دیوان

دور زمان شتاب نماید به کار خود.
هر گز کجا شوید به شبستان سرنوشت.
آنک روند روز گار به مردم است.
افشانده دست وپایکوبان سرنوشت.
راه و روند زندگی راه ورند اوست.
وین گفته اند به ما خوش مداران سر نوشت.
آسودگی نتوان بود به کار مردمان.
پرسید این یکی ز نیکان سر نوشت.
باید نیایش و تلاش را یک روش کنید.
تا بنگرید دادهء پر کاران سر نوشت.
سبک زمان و راه زمین رانگر کنید.
آنجا که هست زچار وناچاران سرنوشت.
شهرام به آرمان و آماج خود نگر.
دوری گزین کنون زبیگاران سر نوشت.
شهرام.

یا هر سخنسرای که بینی به روز گار.
تا جاودان بود سخن رهگشای او.
م_امید و آن همه امید وآرزوی.
آنک بر آورده یابی چامه های او.
پروین و سروده های چونان ستاره اش.
نسلی به نسلی سپرد گفته های او.
بنگر فروغ و تلاشهای چام و رام.
کدام زن خود را رساند به پای او.
سهراب و فردوسی زکهن و یا به نو.
در رازوری این و یا رزمایه های او.
هریک روند را به سرودی ودانشی.
خواند کسی بنمایند رهنمای او.
شهرام و نام بزرگان وچامه اش.
گویند آفرین بر گزینه های او.
شهرام. ص.

بنگر که بنفشه زار و جوبار.
بر آینه ها بزن تو لبخند.
گیتی که فضای خوش گمانیست.
بر روی جهان بزن تو لبخند.
بر دشت و به کوه و چشمه و باغ.
بر سیرهء مل بزن تو لبخند.
آهومنشی آهوان خوش.
در کوی خوشش بزن تو لبخند.
هر گل به جای خود ستاده است.
با دلبر خوش بزن تو لبخند.
دوری بزنیم به کوی نیکی.
بر چرخ زنان بزن تولبخند.
شهرام غزل بسی سرودی.
با هرچه سرود بزن تو لبخند.
شهرام. ص.

لپ تاپ همین که هست ما را.
ایمیل فرست رایگانم.
وب لاگ کنون کار ساز است.
هر واژهء آن بود توانم.
همراهی من نما که باشم.
کز خویش نشانیت بدانم.
بر هر چه کلیک کنم بیابم.
هر جایگاهی که خود ندانم.
از توبره و همیان و خورجین.
پروندهء باز هر جهانم.
اینک به درنگ هر چه خواهم.
زودی برسند چون گمانم.
انگشت اشارتم نویسد.
با هر چه زبان گر توانم.
این دستک آدمیست اینک.
یا دفتر زندگی به جانم.
رایانه فرا نما رباتا.
خودکار خودرو چو ترجمانم.
شهرام که خوش سرود چامک. بنمود روند جاودانم.
شهرام. ص

بسی کذایی و نادر خور به راه در یابی.
به نزد خود بنمودیم که ما گمانه زدیم.
زمان زمان زدست می شود زمانهء ما.
دراین زمان بنگر چو ره زمانه زدیم.
چو کودکان به بازی کودکانهء خود. به هر دار ودرختی سنگ آشیانه زدیم.
کنون به نگرانی روز گار بگذشته.
چنان نمودیم خود را که جوانه زدیم.
در این روند نگر کن به چامهء شهرام.
به آزمون به نمودیم و راز ورانه زدیم.
شهرام.

دانشوری را از کهن تانو نمایید.
بر گشته و دانشوری آغاز دارید.
در سنجش و در دانش و اندیشه ورزی.
در هر پدیداری گشود راز دارید.
در آزمون هر پدیداری که دارید.
راه نیازی را که باشد ناز دارید.
سر بسته های راز را تا دل گشایید.
چون سفره های دل از آن سر باز دارید.
در خود نباید تا گذارید باز ماند.
هر هستی و استی به کام گاز دارید.
در گیتی دستور واندر گیتی ساخت.
در راستی ودر دروغ پرداز دارید.
پیوستشی با کارتان پیکار دارد.
بر هر کدام آنک نگر انداز دارید.
تا نیستی را از خود ودیگر نگر نیست.
دیگر ره نی تاخت و نی تاز دارید.
بنگر شماری را نموداری ندارند.
بر آرمان و کاربرد ابراز دارید.
تا چامهء شهرام را از برنمایید.
پیغام و هم پیمانه سر افراز دارید.
شهرام.

