رئالیسم

[ویکی فقه] رئالیسم یعنی اصالت واقعیت خارجی. این مکتب به وجود جهان خارج و مستقل از ادراک انسان، قائل است. ایده آلیست ها همه موجودات و آنچه را که در این جهان درک می کنیم، تصورات ذهنی و وابسته به ذهن شخص می دانند و معتقدند که اگر من که همه چیز را ادراک می کنم نباشم، دیگر نمی توانم بگویم که چیزی هست. در حالی که بنابر نظر و عقیده رئالیستی، اگر ما انسان ها از بین برویم، باز هم جهان خارج وجود خواهد داشت. به طور کلی یک رئالیست، موجودات جهان خارج را واقعی و دارای وجود مستقل از ذهن خود می داند. می داند.
رئال (Real) در لغت به معنای واقعیت است و رئالیسم یعنی واقع نمایی.
مکتب رئالیسم
رئالیسم، مکتبی ادبی – هنری است که در اواسط قرن نوزدهم میلادی، یعنی در فاصله سال های ۱۸۵۰ – ۱۸۸۰ در اروپا و آمریکا رواج یافت.این مکتب عکس العملی بود در مقابل مکتب رمانتیک. رمانتیک، مکتبی درون گرا و ذهنی بود که برای فرار از واقعیت اکنون، به دنیای گذشته پناه می برد که البته این دنیای ساختگی غالباً مبنای واقعی نداشت؛ اما رئالیسم، مکتبی عینی و بیرونی بود که بر بیان واقعیت های جامعه تأکید بسیار داشت و معتقد بود که آثار متکلفانه و دیرفهم مکتب های رمانتی سیسم و کلاسیسیم راه به جایی نمی برد و برای نشان دادن تصویر درستی از جامعه باید زبانی بی پیرایه و ساده را برگزید.
پایه گذاران اصلی رئالیسم
پایه گذاران اصلی رئالیسم در فرانسه نویسندگان و شاعران کم شهرتی بودند که به طور صریح با مکتب رمانتی سیسم مقابله می کردند؛ از جمله این افراد می توان به شامفلوری (chamflevry)، مورژه (murger) و دورانتی (Duranty) اشاره کرد.
← گوستاو کوربه
...

[ویکی فقه] رئالیسم (مکتب ادبی). رئالیسم یعنی اصالت واقعیت خارجی. این مکتب به وجود جهان خارج و مستقل از ادراک انسان، قائل است. ایده آلیست ها همه موجودات و آنچه را که در این جهان درک می کنیم، تصورات ذهنی و وابسته به ذهن شخص می دانند و معتقدند که اگر من که همه چیز را ادراک می کنم نباشم، دیگر نمی توانم بگویم که چیزی هست. در حالی که بنابر نظر و عقیده رئالیستی، اگر ما انسان ها از بین برویم، باز هم جهان خارج وجود خواهد داشت. به طور کلی یک رئالیست، موجودات جهان خارج را واقعی و دارای وجود مستقل از ذهن خود می داند. می داند.
رئال (Real) در لغت به معنای واقعیت است و رئالیسم یعنی واقع نمایی.
مکتب رئالیسم
رئالیسم، مکتبی ادبی – هنری است که در اواسط قرن نوزدهم میلادی، یعنی در فاصله سال های ۱۸۵۰ – ۱۸۸۰ در اروپا و آمریکا رواج یافت.این مکتب عکس العملی بود در مقابل مکتب رمانتیک. رمانتیک، مکتبی درون گرا و ذهنی بود که برای فرار از واقعیت اکنون، به دنیای گذشته پناه می برد که البته این دنیای ساختگی غالباً مبنای واقعی نداشت؛ اما رئالیسم، مکتبی عینی و بیرونی بود که بر بیان واقعیت های جامعه تأکید بسیار داشت و معتقد بود که آثار متکلفانه و دیرفهم مکتب های رمانتی سیسم و کلاسیسیم راه به جایی نمی برد و برای نشان دادن تصویر درستی از جامعه باید زبانی بی پیرایه و ساده را برگزید.
فرهنگ اصطلاحات ادبی، ، سید حسینی، سیما؛ تهران، مروارید، ۱۳۷۵، چاپ دوم، ص۱۵۵.
پایه گذاران اصلی رئالیسم در فرانسه نویسندگان و شاعران کم شهرتی بودند که به طور صریح با مکتب رمانتی سیسم مقابله می کردند؛ از جمله این افراد می توان به شامفلوری (chamflevry)، مورژه (murger) و دورانتی (Duranty) اشاره کرد.
← گوستاو کوربه
...

