راضیه

در پایان این سوره ( آیات 27 – 30 ) خداوند می فرماید: �یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ـ ارْجِعِی إِلَى رَبِّک رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً ـ فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ـ وَادْخُلِی جَنَّتِی؛ تو ای روح آرام یافته به سوی پروردگارت باز گرد در حالی که هم تو از او خشنودی و هم او از تو خشنود و در سلک بندگانم و در بهشتم داخل شو�.
در روایتی از امام صادق علیه السلام، در توضیح این آیات و علت نامگذاری این سوره به نام امام امام حسین علیه السلام ذکر شده است: �فَهُوَ ذُوالنَفسِ المُطمَئِنةِ الراضِیةِ المَرضِیةِ وَ اَصحابُهُ مِن آلِمُحَمدٍ هُم الراضُونَ عَن اللهِ یومَ القِیامَةِ وَ هُوَ راضٍ عَنهُم�
همانگونه که قرآن فرقان است، امام حسین علیه السلام نیز مصباح الهدی و جداکننده حق از باطل است: �إن الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة�، همانگونه که قرآن برای ؤشفا و رحمت است، وجود مبارک سیدالشهدا ( ع ) نیز شفابخش است و بالاخره همانگونه که قرآن در طول تاریخ همیشه جاودان خواهند ماند، ذکر و یاد اباعبدالله و قیام عاشورا نیز تا ابد زنده خواهد ماند، آنچنانکه بعد از گذشت 1400 سال هنوز هم قلب ها داغدار اوست.