وین راه به آسانی نمی آید.
گر خر به شوی کینهء تو شیری نیست.
باباند و راند خواند گرایی یاران.
در آرمان و کاربرد گیری نیست.
پوشش نمی گو یم به چامم هرگز.
زیرا که نژاد پرستی ام دیری نیست.
از آنچه بدانیم و به باور داریم.
زودی و دگر گونی و یا تیری نیست.
هر چامه که شهران سراید گویند.
هر گز ز تشنگی آن سیری نیست.
شهرام.

مانند همه تیز تکان کاش نبودم.
مستانهء مستانهء مستانهء خویشم.
گر سرو چمن پای ز مرز خو بجنباند.
پیمانهء پیمانهء پیمانهء خویشم.
گویند به میخانه سرودیست و رودیست .
خندانهء خندانهء خندانهء خویشم.
بس کن تو شهرام از این گونه سرودن.
افسانهء افسانهء افسانهء خویشم.
شهرام.

چه می گویم که خود باشم مگر مستانه مستانه.
به امیدی که من دارم بود از آرزوی جان.
تو هم امید بنمایی چنان جانانه جانانه.
به یاری دستگیری کن ویا خود مستگیری کن.
به چون آسانی و سختی بود آسانه آسانه.
بود از یاوران ما سرود از ما درود از ما.
سرودی که بود باشد بود پیمانه پیمانه.
سرود افسانه ای دیگر به این چام تر شهرام.
چه می گویم چه می جویم مگر افسانه افسانه.
شهرام. ص.

چشم مرا چشم مرا چشم مرا می نگر.
مژه که بر هم بزنی غم هست بر باد کن.
مهر تو را مهر تو را مهر تو را خواهم.
از غم تو دلبر من از غمم آزاد کن.
تا که تو باشی دلبرم شهر برینم هست.
خانهء جان خانهء جان از خودت آباد کن. مهر تو ای سرو روانم زندگی باشد.
خانهء شهرام از این آینه بنیاد کن.
شهرام. ص.

نمود زندگی خود می زند جار.
توانا بهر بودن یا نمودن.
برای هر چه هست در کار وپیکار.
دلی پر مهر دماغی پر شکوفان.
به کوه ودشت و دریا در پدیدار .
اگر شهرام بخواهی زندگانی.
خزانه در جوانی هست انگار.
شهرام . ص.

شو در این برنامه و اندیشه کن.
آدمی هوراگنی باشد اگر.
کار خود چون شیر اندر بیشه کن.
کار عشق است و بسی شیرین بود.
کار فرهادی به دست تیشه کن.
این زمان است می رود چون رود بار.
پیشتر از روشنایی غیشه کن.
گفتهء شهرام در این چامه است.
آینه می دار و یا چون شیشه کن.
شهرام. ص

این است که قول را ازاین ساز کنم.
گویم ترانه ای و خوانم آن را.
آن سان که بایدش به آواز کنم.
خواهم ببالم و بنازم چون جان .
وین چامه به آهنگ تواش ناز کنم.
این نامه تو بنوشتی و من می خوانم.
شهرام بباید این چنین باز کنم.

تا گل بکاریم به چون فر وردین.
باید که بسی به تو ودر افشانیم. بادست پری دست به دامان گردیم.
چون ابر بهار اگر گهر افشانیم.
باید که شکیبای دی و تیر شویم.
تا آنکه به مهرگان ثمر افشانیم.
چون ابر بهاری بیفشانیم ار.
باید که به آبادی وشهر افشانیم.
بنگر به نسیم سحری باد صبا.
بوی خوش مهر به همدگر افشانیم.
شهرام سرودهء تو شادم دارد.
در دل تو گویی که شرر افشانیم.
شهرام. ص.