رئالیسم (جنبش هنری). رئالیسم یک حرکت هنری است که در دههٔ ۱۸۴۰، حدوداً در زمان انقلاب ۱۸۴۸ در فرانسه ظهور کرد. [ ۱] از اوایل قرن نوزدهم، رمانتیسیسم که بر ادبیات و هنر فرانسه تسلط داشت، توسط رئالیست ها رد شد و رئالیسم علیه درام جنبش رمانتیک و موضوع عجیب و غریب و هیجان گرایی اغراق آمیز قیام کرد. با این وجود، سعی داشت افراد و موقعیتهای واقعی و معاصر را با درستی و صحت به تصویر بکشد، و از جنبه های ناخوشایند زندگی اجتناب نکند. این جنبش بر موضوعات و اتفاقات غیر واقعی که قبلاً در کارهای هنری رد شده بودند، تمرکز داشت. آثار رئالیستی ( واقع گرایانه ) مردم را از همه طبقات در موقعیت هایی به وجود می آورد که در زندگی عادی به وجود می آیند، و اغلب منعکس کننده تغییرات ایجاد شده توسط انقلاب های صنعتی و تجاری هستند. رئالیسم بیش از آن که شامل نمایش های ایده آل جهان باشد، بیشتر به چگونگی به وجود آمدن چیزها در دیدگاه توجه داشت. [ ۲] با معرفی عکاسی - محبوبیت این گونه آثار «واقع گرایانه» به عنوان یک منبع تصویری جدید که باعث ایجاد تمایل در مردم برای تولید نمایش هایی می شود که از نظر عینی واقعی به نظر می رسند، افزایش یافت.
رئالیست ها موضوعات و موقعیت های روزمره را در محیط های معاصر به تصویر می کشند و سعی می کنند افراد از همه طبقات اجتماعی را به روشی مشابه به تصویر بکشند. از پالت های تیره رنگ زمین برای نادیده گرفتن زیبایی و ایده آل سازی که معمولاً در هنر یافت می شد، استفاده شد. این جنبش جنجال برانگیخت زیرا به طور هدفمند از ارزشهای اجتماعی و طبقات بالا انتقاد می کرد و همچنین ارزشهای جدید همراه با انقلاب صنعتی را مورد بررسی قرار می داد. واقع گرایی به دلیل تلاش برای تلفیق زندگی مدرن و هنر در کنار یکدیگر، به عنوان گسترده ای از جنبش هنر مدرن شناخته می شود. [ ۳] از آرمان گرایی کلاسیک و احساسات گرایی و درام رمانتیک به طور مساوی جلوگیری شد و اغلب عناصر نامرغوب و نامرتب موضوعات صاف یا حذف نمی شدند. رئالیسم اجتماعی بر به تصویر کشیدن طبقه کارگر و برخورد با آنها با همان جدیت طبقات دیگر هنر تأکید دارد، اما رئالیسم، به عنوان پرهیز از مصنوعی بودن، در درمان روابط انسانی و عواطف نیز از اهداف رئالیسم بود. رفتار افراد با روشی قهرمانی یا احساسی به همان اندازه رد شد. [ ۴]
رئالیسم به عنوان یک جنبش هنری توسط گوستاو کوربت در فرانسه هدایت می شد. این اثر در سراسر اروپا گسترش یافت و برای بقیه قرن و فراتر از آن تأثیرگذار بود، اما همان طور که در جریان اصلی نقاشی پذیرفته شد، به عنوان اصطلاحی برای تعریف سبک هنری کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. پس از ورود امپرسیونیسم و جنبش های بعدی که اهمیت برس کشی دقیق توهمی را پایین می آورد، معمولاً اشاره به استفاده از سبک نقاشی سنتی و تنگ تر صورت می گرفت. این برای تعدادی از جنبش ها و روندهای بعدی هنر مورد استفاده قرار گرفته است، برخی شامل نمایش دقیق توهمی، مانند فوتورئالیسم، و برخی دیگر به تصویر کشیدن موضوع «رئالیستی» به معنای اجتماعی، یا تلاش برای هر دو.