā|| - ā̊ | - href="رده:اوستا" ! بایی | href="رده:زبان های ایرانی باستان" | - auua|| href="رده:زبان های ایرانی شرقی" | - - - - - || href="رده:زبان های ایزو ۶۳۹–۱" | - aobīš | - href="رده:زبان ها" ! برایی | - auuōi/ - auue|| - - - - - || - - - - | - ! ازی | - aoṯ|| - - - - - || - - - - | - ! وابستگی ( اضافی ) | - ə̄uš|| - auuā̊|| - auunąm |}برای نمونه واژهٔ گائو/ گَئُ ( به اوستایی: 𐬔𐬁𐬎/𐬔𐬀𐬊، آوانگاری: gāu/gao ) به معنای گاو که مذکر است و در این دسته گنجانیده می شود. همریشه های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه های �گاو� در پارسی نو، �گا� ( گا - gā ) در کردی کلهری، لکی، زازاکی، کردی سورانی و کرمانجی، �گوک� ( g�k ) در بلوچی، �غوا� ( ǧw� ) در پشتو و �غوگ� ( гъог - ǧog ) یا �قوگ� ( хъуг - qug ) در آسی به معنای گاو دیده می شوند.
صرف نام های با پایانه های دارای گردش واکه ای و به همخوان پایان می رسند ( مذکر، مؤنث و خنثی )
دربارهٔ این تصریف نمی توان روش معینی بکار برد از اینرو برای اینکه با شیوه تصریفش آشنا شوید از نمونه هایی که بیشترین گونه های گردانیده و تصریف شده را دارد یاد می کنیم. {| class="wikitable" | - ! rowspan="2" | صرف!! colspan="3" |واژه �𐬬𐬍𐬯� ( vīs ) به معنای دهکده ( مؤنث ) ؛ به همخوان پایان می یابد | - ! مفرد!!مثنی!!جمع | - ! نهادی | vīš||vīs||vīsō | - ! ندایی | vīš|| href="ژاله آموزگار" |vīsa||vīsō | - ! رایی | vīsəm||vīsa||vāsō | - href="رده:اوستا" ! بایی | href="رده:زبان های ایرانی باستان" | vīsa|| href="رده:زبان های ایرانی شرقی" |vīžibiia|| href="رده:زبان های ایزو ۶۳۹–۱" |vīžibīš | - href="رده:زبان ها" ! برایی | vīse||vīžibiia||vīžibiiō | - ! ازی | vīsaṯ||vīžibiia|| - - - - - | - ! وابستگی ( اضافی ) | vīsō||vīsā̊|| vīsąm | - ! دری | vīsi|| - - - - - ||vīṣ̌u |}برای نمونه واژهٔ اَست ( به
اوستایی: 𐬀𐬯𐬝، آوانگاری: asṯ ) به معنای استخوان و هسته که خنثی است و در این دسته گنجانیده می شود. همریشه های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه های �اَست� در پارسی نو، �هَستی� ( هه ستی - hastī ) در کردی کلهری، لکی، و کرمانجی �اَستَه� ( este - asta ) در زازاکی و �اِیسک� ( ئێسک - ēsk ) در کردی سورانی و �اِشتَگ� ( ст�г - štag ) در آسی به معنای استخوان دیده می شوند. {| class="wikitable" | - ! rowspan="2" | صرف!! colspan="3" |واژه �𐬁𐬞� ( āp ) به معنای آب ( مؤنث ) ؛ دارای گردش واکه ای است | - ! مفرد!!مثنی!!جمع | - ! نهادی | āfš||āpa / āpe||āpō/ apas - ča | - ! ندایی | - - - - || href="ژاله آموزگار" | - - - - - || - - - - - | - ! رایی | āpəm|| - - - - - ||āpō/ apas - ča | - href="رده:اوستا" ! بایی | href="رده:زبان های ایرانی باستان" | apā - ča|| href="رده:زبان های ایرانی شرقی" | - - - - - || href="رده:زبان های ایزو ۶۳۹–۱" | - - - - - | - href="رده:زبان ها" ! برایی | - - - - - || - - - - - ||aiβiiō | - ! ازی | apaṯ/ apāaṯ - ča|| - - - - - || - - - - - | - ! وابستگی ( اضافی ) | apō/ apas - ča/ āpō|| - - - - - || apąm | - ! دری | aipiia|| - - - - - || - - - - - |}برای نمونه واژهٔ پَث ( به اوستایی: 𐬞𐬀𐬚، آوانگاری: paθ ) به معنای راه و مسیر که مذکر است و در این دسته گنجانیده می شود. ( ستاک بالنده: پَنگتان ( به اوستایی: 𐬞𐬀𐬧𐬙𐬁𐬧، آوانگاری: paṇ‎tāṇ‎ ) ، ستاک میانه پَنگتَن ( به اوستایی: 𐬞𐬀𐬧𐬙𐬀𐬧، آوانگاری: paṇ‎taṇ‎ ) ، ستاک ضعیف: پَث ( به اوستایی: 𐬞𐬀𐬚، آوانگاری: paθ ) )
صرف نام های اشتقاقی با پایانه های aŋt - دار، maŋt - دار و uuaŋt - دار ( مذکر و خنثی ) و aiŋtī - دار ( مؤنث )
صرف نام های اشتقاقی با پایانه های an - دار، man - دار و uuan - دار ( مذکر، خنثی و مؤنث )
صرف نام های با پایانه های in - دار ( مذکر، خنثی و مؤنث )
صرف نام های با پایانه های n - دار و m - دار ( مذکر و مؤنث )
صرف نام های با پایانه های tar - دار و ar - دار ( مذکر )
صرف نام های با پایانه های s - دار یا h - دار ( مذکر، خنثی و مؤنث )
فروزه ها ( صفت ها )
صرف
فروزه ها نیز به مانند نام ها در زبان اوستایی صرف می شوند و بسته به گونه پایانه ای که پیشتر گفته شده صرف می شوند.
فروزه های برتر ( تفضیلی ) و برترین ( عالی )
در اوستایی برای ساخت به جنسیت توجه می شود. چنانچه فروزه ای برتر مذکر و خنثی ساخته شود از پسوندهای - tara و - iiah و برای ساخت فروزهٔ برترین مذکر و خنثی از پسوندهای - təma و - iṣ̌ta بکار گرفته می شود. برای ساخت همین فروزه ها برای جنسیت مؤنث به ترتیب - iiahī و - tarā برای فروزه های برتر و - təmā و - iṣ̌tā برای حالت برترین بکار بسته می شود. برای نمونه به مثال ها زیر بنگرید:
صرف فروزه های aka به معنای �بد�، maz ( mas ) به معنای �مِهْ، بزرگ� و baēšaziia �شفابخش�
ساده ( مطلق ) برتر ( تفضیلی ) برترین ( عالی )
aka akatara
aṣ̌ah
aṣ̌iiah
ačišta
mas
maz
masiiah
maziiah
mazišta
baēšaziia baēšaziiōtara baēšaziiōtəma
کارواژگان ( افعال )
ویرایش
شخص مفرد مثنی جمع
اول - mi - vahi - mahi
دوم - hi - tha - tha
سوم - ti - tō, - thō - ṇti
نمونه متن اوستایی
الفبای اوستایی 𐬀𐬵𐬌𐬌𐬃⸱𐬪𐬁𐬯𐬁⸱𐬥𐬆𐬨𐬀𐬢𐬵𐬁⸱𐬎𐬯𐬙𐬁⸱𐬥𐬀𐬰𐬀𐬯𐬙𐬋⸱𐬭𐬀𐬟𐬆𐬜𐬭𐬀𐬵𐬌𐬌𐬁⸱𐬨𐬀𐬌𐬦𐬌𐬌𐬇𐬎𐬱⸱𐬨𐬀𐬰𐬛𐬁⸱𐬞𐬀𐬋𐬎𐬭𐬎𐬎𐬍𐬨⸱𐬯𐬞𐬆𐬧𐬙𐬀𐬵𐬌𐬌𐬃⸱𐬀𐬴𐬁⸱𐬬𐬍𐬯𐬞𐬀𐬉𐬧𐬔⸱𐬳𐬌𐬌𐬀𐬋𐬚𐬀𐬥𐬁𐬌𐬱⸱𐬬𐬀𐬢𐬵𐬇𐬎𐬱⸱𐬑𐬭𐬀𐬙𐬍𐬨⸱𐬨𐬀𐬥𐬀𐬢𐬵𐬋⸱𐬪𐬁⸱𐬑𐬱𐬆𐬥𐬆𐬎𐬎𐬍𐬱𐬁⸱𐬔𐬇𐬎𐬱𐬗𐬁⸱𐬎𐬭𐬎𐬎𐬁𐬥𐬆𐬨𐬼
آوانگاری ahii̯ɒ: ja:sa: nəmaŋha: usta: nazasto: rafə�rahii̯a: maiɲii̯ə:uʃ mazda: pao:uruu̯i:m spəŋthaii̯ɒ: aʂa: vi:spe:ŋg ɕii̯o:θana:iʃ vaŋhə:uʃ χrati:m manaŋo: ja: χʃənəuu̯i:ʃa: gə:uʃt͡ʃa: uruu̯a:nəm.
ترانویسی ahy� ��s� nemangh� ust�nazast� rafedhrahy� many�ush mazd� pourv�m spe�tahy� ash� v�sp��g shyaothan� vangh�ush xrat�m manangh� �� xshnev�sh� g�ushc� urv�nem.
ترجمه خواستارم در نماز با دست های بلندشده، نخست، ای مزدا رامش برای همهٔ آفرینش سپند مینو، ای اردیبهشت ( و ) اینکه خرد بهمن را خشنود توانم ساخت و گوشورون را.
برخی از گزاره های کوتاه اوستایی
در زیر برخی از گزاره های اوستایی به همراه ترجمه هایی به فارسی و انگلیسی آمده است:
اوستایی فارسی انگلیسی روشنگری ها
tapaiti گرم است. It's hot همچنین می توان بدین گونه نیز ترجمه کرد که �او تفسید�
šiiauuaθa جابجا می شوید You ( p ) move
vō vatāmi شما را می فهمم I understand you ( p )
mā vātaiiaθa مرا می آموزید You ( p ) teach me
dim naiiehi او را راهنمایی می کنی You lead him/her
dim vō nāiiaiieiti به شما اجازه می دهد [که] راهنمایی اش بکنید He/she lets you ( p ) lead him/her زمان حال
mā barahi مرا می بری You carry me
nō baraiti ما را می برد He/she carries us
θβā dim bāraiiāmahi گذاشتیم [تا] او ترا ببرد We let him/her carry you زمان حال
drauuāmahi دویدیم We run
dīš drāuuaiiāmahi ما گذاشتیم بدوند We let them run زمان حال
θβā hacāmi دنبالت می کنم I follow you
ramaiti آرمید. He rests
منابع ها.
�Nordhoff, Sebastian; Hammarstr�m, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. ( 2013 ) . "اوستایی". Glottolog 2. 2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology
n dictionary, Harlow, England: Longman, p. 53, entry "Avestan"
A Grammar Of Gatha - Avestan, Robert S. P. Beekes, p XXI
�, The Iranian Languages, Gernol Windfuhr, p 43
�"Avestan". Wikipedia ( به انگلیسی ) . 2024 - 01 - 03.
�Zoroastrians: Their Religious Beliefs and Practices by Mary Boyce ( pg. 18 )
�The Iranian Languages , Gernot Windfuhr, p 44
�, The Iranian Languages, Gernol Windfuhr, p 43
�Hoffmann, Karl ( 1989 ) , "Avestan language", Encyclopedia Iranica, vol. 3, London: Routledge & Kegan Paul, pp. 47–52.
�Gnoli, Gherardo ( 1989 ) , "Avestan geography", Encyclopedia Iranica, vol. 3, London: Routledge & Kegan Paul, pp. 44–47.
�Encyclopaedia Iranica: EASTERN IRANIAN LANGUAGES. By Nicholas Sims - Williams
Hoffmann, K. Encyclopaedia Iranica. AVESTAN LANGUAGE. III دستورزبان اوستایی: �ریخت شناسی اسم ها، صفت ها، ضمیرها و فعل های اوستایی بسیار نزدیک به پارسی باستان هستند که وارث نیا - هندو - اروپایی از راه زبان نیا - هندو - ایرانی ( نیا - آریایی ) است. پژوهش بر متون پراکنده اوستایی حاضر در موارد بسیاری حاوی دشواری های چشمگیری هستند که ناشی از دگرش آوایی و دستورزبانشان است. از اینرو چون شباهت ساختاری و رده بندی وار ( سیستماتیک ) میان زبان ودایی و اوستایی است می توان با بهره جویی از متون و دستورزبان ودایی تا حد بسیاری بر این مشکلات چیرگی یافت. �
�Morgenstierne, G. Encyclopaedia Iranica: AFGHANISTAN vi. Paṧto �بنظر می رسد که نیای ایرانی کهن گویشوران پشتو بایستی نزدیک به زبان گاثا باشند. �
�هاشم رضی - خودآموز خط و زبان اوستایی - ص 4
�محسن ابوالقاسمی - تاریخ زبان فارسی - ص17
�اشمیت، رودیگر ( ۱۳۹۰ ) . راهنمای زبان های ایرانی جلد یکم. تهران: ققنوس. صص. صص ۷۲–۷۵. شابک ۹۶۴ - ۳۱۱ - ۴۰۳ - ۱.
�وحدتی حسینیان، سحر، احسان چنگیزی، آموزگار یگانه، ژاله، و ظاهری عبدوند، آمنه. “نقش های معنایی حالت برایی در زبان اوستایی. ” زبان و زبان شناسی 19, no. 37 ( February 20, 2024 ) : 243–78. https://doi. org/10. 30465/lsi. 2024. 47696. 1728
گویری، سوزان ( ۱۳۸۸ ) . زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۸۸. شابک ۹۷۸ - ۹۶۴ - ۲۷۶۳ - ۲۳ - ۸.
�گویری، سوزان ( ۱۳۸۸ ) . زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۹۴. شابک ۹۷۸ - ۹۶۴ - ۲۷۶۳ - ۲۳ - ۸.
�گویری، سوزان ( ۱۳۸۸ ) . خط و زبان اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۹۸. شابک ۹۷۸ - ۹۶۴ - ۲۷۶۳ - ۲۳ - ۸.
�دهخدا. �مدخل گر�. پارسی ویکی.
��مدخل قره قلند�. تبرستان، فرهنگ لغات مازندرانی ( به فارسی و مازندرانی ) . [پیوند مرده]
�"مدخل غر". ویکی واژه انگلیسی ( به انگلیسی ) .
�"مدخل غر ( فرهنگ بزرگ پشتو - انگلیسی ) ". قاموسونه ( به پشتو ) .
�دهخدا. �مدخل فروهر�. پارسی ویکی.
�گویری، سوزان ( ۱۳۸۸ ) . زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۹۹. شابک ۹۷۸ - ۹۶۴ - ۲۷۶۳ - ۲۳ - ۸.
�زبان و خط اوستایی. صص. ۱۰۰.
�دهخدا. �مدخل بسوق�. پارسی ویکی.
�"مدخل pez". ویکی واژه کردی کرمانجی ( به کردی ) .
�شاه هاشمی، سید ظهور ( ۱۹۷۸ ) . فرهنگ سید گنج. کراچی. صص. ۲۷۳.
قاموسونه ( به پشتو ) .
��مدخل овца ( به روسی ) �. فرهنگ برخط آسی - روسی ( به oss و روسی ) .
��مدخل фыс ( به آسی ) �. فرهنگ برخط آسی - روسی ( به oss و روسی ) .
�گویری، سوزان ( ۱۳۸۸ ) . زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۱۰۱. شابک ۹۷۸ - ۹۶۴ - ۲۷۶۳ - ۲۳ - ۸.
�دهخدا. �مدخل �تن��. پارسی ویکی.
�"مدخل �ten"". ویکی واژه کردی ( به کردی ) .
�دهخدا. �مدخل �گاو��. پارسی ویکی.
�"مدخل �ga"". ویکی واژه کردی ( به کردی ) .
�"مدخل �гъог�". فرهنگ برخط آسی - روسی ( به روسی ) .
�"مدخل �хъуг�". فرهنگ برخط آسی - روسی ( به روسی ) .
�گویری، سوزان ( ۱۳۸۸ ) . زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۱۰۲–۱۰۳. شابک ۹۷۸ - ۹۶۴ - ۲۷۶۳ - ۲۳ - ۸.
�دهخدا. �مدخل �است��. پارسی ویکی.
�"مدخل �hest�". ویکی واژه کردی ( به کردی ) .
�"مدخل �ст�г�". فرهنگ برخط آسی - روسی ( به روسی ) .
�گویری، سوزان ( ۱۳۸۸ ) . زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت
https://ada. geschkult. fu - berlin. de/ada/files/images/81929RSPA230_085v. jpg
�http://www. avesta. org/yasna/y28to34. htm
�پورداوود، ابراهیم ( ۱۳۹۴ ) . اوستا: گاثاها. تهران: انتشارات نگاه. شابک ۹۷۸ - ۶۰۰ - ۳۷۶ - ۰۳۶ - ۳.
�Lubotsky, Alexander ( 2010 ) . Van Sanskriet tot Spijkerschrift: Breinbrekers uit alle talen [From Sanskrit to Cuneiform: Brain teasers from all languages] ( به هلندی ) . Amsterdam University Press. pp. 18, 69–71. ISBN 9089641793. Retrieved 30 April 2016.
• تفضلی، احمد. �ادبیات اوستایی��تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. به کوشش�ژاله آموزگار. چاپ سوم تهران: سخن ۱۳۷۸.
• زبان فارسی�و سرگذشت آن، نوشتهٔ دکتر�محسن ابوالقاسمی.