در تماشاگه زلفش حور را جایی نیست.
خواست جا خوش بکند لیک جوابش کردم.
یار من بود به بیدار وبه خوابش دیدم.
تاسرودیم و بگفتیم و کتابش کردم.
تا که دانستم نمی باشد به فردوسش جای.
اگرش گنج جهان بود خرابش کردم.
عشق راهیست که مردان خدایش پویند.
گر چه در شعر بسی پر آب و تابش کردم.
یار مارا که خدا وعدهء دیدارش داد.
هم خدا بود که من پیچش و تابش کردم.
گر چه شهرام سرود ناب تواند که سرود.
کی توان گفت که من چامهء نابش کردم.
شهرام. ص.

قصهء آن پیر زالی که به گیتی دل سپرد.
سیم وزر هرگز نبودش چون گدای فرد رفت.
خویش را آراست تا بازار خود آراید او.
یا فریبد نازنینی را که سوی نرد رفت.
اجتماعی که زرو سیم باشدش هرگز کجا .
در بزهکاری و دریوزی و آه سرد رفت.
فرد را با اجتماع مسئول هم دانیم ما.
آدم آن باشد به جنگ نازن ونامرد رفت.
در روند روز گار آیین نامردم فسرد.
هر کسی در نیک وبد جوری که خود می کرد رفت.
هر تباهی را که بینی راه اهریمن بیاب.
راهرو کی راه دیو ومردمان طرد رفت.
خویش را بهتر زهر بود ونبود داند بشر.
گر روندی نیک دارد هم زن هم مرد رفت.
مهرورزی شما راه اهورایی نمود.
چام شهرام هر کجا از دل خبر آورد رفت.
شهرام صمد.

گفتهء ناب نگر روزی که انسان غنی.
گفتهء آز از آن آز و روازم می گفت.
مردمان هور اگنانند نیز آزاد سرشت.
است وهست از نغمهء آواز و سازم می گفت.
مرد یزدان راریاکاری نتابد که ربود.
آذر دل دیدهء آب و فرازم می گفت.
مرد آزاد که آزاد جهان را بگرفت.
بزم را آهنگ نرم و همچو جازم می گفت.
مادی و معنوی و اهل جهان را ست وشند.
دانش و فرزانش و آیین و رازم می گفت.
راستی شهرام بی باک سخن می گویی.
مژهء تیر وکمان با عشق بازم می گفت.
شهرام. ص.

چندی چو میهمان در سرای سه پنج بین.
یا خانه زاد که غره شدست و کمر ببست.
هرگز به یاد سفر نه و در سفر بویم.
بی آنکه نشان بشنیدیم از آنچه خست.
نا گاه به سر رسد زمان و رویم زود.
دیگر کسی خبر نشنودت جز خبر ز شصت.
باور نما گذشتن خود را از این دیار.
هشیار شو که روزگار نیست بهر مست.
گویند رفتگان شب وروز تورا به خود.
زان پیش رفتگان سخن راست نیست پست.
بنگر زچشم اهل زمین چون نهان شدیم.
چون گرد وخاک که بلند شد وباز برنشست.
شهرام زگفتهءخوش پند خوش گزین.
هم گیر دست آفریدگار بزرگ دست.
شهرام. ص.

با پیامی نیک یارا به کف آور یارا.
تا چنین آینه را ژرفهء غو غا نگری.
با من مهر پرست راه وفا می پیمای.
تا بهشت آفرینش را توزیبا نگری.
نزد خود بهر خدا دل بستان از دستم.
تا که آیین خودی را چو اهورا نگری.
مهر هر جا که بود پیروزی اش می باشد.
زین پیام جاودانت تا به گلها نگری.
هست را باغ اهورا تا بباید نامید.
از اهورا بنگر تا که توانا نگری.
این روند سر فرازی که کنون می بینی.
راه شهرام درست است چو آن را نگری.
شهرام. ص

دوست من اگر خواهدم همه زندگانی آباد می کنم.
آزاد بود به آزادگی افسرده شوی ز نا شادگی.
با تو آزادم بی نبود تو خویش را نه آزاد می کنم.
یا این را پرسی بر آدمی به پیام تو به فرا روی.
راستهء مادی ویا معنوی ندهی که فریاد می کنم.
به فرزانش و همه دانشت به خویش انگاری و فرازشت.
به فرا زمان میگریزم و سفری به چون باد می کنم.
دوستی بود راه وروشی من و دوستی بی تو ومنی.
با این دوستی و به این خوبی بیازاریم داد می کنم.
به اوج نوا به ارج نگاه هرگز نشود مردمی فدا.
به پلشتی آن همه ریا اندیشهء نو زاد می کنم.
در جهان بینی باورشناسی بنگر که در خوش فرزانشی.
بنگر ز منش که جهانی نو می سازم و بنیاد میکنم.
در ره دانش در گه بینش که شهرام تو را یاد می کند.
دانش و داد ودهشی دیگر بهر مردی راد می کنم.
شهرام. صمد

