رادیوسوند

رادیوسوند یا رادیوگُمانه ( به انگلیسی: Radio sonde ) از ابزارهای مهم اندازه گیری برای اندازه گیری دما، رطوبت، فشار، سمت و سرعت باد در جو بالا است. این ابزار اندازه گیری توسط بالون های هواشناسی به اعماق جوّ ارسال شده و وظیفه دیده بانی از سطوح فوقانی جوّ را انجام می دهد. رادیوسوند یک سیستم سنجش از راه دور است ( منظور یک سامانه Telemetry می باشد و نه یک سامانه Remote Sensing ) و از دو لغت "Radio" به معنای انتشار دهنده رادیویی و "Sonde" به معنی پیام آور در زبان انگلیسی قدیم، تشکیل شده است.
دیده بانی از لایه های بالایی جوّ گذشته ای طولانی دارد و به نیمه دوم قرن ۱۸ میلادی و سال ۱۷۴۹ در اروپا بازمی گردد که دماسنجی توسط بادبادک به سوی آسمان فرستاده می شد. بعدها با پیشرفت بالون های هوای داغ در فرانسه و در سال های آغازین دهه ۸۰ قرن هیجدهم دانشمندان هواشناس به همراه ادوات هواشناسی مانند فشارسنج و دماسنج و غیره، خود راهی اقیانوس جوّ فوقانی می شدند تا شخصاً کار اندازه گیری پارامترهای جوّ فوقانی را انجام داده و همچنین ساختار و شیمی جوّ فوقانی را مورد بررسی قراردهند. کار سفر انسان توسط بالون به منظور بررسی و تحقیق پیرامون سطوح فوقانی جوّ تا اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی ادامه داشت. البته این کار برای کسانی که به آن دست می زدند مخاطراتی نیز به دنبال داشت. به طوری که برای نمونه در سال ۱۸۶۲ میلادی دو مرد بر فراز بریتانیا و در ارتفاع ۱۱ کیلومتری به سبب سرمای بیش از حدّ و کمبود اکسیژن در آستانه مرگ قرار می گیرند. همچنین در پرواز بالون دیگری از این نوع و در سال ۱۸۷۵ دو نفر فرانسوی بر اثر نداشتن وسایل تنفسی کافی جان می دهند. در همین بین به کارگیری از بادبادک نیز ادامه داشت، به طوری که در انتهای قرن نوزدهم میلادی در کشور ایالات متحده آمریکا و دیگر کشورها ایستگاه هایی برای دیده بانی جوّ بالا تأسیس شده بودند که بادبادک در آن ها وسیله حمل تجهیزات اندازه گیری بود. در آن زمان بادبادک ها یک وسیله اندازه گیری تحت عنوان Meteograph را حمل می کردند که قادر بود پارامترهای دما، فشار جوّ و درصد رطوبت نسبی را اندازه گیری نموده و بر روی کاغذی به شکل نمودارهای تغییرات هر یک از پارامترهای یاد شده آن ها را ثبت نماید. به کارگیری بادبادک نیز معایبی داشت. نخست آنکه سقف پرواز آن به طور متوسط ۳ کیلومتر بود. دوم آنکه امکان ملاحظه بلادرنگ داده های اندازه گیری شده تا هنگام پایین آوردن بادبادک و خواندن اطلاعات ثبت شده بر روی Meteograph وجود نداشت. سوم اینکه فرستادن بادبادک در هوایی طوفانی امکان پذیر نبود و سرعت باد در انجام شدن این کار بسیار مهم و مؤثر بود. چهارم آنکه با توجّه به وزن Meteograph و احتمال در هم شکستن بادبادک، خطر آسیب رساندن به انسان و دیگر موجودات زنده در هنگام سقوط وجود داشت. به کارگیری از Meteograph به حدّی توسعه یافت که امکان رسیدن آن به لایه استراتوسفر جوّ یا رسیدن به سقف پرواز بالاتر از ۲۰ کیلومتر نیز به وجود آورده شد. ولی در اینجا نیز هنوز مشکل بلادرنگ نبودن داده های ثبت شده وجود داشت. این بار مشکل مزبور بیشتر از گذشته به چشم می آمد؛ زیرا با بالاتر رفتن سقف پرواز، برد حرکت نیز افزایش یافته بود و در بیشتر مواقع پس از سقوط به زمین برای یافتن Meteograph روزها و گاهی هفته ها وقت لازم بود. یک راه چاره برای این مشکل مهار نمودن بالون در فضا بود که این هم موجب کاهش ارتفاع صعود می گردید.