این یِک دژآوند/مغلطه است. هنگامی که 2 نفر بر سر یِک چیز، نگاه های نا برابر دارند، یکی شان به دیگری می گوید:{انگار تنها خودت میدانی!}.
این دسته گزاره ها نادرست است. ما داریم بر سَرِ یِک چیزی گفتگو می کنیم، خب، آشکار است که یکی از این دو، درست می گوید، پس طبیعی/بهنجار است که تنها او در میان ما درست بگوید، چون ما 2 تَن ( =نفر ) هستیم! در اینجا که ما 3 نفر هستیم و 2 نفر در برابرِ 1 نفر، که تازه برای شما بدتر است!
{همه نظرات زبان شناسی غربی با حدس وگمان وفرضیه وبه قول اساتید مدعی: "با احتمال زیاد".
قدیمتر از فرهنگنامه ها زبان عربی ارائه بده. ( به توایخ لغتنامه ها رجوع کنید وببین کدام قدیمتر هست )
قبل از نظر دادن میبایستی همه پیشنهادهای بنده را از قدیم خوانده بشود تا همه چیز از اول وابتدائی توضیح ندهم. . .
ووقتم را نگیرد ودرتوهم فکر کردن جواب شبهات وادعاءات هارا ندارم؛ بمانی. }
شما میدانی {توهم} چیست؟ زبان شناسانِ غربی مگر دیوانه اند که داده های نادرست دهند؟ برای خودشان بد است که به دادنِ داده هایِ نادرست شناخته شوند! زبان شناسنانِ غربی که کارشان زبان شناسی است، کاری به کارِ شما درباره یِ {اسلام} که ندارند!
شما خودت باید این {فرهنگنامه هایِ زبانِ عربی} را به ما نشان دهی، ما که چیزی از {تاریخ=دوران} ِ این فرهنگنامه ها چیزی نمی دانیم، چون شما آن را به ما نشان نداده اید!
اینکه {مَن در قبل به اینها پاسخ داده ام} که من/ما چه میدانیم که شما چه گفته اید؟ باید همه دیدگاه هایتان را بخوانیم؟ خب پیشنهاد هایی که داده اید را از آنجا بردارید و چِکیده ( =خلاصه ) اش را اینجا بیاورید! شما میخواهید گفته تان را درست کنید، نه ما! ( اگر از ما میخواهید که گفته های شما را اثبات کنیم، من دیگر کاری به کارِ شما ندارم! )
{لذا حد اقل به واژه "صرفاً" رجوع کنید وخودت خسته نکنید}
به آنجا رفتم و نوشتید که من روی سخنم با آنهایی است که {قرآن} را باور دارند. من هم که پنداشت/فرض را بر این گذاشتم که {قرآن} درست است! دیگر چه {تحریف} ای؟ این از {الهی قمشه ای} بود و به راستی نامش {آیه یِ 44 فصلت} است. آیا جز این است؟ شما این {آیه} را برای ما آوردید، من هم نِگاهِ {الهی قمشه ای} را آوردم، و از آن، گفتم که در {قرآن} نگفته است که {زبانِ خالصِ عربی}، گفته است {زبانِ عرب}، که هر زبانی، وام واژه های آن را نیز در بر می گیرد. پس چه؟
{سخنم به افراد ناشی وکلاس اول نیست و نمیتواند مطالب تخصصی را به خوبی ارائه بشود بدون پایه های اساسی ومقدماتی.
همه مطالب را ذکر شده حداقل بیست سال قبل مطالعه کردم ومانند خیلیها فکر کردم درسته
اما باتحقیقات تخصصی متوجه شدم کاملا اشتباه و حد اکثر فرضیه باقی ماندند نه دلیل قاطع
ووظیفت بنده فقط ارائه دادن سرنخ حقایق را وبقیه البته به عهده طالب حقیقت هست نه من.
نه کسانیکه به هیچ زبانی متوجه نمیشن وهیچ امید به تغییر عقیدتشان حتی تصور ی وجودندارد.
همه نامها که برده شد دلیل بر قطعیت نظراتشان نیست. وبه خیالات خودتان ادامه بدهید. }
یِک روشی که شما ها در ان اسطاد هستید، این است که بی آنکه پاسخ دهید، تنها می گویید:{در جهلِ خود باقی بمانید}
خب اسطاد، من باید یِک چرایی ای ببینم که باور کنم. همینگونه پنداشت/فرض را بر این گذاشته اید که مَن در {جها=نادانی} هستم؟ خب بیا و چرایی بیاور!
{در ضمن زبان پهلوی واوستا از هند نشأت گرفته که البته ایرانیها اینو قبول ندارند! ودر این زمینه وارد نمیشم. }
همینجا، یک بار میگویم به راستی سوگند یاد میکنم که در این باره، راستش را بگویم.
ببینید، آشکار است که همه این زبان هایِ پهلوی/اوستایی/انگلیسی/هندی ( سانسکریت ) /آلمانی. . . . . از گروهِ زبانِ هِندواروپایی هستند.
ریشه همه واژگانی که در این زبان ها هست، در زبانی؟! است به نامِ نیاهِندواروپایی یا PIE که همان زبان هِندی هم برگرفته از همین است.
همین رشته زبانِ PIE نیز دارایِ زبان هایِ ریشه ای دیگر است، که یکی از آنها، زبانِ نیاهندوایرانی یا PII است.
باید بدانید، که ریشه یِ سانسکریت و اوستایی و پهلوی، همه از همین هستند.
نیاز نیست که چنان پژوهشی داشته باشید، یک زیگ ( =جدول ) ای در زیر می بینید که نشان می دهد که چِگونه یک واژه از PIE یا همان نیاهندواروپایی به نیاهندوایرانی میرود و سپس به سانسکریت و اوستایی . . . . میرود.
نیاز است که بگویم که زبان های اوستایی و سانسکریت را خواهر و برادر می گیرند. در همه جا، گفته شده است که این دو زبان در یِک دوره بوده اند، که در فرتور ( =تصویر ) ها می بینید.
این، از، این.
{خودت باید دلیل بیاورید که حرف ray کلمه هست ودر پهلوی به معنی اندیشه و. . .
مانند کسی ادعاء میکنه که آدم فضائی در کیهان وجود دارد ومی خواهد از دیگران اثبات ودلیل ادعائشه؟؟
عجب!}
این کار را که شما می کنید و در بالاترِ همین پیام هم گفته شد. این دوستمان {پارسوماش} که گویا به {خدانگهدار برای همیشه} نامش را دگرگون کرده است، چندین فرتور ( =عکس ) آورد، و ما هم {پایار=اثبات ) ِ مان را کرده ایم!
در پایان، یِک {نِبیگ=کتاب} را بارگذاری کردید. آن را بارگیری ( =دانلود ) کردم. میشود بفرمایید که بخشِ {ر} کجا است؟ من که واژه ای که با {ر} آغاز شود در این نِبیگ ندیدم. بیشترش که با {آ} است، بخش هایی دیگرش هم با {ه/خ/او} بود.
پس، این نِبیگتان هم که تا کُنون پوچ بوده است! پس از آن هم، این نِبیگ که همه واژگان را در بر نمی گیرد!
فرهنگِ واژگانِ اوستایی 4 تا نسک ( =جلد ) داشت، هر کدام هم بیشتر یا برابرِ این نِبیگ ( =کتاب ) برگه دارند! باز هم می گویم، این فرهنگ، فرهنگِ {کامل} نیست، و من که واژه ای با {ر} در آن ندیدم.
راهنمایِ پَسگَشت ( =منبع ) ها:
در یکی از آنها، نوشته ای انگلیسی می بینیم، و میگوید که:زبان هایِ اوستایی و سانسکریت یک میلِنیوم پَس از زبانِ نیاهندوایرانی بوده است ( یا به شیوه ای دیگر، این دو زبان برگرفته از آن هستند )
در دیگری، {جدول=زیگ} ای را می بینیم که نِشان می دهد چگونه از PIE به PIE واژه ای می رود و سپس در سانسکریت و اوستایی می رود و سپس در انگلیسی و لاتین و. . . .
بِدرود!
بِدرود!