سرا پای هستم فراهم شدم.
اگر یار نبود که یک رویه است.
همین سکه ای را که سوزد عدم.
و اگر یار باشد فرا هست هست.
فرای همه هست است دم به دم.
تو شهرام فرزانه ای در غزل.
ز آیینهء مهر یارت چه کم.
شهرام ص

شوری به دل می دارم و سوری به دیدگان.
کاری که کار پخته و هم خام می کند.
بنگر دوباره که مهرورزی شماست.
چون آهویی که دانه و هم دام می کند.
دل می زندو لرزش آن مهر آورد.
وین در پی هر نگر و هر گام می کند.
این است بهشت هر آرزو وهر آرمان.
این سفره ای که پیروزی و کام می کند.
شهرام سرود غزلی از بهر یار خود.
کی گفت که وی اندیشهء نام می کند.
شهرام.

به کشور باستانی ایران.
که بود آزادگی نخستین.
نگر آزادگی چه می باشد.
به شایستگی های دیرینش.
به اهورا نگر چه می خواهد.
راستهء مردم را ز فرزینش.
از پرتو مهر اهوراییش.
وز نام آزادگان مهرینش.
به مردم ایرانی ایرانش.
کجاست نامی بهتر از اینش.
زآیینهء مهر اهوراییش.
بگوا ز پرتو خدایینش.
به جاودانگی آزادگی هرگز.
مگر به پایندگیهای نسرینش.
ز پرچم آزادگی ایرانش.
بیاب گواهی بی شمارینش
ومردم سالاری ایرانی.
که خواست مردم است کابینش.
شهرام بهترین سرود را بسرود.
این است فرزانش فرازینش.
شهرام. ص.

اگر بی اوستایی یا به زندی.
نجویی مهر نیابی مهر ورزی.
اگر خواهی به ریش آن بخندی.
به مهر وچهر در تاریخ ره پو.
نباشد زندگی زین بیش چندی.
پیاپی نسلها آیند و آیند.
گذشت و هم کنون آیند و اندی.
نگیرد سرسری فردی هنر مند.
نه نومیدی به امیدی شوندی.
کنون شهرام آیین را نمودی.
نه بشکن آینه یا نیز زندی.
شهرام.

مهندس از کجا از بهر هر کار.
پزشکی را به معماری برازند.
نیابی داده ای از این نما کار.
اگر رفتار آدم اهرمن پوست.
پسند حق نیاید رونق و کار.
به ضد همدگر در کار وبارند.
برای چه نمایند بی روش کار.
برای نان و آب و آن خورشها .
برای خانه و خود بایدت کار.
نمی یابم خدا را زندگانی.
مگر بسیار اندیشی سپس کار.
خوشی و سر خوشی بسیار یابی.
برای کردگارت می فزا کار.
هلا شهرام الا ای چامه خوانان.
به اندیشه به دانش نیز در کار.
شهرام. ص

.
گل خود یاب که روزی بروی از گلزار.
نخور افسوس به افسونی و در گل باشی.
آنکه اندیشه بجز عشق و بجز مهر کند.
گربه دستی بگویش چه خل وچل باشی.
منزل عشق به هفتم شهر خود می باشد.
ای خوش آنی که بیابی و به منزل باشی.
راستی شهرام اندیشه نمایی کم کن.
اندراین دیر مغان بگذار بلبل باشی.
صمد. شهرام.

چو به عشق یار هستم همه هستم ناگسستم.
همه آرزوی دل را به تو دارم از خدایم.
چو به مهر کردگارم دگرش هشتم و رستم.
چه کسی به خود تواند که به شهرام بگوید.
که تو عشق را به حکمت بزودی و منستم.
شهرام. ص.

