دیوان دائمی داوری ( انگلیسی: Permanent Court of Arbitration ) یا به اختصار PCA یک سازمان دولتی بین المللی واقع در لاههٔ هلند است. این دیوان یک دادگاه سنتی نیست، بلکه به منظور حل اختلاف بین دول عضو، سازمان های بین المللی، یا گروه های خصوصی، خدمات مربوط به داوری مدنی ارائه می دهد. [ ۴] [ ۵] دیوان دائمی داوری در نتیجه دو کنوانسیون چندجانبهٔ مجزا تشکیل شد و رویهم رفته ۱۲۱ عضو دارد. [ ۶] [ ۳] این دیوان عضو نظام سازمان ملل متحد نیست ولی در این سازمان نقش ناظر دارد.
مقر این دیوان در کاخ صلح است که از ۱۹۰۷ تا ۱۹۱۳ در لاهه ساخته شد.
دیوان دائمی داوری اولین سازوکار منظم جهانی برای حل اختلافات بین المللی است. این دیوان در سال ۱۸۹۹ بر اساس بند ۲۰ تا ۲۹ کنوانسیون حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی بنیان گذاشته شد و در سال ۱۹۰۷ بازبینی شد. کنوانسیون ۱۸۹۹ به ابتکار تزار روسیه نیکلای دوم با هدف «یافتن واقعی ترین روش تضمین صلح بلندمدت برای همهٔ افراد، و فراتر از آن، متوقف کردن توسعهٔ سلاح ها» برگزار شد. با این نیکلای به دنبال تأسیس یک رکن دائمی حل وفصل اختلافات نبود. در زمان برگزاری کنوانسیون اول صلح لاهه در ۱۸۹۹ گروهی از دولت ها به رهبری بریتانیا بر این باور بودند که صرف وجود و تقویت سازوکارهای حل وفصل اختلافات نمی تواند در پیشگیری از جنگ مؤثر واقع شوند و باید مبادرت به تشکیل یک نهاد دائمی حل وفصل اختلاف کرد. در مقابل برخی دیگر از دولت ها به رهبری امپراتوری آلمان با طرح حاکمیت دولت ها اعلام داشتند که ایجاد یک رکن بین المللی دائمی موجب تضعیف این امر خواهد شد. در نهایت پیشنهاد میانه ای مورد پذیرش قرار گرفت. به موجب این پیشنهاد دیوان دائمی داوری تأسیس گردید ولی دولت ها در اعمال صلاحیت آن نقشی چشمگیر داشتند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمقر این دیوان در کاخ صلح است که از ۱۹۰۷ تا ۱۹۱۳ در لاهه ساخته شد.
دیوان دائمی داوری اولین سازوکار منظم جهانی برای حل اختلافات بین المللی است. این دیوان در سال ۱۸۹۹ بر اساس بند ۲۰ تا ۲۹ کنوانسیون حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی بنیان گذاشته شد و در سال ۱۹۰۷ بازبینی شد. کنوانسیون ۱۸۹۹ به ابتکار تزار روسیه نیکلای دوم با هدف «یافتن واقعی ترین روش تضمین صلح بلندمدت برای همهٔ افراد، و فراتر از آن، متوقف کردن توسعهٔ سلاح ها» برگزار شد. با این نیکلای به دنبال تأسیس یک رکن دائمی حل وفصل اختلافات نبود. در زمان برگزاری کنوانسیون اول صلح لاهه در ۱۸۹۹ گروهی از دولت ها به رهبری بریتانیا بر این باور بودند که صرف وجود و تقویت سازوکارهای حل وفصل اختلافات نمی تواند در پیشگیری از جنگ مؤثر واقع شوند و باید مبادرت به تشکیل یک نهاد دائمی حل وفصل اختلاف کرد. در مقابل برخی دیگر از دولت ها به رهبری امپراتوری آلمان با طرح حاکمیت دولت ها اعلام داشتند که ایجاد یک رکن بین المللی دائمی موجب تضعیف این امر خواهد شد. در نهایت پیشنهاد میانه ای مورد پذیرش قرار گرفت. به موجب این پیشنهاد دیوان دائمی داوری تأسیس گردید ولی دولت ها در اعمال صلاحیت آن نقشی چشمگیر داشتند.
wiki: دیوان دائمی داوری