و کتاب منتهی الارب و کتاب بهار کتاب عجم وکتاب فرهنگ آنندراج وکتاب غیاث اللغات و کتاب فرهنگ نظام و تمام قدیمی هستند نمی دانم حتما این حدس وگمان وفرضیه است برام واقعا دیگه مهم نیست حرف آخر یکی از مردم ترکیه فکر کرد ترک اصل هست بعدش رفت ژنتیک خودش رو بررسی کرد فهمید ترک ترکیبی از ارمنی کرد و ایرانی است خوب این ویدئو رو ببینید عرب هستید یا خیر لینک https://m. youtube. com/watch?v=A3ts - Lg8W3c
حرف آخر من دیگه جواب شمارو نمی دهم چون دنبال بحث نیستم دیگه خسته شدم این بحث خیلی بی مزه و تکرار شده اگر ادامه داده شود ممکن به بحث بدتر کشیده شود بخاطر همین من دیگه دنبال بحث کردن نیستم هر کسی هر نظر داره حتی اگر اشتباه باشه قبل احترام است. و قضاوت با کابران و دیگر دوستان هست ببینید من چه منابعی رو مطرح کردم این آقا باچه منابعی جواب داده قضاوت باشما من نه توجیه کردم غیر من فقط و فقط منطقی منابع هارو انتشار دادم نه به کسی توهین کردم نه تهمت زدم ولی از آبادیس یه خواهش دارم بحث های توهین آمیز را انتشار ندهد.
حضرت محمد ( صلی الله علیه وآله ) �می فرمایند:
یأتی الرجل الصالح بأخبار جیدة ویأتی الرجل السیئ بأخبار سیئة؛ أی أن الناس الطیبین کلامهم أیضاً طیب، على عکس الأشرار الذین یشتمون من أفواههم
ترجمه به فارسی:
�مرد خوب با خبر خوب و مرد بد با خبر بد می آید؛ یعنی افراد خوب، کلام شان نیز خوب است برخلاف افراد بد که از دهان شان توهین و غیبت و تهمت خارج می شود.
هر کسی به من توهین الکی کرده ویا تهمت زده فقط به خدا واگذار می کنم تا عمر دارم نمی بخشمش
از آبادیس خواهش می کنم آخرین حرف من در این برنامه انتشار بدهد.

قبل از نظر دادن میبایستی همه پیشنهادهای بنده را از قدیم خوانده بشود تا همه چیز از اول وابتدائی توضیح ندهم. . .
ووقتم را نگیرد ودرتوهم فکر کردن جواب شبهات وادعاءات هارا ندارم؛ بمانی.
حضور در کلاس های تخصصی از آخر کلاس حاضر نمیشن وجزئی تکه برداری از حرف ها هم تحریف محسوب میشود.
لذا حد اقل به واژه "صرفاً" رجوع کنید وخودت خسته نکنید.
سخنم به افراد ناشی وکلاس اول نیست و نمیتواند مطالب تخصصی را به خوبی ارائه بشود بدون پایه های اساسی ومقدماتی.
همه مطالب را ذکر شده حداقل بیست سال قبل مطالعه کردم ومانند خیلیها فکر کردم درسته
اما باتحقیقات تخصصی متوجه شدم کاملا اشتباه و حد اکثر فرضیه باقی ماندند نه دلیل قاطع
ووظیفت بنده فقط ارائه دادن سرنخ حقایق را وبقیه البته به عهده طالب حقیقت هست نه من.
نه کسانیکه به هیچ زبانی متوجه نمیشن وهیچ امید به تغییر عقیدتشان حتی تصور ی وجودندارد.
همه نامها که برده شد دلیل بر قطعیت نظراتشان نیست. وبه خیالات خودتان ادامه بدهید.
. . .
*یه سفر به هند وبه کتابخانه ها دانشگاهای رشته زبان رجوع کنید وخواهی دید هزار فرهنگ لغت ( پهلوی - هندی ) وجود دارد
که در اینترنت وجود ندارند.
در ضمن زبان پهلوی واوستا از هند نشأت گرفته که البته ایرانیها اینو قبول ندارند! ودر این زمینه وارد نمیشم.
لینک مربوط به یکی از این فرهنگ نامه ها ( پهلوی - هندی )
حتما مطالعه کنید ونیاز به توهمات واتهامات نیست.
خودت باید دلیل بیاورید که حرف ray کلمه هست ودر پهلوی به معنی اندیشه و. . .
مانند کسی ادعاء میکنه که آدم فضائی در کیهان وجود دارد ومی خواهد از دیگران اثبات ودلیل ادعائشه؟؟
عجب!

بیایید این بخش از این نِبیگ را که به نامِ {آیه 44 فصلت} است را بررسی کنیم. چَمِ ( =معنیِ} این گزاره بدین گونه است: ( از الهی قمشه ای}
{و اگر ما این قرآن را به زبان عجم می فرستادیم کافران می گفتند: چرا آیات این کتاب مفصل و روشن ( به زبان عرب ) نیامد ( تا ما قوم عرب ایمان آوریم ) ؟ ای عجب آیا کتاب عجمی بر رسول و امت عربی نازل می شود؟! ( اکنون که بدون عذر ایمان نمی آرند ) به آنها بگو: این قرآن برای اهل ایمان هدایت و شفاست و اما آنان که ایمان نمی آرند گوشهایشان ( از شنیدن کلام حق ) گران است و این قرآن بر آنها موجب کوری ( جهل و ضلالت ) است، آن مردم ( نادان به این کتاب حق گوش فرا نمی دارند، گویی که ) از مکانی بسیار دور ( از سعادت و ایمان ) به این کتاب حق دعوت می شوند. }
می بینید؟ نِوِشته است {زبانِ عرب}، که {زبانِ عرب} برابر است با واژگانی که عربی هستند، افزون بر {وام واژه} ها، ننوشته است {واژگان با ریشه عربی}!
سپس برخی چیز ها را نوشتید همچون اینکه این واژه در 800 سال به پیش در نِوِشته ها نبوده است، که شما هیچ پایار ( =اثبات ) ای برای این ندارید، اگر شما همه نوشته ها را جلوی چشم من آورید و در هیچ کدام از آنها واژه یِ {رای} به چَمِ {باور، فکر} نبود، آنگاه گفته شما درست میشود!
سپس گفته اید که در نِبیگِ {فرهنگ کامل زبان پهلوی} این واژه نیست، و باید بگویم که چنین نِبیگ ( =کتاب ) ای در هیچ جایی نیست! ( فرتور=عکس )
و به گمانم این هَمان {فرهنگ کوچک زبانِ پهلوی} است که شما برای رَد گُم کُنی؟! ( هنوز نمی دانم برای چه این کار را کرده ای! ) نوشته اید، که در فرتور می بینید.
این بود از {نِکوهِش=نقد} دیدگاه شما، پاسخ دهید!