هرگز غزلی تاب نیاورد به چشمت.
چون پوی ختن راه ختا را سپری بین.
شهرام در این چامهء خود نیک نگر کن.
وین نامه بسان نگه رهگذری بین.
شهرام. ص

ای خدا یار بود تامهربان زیبا شد.
چشم و دل زل زده بر یار و خودی لب دوزند.
تا که شهرام سخن از لب شیرین گوید.
به درستی مهر را در دل او می سوزند.
شهرام. ص

روزگار است که چون باد صبا می گذرد.
خوابها خیر بود تا رستخیز آوازی.
سنگ هم خواب ببیند یا بگرید گاهی.
گر تو اینگونه نبودی پس کیم بنوازی.
هر کجا وصل بود ای مه سیمین آیین.
ساقیا داد جدایی بستان با نازی.
پیک ما دوستی است ای یار دیرینم باش.
روزگاری دیر نیست تا بر سر ما تازی.
ناب گردیم چو خورشید که عشق آید خود.
گر چه این وصل بود بر من وتو انبازی.
ای خدا شهرام را در دست تو بسپارم .
تا که بر ما بگذرد بر روزگار آوازی.
شهرام صمد.

دلا هرگز گرایش چیست سوری.
ندیدی نزد بازرگان و سرهنگ.
که بار این جهان دارد ستوری.
چرا باید به کار دیگران زد.
برای هیچ چه بود بیش شوری.
اگر یزدان شناسی آشنایی.
به راه زندگانی یا قبوری.
هلا هرگز زمان از دست مگذار.
که ناگه آیدت پیکی چه جوریی.
بیا با همدلان هم آشنا باش.
برای دوستی بوده بخوری.
شباروزی که چشم رورگارند.
به چشم دل به چشم سر نه کوری.
غرور از پای اندازد بشر را.
خوشا آنکه به کار اندر شعوری.
به ناگه آن الف چون دال گردد.
نه نیرویی که خواهی نه که زوری.
به چام تو نمی ارزد که شهرام.
شمارد یک ویا صد یا کروری.
شهرام.

دور از هزاران رمز های پر ز کد را.
هستیم در این آرزو با این گمانه.
حالی که دانی مردگی یا زندگی چیست.
تا هست آنجا مردگی یا زندگی نیست.
هر کس نباشد بر رخش افسردگی کیست.
ای یار من ای آشنا بنمای خود را.
در نیستی از هستی خود شادمانم.
زیرا فرای هستهای جاودانم.
نی آشکارم بر تو و نی هم نهانم.
نی صفر را یابی نشانی نی هم از بیست.
دانیم اندر نیستی هستی نباشد.
بنگر بلندی نیست و پستی نباشد.
نی تنبلی نی هم دگر چیستی نباشد.
آیا فرا سویی گزینم مهربانم.
شهرام از هستی بگو تاهست گردی.
شهرام از چستی بگو تا چست گردی.
مستی اگر آنجا بود تا مست گردی.
باشد همه هستی و نا هستی نباشد.
شهرام. ص.

جور نگاه تو یک غزل ناب می شود.
وز این روش سر کوفت به آشوب میزنی.
زین رود ژرف هر کو به سویی روان شود .
اندر کرانه اش ز چه پاروب می زنی.
تارنگ عشق بر دل بزد رنگ شاد شد.
پوچی چسان تو بر رخ محبوب میزنی.
دُردی عشق ز میخانه عشق باز گشت.
ای پر زیان چگونه اش از سود می زنی.
شهرام که از مهر نگارش سرودو گفت.
بر جام روز و شب ز کاسهء زر کوب می زنی.
شهرام. ص

برجام عشق عاشق چو لب میتوان زند.
یا مز چه کرده اند خدایا چه بوده اند. مشکین نمای و واله و افشان چرا چنین.
زیرا صدای عالم برتر شنوده اند.
بر لاله های به فصل شقایق گذر نمای.
بنگر به کوی مهر چه زیبا غنوده اند.
آن باوری که گفت به عشقش نمانده راه.
یزدان گواه شد کز گروهی خموده اند.
شهرام اگر چه ملک هنر زان خود نمود.
نیکان به بی رهی پشت پایی فزوده اند.
شهرام.

