راه آهن در افغانستان. راه آهن در افغانستان به طور رسمی از طریق پروژه های خط آهن روسیه و بریتانیا که در سال ۱۸۸۵ میلادی طرح ریزی شده بود، آغاز شد. به غیر از دو خط کوتاه مرزی از سمت شمال، در حال حاضر خط راه آهن فعال در افغانستان امروز وجود ندارد. راه آهن هایی طرح ریزی شده بودند و حداقل یکی از آن ها نیز ساخته شده بود اما در حال حاضر از کار افتاده اند.
در دههٔ ۱۹۲۰، شاه امان الله سه لوکوموتیو بخاری کوچک را از هنشل، کاسل از آلمان خریداری نمود و آن ها را در مسیری ۸ کیلومتری واگن برقی از سمت کابل به کاخ دارالامان به کار انداخت. واگن برقی در تاریخی نامشخص بسته شد اما لوکوموتیوها هنوز در موزهٔ کابل نگهداری می شوند. [ ۱]
بیش از یک ونیم دههٔ پیش، پیشنهادهای بسیاری در مورد ساختن خط آهن در افغانستان داده شد. در اوایل ۱۸۸۵، نیویورک تایمز در مورد پیشنهاد وصل کردن خط آهن ترنس کاسپین روسیه به هند بریتانیایی از طریق سرخس، هرات و قندهار خبر داد. پس از تکمیل، پروژه می توانست به افسران بریتانیایی اجازهٔ رفت و آمد از لندن به هند را، بیشتر از طریق ریل در ۱۱ تا ۱۲ روز بدهد ( که البته باید از کانال مانش، دریای سیاه و دریای خزر توسط کشتی عبور می کردند ) . [ ۲]
در حدود سال های ۱۹۲۸، پیشنهادهایی در مورد وصل کردن جلال آباد به کابل مطرح شد که سرانجام باید به شهر پیشاور وصل می گردید. مسیرهایی که به سوی قندهار و هرات هدایت می شدند، پسانترها باید اضافه می شدند. با آمدن تحولات انقلابی، این نقشه ها همه بی نتیجه ماندند.
در دههٔ ۱۹۵۰، نیروگاه برق آبی در سروبی، شرق کابل ساخته شد. در ۱۹۵۱، سه هنشل، چهار چرخ ۶۰۰ میلی متر - گیج با هیدرولیک دیزلی برای این نیروگاه برق تهیه شدند.
در ۱۹۷۹، شرکت معدن کاری و ساختن لوکوموتیو آلمانی، بدیا ماشین فابریک، پنج عدد لوکوموتیوهای هیدرولیک های دی۳۵/۶ دو میل ۶۰۰ میلی متر - گیج را به مشتری ناشناسی در افغانستان تهیه کرد. سرنوشت تمام این لوکوموتیوها نامعلوم ماندند.
مسیری ۱۰ کیلومتری از سرحدآباد در ترکمنستان تا شهر تورغندی در افغانستان توسط شوروی ساخته شده بود. ترفیعی از نوسازی این خط در سال ۲۰۰۷ آغاز گردید. [ ۳]
خط آهن دومی به اندازهٔ ۱٬۵۲۰ میلی متر گیج، توسط اتحاد جماهیر شوروی ساخته شده بود که ۱۵ کیلومتر را از شهر ترمز در ازبکستان تا بندر حیرت آباد افزایش می داد و پس از از آن به آمودریا و در مسیر پل دوستی ادامه می یابد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر دههٔ ۱۹۲۰، شاه امان الله سه لوکوموتیو بخاری کوچک را از هنشل، کاسل از آلمان خریداری نمود و آن ها را در مسیری ۸ کیلومتری واگن برقی از سمت کابل به کاخ دارالامان به کار انداخت. واگن برقی در تاریخی نامشخص بسته شد اما لوکوموتیوها هنوز در موزهٔ کابل نگهداری می شوند. [ ۱]
بیش از یک ونیم دههٔ پیش، پیشنهادهای بسیاری در مورد ساختن خط آهن در افغانستان داده شد. در اوایل ۱۸۸۵، نیویورک تایمز در مورد پیشنهاد وصل کردن خط آهن ترنس کاسپین روسیه به هند بریتانیایی از طریق سرخس، هرات و قندهار خبر داد. پس از تکمیل، پروژه می توانست به افسران بریتانیایی اجازهٔ رفت و آمد از لندن به هند را، بیشتر از طریق ریل در ۱۱ تا ۱۲ روز بدهد ( که البته باید از کانال مانش، دریای سیاه و دریای خزر توسط کشتی عبور می کردند ) . [ ۲]
در حدود سال های ۱۹۲۸، پیشنهادهایی در مورد وصل کردن جلال آباد به کابل مطرح شد که سرانجام باید به شهر پیشاور وصل می گردید. مسیرهایی که به سوی قندهار و هرات هدایت می شدند، پسانترها باید اضافه می شدند. با آمدن تحولات انقلابی، این نقشه ها همه بی نتیجه ماندند.
در دههٔ ۱۹۵۰، نیروگاه برق آبی در سروبی، شرق کابل ساخته شد. در ۱۹۵۱، سه هنشل، چهار چرخ ۶۰۰ میلی متر - گیج با هیدرولیک دیزلی برای این نیروگاه برق تهیه شدند.
در ۱۹۷۹، شرکت معدن کاری و ساختن لوکوموتیو آلمانی، بدیا ماشین فابریک، پنج عدد لوکوموتیوهای هیدرولیک های دی۳۵/۶ دو میل ۶۰۰ میلی متر - گیج را به مشتری ناشناسی در افغانستان تهیه کرد. سرنوشت تمام این لوکوموتیوها نامعلوم ماندند.
مسیری ۱۰ کیلومتری از سرحدآباد در ترکمنستان تا شهر تورغندی در افغانستان توسط شوروی ساخته شده بود. ترفیعی از نوسازی این خط در سال ۲۰۰۷ آغاز گردید. [ ۳]
خط آهن دومی به اندازهٔ ۱٬۵۲۰ میلی متر گیج، توسط اتحاد جماهیر شوروی ساخته شده بود که ۱۵ کیلومتر را از شهر ترمز در ازبکستان تا بندر حیرت آباد افزایش می داد و پس از از آن به آمودریا و در مسیر پل دوستی ادامه می یابد. [ ۴]
wiki: راه آهن در افغانستان