فرهنگ فارسی
فرهنگ عمید
یک منبع هندواروپایی زبان فارسی خودم قرار دادم چرا این قد پا فشاری چرا اونی که نمی دونه به چه زبونی بگه منم کم مانده زبان چینی ژاپنی روسیه زبان مو در آورد هر وقت چیزی به اسم منطق نیست من دیگه ندارم واقعا یک چیزی بگویم ضرب المثل در فارسی است که می گوید جواب . . . . . . . خاموشی است
من چون قصد توهین کسی ندارم این برنامه عموی است نمی خواهم به کسی توهین بکنم چون خودم رو بی ارزش کردم به خاطر همین شخصیت خانوادگی خودم رو زیر سوال نمی برم توهین کردن به کسی باعث می شود شخصیت خودم رو پایین بیارم حرف آخر اگه قرار باشه یک منبع تمام اطلاعات ما باشه این منطقی نیست رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی
آقای غلامعلی حداد عادل گفتند در قرآن واژه فارسی است
وام واژه های قرآن�
وام واژه های قرآن یا الفاظ دخیل در قرآن اشاره به
�وام واژه ها یعنی کلمات غیر عربی دارد که منشأ آن ها به زبان های دیگر نظیر زبان فارسی، زبان آرامی، زبان عبری و چند زبان دیگر برمی گردد و در قرآن به کار رفته است. بسیاری از این وام واژه ها معرب شده اند.
از سدهٔ دوم هجری، بین اهل حدیث از اهل سنت که قرآن را قدیم می دانستند و در نتیجه نمی توانستند وجود الفاظ دخیل را بپذیرند و دیگر مسلمانان، اعم از معتزله و شیعه و دیگران که چنین باوری نداشتند، نزاع بروز کرد. اما، آنچه روشن است، وجود الفاظ دخیل فراوان در قرآن است.
وام واژگان قرآنی از گسترهٔ وسیعی از زبان ها که قوم عرب در طی حدود ۲۰۰۰ هزار سال با آن ها مجاورت داشته است، اخذ شده که از امپراتوری آشور تا امپرتوری روم شرقی ( بیزانس ) را شامل می شود. این زبان ها شامل زبان های اکدی، آرامی، عبری، سُریانی، اتیوپیایی ( حبشی ) ، نَبَطی، عربی جنوبی، یونانی باستان، لاتین و فارسی میانه می شود. در خصوص زبان های سامی ( همهٔ موارد جز سه مورد آخر ) به دلیل اشتراک ریشهٔ زبانی، تشخیص وام واژه بودن قدری دشوار است. به نوشتهٔ ریپین، بیش از ۳۰۰ لغت در قرآن، از زبان های عبری، سُریانی، آرامی و نَبَطی، فارسی، قبطی، لاتین و یونانی باستان و اتوپیایی وام گرفته شده است.
پیش زمینه
زبان اتیوپیایی یا حبشی قرابت زیادی با زبان عربی دارد و هر دو جزو زبان های سامی جنوبی هستند. به علاوه، در دوره امپراتوری اکسوم، حبشیان مدتی بر عربستان جنوبی مسلط بودند. همچنین بردگان و مزدوران حبشی در میان قبایل عرب وجود داشتند. همه این عوامل سبب می شود که تبادل واژگانی زیادی بین عربی و حبشی در آن دوره رخ داده باشد.
هرچند در زمان هخامنشیان گسترهٔ این امپراتوری شامل سرزمین های شام و عراق نیز می شود، اما نشانه ای در دست نیست که کلماتی مستقیماً از فارسی باستان به عربی باستان یا عربی کلاسیک راه یافته باشد. اگر موردی هم باشد، از طریق زبان آرامی، که زبان میانجی آن امپراتوری بوده است، می باشد. اما در دورهٔ شاهنشاهی ساسانیان از سدهٔ پنجم میلادی، به دلیل ارتباط نزدیک سیاسی بین ساسانیان و دولت عرب دست نشاندهٔ آنها، یعنی لخمیان مستقر در حیره، واژگانی منتقل شده است. همچنین، سرزمین بحرین و یمن در سدهٔ ششم میلادی تحت سلطهٔ ساسانیان بوده است و خاندان های ایرانی در آن می زیسته اند. به این ترتیب، وام واژگانی از فارسی میانه به عربی کلاسیک وارد شده است.
آرتور جفری می گوید زبان یونانی باستان ارتباط کمی با زبان عربی کلاسیک داشته است و در سده هفتم میلادی، عرب ها با زبان یونانی بیزانسی در ناحیه شام در ارتباط بوده اند، که غسانیان جایگاه ویژه ای در برقراری این ارتباط داشته اند. علی رغم این تماس، در قرآن واژگان یونانی جز مواردی که از طریق زبان سریانی منتقل شده، یافت نمی شود.
زبان سریانی مهم ترین منشأ اخذ وام واژگان قرآنی بوده است. این زبان در سده هفتم، زبان رایج جوامع مسیحی در شام بوده است. هرچند که زبان ادبی آن ها یونانی بیزانس بوده است. اما این زبان در میان رودان رواج بیشتری داشته، به طوری که هم زبان محاوره و هم زبان ادبی بوده است. سریانی از طریق مسیحیان حیره و مناطق اطرافش بیشترین تأثیر را بر عربی گذاشته است. همچنین بسیاری از شعرای عرب پیش از اسلام از این ناحیه یا مرتبط با آن بوده و از مسیحیت نسطوری یا تک اقنومی ( Monophysitism ) رایج در این ناحیه متأثر بوده اند. بدین ترتیب واژگان فراوانی از این منطقه به عربی وارد شده است. علاوه برآن، شام و عراق از مسیرهای اصلی تجاری بوده است که قوم عرب را با جهان خارج از شبه جزیره عربستان مرتبط می کرده است. همچنین این منطقه، در سده های اول و دوم هجری، منشأ شکل گیری رسم الخط عربی ( خط کوفی ) و نظام نگارش حروف مصوت بر پایه رسم الخط سریانی می شود.
رویکرد مسلمانان
از یک سو نخستین مفسران و نیز نحویون مسلمان بر وجود وام واژگان برگرفته از زبان های غیرعربی در قرآن تصریح کرده و مواردی از آن را برشمرده اند. [۸] از سوی دیگر، در میان مسلمانان از سده دوم هجری نزاعی کلامی در خصوص قدیم و حادث بودن قرآن درگرفت. طرفداران نظریه قدیم بودن قرآن معتقد بودند که هیچ کلمه غیرعربی نیم تواند در قرآن وجود داشته باشد، چراکه قرآن بمثابه کلام خدا پیش از تشکیل جهان بوده است. در این صورت، چطور ممکن است در بردارندهٔ کلمه ای باشد که در زمان و مکان معین از قوم دیگری به عرب رسیده باشد. از جمله شافعی، محمد بن جریر طبری، ابوعبیده معمر بن مثنی، ابوبکر باقلانی و ابن فارس طرفدار عدم وجود کلمات غیرعربی در قرآن مجید بوده اند و به آیاتی استناد می کرده اند که قرآن به زبان عربی ( عربی مبین ) است. ( یوسف، ۲؛ نحل ۱۰۳؛ شعراء، ۱۹۵؛ فصلت، ۴۴ ) در مقابل، گروهی از جمله شیعه معتقد بودند که قرآن قدیم نیست و برخورداری از چند کلمه غیرعربی آن را از عربی بودن نمی اندازد. بلکه خداوند قرآن را برطبق زبان رایج قوم عرب ساکن حجاز در سده هفتم میلادی با همه اسباب و لوازم آن از جمله ساختار صرفی، نحوی، معنایی، واژگانی، ادبی و بلاغی نازل کرده است. جلال الدین سیوطی ( ۱۴۴۵ - ۱۵۰۵ میلادی ) ، شرحی از مواضع هر دو گروه ارائه کرده است و خود فهرستی از بیش از 150 وام واژه و منشأ احتمالی آن ها را برشمرده است. پژوهش وی کاملترین اثری است که توسط مسلمانان پیش از دوره معاصر در این عرصه تألیف شده است.
دیدگاه های مستشرقان
مستشرقان نظیر تئودور نلدکه و بخصوص آرتور جفری با رویکرد نقد تاریخی به تاریخ قرآن کوشیدند نشان دهند که قرآن برگرفته از آرا و اندیشه های یهودی مسیحی مجاور عربستان در سده هفتم است. به نوشته کاترین پناکیو، این مستشرقان، عمدتا راهبان و ربیان مسیحی و یهودی بودند یا آنکه بر اساس سنت یهودی ارتدوکس پرورش یافته بودند. آن ها قرآن را به عنوان متنی تاریخی در بافت مقایسه های میان مذهبی می دیدند. ایده، نخست توسط آبراهام گیگر در 1833 طرح شد و سپس توسط تئودور نلدکه در 1860 پرورش یافت. سپس، افرادی دیگر نظیر ایگناس گلدزیهر و هنری لمنس آن را بسط دادند.
آرتور جفری در کتاب �واژگان دخیل در قرآن � ( 1938 ) ، از موضوع وام واژگان قرآن در راستای تثبیت ادعای تأثیر فرهنگ و ادیان پیشین بر شکل گیری قرآن بهره گرفت. در واقع، این رویکرد این وام واژگان را صرفا کلماتی برگرفته از اقوام و زبان های همسایه با زبان عربی که در هر متنی از آن زمان ممکن است وارد شود نمی داند، بلکه تلاشی بناچار عامدانه از سوی محمد برای تولید متنی دینی برپایه اصلاح معارف دینی یهودی - مسیحی می داند. چرا که هم وی را متأثر از آن آموزه ها می داند و هم زبان عربی وقت را ناکارآمد برای بیان آن دیدگاه ها. با توجه به جامعیت نسبی کتاب جفری، این اثر تا سال ها بر مطالعات قرآن پژوهی در این حوزه حاکم بوده است و تا مدت ها هیچ پژوهش جدیدی در این حوزه انجام نشده است.
در دهه های اخیر رویکرد مستشرقان و بخصوص جفری در این حوزه از دو جهت نقادی شده است. نخست، برخی زبان شناسی همچون کاترین پناکیو بوده اند. یک جهت این نقد، اعمال یافته های زبان شناسی جدید بخصوص دربارهٔ زبان اوگاریتی و سنگ نوشته های به زبان عربی شمالی و جنوبی بوده است. وجه دیگر آن، قرار دادن مسائل زبان شناختی در زمینه تاریخی فرهنگی - اجتماعی بر اساس دانش امروز می باشد. گروه دیگر مسلمانان نظیر مظفر اقبال و محمد مهر علی بوده اند که از منظری دینی و با فرض اصالت اسلام و وحیانیت قرآن، رویکرد مستشرقان در خصوص منشأ یهودی - مسیحی قرآن را نقد کرده اند.
وام واژه ها
از فارسی میانه و باستان
اباریق
سیوطی، آرتور جفری و ادی شیر آن را برگرفته از فارسی می دانند. به نظر جفری و ادی شیر معرب �آبریز� است و ویدن گرن آن را معرب �آبریغ� می داند.
جزیه
لغت جزیه ( قرآن، ۹:۲۹ ) به احتمال بالا وام واژه عربی از گَزیتَک[Latin ۱] پارسی میانه است که ساسانیان از طبقه پائین جامعه می گرفتند که طبقه اشراف زاده، روحانیون، دبیران و املاک داران ( دهقان ) از دادن آن معاف بودند.
مجوس
مجوس برگرفته از پارسی باستان مگوش، اکدی مگوشو، سریانی مگوشا، یونانی μάϒος است که به زرتشتیان اختصاص دارد. به نوشته احسان یارشاطر، کلمه مجوس برگرفته از فارسی باستان maguš، فارسی میانه muv، پهلوی اشکانی mug و در نهایت از طریق کلمه سریانی mgwš وام گرفته است.
فردوس
فردوس برگرفته از پَیرَیدَئیزَ زبان اوستایی که به زبان یونانی و بیشتر زبانهای خاورمیانه رفته و به احتمال زیاد از طریق مسیحیان عراق وارد زبان عربی شده است.
ابابیل
در قرآن سوره ۱۰۵، آیه ۳ ابابیل جمع �اَبله مرغان� است.
رزق
کلمه رزق، از طریق زبان سریانی، از ریشه فارسی میانه rōzīg برگرفته شده است.
استبرق ( حریر )
کلمه عربی استبرق ( ۱۸:۳۱ و ۴۴:۵۳ ) ، برگرفته از فارسی به معنی حریر است.
نماریق ( بالشتک )
نماریق عربی ( قرآن ۸۸:۱۵ ) ، برگرفته از فارسی است.
جبت ( بُت )
جبت عربی ( قرآن ۴:۵۱ ) وام واژه فارسی است.
رحیق
رحیق عربی ( قرآن ۸۳:۲۵ ) وام واژه فارسی است.
زنجبیل
زنجبیل عربی ( قرآن ۷۶:۱۷ ) وام واژه فارسی است.
بلد
بلد عربی ( قرآن ۳:۱۹۶؛ ۲:۱۲۶؛ ۷:۵۷ ) وام واژه لاتین و مشتق از Palatium است.
دینار
دینار عربی ( قرآن ۳:۷۵ ) وام واژه لاتین و مشتق از Denarius است.
صراط
صراط عربی ( قرآن ۱:۶؛ ۲:۲۱۳ ) وام واژه لاتین و مشتق از strata است.
عتیق
عتیق عربی ( ۲۲:۲۹ ) وام واژه لاتین و مشتق از antiquus به معنای �قدیمی، باستانی� است.
قصر
قصر عربی ( ۷:۷۴؛ ۲۲:۴۵ ) وام واژه لاتین و مشتق از castrum به معنای �دژ، پادگان� است.
قنطار
قنطار عربی ( ۳:۱۴ ) وام واژه لاتین و مشتق از centenarium است.
منابع ها.
�Lexical Borrowing in the Qur’ān
�Rippin، �foreign vocabulary�، Encyclopaedia of Quran.
�JEFFEBY, ARTHUB; THE FOREIGN VOCABULARY OF THE QUR'AN; 1938; pp13 and 14
�ARABIC LANGUAGE ii. Iranian loanwords in Arabic
�JEFFEBY, ARTHUB; THE FOREIGN VOCABULARY OF THE QUR'AN; 1938; pp17 and 18
�JEFFEBY, ARTHUB; THE FOREIGN VOCABULARY OF THE QUR'AN; 1938; pp 19 - 23
�Lexical Borrowing in the Qur’ān, The Problematic Aspects of Arthur Jeffery’s List
��کلمات فارسی در قرآن مجید�. بایگانی شده از اصلی در ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۶. دریافت شده در ۲۱ اوت ۲۰۱۶.
�Lexical Borrowing in the Qur’ān, The Problematic Aspects of Arthur Jeffery’s List
�Lexical Borrowing in the Qur’ān, The Problematic Aspects of Arthur Jeffery’s List
�آرتور جفری، دانشنامه جهان اسلام
�Mohar Ali, Qur'an and the Orientalists, pp. 311 - 313
�Lexical Borrowing in the Qur’ān, The Problematic Aspects of Arthur Jeffery’s List
�Lexical Borrowing in the Qur’ān, The Problematic Aspects of Arthur Jeffery’s List
�Mohar Ali, Qur'an and the Orientalists, pp. 311 - 323
کلمات فارسی در قرآن مجید، بهاء الدین خرمشاهی�. � Moreen، JEZYA، 643 - 645.
�Morony، Mad̲j̲ūs، 1110.
�Yarshater، The Persian Presence in the Islamic World، ۵۲.
�Rippin، �foreign vocabulary�، Encyclopaedia of Quran.
�Yarshater، The Persian Presence in the Islamic World، 50.
�Yarshater، The Persian Presence in the Islamic World، 51.
�Yarshater، The Persian Presence in the Islamic World، 51.
�Rippin، �foreign vocabulary�، Encyclopaedia of Quran.
�Rippin، �foreign vocabulary�، Encyclopaedia of Quran.
�Rippin، �foreign vocabulary�، Encyclopaedia of Quran.
�Rippin، �foreign vocabulary�، Encyclopaedia of Quran.
�Rippin، �foreign vocabulary�، Encyclopaedia of Quran.
�آرتور جفری ( ۱۳۸۳ ) . واژگان دخیل در قرآن. ترجمهٔ فریدون بدره ای. انتشارات توس. ص. ۳۰ و ۱۴۶.
�آرتور جفری ( ۱۳۸۳ ) . واژگان دخیل در قرآن. ترجمهٔ فریدون بدره ای. انتشارات توس. ص. ۳۰ و ۲۰۶.
�آرتور جفری ( ۱۳۸۳ ) . واژگان دخیل در قرآن. ترجمهٔ فریدون بدره ای. انتشارات توس. ص. ۳۰ و ۲۸۴.
�آرتور جفری ( ۱۳۸۳ ) . واژگان دخیل در قرآن. ترجمهٔ فریدون بدره ای. انتشارات توس. ص. ۳۰ و ۳۰۳ - ۳۰۲.
�آرتور جفری ( ۱۳۸۳ ) . واژگان دخیل در قرآن. ترجمهٔ فریدون بدره ای. انتشارات توس. ص. ۳۰ و ۳۳۶.
�آرتور جفری ( ۱۳۸۳ ) . واژگان دخیل در قرآن. ترجمهٔ فریدون بدره ای. انتشارات توس. ص. ۳۰ و ۳۴۰ - ۳۳۹.
زبان بسیار زیاد مو درآورد نظر دیگری ندارم جواب کسی نخواهد هر وقت چیزی به نام منطق نیست
هر کسی که به من تهمت توهین هرچی گفته خودش خانواده ش هست و به خدا واگذار می کنم همین تماممممممممممممممممممممممممممممممم
منطق نیست 🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔

