رافضی

[ویکی شیعه] رافضی، کلمه ای عربی و لقبی طعن آمیز برای گروهی از لشکر زید بن علی بن الحسین که او را در جنگ ترک گفتند و تنها گذاشتند. برخی از اهل سنت، از روی طعن، همه شیعیان را رافضی می خوانند؛ چرا که معتقدند آنان ایمان به خلافت سه تن از خلفا را ترک کرده اند. شیعیان، به استناد برخی روایات، رافضی بودن با معنای یاد شده را مدح خود می دانند.
رافضی اسم فاعل (همراه با یاء نسبت) از ماده «ر ـ ف ـ ض» و به معنای کسی است که رهبر، فرمانده یا پیشوای خویش را ترک کرده و کلمه «روافض» جمع آن است.
ابوالحسن اشعری (درگذشت۳۳۰ق)، رافضه را همان امامیه و یکی از اصناف شیعه می داند و می گوید بدین علت اینها «رافضه» نامیده می شوند که امامت ابوبکر و عمر را رفض کردند.

[ویکی اهل البیت] دشمنان شیعه نامی دیگر نیز بر آنها اطلاق می کنند و آن نام رافضی و روافض یا رافضه است. علت این نامگذاری را چنین بیان کرده اند که شیعیان چون امامت ابوبکر و عمر را رد کردند آنها را رافضی خواندند. یا این که چون یاران زید بن علی بن حسین علیه السلام هنگام خروج زید بر شام بن عبدالملک برخی از آنان ابوبکر و عمر را طعن و لعن می کردند و زید آنها را از این کار منع کرد و آنها از زید جدا شدند بقیه یاران زید نام رافضه را بر آنان نهادند و از آن پس شیعیان به این نام معروف شدند.

(رفض در لغت به معنی ترک کردن چیزی و بازگشتن از آن است) این لفظ منسوب به گروهی از لشکریان شیعیزید بن علی بن الحسین (ع) است که او را به سبب منعِ لعن شیخین ترک و رها کردند؛ با آن که زید به برتری علی (ع) در خلافت گواهی می داد. از آن به بعد شیعیانی که زید را ترک کرده بودند رافضه خوانده شدند. اما براساس شواهد تاریخی، دست کشیدن کوفیان از زید و رها کردن وی، ریشه های تاریخی و پیشینه های فراوانی دارد و ربطی به اعتقادات زید در مورد شیخین ندارد. نویسندگان ملل و نحل و برخی از مورخان، همۀ شیعه را به عنوان رافضه معرفی کردند و حتی به هرکس که کوچک ترین تمایل به اهل بیت پیامبر (ص) نشان می داده لقب رافضی می دادند. برخی از اهل سنت شیعیان را به سبب ترک خلفای سه گانه رافضی خوانده اند. در برخی منابع آمده است که اصل رافضه از یهود گرفته شده و آن را منتسب به عبدالله بن سبأ کرده اند. اطلاق این اصطلاح به شیعیان، از جانب حکومت های وقت و بعضی عالمان متعصب، با هدف سرکوبی شیعیان و آزار آنان بوده و ترویج این فکر در باور مسلمانان به این منظور انجام می گرفته است که شیعیان از دین اسلام خارج و افکار و عقاید آنان انحرافی است.