ر ماژور

ر ماژور ( انگلیسی: D major ) با مخفف ( D ) تنالیته ایست بر پایه نت «ر» و فواصل آن بر اساس گام ماژور است.
ر ماژور از نت های: ر، می، فا دیز، سل، لا، سی و دو دیز تشکیل شده و علامت «سرکلید» آن شامل ۲ «دیز» است.
گام نسبی، سی مینور و گام موازی آن ر مینور است.
«ر ماژور» تنالیتهٔ بسیار مناسبی برای قطعات ویلن به دلیل ساختار این ساز است، که سیم های آن ( سل، ر، لا، می ) کوک می شوند. سیم های «دست باز» صدای سیم «ر» را تشدید می کنند و صدایی تولید می شود که به طرز ویژه ای درخشان است.
بسیاری از آهنگسازان کلاسیک تمام دوره ها تنالیته «ر ماژور» را برای نوشتن کنسرتو ویولن انتخاب کرده اند، مانند کنسرتو ویلن های موتسارت ( شماره ۲، ۱۷۷۵، شماره ۴، ۱۷۷۵ ) ، بتهوون ( ۱۸۰۶ ) ، پاگانینی ( شماره ۱، ۱۸۱۷ ) ، برامس ( ۱۸۷۸ ) ، چایکوفسکی ( ۱۸۷۸ ) ، پروکوفیف ( شماره ۱، ۱۹۱۷ ) و استراوینسکی ( ۱۹۳۱ ) .
این تنالیته برای قطعات گیتار هم مناسب می باشد.
ر ماژور در دورهٔ باروک تنالیته شکوه نامیده می شد، از این روی بسیاری از کنسرتوهای ترومپت در این تنالیته بودند؛ مانند مولتر ( شماره ۲ ) ، لئوپلد موتزارت، تلمان ( شماره ۲ ) ، و جوزپه تورلی. بسیاری از سونات های ترومپت هم در ر ماژور بودند مانند سونات های ترومپت کورلی، فرانچسکینی، پورسل، تورلی و غیره.
۲۳ سمفونی از ۱۰۴ سمفونی هایدن در ر ماژور هستند. بخش عظیمی از سمفونی های شماره گذاری نشده موتسارت در ر ماژور هستند.
دیگر آثار:
• کنسرتوهای براندبورگ شماره ۵ ( یوهان سباستیان باخ )
• کانن در ر ( یوهان پاخلبل )
• سمفونی شماره ۳۸ ( موتسارت ) )
• عروسی فیگارو ( ولفگانگ آمادئوس موتسارت )
• کوارتت زهی شماره ۳ ( بتهوون )
• سونات ۱۵ پیانو ( بتهوون )
• سمفونی شماره ۲ ( بتهوون )
• میسا سولمنیس ( لودویگ فان بتهوون )
• سمفونی شماره ۱ ( شوبرت )
• سمفونی شماره ۲ ( برامس )