قرآن ده بار ذکر شد :
وَ لَوْ جَعَلْناهُ قُرْآناً أَعْجَمِیًّا لَقالُوا لَوْ لا فُصِّلَتْ آیاتُهُ ءَأَعْجَمِیٌّ وَ عَرَبِیٌّ قُلْ هُوَ لِلَّذینَ آمَنُوا هُدیً وَ شِفاءٌ
وَ الَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ فی‏ آذانِهِمْ وَقْرٌ وَ هُوَ عَلَیْهِمْ عَمًی أُولئِکَ یُنادَوْنَ مِنْ مَکانٍ بَعیدٍ
وَ لَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّهُمْ یَقُولُونَ إِنَّما یُعَلِّمُهُ بَشَرٌ لِسانُ الَّذی یُلْحِدُونَ إِلَیْهِ أَعْجَمِیٌّ وَ هذا لِسانٌ عَرَبِیٌّ مُبینٌ
( خود الله العلیم تکذیب کرد ادعاء قرآن اعجمی بودنش ومدعیان به کر وکور هستند ودر جای دور دورریخته میشن ) ؛
. . .
بله در زبان عربی امروزی کلمات دخیل ومعرب واعجمی هست؛أمّا نه کلمات عربی فصیح دو هزار سال قبل.
*مفاهیم کلمات امروز متفاوت هست با معانی همین کلمات دو هزار سال قبل.
مثال "رأی" به معنای " اندیشه، فکر، نظر، اعتقاد، باور . . . " که امروز متداوله در هیچ منبع یا کتاب یا دیکشنری کهن ( 800 سال به قبل ) نبود
وکلمه رأی اصلا انوقت نبود وریشه یابی کاملا ذکر کردم از متون واشعار کهن عربی ولغتنامه عربی - عربی.
* ray در پهلوی حرف پسواژه = بسبب = برای؛ ای کلمه نیست ونبود! ودر فرهنگنامه کامل پهلوی که با زبان هندی وانگلیسی هست همینتور حرف پسواژه لاغیر.
دلیل بیاورید که اشتباه نوشتم نه اینکه دلیل بیاورم که تخیلات وکم اطلاعی دیگران را نقض کنم!
کسی تخصص در زبان عربی کهن ( نه امروزی ) وپهلوی ندارد اظهار نظر نکنند.

