[ویکی فقه] رابطه حملیه، از اصطلاحات علم منطق بوده و لفظ بیان گر نسبت حکمیه و اتحاد یا عدم اتحاد موضوع و محمول است.
رابطه حملیه، از اصطلاحات علم منطق بوده و یکی از اقسام رابطه، رابطه حملیه نام دارد. این نوع رابطه، بیان گر نسبت حکمیه و اتحاد (مفهومی یا مصداقی) یا سلب اتحاد میان موضوع و محمول در قضیه حملیه است؛ مانند: کلمه «است» در مثال زید عالم است.توضیح اینکه در قضیه حملیه علاوه بر لفظ موضوع و محمول، به لفظ دیگری نیاز است که بر نسبت حکمیه دلالت کند و محمول را به موضوع بپیوندد یا از آن جدا سازد. در منطق به چنین لفظی «رابطه» یا «رابطه حملی» و یا «ادات ربط» (نه فعل) می گویند و این از باب تسمیه دالّ به اسم مدلول است، زیرا رابطه حقیقی، همان نسبت حکمیه است.
اقسام رابطه حملیه
رابطه حملیه بر دو قسم است: زمانی و غیر زمانی.
← رابطه زمانی
در زبان های هند و اروپایی لفظی خاص برای دلالت بر رابطه وجود دارد. رابطه در زبان فارسی همیشه مذکور است یا به لفظ، مانند: «زید معلم است» و یا به حرکت حرف آخر کلمه (در بعضی از گویش های محلی)، مانند: «حرکت کسره میم در زید معلمِ». در زبان عربی لفظی معادل «است» یافت نمی شود، از این رو، چنانکه فارابی گفته است، لفظ «هو»، «هی» و نظایر آن را به عنوان رابط غیر زمانی به کار برده اند، هر چند این الفاظ در اصل، اسم اند، نه ادات. گاهی هم مشتقات افعال عموم را رابطه قرار می دهند؛ مثل: زیدٌ کائنٌ قائماً.رابطه در زبان عربی، گاهی ذکر و گاهی حذف می شود.در صورت حذف، قضیه را «ثنائی» گویند و اگر ذکر شود «ثلاثی» خواهد بود.البته نباید رابطه «است» را با فعل «هست» اشتباه کرد، زیرا «هست» هم محمول و هم رابطه است. علت اینکه رابطه حملیه را در منطق منحصر در «است» و «نیست» می دانند این است که جمله های فعلیه را نیز می توان به صورت جمله اسمیه درآورد و محمول را با رابطه «است» به موضوع پیوند داد. علاوه بر اینکه سر و کار منطقی با حقایقی است که به زمان خاصی، مقیّد نیست و فعل ماضی و مستقبل چون هر یک دالّ بر زمان خاصی است، در منطق و بلکه در هیچ علمی مورد اعتنا نیست.اقسام رابطه حملیه از این قرار است: رابطه اندراج، رابطه تعلق و رابطه هوهویت. توضیح هر یک از این اقسام به صورت مستقل آمده است.
رابطه حملیه، از اصطلاحات علم منطق بوده و یکی از اقسام رابطه، رابطه حملیه نام دارد. این نوع رابطه، بیان گر نسبت حکمیه و اتحاد (مفهومی یا مصداقی) یا سلب اتحاد میان موضوع و محمول در قضیه حملیه است؛ مانند: کلمه «است» در مثال زید عالم است.توضیح اینکه در قضیه حملیه علاوه بر لفظ موضوع و محمول، به لفظ دیگری نیاز است که بر نسبت حکمیه دلالت کند و محمول را به موضوع بپیوندد یا از آن جدا سازد. در منطق به چنین لفظی «رابطه» یا «رابطه حملی» و یا «ادات ربط» (نه فعل) می گویند و این از باب تسمیه دالّ به اسم مدلول است، زیرا رابطه حقیقی، همان نسبت حکمیه است.
اقسام رابطه حملیه
رابطه حملیه بر دو قسم است: زمانی و غیر زمانی.
← رابطه زمانی
در زبان های هند و اروپایی لفظی خاص برای دلالت بر رابطه وجود دارد. رابطه در زبان فارسی همیشه مذکور است یا به لفظ، مانند: «زید معلم است» و یا به حرکت حرف آخر کلمه (در بعضی از گویش های محلی)، مانند: «حرکت کسره میم در زید معلمِ». در زبان عربی لفظی معادل «است» یافت نمی شود، از این رو، چنانکه فارابی گفته است، لفظ «هو»، «هی» و نظایر آن را به عنوان رابط غیر زمانی به کار برده اند، هر چند این الفاظ در اصل، اسم اند، نه ادات. گاهی هم مشتقات افعال عموم را رابطه قرار می دهند؛ مثل: زیدٌ کائنٌ قائماً.رابطه در زبان عربی، گاهی ذکر و گاهی حذف می شود.در صورت حذف، قضیه را «ثنائی» گویند و اگر ذکر شود «ثلاثی» خواهد بود.البته نباید رابطه «است» را با فعل «هست» اشتباه کرد، زیرا «هست» هم محمول و هم رابطه است. علت اینکه رابطه حملیه را در منطق منحصر در «است» و «نیست» می دانند این است که جمله های فعلیه را نیز می توان به صورت جمله اسمیه درآورد و محمول را با رابطه «است» به موضوع پیوند داد. علاوه بر اینکه سر و کار منطقی با حقایقی است که به زمان خاصی، مقیّد نیست و فعل ماضی و مستقبل چون هر یک دالّ بر زمان خاصی است، در منطق و بلکه در هیچ علمی مورد اعتنا نیست.اقسام رابطه حملیه از این قرار است: رابطه اندراج، رابطه تعلق و رابطه هوهویت. توضیح هر یک از این اقسام به صورت مستقل آمده است.
wikifeqh: رابطه_قضیه_حملیه