ر• ک• نارایان. ر. ک. نارایان ( به انگلیسی: R. K. Narayan ) ( ۲۰۰۱ - ۱۹۰۶ ) رمان نویس، داستان کوتاه پرداز، ناشر و مقاله نویس هندی بود.
او که به زلال نویسی با آمیزهٔ کنایه، تغزل، خردنمایی و طنزی دلربا شهیر است، برجسته ترین نویسندهٔ هندی تبار نسل خود بود که بارها تا یک قدمی تصاحب جایزهٔ نوبل پیش رفت. کتاب هایش در باب زندگی شخصیت هایی است غالباً سست نهاد و پست فطرت در شهر کوچک و نیم افسانه ای مالگودی، با شاخصه های شهرهای میسور و بنگلور که سادگی های سنتی زندگی روستایی هند در آنها تحت الشعاع عادات مدرن غربی قرار گرفته است. نارایان خود به مثابه میانجی ای روشنفکر بین شرق و غرب قلمداد می شود. او حامل تفکرات باریک و روانشناسانه است که ریشه در مکتب وایسناویت هندی دارد. به روایت او، دیوسانی، در غایت پلیدی، خود می تواند منشأ ثباتی نو باشد.
راسیپورام کریشنا نارایان، عضو انجمن سلطنتی ادبیات، دهم اکتبر ۱۹۰۶ دیده به دنیا گشود و سیزدهم مه ۲۰۰۱ در سن نود و چهار سالگی چشم از جهان فرو بست.
نارایان، در ایالت جنوبی تامیل نادو چشم به جهان گشود. او به دلیل وحشت از مدرسهٔ اولش، به مدرسهٔ دیگری در مایسور که پدرش مدیر آن بود، رفت و در همانجا ادامهٔ تحصیل داد. سپس در کالج مهاراجای میسور پذیرفته و در سال ۱۹۳۰ فارغ التحصیل شد. سالها روزنامه نگار بود و در شمارهٔ یکشنبه های روزنامهٔ «هندو» مطلب می نوشت و کم کم به یک نویسندهٔ تمام وقت تبدیل شد.
نارایان در سال ۱۹۳۴ ازدواج کرد اما پنج سال بعد همسرش را از دست داد و همان گونه که خود نگاشته است تا سالها بعد از آن به پرورش تنها فرزند خود همت نهاد: دختری به نام هما که بعدها برایش یک نوهٔ دختر و یک نوهٔ پسر به دنیا آورد. او بیشتر بقیهٔ عمرش را با یکی از برادرانش در میسور گذراند؛ برادری که خود کاریکاتوریست بنامی است. نارایان هرگز دوباره ازدواج نکرد و دخترش نیز پیش از خود او درگذشت.
مدتی گذشت تا او خود را در کالبد یک نویسنده باور کند، و برای مردم، مدتی بیشتر تا او را کشف کنند. صف آثار نارایان که متجاوز از سی کتاب است، با «سوامی و یاران» آغاز شد؛ کتابی که با تشویق دوست و حامی او گراهام گرین و توسط ناشرش ( هاینمان ) در سال ۱۹۳۵ به چاپ رسید. اما تازه پس از اثر چهارمش، «معلم انگلیسی» ( ۱۹۴۵ ) - حدیث مهرانگیز دلشکستگی و محنت حاصل از مرگ همسرش - بود که در آمریکا به محبوبیت رسید. حتی آن زمان نیز، کتاب پنجمش، «آقای سامپات» ( ۱۹۴۹ ) ، حکم یک افشاگری داشت: یک روانکاوی سازمند و ژرف داستانی که در عین حال جامعهٔ خواب آلود مالگودی را کالبدشکافی می کند. سیاقی که در آثار بعدی اش نیز با اوست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو که به زلال نویسی با آمیزهٔ کنایه، تغزل، خردنمایی و طنزی دلربا شهیر است، برجسته ترین نویسندهٔ هندی تبار نسل خود بود که بارها تا یک قدمی تصاحب جایزهٔ نوبل پیش رفت. کتاب هایش در باب زندگی شخصیت هایی است غالباً سست نهاد و پست فطرت در شهر کوچک و نیم افسانه ای مالگودی، با شاخصه های شهرهای میسور و بنگلور که سادگی های سنتی زندگی روستایی هند در آنها تحت الشعاع عادات مدرن غربی قرار گرفته است. نارایان خود به مثابه میانجی ای روشنفکر بین شرق و غرب قلمداد می شود. او حامل تفکرات باریک و روانشناسانه است که ریشه در مکتب وایسناویت هندی دارد. به روایت او، دیوسانی، در غایت پلیدی، خود می تواند منشأ ثباتی نو باشد.
راسیپورام کریشنا نارایان، عضو انجمن سلطنتی ادبیات، دهم اکتبر ۱۹۰۶ دیده به دنیا گشود و سیزدهم مه ۲۰۰۱ در سن نود و چهار سالگی چشم از جهان فرو بست.
نارایان، در ایالت جنوبی تامیل نادو چشم به جهان گشود. او به دلیل وحشت از مدرسهٔ اولش، به مدرسهٔ دیگری در مایسور که پدرش مدیر آن بود، رفت و در همانجا ادامهٔ تحصیل داد. سپس در کالج مهاراجای میسور پذیرفته و در سال ۱۹۳۰ فارغ التحصیل شد. سالها روزنامه نگار بود و در شمارهٔ یکشنبه های روزنامهٔ «هندو» مطلب می نوشت و کم کم به یک نویسندهٔ تمام وقت تبدیل شد.
نارایان در سال ۱۹۳۴ ازدواج کرد اما پنج سال بعد همسرش را از دست داد و همان گونه که خود نگاشته است تا سالها بعد از آن به پرورش تنها فرزند خود همت نهاد: دختری به نام هما که بعدها برایش یک نوهٔ دختر و یک نوهٔ پسر به دنیا آورد. او بیشتر بقیهٔ عمرش را با یکی از برادرانش در میسور گذراند؛ برادری که خود کاریکاتوریست بنامی است. نارایان هرگز دوباره ازدواج نکرد و دخترش نیز پیش از خود او درگذشت.
مدتی گذشت تا او خود را در کالبد یک نویسنده باور کند، و برای مردم، مدتی بیشتر تا او را کشف کنند. صف آثار نارایان که متجاوز از سی کتاب است، با «سوامی و یاران» آغاز شد؛ کتابی که با تشویق دوست و حامی او گراهام گرین و توسط ناشرش ( هاینمان ) در سال ۱۹۳۵ به چاپ رسید. اما تازه پس از اثر چهارمش، «معلم انگلیسی» ( ۱۹۴۵ ) - حدیث مهرانگیز دلشکستگی و محنت حاصل از مرگ همسرش - بود که در آمریکا به محبوبیت رسید. حتی آن زمان نیز، کتاب پنجمش، «آقای سامپات» ( ۱۹۴۹ ) ، حکم یک افشاگری داشت: یک روانکاوی سازمند و ژرف داستانی که در عین حال جامعهٔ خواب آلود مالگودی را کالبدشکافی می کند. سیاقی که در آثار بعدی اش نیز با اوست.
wiki: ر• ک• نارایان