نظر یکی استادان بزرگ ادبیات فارسی همین طوری گفت است
. . . . . . . . . .
رای :
دکتر کزازی در مورد واژه ی رای می نویسد : ( ( رای واژه ای است ایرانی و در پهلوی ، کاربرد فعلی نیز یافته است : رایتیتن rāyĕnītan با بُن ِ اکنون راین rayēn ) )
بدین آلت رای و جان و زبان
ستود آفریننده را کی توان
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 178 )
در جای دیگر می نویسد: ( ( رای که در پارسی در معنی اندیشه و دیدگاه و نظر به کار می رود، از رادrad اوستایی به معنی "کسی یا چیزی را با خواست خویش دمساز و همساز گردانیدن" بازمانده است. همتای سانسکریت آن رات rādh است، به معنی "کام یافتن و به خواست و آماج رسیدن" رای در معنی کهن خویش، هنوز در "آراستن" کاربرد دارد که بن اکنون آن" آرای"از پیشاوند /رای ساخته شده است. در آراستن، معنای "سامان دادن و دمساز و هماهنگ گردانیدن" نهفته است. ) )
همان ص ۴۱۶.
. . . . . . . . . . . .
تأثیر زبان فارسی بر زبان عربی
زبان های فارسی و عربی در زمینهٔ داد و ستد واژگان بر یکدیگر تأثیرهایی داشته اند. واژگان عربی با ریشه فارسی یا واژگان معرب به واژگان ایرانی گفته می شود که در زبان و ادبیات عربی بکار گرفته می شوند، ولی ریشه عربی ( ندارند ) . هر واژه ای که در زبان عربی، ریشه و بُن عربی نداشته باشد به آن مُعَرَّب ( معربات ) یا فرایندی را که بر روی آن انجام شده را تَعْریب می گویند. تعریب آنست که کلمه ای غیرعربی را به شکل عربی درآورند؛ یا آن را به همان شکل اصلی بیان کنند. سیبویه می گوید: " التعریب هو أن تتکلم العرب بالکلمة الأعجمیة مطلقا، فهم تارة یلحقونها بأبنیة کلامهم، وطورا لا یلحقونها بها ". هم اکنون در زبان عربی واژگان بی شماری هستند که دگرگون شده و تغییر یافته از واژگان پارسی یا از زبان های ایرانی ( هندوایرانی ) می باشند مانند: در عربی برقع از پرده یا جاموس از گاومیش و فرودس از پردیس از زبان ایرانی به عربی رفته است و همانند اینها. . و هزاران واژه معرب ( عربی شده ) دیگر که ریشه عربی ندارند .
عربی دارای پنج هزار وام واژه از زبان فارسی اوستایی است که به آنها واژگان معرب ( عربی شده ) می گویند و کتاب ها و نسک هایی بسیاری از زبان شناسان عرب و آمریکایی در اینباره نوشته شده است مانند کتاب وام واژه های قرآنی از زبان شناس آمریکایی آرتور جفری Arthur Jeffrey .
هنوز پیدا نیست که آیا واژگان فارسی اوستایی بیشتری در عربی است یا نه ولی تا کنون پنج هزار واژه فارسی اوستایی در عربی ریشه یابی شده است.
به جز پنج واژگان فارسی اوستایی در عربی هزاران واژه از زبان های دیگر در عربی است مانند واژگان رومی و زبان های دیگر که ریشه یابی آنها برای زبان شناسان عرب سخت و دشوار است زیرا در عربی هر واژه ای که از زبان های دیگر به عربی می آید دچار دگرگونی ساختار و گفتار میشود و زبان شناسان عرب را برای ریشه یابی آنها به چالش می کشد
زبان شناس عرب دیگری به نام استاد المنجد صلاح الدین در سال ۱۹۷۸ میلادی در کتابی به نام المفصل فی الالفاظ الفارسیه المعربه فی الشعر الجاهلی و القرآن الکریم و الحدیث النبوی و الشعر الاموی که به تنهایی سه هزار واژه فارسی اوستایی در عربی را ریشه یابی کرده است.
چندین زبان شناس عرب دیگر در کتاب های خود دو هزار واژه فارسی اوستایی دیگر را ریشه یابی کردند مانند
۱ . . . ألفاظ دخیلة ومعربة فی اللهجة القطریة کتابی از زبان شناس قطری نور عبدالله المالکی.
۲. . . الألفاظ الفارسیة فی اللهجة البغدادیة از ( حسن شوندی زبان شناس عراقی ) دربارهٔ واژگان امروزی تر است.
۳. . . کتاب ادی شیر، �واژه های فارسی عربی شده� است: این کتاب از کهن ترین و معتبرترین کتابها در این باره است.
بازگردانی و ترجمه فارسی از استاد طبیبیان
۴. . . درباره وام واژه های فارسی قرآن از یک زبان شناس ایرانی به نام استاد بهاءالدین خرمشاهی جستار و مقاله ای به نام کلمات فارسی در قرآن مجید در مجله قرآن پژوهی در سال ۱۳۸۹ خورشیدی.
تأثیر پارسی بر زبان و ادبیّات عرب
در ریشه شناسی واژگان ( اتیمولوژی ) ( به انگلیسی: etymology ) و در زبان شناسی ( به انگلیسی: linguistics ) به مبحث تغییرات و ریشه یابی معنی و مفهوم واژگان در دوره های مختلف تاریخی می پردازند و دگرگونی واژگان را در جابجائی زبانی و نوشتاری از یک زبان به زبان دیگر بررسی می کنند. تأثیر زبانها متقابلست، چرا که زبان پارسی و عربی برهم تأثیر گذاشته اند، زیرا اعراب حدود ۴۰۰ سال در ایران حضور فیزیکی داشتند و تا دورهٔ انقلاب مشروطه متون مهمی به زبان عربی همانند پارسی نوشته می شد و از طرف دیگر ایرانیانی در ساخت و پرداخت زبان عربی نقش مهمی داشتند. در زبان عربی کلمات بسیاری وجود دارد که به آن ها �مُعَرَّبات� یعنی �عربی شده ها� می گویند. ریشهٔ بسیاری از معربات هنوز ناشناخته است. سازمان استانداردسازی عربی کوشش فراوانی کرده تا ریشهٔ این گونه کلمات شناسائی شود، اما به دلیل اینکه در عربی سازی، کلمات بیگانه به طور کامل برهم ریخته می شود، نمی توان به سادگی این گونه معربات را ریشه یابی کرد. گفته می شود حدود ۵ هزار کلمه معرب از کلمات رایج در زبان پارسی به زبان عربی راه یافته است. از جملهٔ آن ها بنفسجی ( از بنفشه ) ، در کتاب �اَلْکَلَماتُ الفارسیة فی الْمَعاجِمِ الْعَرَبیة� حدود ۳ هزار کلمه عربی که از زبان پارسی به عربی راه یافته اند را به همراه توضیحات برای هر کلمه آورده است. پیشتر نیز جوالیقی ۸۳۸ واژه و در کتاب المنجد ۳۲۱ کلمه و ادی شیر، در کتاب واژه های پارسی عربی شده، ۱۰۷۴ واژه پارسی را توضیح داده است.
ژان پِری می گوید : درحقیقت زبان پارسی میانه یک زبان ناکارا نبوده، نه از دیدگاه تکنیکی و نه دایره واژگان انتزاعی، و این زبان از سامانه پیچیده ای از واژگان بکار می برده ، در گرد آوری واژگان محلی دینی بر زبان عربی تقدم داشته و در فلسفه و طب هم از اصطلاحات یونانی اقتباس کرده و همهٔ این ها را چه در دوران پیش از اسلام و چه دوران پسااسلامی به زبان عربی انتقال داده است.
بیشتر آن دسته از واژگان عربی که وارد زبان فارسی شده اند در معنایی بجز معنای اصلی خود در عربی کاربرد دارند. بیشتر آن دسته از واژگان عربی که وارد زبان فارسی شده اند در معنایی بجز معنای اصلی خود در عربی کاربرد دارند.
این امکان وجود دارد که پژوهش ها در تأثیر پهلوی روی عربی کامل نباشند. یا وارونه این جریان تأثیر زبان های سامی روی زبان پهلوی چونکه به نظر دیده می شود در چند مورد شباهت های ریشه شناختی شگرفی وجود دارد برای نمونه حرف بِ حرف اضافه در عربی شاید از دیدگاه تاریخی با pad پهلوی در پیوند و ارتباط بوده چون می بینیم که بعدا در پارسی نو یا کلاسیک به صورت بَ می آید و بعد بِ می شود و در فارسی نوین آن را به صورت به می نویسیم. نمونه دیگر از دیرباز در زبان های هندواروپایی از پسوند - ic برای مزید مؤخر نسبت و چیزهای دیگر استفاده می شده و عرب ها هم از ی به عنوان پسوند نسبت استفاده می کنند در فارسی نو کم و بیش به گونه کامل پسوند ic پهلوی کنار گذاشته می شود و از ی عربی استفاده می شود در سایر زبان های سامی یعنی سریانی و عبری این یای نسبت دیده نشده. با این وجود عرب ها یای نسبت را از - ic خانواده زبان های ایرانی گرفته اند یا فارسی این ی کنونی را از یای نسبت عربی گرفته است؟؟ اگر گرفته است چطور می توان اثبات کرد که این همان - ic نیست که خفیف تر ادا شده است. کمبود پژوهش درباره یک واژه کم استفاده تأثیرگذار نیست ولی دو مورد گفته شده در دو زبان بسیار پرکاربردند.
فهرست معربات ( واژگان عربی با ریشه فارسی )
واژگان عربی با ریشه فارسی یا کلمات معرب از فارسی به کلماتی گفته می شود که در زبان و ادبیات عربی به کار گرفته می شوند اما ریشه فارسی دارند. از زبان فارسی کلمات زیادی به شکل های مختلف به زبان عربی وارد شده است. در زبان عربی کلمات بسیار زیادی وجود دارد که به آن ها معرّبات ( یعنی عربی شده ) می گویند. ریشهٔ بسیاری از معرّبات هنوز ناشناخته است. �سازمان استانداردسازیِ عربی� کوشش فراوانی کرده تا ریشهٔ این گونه کلمات شناسایی شود، اما به دلیل این که در عربی سازی کلمات بیگانه عموماً به طور کامل برهم ریخته می شود، نمی توان به سادگی این گونه معرّبات را ریشه یابی کرد. گفته می شود حدود ۵۰۰۰ کلمهٔ معرب، از کلمات رایج در زبان فارسی به زبان عربی راه یافته است؛ از جملهٔ آن ها می توان به این چند کلمه اشاره کرد: جُناح ( از �گناه� ) ، کَنز ( از �گنج� ) ، سِراج ( از �چراغ� ) ، جَصّ، مجصّص و سایر مشتقات آن ( از �گچ� ) ، و اساطیر و اسطوره از stori لاتین و خارِطة و خَوارِط از carta و منهی عنه و نهی از نه ( no ) فارسی و سانسکریت.
برخی از ایرانیانی که ادبیات عرب را پیشرفت دادند
