گیرنده رادیویی کریستالی که به آن مجموعه کریستالی نیز گفته می شود، یک گیرنده رادیویی ساده است که در روزهای ابتدایی رادیو محبوب بوده است. تنها از توان سیگنال رادیویی دریافت شده برای تولید صدا استفاده می کند، نیازی به توان خارجی ندارد. به دلیل مهم ترین قطعه آن، یک آشکارساز کریستالی نام دارد که در اصل از یک قطعه کانی کریستالی مانند گالن ساخته شده است. [ ۱] این عنصر اکنون یک دیود نامیده می شود.
رادیوهای کریستالی ساده ترین نوع گیرنده رادیویی هستند[ ۲] و می توان آن را با چند قطعه ارزان مانند سیم برای آنتن، سیم پیچ، خازن، آشکارساز کریستالی و هدفون ساخت. [ ۳] با این حال آن ها گیرنده های غیرفعال هستند، در حالی که رادیوهای دیگر از تقویت کننده تغذیه شده از باتری یا پریز برق دیواره استفاده می کنند تا سیگنال رادیو را بلندتر کنند؛ بنابراین، مجموعه های کریستالی صدای نسبتاً ضعیفی را تولید می کنند و باید با هدفون های حساس گوش داده شوند و فقط می توانند ایستگاه هایی را در محدوده محدود دریافت کنند. [ ۴]
خاصیت یک سوساز تماس بین یک کانی و یک فلز در سال ۱۸۷۴ توسط کارل فردیناند براون کشف شد. [ ۵] [ ۶] [ ۷] اولین بار در سال ۱۸۹۴ بلورها به عنوان آشکارساز امواج رادیویی در جاگادیش چاندرا بوس، [ ۸] [ ۹] در آزمایش های اپتیکی مایکروویو مورد استفاده قرار گرفتند. آن ها برای اولین بار در سال ۱۹۰۲ توسط جی دابلیو پیکارد به عنوان دمدولاتور برای دریافت ارتباطات رادیویی مورد استفاده قرار گرفت. [ ۱۰] رادیوهای کریستالی اولین نوع گیرنده رادیویی است که به طور گسترده مورد استفاده قرار می گرفت، [ ۱۱] و نوع اصلی مورد استفاده در دوران تلگراف بی سیم. [ ۱۲] رادیو کریستالی ارزان و قابل اطمینان توسط میلیون ها فروخته شده و خانگی یکی از محرک های اصلی در معرفی رادیو به مردم بوده و با آغاز پخش رادیویی در حدود سال ۱۹۲۰، به توسعه رادیو به عنوان یک وسیله سرگرمی کمک کرده است. [ ۱۳]
در حدود ۱۹۲۰، مجموعه های کریستالی توسط اولین گیرنده های تقویت کننده دار، که از لامپ های خلأ استفاده می کردند، کنار گذاشته شدند. با استفاده از این فناوری، مجموعه های کریستالیِ پیشرفته برای استفاده تجاری منسوخ شدند[ ۱۱] اما توسط طالبانش، گروه های جوانان و پسرهای پیشاهنگ[ ۱۴] که عمدتاً به عنوان راهی برای یادگیری در مورد فناوری رادیو است، همچنان ساخته می شوند. آن ها هنوز به عنوان وسایل آموزشی فروخته می شوند و گروه هایی از علاقه مندان به ساخت خودشان وجود دارند. [ ۱۵] [ ۱۶] [ ۱۷] [ ۱۸] [ ۱۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرادیوهای کریستالی ساده ترین نوع گیرنده رادیویی هستند[ ۲] و می توان آن را با چند قطعه ارزان مانند سیم برای آنتن، سیم پیچ، خازن، آشکارساز کریستالی و هدفون ساخت. [ ۳] با این حال آن ها گیرنده های غیرفعال هستند، در حالی که رادیوهای دیگر از تقویت کننده تغذیه شده از باتری یا پریز برق دیواره استفاده می کنند تا سیگنال رادیو را بلندتر کنند؛ بنابراین، مجموعه های کریستالی صدای نسبتاً ضعیفی را تولید می کنند و باید با هدفون های حساس گوش داده شوند و فقط می توانند ایستگاه هایی را در محدوده محدود دریافت کنند. [ ۴]
خاصیت یک سوساز تماس بین یک کانی و یک فلز در سال ۱۸۷۴ توسط کارل فردیناند براون کشف شد. [ ۵] [ ۶] [ ۷] اولین بار در سال ۱۸۹۴ بلورها به عنوان آشکارساز امواج رادیویی در جاگادیش چاندرا بوس، [ ۸] [ ۹] در آزمایش های اپتیکی مایکروویو مورد استفاده قرار گرفتند. آن ها برای اولین بار در سال ۱۹۰۲ توسط جی دابلیو پیکارد به عنوان دمدولاتور برای دریافت ارتباطات رادیویی مورد استفاده قرار گرفت. [ ۱۰] رادیوهای کریستالی اولین نوع گیرنده رادیویی است که به طور گسترده مورد استفاده قرار می گرفت، [ ۱۱] و نوع اصلی مورد استفاده در دوران تلگراف بی سیم. [ ۱۲] رادیو کریستالی ارزان و قابل اطمینان توسط میلیون ها فروخته شده و خانگی یکی از محرک های اصلی در معرفی رادیو به مردم بوده و با آغاز پخش رادیویی در حدود سال ۱۹۲۰، به توسعه رادیو به عنوان یک وسیله سرگرمی کمک کرده است. [ ۱۳]
در حدود ۱۹۲۰، مجموعه های کریستالی توسط اولین گیرنده های تقویت کننده دار، که از لامپ های خلأ استفاده می کردند، کنار گذاشته شدند. با استفاده از این فناوری، مجموعه های کریستالیِ پیشرفته برای استفاده تجاری منسوخ شدند[ ۱۱] اما توسط طالبانش، گروه های جوانان و پسرهای پیشاهنگ[ ۱۴] که عمدتاً به عنوان راهی برای یادگیری در مورد فناوری رادیو است، همچنان ساخته می شوند. آن ها هنوز به عنوان وسایل آموزشی فروخته می شوند و گروه هایی از علاقه مندان به ساخت خودشان وجود دارند. [ ۱۵] [ ۱۶] [ ۱۷] [ ۱۸] [ ۱۹]
wiki: رادیو کریستالی