رادیوگرافی پروجکشنی یک نوع رادیوگرافی و تصویربرداری پزشکی است که تصاویر دو بعدی با اشعه ایکس تولید می کند. فراگیری تصویر به طور کلی توسط رادیوگرافی انجام می شود و تصاویر اغلب توسط رادیولوژیست ها مورد بررسی قرار می گیرند. رادیوگرافی ساده به طور کلی به تصویر برداری رادیوگرافی ( بدون استفاده از تکنیک های پیشرفته مانند توموگرافی کامپیوتری که می تواند تصاویر سه بعدی تولید کند ) اشاره دارد. رادیوگرافی ساده می تواند به رادیوگرافی بدون یک عامل رادیو کنتراست یا رادیوگرافی اشاره کند که یک تک تصویر ایستا را تولید می کند، در مقایسه با فلوروسکوپی، که از لحاظ فنی نیز تصویر برداری می شوند.
رادیوگرافی پروجکشن به طور کلی از اشعه ایکس، ایجاد شده توسط مولد اشعه ایکس استفاده می کند که اشعه ایکس را از لامپ اشعه ایکس تولید می کند.
یک گرید باکی - پاتر ممکن است بین بیمار و آشکارساز قرار بگیرد تا مقدار اشعه ایکس پراکنده شده را که به آشکارساز می رسد، کاهش دهد. این باعث افزایش کنتراست تصویر می شود، اما باعث می شود تا تابش پرتو برای بیمار نیز افزایش یابد.
آشکارسازها را می توان به دو دسته عمده تقسیم کرد: آشکارسازهای تصویربرداری ( مانند صفحات عکاسی و فیلم اشعه ایکس ( فیلم عکاسی ) که اغلب با دستگاه های مختلف دیجیتالی مانند صفحات تصویر یا آشکارسازهای صفحه تخت جایگزین می شوند ) و دستگاه های سنجش دوز ( مانند اتاق های یونیزاسیون، شمارنده گیگر و دوزی مترها در اندازه گیری دوز پرتو تابشی موضعی یا میزان دوز مورد استفاده قرار گیرد، برای مثال برای اطمینان از اینکه تجهیزات و روش های حفاظت پرتو مؤثر بر یک اساس است ) .
سرب مواد اصلی مورد استفاده توسط پرسنل رادیوگرافی برای محافظت در برابر اشعه های پراکنده شده ایکس است.
تصویربرداری رادیوگرافی به ویژگی های اشعه ایکس ( مقدار و کیفیت پرتو ) و شناخت چگونگی اثر کردن ان در بافت انسان برای ایجاد تصاویر تشخیصی وابسته است. اشعه ایکس یک نوع تابش یونیزه است، به این معنی که انرژی کافی برای حذف بالقوه الکترون ها از یک اتم را دارد، به این ترتیب که بار آن را به یون تبدیل می کند.
هنگامی که پرتو ساخته شد، پرتو ایکس خروجی از تیوب به عنوان پرتو اولیه شناخته می شود. هنگامی که پرتو اولیه از بدن عبور می کند، برخی از اشعه های جذب شده در این فرایند به عنوان ریزش شناخته می شوند. بافتی که چگال تر است، دارای میزان جذب اشعه ایکس پایین تری نسبت به بافت است که تراکم کمتری دارد، بنابراین استخوان اشعه ایکس بیشتری از بافت نرم جذب می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرادیوگرافی پروجکشن به طور کلی از اشعه ایکس، ایجاد شده توسط مولد اشعه ایکس استفاده می کند که اشعه ایکس را از لامپ اشعه ایکس تولید می کند.
یک گرید باکی - پاتر ممکن است بین بیمار و آشکارساز قرار بگیرد تا مقدار اشعه ایکس پراکنده شده را که به آشکارساز می رسد، کاهش دهد. این باعث افزایش کنتراست تصویر می شود، اما باعث می شود تا تابش پرتو برای بیمار نیز افزایش یابد.
آشکارسازها را می توان به دو دسته عمده تقسیم کرد: آشکارسازهای تصویربرداری ( مانند صفحات عکاسی و فیلم اشعه ایکس ( فیلم عکاسی ) که اغلب با دستگاه های مختلف دیجیتالی مانند صفحات تصویر یا آشکارسازهای صفحه تخت جایگزین می شوند ) و دستگاه های سنجش دوز ( مانند اتاق های یونیزاسیون، شمارنده گیگر و دوزی مترها در اندازه گیری دوز پرتو تابشی موضعی یا میزان دوز مورد استفاده قرار گیرد، برای مثال برای اطمینان از اینکه تجهیزات و روش های حفاظت پرتو مؤثر بر یک اساس است ) .
سرب مواد اصلی مورد استفاده توسط پرسنل رادیوگرافی برای محافظت در برابر اشعه های پراکنده شده ایکس است.
تصویربرداری رادیوگرافی به ویژگی های اشعه ایکس ( مقدار و کیفیت پرتو ) و شناخت چگونگی اثر کردن ان در بافت انسان برای ایجاد تصاویر تشخیصی وابسته است. اشعه ایکس یک نوع تابش یونیزه است، به این معنی که انرژی کافی برای حذف بالقوه الکترون ها از یک اتم را دارد، به این ترتیب که بار آن را به یون تبدیل می کند.
هنگامی که پرتو ساخته شد، پرتو ایکس خروجی از تیوب به عنوان پرتو اولیه شناخته می شود. هنگامی که پرتو اولیه از بدن عبور می کند، برخی از اشعه های جذب شده در این فرایند به عنوان ریزش شناخته می شوند. بافتی که چگال تر است، دارای میزان جذب اشعه ایکس پایین تری نسبت به بافت است که تراکم کمتری دارد، بنابراین استخوان اشعه ایکس بیشتری از بافت نرم جذب می کند.
wiki: رادیوگرافی پروجکشن