دکتر هادی العلوی در کتاب �خلاصات فی السیاسة والفکر السیاسی فی الإسلام�، ص ۱۶۸ می نویسد: "نویسندگان نخست در دنیای عرب بیشتر از تبار ایرانی بودند" در صفحهٔ ۱۶۹ می گوید: "عربها تشکیلات و سامان دهی و دیوان سالاری و مالیات و کشاورزی و بسیاری از شیوه های دیگر را از ساسانیان فرا گرفتند". در کتاب �فقه اللغة و سر العربیة�، نوشتهٔ ابومنصور ثعالبی نیشابوری، در صفحهٔ ۲۲ و ۲۳ می نویسد:" ابو بشر عمرو حارثی ( ۷۴۰–۷۷۹ م ) که لقبش سیبویه است ( سیب ویه _ پسوند وابستگی مانند مسکویه و شیرویه ) " ایرانی زاده بیضای فارس و باشنده بصره و درگذشته در شیراز، داناترین مردم در نحو بود. ابوسعید حسن بن عبدالله مرزبان سیرافی، بزرگ ترین دانشمندان ادبیات عرب، عسکر بن حسین نخشی از خراسان، و ابو عبدالله حسن بن خالویه از همدان ( منبع پیشین صفحه های ۱۴–۱۶ ) خدمات شایانی به زبان عربی کردند. ابن مقله شیرازی ( ۲۷۲–۳۲۸ ه‍. ق ) زاده بیضا فارس نوآور خطهای ششگانه که در خوانش پذیری و خوشخوان شدن زبان عربی به ویژه از راه خط نسخ که به ساده ترین خط برای نوشتار آوازه دارد. ابو منصور عبد الملک بن محمد بن اسماعیل ثعالبی، زادهٔ نیشابور ( ۳۵۰ هـ. ق ) ، مؤلف کتاب �فقه اللغة و سر العربیة�. عبدالله بن مقفع ( روزبه بن دادویه ) زادهٔ جور ( گور ) ایران، مترجم کلیله و دمنه از پهلوی به عربی، و نویسنده الأدب الکبیر والأدب الصغیر و جز اینها. ابن سینا ( ۹۸۰–۱۰۳۷م ) نویسندهٔ �القانون فی الطب�، زکریای رازی ( ۸۶۴–۹۲۳م ) نویسندهٔ �تاریخ الطب� و �الأدویة المفردة�، ابوریحان بیرونی ( ۹۷۳–۱۰۴۸م ) نویسندهٔ �آثار الباقیة عن القرون الخالیة� و ده ها کتاب دیگر، عبد القادر جرجانی ( گرگانی ) ( متوفای ۴۷۱ هجری ) ، پایه گذار علم بلاغت و نویسندهٔ کتاب �دلائل الإعجاز وأسرار البلاغة�، تاریخدان و تفسیرگر نامدار محمد بن جریر تبری آملی ( ۸۳۸–۹۲۳م ) ، محمد بخاری از بخارا ( ۱۹۴–۲۵۶ هجری ) نویسنده �صحیح بخاری�، مسلم بن حجاج نیشابوری، نویسندهٔ کتاب �صحیح مسلم� ( ۲۰۶–۲۶۱ هجری ) ، نسائی خوارزمی نویسنده �سنن� ( زندگینامه و گفته های پیامبر اسلام ) ، ابن ماجه قزوینی نویسنده یکی دیگر از صحاح سته ( کتابهای ششگانه پذیرفته اهل سنت ) ، محمد ترمذی از دیگر نویسندگان شش کتاب نامی، ابی داوود سیستانی ( سجستانی ) نویسنده دیگر �سنن� و نعمان بن ثابت نامدار به ابوحنیفه، پیشوای حنفیان ( ۶۹۹–۷۶۷ م ) که آرامگاه او در اعظمیه بغدداد و پاژنام او "امام اعظم" است، حاکم نیشابوری از بزرگ ترین دانشمندان دوران خویش تاکنون در میان اهل تسنن و جارالله زمخشری خوارزمی نویسنده کتاب تفسیر نامور کشّاف، حافظ شیرازی ( ۷۲۷۰–۷۹۲ هجری ) و مُشرف الدین مُصلِح بن عبدالله "سعدی شیرازی" ( ۵۸۰–۶۹۱ هجری ) ، غیاث الدین ابو فتوح عمر بن ابراهیم نامدار به "خیام" ( ۱۰۴۰–۱۱۳۱ م ) و بشار بن برد ( ۹۶–۱۶۸ هجری ) ؛ افزون بر اینان نه تنها ده ها اندیشمند ایرانی، که ده ها تن از بزرگان سریانی و ترک و قبطی و بربر در توسعه و ارتقای علمی زبان عربی نقش داشته اند.
راه های رخنه زبان پارسی در عربی
فارسی به روش های مختلفی بر عربی تأثیر گذاشته است و بسیاری از واژگان عربی را با خود به سایر زبانها از جمله به آسیای مرکزی و شبه قارهٔ هند منتقل کرده است. زبان عربی اشتقاقی و قالبیست، عرب زبانان از قالب های افعال، تفعیل، مفاعله، استفعال و… بهره می برند و با ریختن ریشهٔ واژه در این قالب ها که باب یا قالب نامیده می شوند، واژه می سازند. در عربی همین روش را برای ریشه های واژه های پارسی هم بکار می برند. یا مثلاً واژهٔ �کادیک� به صورت �قاضی� معرب شده و از آن قضاوت و مقتضی و … ساخته شده است. نمونه ای دیگر واژهٔ �مورَخ� بمعنی تعیین زمان رویدادهاست و در قرآن و عربی پیش از اسلام نبوده و ریشهٔ عربی ندارد. به باور برخی زبان شناسان، عرب ها �ماهرخ� پارسی ( که شکل های گوناگون ماه در هر روز را نشان می دهد ) را، �ماروخ� گفته اند و از آن �مورخ� و �تاریخ� را برگرفته اند، اما نظر غالب زبانشناسان معاصر اینست که �مُوَرَّخ� اسم مفعول و �مورِخ� ( بکسر راء ) اسم فاعل از �تاریخ� است و خود تاریخ را عربی شدهٔ �تاریک� است؛ زیرا سخن از گذشته ها در تاریکی و ابهام قرار دارد. در مجلهٔ �اَلدِّراساتُ الأَدَبیَّة� بهار و تابستان ۱۳۴۳. دیدگاه های مختلف را در مورد واژهٔ �تاریخ� آورده شده و نظر حمزهٔ اصفهانی را در مورد عربی شده از �ماهرخ� یا �تاریک� را بررسی نموده است. و نتیجه گیری نموده که معرب شده از تاریک بمنطق نزدیکترست.
۱ - تغییر یا حذف حروف گ. ژ - چ. پ - که عرب ها آن ها را ندارند مثل چغندر= ( شمندر ) - گرگان= جرجان - پارس= فارس طبرستان = تپورستان،
۲ - تغییر صداهای ناموزون و سنگین مانندسرپوش= طربوش - ابرکوه= ابرقو - آنکارا= آنقره - کنستانتینوپل = قنسطنطنیه - کوردبای = قرطبه و… عرب زبان ها اکثر واژه های برگرفته در زبان فارسی را ناچار در برابر قالب های گویش خود تغییر داده اند و شماری از همین واژهها به وسیلهٔ ایشان و کارگزاران ایرانیِ آن ها به فارسی وارد شد. چند نمونه از این گروه واژه ها مانند: �فیل�، �فردوس�، �ابریق�، و … هستند که به ترتیب از واژه های �پیل�، �پردیس�، �آبریز� و… ساخته شده اند.
۳ - عربی سازی شمار دیگری از واژه های فارسی و راه یافتن آن ها به فارسی از الگوی پیچیده تری پیروی می کند. واژگانی مانند �بهلوان� ( پهلوان ) و �مهرجان� ( بر گرفته از مهرگان که برای هرگونه جشن بکار می رود ) در عربی نیز برگرفته از واژگان فارسی هستند
واژه هایی مانند برنامه ( برنامج ) ، طازج= تازه، نموذج= نمونه، فیروز، خندق= کندک، منجنیق= منگینک، اسفناج= اسپیناگ، دیوان، برزخ، بلبل، حنا، یاسمین= یاسمن، سرو، عدس= ادس، شهی= شاهی، خنجر ( برگرفته از واژه خونگر ) ، طربوش ( بر گرفته از سرپوش ) ، تاج= تاگ از پارسی گرفته شده اند. در اشعار شاعران جاهلی، واژه های فارسیِ: انجمن، بربط، بنفشه، بادیه، گلاب، گلستان، دیبا، دهقان، یاسمن، زیر، زبرجد، مرو، آس، مرزنگوش، زعفران ( زر پران ) ، بندق= فندق، جوز= گوژ، فستق از پسته، لوز و لوزه از لوزینک، قاقم از کاکم، راس از سر نَسخ و نسخه و نُسَخ از نسک دلو از دول درب از در لجام و ملجم از لگام اسنادی ( فعل اسنادی ) از استن ( هستن ) شبح از شبه محراب از مهراب اهواز و هویزه از خوز خرابات از خورآباد، مهره، مشته، نرگس، ساروج ( چاروک ) ، سوسن، سمسار، سیه سنبل، تاج= تاگ، تنبور، خبری، خسروانی، چنگ، شاهنشاه و غیره استفاده شده است. به قرآن نیز واژگان پارسی فراوانی راه یافته است که از این دید پرنفوذترین زبان بر ادبیات قرآنی انگاشته می شود: جند= گُند ( گندآور برابر با سرباز دلیر ) ، سجیل ( بر گرفته از سنگ گل ) ، نمارق ( جمع واژه نرمک ایرانی به معنی بالش ) ، وزیر ( از وَچیر پهلوی ) ، مسک ( از مشک پهلوی ) ، عفریت ( از آفرید ) . از دیگر واژه هایی که از پارسی به عربی رفته اند می توان به: هندسه ( برگرفته از اندازه / هَنداچک ) ، اشاره کرد. در ادبیات فارسی از واژگان پارسی ولی با کمک قالب های عربی واژگانی ساخته شده که تعدادی از آن ها به زبان عربی نیز راه یافته اند مانند: استیناف ( از نو، درخواست نو و تجدید نظر ) ، تهویه ( از هوا بر وزن تفعیل ) وزن توزین و مکلا از کلاه … و … زبان های گروه سامی و عربی بخش اعظمی از واژگان خود را از طریق زبان فارسی گرفته اند که در مورد عربی به دلیل ماهیت صرفی و قالب های متعدد آن واژگان فارسی بیشتر در شکل مفرد و ساده آن قابل رد یابی است و به دلیل ذوب شدن مفردات در قالب ها و صیغه ها و حذف و اضافه صداها رد یابی آن سخت می شود. زبان فارسی از معدود زبان های دنیا است که که تقریباً عموم واژگان وام گرفته را می تواند بدون دستکاری و بدون حذف آوا و حروف بپذیرد به ویژه کلمات قرانی را بدون هیچ تغییری پذیرفته است مانند: صالح – کاذب – مشرک – کافر و - عذاب …
بسیاری از کلمات مشترک فارسی و عربی اگر مورد کنکاش قرار گیرند ریشه فارسی آن معلوم می شود به طور نمونه تقریباً به ندرت کسی در عربی بودن کلمه نهی - ظاهر ( چهر/چهره ) - کم ( چن؟ چند؟ ) – جص ( گچ ) – رباط – بیان - تجسس و متجسس و جاسوس و جاسوس ها از ریشه جستن - نور - منار - تنور - جزیره ( گزیرک ) - خراج ( هراچ و خراچ ) - خدمه و خدمت از هدمک پهلوی - عجم - دار الاخره، تکدی، رجس، نجس یا باکره ( پاکیزه ) ترجمان - ترگمان فن - فند تردید کرده است اما در حقیقت همه این گونه کلمات یا به طور کامل فارسی هستند یا معرب شده هستند. صبح از صباح و صباح از پگاه ساخته شده و مصباح و … از آن ساخته شده است. نظر عربی شده �نگر� است انظر - نظر ینظر منظر و … از آن ساخته شده است. خیمه از واژه پهلوی گومه و کیمه ( به معنی کلبه ) گرفته شده و خیام مخیم خیم یخیم صرف شده است در مورد واژه گان لاتین نیز گاهی همین طور است مانند کلمه کیک ( گعک ) بالکن – بنانا ( موز ) بانک که هر سه ریشه فارسی دارند.
در ادبیات فارسی گاهی با استفاده از مصدرها و قالب های عربی کلماتی ساخته اند که بعدها بسیاری به ادبیات عرب وارد شده اند مانند سوء تفاهم، منتظر و صادرات واردات - و …
منابع ها. آذرتاش آذرنوش ( ۱۳۵۴ ) ، راه های نفوذ فارسی در فرهنگ و زبان تازی ( پیش از اسلام ) ، انتشارات دانشگاه تهران
أبو طاهر الشیرازی الفیروزآبادی ( ۱۹۷۲ ) ، القاموس المحیط والقابوس الوسیط لما ذهب من کلام العرب شمامیط، طبعة دار الفکر بالقاهرة
بطرس بستانی ( ۱۸۶۹ ) ، محیط المحیط: قاموس مطوّل للّغة العربیة، طبع فی بیروت
اطلاع بیشترنگاه شود الدراساتُ الأدبیّة بهار و تابستان ۱۳۴۳ - شماره ۲۱ و ۲۲ صفحه ۲۹ تا۳۶ پایگاه مجلات تخصصی نور.
محمدعلی امام شوشتری ( ۱۳۴۷ ) ، فرهنگ واژه های فارسی در زبان عربی، انتشارات انجمن آثار ملی
نگاه شود کتاب ( فقه اللغة و سر العربیة ) أبی منصور الثعالبی و کتاب الجوالقی و المنجد و معربات ادی شیر و امام شوشتری و آذرتاش آذرنوش راه های نفوذ فارسی در ادبیات عرب قبل از اسلام و دو کتاب"الکلمات الفارسیه فی المعاجم العربیه"و" معجم المعربات الفارسیه" و این مقاله عربی
دکتر محمد عجم ( ۲۴ خرداد ۱۳۸۶ ) . �آیا در قرآن کلمات غیر
محمد التونجی ( ۱۹۹۸ ) ، معجم المعربات الفارسیة: منذ بواکیر العصر الحاضر، مکتبة لبنان ناشرون، بیروت
جلال الدین السیوطی ( برگردان محمدجعفر اسلامی ) ؛ ( ۱۳۶۲ ) ، ریشه یابی واژه ها در قرآن، شرکت سهامی انتشار
آرتور جفری ( برگردان فریدون بدره ای ) ( ۱۳۸۸ ) ، واژه های دخیل در قرآن مجید، توس
حبیب الله نوبخت ( ۱۳۵۳ ) ، دیوان دین در تفسیر قرآن مبین، چاپخانه وزارت اطلاعات و جهانگردی
جلال الدین السیوطی ( ۱۹۹۹ ) ، المهذب فیما وقع فی القرآن من المعرب، مکتبة مشکاة الاسلامیة
أبو منصور الجوالیقی ( ۱۹۶۹ ) ، المعرب من الکلام الأعجمی علی حروف المعجم، طبعة القاهرة
أبو منصور الجوالیقی ( ۱۹۶۹ ) ، المعرب من الکلام الأعجمی علی حروف المعجم، طبعة القاهرة
تأثیر زبان فارسی بر زبان و ادبیات شبه قاره هند
ادی شیر، السید؛ واژه های فارسی عربی شده، ترجمه سید حمید طبیبیان، تهران، انتشارات امیرکبیر، ۱۳۸۶ ( پخش ۱۳۸۷ ) ، ۲۹۲ صفحه.
https://web. archive. org/web/20130122063309/http://www. hekar. net/modules. php?name=News&file=print&sid=8603
بنده کسی که به من تهمت زده رو هیچ وقت نمی بخشم و به خدا واگذارش می کنم.
واز آبادیس خواهش می کنم متن من را انتشار بدهد

نِوِشته است {فرهنگِ کوچکِ زبانِ پهلوی}، پس این، فرهنگِ همه گیر ( =کامل ) از زبانِ پهلوی نیست!
پس چون که در این نِبیگ ( =کتاب ) این واژه نیست، نمی توان گُفت که در این زبان نیست!
زبانِ پهلوی بسیار و بسیار واژه دارد، نمی شود که در این نِبیگ ( =کتاب ) کوچک آنها را گُنجاند!
پس، این که {چون در این نِبیگ این واژه نیست، پس در زبانِ پهلوی نیست} نادرست است، چون که این نِبیگ ( =کتاب ) همه واژگانِ زبانِ پهلوی یا همان پارسی میانه را در بر نمی گیرد.
بِدرود!

مَثَلُ الَّذینَ حُمِّلُوا التَّوْراةَ ثُمَّ لَمْ یَحْمِلُوها کَمَثَلِ الْحِمارِ یَحْمِلُ أَسْفاراً بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمینَ5

الراءِی: الناظر
اصل الرأی الإعتقاد ولکثرة استعمالها بقیت متداولة
وَرَیّ - وَرِیّ - وَرَئی: لنفس السبب اصبحت رأی!
الُرئی والمرئی
جاء جن جنَّ ورُؤیَ ورأی
الرءی: المنظر والمشاهد
وَ کَمْ أَهْلَکْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَحْسَنُ أَثاثاً وَ رِءْیاً74
رئیاً:علی قراءة أخری
هو أرأی بذلک: هو أجدر به
. . .
شرح مفصّل وطویل وللمختصین فقط.
. . .
در اوستا این کلمه ها ذکر شده
Rayim - - > Rayay
گنجینه، شکوه
Ray -
فعل ریدن
. . .
اینقدر خَبط دِماغ نباش ورأی عربی با رآی اوستائی ربط ووصل وخلط ومخلوط وممزوج . . . نکنید.
. . .
البته که إدامه دارد. . .

( پایینِ صفحه را ببینید. )
🔺نکته:
ستاکِ حالِ هوتادن می شود: هوت . ( بسنجید با: فرستادن —> فرست . )
▪️مثال:
۱ - باراک اوباما در آخرین سخنرانی اش، که برای پشتیبانی از بایدن برگزار کرد، به مردم گفت: هوار نکش، فقط بِهوت ( رأی بده. )
۲ - آمریکایی ها هوتیدند ( رٲی دادند ) و همان که می خواستند را برگزیدند، ولی ظاهراً هنوز داستان به پایان نرسیده است.
🔺 توجه:
🔹 #vote رٲی، برگه ی رٲی
🔹 #هوته
▪️مثال:
۱ - ترامپ بیش از هفتاد میلیون هوته ( رأی ) از دستِ مردم گرفت، ولی این تعداد هوته برای رئیس جمهورشدن بسنده نبود.
۲ - در بسیاری از کشورهای جنوبِ خلیجِ فارس مردم هنوز هوته ( حقِ رای ) ندارند.
🔸 #voting
🔸 #هوتایش
یا: #هوته گری
▪️مثال:
۱ - هوتایِش ( رأی دهی، رأی گیری ) برخلافِ تهدیدهای طالبان همچنان ادامه داشت.
۲ - امروزه روشِ هوتایِشِ ( رأی گیریِ، رأی شماریِ ) امتیاز محورِ ایالتی در آمریکا با پرسش های جدی روبرو شده است.
🔺 نکته:
چنان که در مثال ها دیدید واژه ی هوتایِش واژه ای است با مفهومِ فراگیر، که همچون voting یا election در زبانِ انگلیسی همه ی کنش گری های مرتبط با رأی گیری، رأی دهی، رأی شماری را دربرمی گیرد.
🔹 #to_upvote رأیِ موافق دادن
🔹 #برهوتیدن ( بَروتیدن )
یا: #هم هوتیدن ( هَموتیدن )
▪️مثال:
ایکاش مردم پیشنهادِ من را می بَروتیدند ( می هَموتیدند ، به پیشنهادم رأیِ موافق می دادند، ) نه اینکه نقدهای آبکی به آن وارد کنند.
🔸 #upvote رأیِ موافق
🔸 #برهوته ( یا بَروته )
یا: #هم هوته ( یا هَموته )
▪️مثال:
یکی از فرسته هایش در حسابِ کاربری اش دوساعته ۱۵۰۰۰ بَروته گرفت.
🔹 #to_downvote رأیِ مخالف دادن
🔹 #فروهوتیدن ( یا فُروتیدن — بروید به نکته ی ۱ . )
یا: #واهوتیدن
▪️مثال:
اگر می خواهی همیشه فرسته هایش را بِواهوتی ( به فرسته هایش رأیِ مخالف دهی، ) باید انتظارِ رفتاری مشابه از سوی او داشته باشی.
🔸 #downvote
🔸 #واهوته
یا: #فروهوته ( فُروته )
▪️مثال:
او هیچ چیزِ ناجوری در یادداشت اش نداشت که سزاوارِ این همه فُروته ( رأیِ مخالف ) باشد.
🔹 #to_vote_out با رأی کنار زدن
🔹 #به هوته کنارزدن

🔸 #to_outvote با رأی شکست دادن
🔸 #آزهوتیدن ( آزوتیدن )
▪️مثال:
نامزدِ دموکرات ها با تکیه کردن بر ناکارآمدیِ حریف در مهارِ ویروسِ کرونا وی را در یک جدالِ سخت آزوتید ( از طریقِ رأی شکست داد. )
🔺 نکته:
۱ - چنان که در فعل های پیشین دیدید حرفِ "ه" یا دو حرفِ "هو" در مشتق هایی که پیشوند می گیرند، به مقتضای تلفظ و آوابندیِ بهترِ واژه، می توانند حذف شوند.
۲ - باید دانست که فعلِ هوتیدن از واژه ی "هوته" به دست آمده است، و واژه ی "هوته" از اسمِ مفعولِ همین ریشه در زبانِ اوستایی، یعنی aoxta ( اُوخته . ) برای حذفِ "خ" در "هوته" می توانید آن را با "سوته" در واژه ی سوته دل، که همان سوخته دل باشد، مقایسه کنید.
🔹 هم ریشه های دیگرِ #هوتیدن و #هوته در زبان های ایرانی:
اوستایی 👈 سخن گفتن ➖ - aoj
اوستایی 👈 گفته، بحث شده ➖ aoxta
ختنی 👈 سخن ، گفته ➖ patūcau
شغنی 👈 نفرین ، دشنام ➖ zůģ
روشنی 👈 نفرین ، دشنام ➖ zūģ
سریکلی 👈 نفرین ، دشنام ➖ zaug
سانسکریت 👈 اعلان کردن ، علناً اظهار داشتن ➖ oh
ارمنی 👈 بگو ➖ gog
اومبریایی 👈 قول داده شده، وقف شده ➖ vufru
یونانی 👈 قول ، آرزو ➖ eukhe
یونانی 👈 نیایش می کنم، درخواست می کنم ➖ eukhomai
لاتینی 👈 قسم خوردن، قول دادن ➖ voveō
پورواهندواروپایی 👈 اعلان کردن، ستودن ➖ - hehug
🔻🔻🔻
@JavidPajin 👈 فرهنگِ ریشه شناختیِ واژگانِ عمومی و تخصصی

بزرگانی چون دهخدا و معین . . . جایگزینی برا کلمات عربی نداشته اند ویا نخواسته اند و یا نمی دانسته اند که مثلا ایرانیان در پیش از هجوم وحشیانه اعراب به ایران بجای کلمه ( تصمیم ) چه می گفتند . وبسیاری از کلمات دیگر

ولی در فارسی رَأْی خوانده نمیشه و رآی خوانده میشه و ممکنه صرفا شکل نوشتاری یکی داشته باشن

( ( باش تا بر باد بینی خان رای و رای خان
باش تا در خاک بینی شر شور و شور شار ) )
( تازیانه های سلوک، نقد و تحلیل قصاید سنائی، دکتر شفیعی کدکنی، زمستان ۱۳۸۳، ص 231. ) رای :
دکتر کزازی در مورد واژه ی رای می نویسد : ( ( رای واژه ای است ایرانی و در پهلوی ، کاربرد فعلی نیز یافته است : رایتیتن rāyĕnītan با بُن ِ اکنون راین rayēn ) )
بدین آلت رای و جان و زبان
ستود آفریننده را کی توان
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 178 )

( ( باش تا بر باد بینی خان رای و رای خان
باش تا در خاک بینی شر شور و شور شار ) )
( تازیانه های سلوک، نقد و تحلیل قصاید سنائی، دکتر شفیعی کدکنی، زمستان ۱۳۸۳، ص 231. )

( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 178 )
در جای دیگر می نویسد: ( ( رای که در پارسی در معنی اندیشه و دیدگاه و نظر به کار می رود، از رادrad اوستایی به معنی "کسی یا چیزی را با خواست خویش دمساز و همساز گردانیدن" بازمانده است. همتای سانسکریت آن رات rādh است، به معنی "کام یافتن و به خواست و آماج رسیدن" رای در معنی کهن خویش، هنوز در "آراستن" کاربرد دارد که بن اکنون آن" آرای"از پیشاوند /رای ساخته شده است. در آراستن، معنای "سامان دادن و دمساز و هماهنگ گردانیدن" نهفته است. ) )
همان ص ۴۱۶.