کدام شیوهء شیرین کدامین گل ونسرین.
به رنگ و رخ وبویش چو بوی گل شبدر.
کدام رنگ و کدام بو در این هستی نیکو.
نگر تاکه بگویی چو خوی گل شبدر.
درختان همه زیبا توگویی همه دیبا.
بگردی نیابی چو توی گل شبدر.
ز پروانه مگر ناز به آرامی و پرواز.
بیابیش به پرواز به بوی گل شبدر.
به من گوی چه رنگی در این شهر فرنگی. بیامد به بازار چو گوی گل شبدر.
زند چهچه بلبل چه سرمست از این مل.
چه یادش بیاید از اوی گل شبدر.
تواناست خدایش که دارد جدایش.
زخردی و بزرگی اهوی گل شبدر.
چو شهرام چنین گفت بخوبی همین گفت.
مگر چون دید هستی پژوی گل شبدر.
شهرام. ص.

هرگز مخواه مگر از عشق رنگ زندگی.
هفت آسمان بر افراشته شد از بخور عشق.
شادی رسد که نشان از آرزوی توست.
آن روز روز توست که بینی ظهور عشق.
اندیشه نیست تا نبود در سر خرد.
هستی بود به خواسته یا به زور عشق.
هشیار کیست به گسترهء عشق پر فروغ.
آنگه که در بر آوردت خود عبور عشق.
خواهم نمایمت تورا از سایهء همای.
هر آرزو بر آورد یزدان هم ز هور عشق.
گفتی چرا به فراسوی نیک وبد شوی.
برتر بود زهر گمانی مرور عشق.
هر انجمن به معبد عشقش همایش است.
شهرام زچام تو گرم است سور عشق.
شهرام. ص.

گفتم صغار وکبارت عیب می کنند.
گفتا دگر سخن از صغار و کبار نیست.
گفتم که با دم گرم تو سیر می کنیم.
گفتا مرت حلال و حرام آشکار نیست.
گفتم چو می به کیش تو حلال گشت.
گفتا مگر که آدمی مشتی غبار نیست.
گفتم نهان و رو گرفتنت ز چیست.
گفتا ز تیر لعبتیانم قرار نیست.
گفتم بجز شوق وصالت نه آرزوست.
گفتا بجز این موعدم انتظار نیست.
گفتم که قصهء آدم و هوا چسان بود.
گفتا یقین قصهء بوس وکنار نیست.
گفتم ز دریا چهء دل چون گذر کنی.
گفتا مرم اشک روان جویبار نیست.
گفتم که مه پرتو یاراست در نگر.
گفتا مگر که آفتابم شکار نیست.
گفتم دگر زشهرام از خدای گوی .
گفتا کجاست که سخن از کردگار نیست.
ص. شهرام.

آتشین آیین خندان شاد باد.
اشکها می ریخت چون ابری بهار.
آن درود و بوس باران شاد باد.
سیل بر گلزار آزادی دمید.
مرغ عشق اندر گلستان شاد باد.
شهر بندان در گریز از کوچه ها.
شهر وندان برگزاران شاد باد.
با خدا پیوند مردم را نگر.
جاودان پیوند جانان شاد باد.
گر که پرسندم سخن از انقلاب.
هر چه بادا مهر یزدان شاد باد.
یاد تو شهرام و آن همبستگی.
از زنان و نیز مردان شاد باد.
شهرام. ص.

دل نگر از گفتهء ما گوی غلتان می شود.
کاش ما نیکو بدانیم ارزش نیکی درست.
نیک آن باشد که نیک آیین یزدان می شود.
دوستی را دوستی های دگر در راه هست.
هر کسی این راه خواهد گرد یاران می شود.
بی گناهی ساده است و هم گناه آسان بود.
آدمی از این روند گریان و خندان می شود.
خواست شهرام چامه ای گوید در این وادی کنون.
چامه از این چامه اش خود مو پریشان می شود.
صمد . شهرام.

خواهند ز توفان و پیامد گذر کنند.
پیشامدی که بتوان رست بنگرید.
وآنانکه رسته اند بجان وتوان خود.
افسرده اند چو از این دست بنگرید.
وآنانکه غمگنند نه بر همگنان بسی.
این برخ نموده چه زدو بست بنگرید.
وآنانکه دست برده اند چون رسد به ما.
برهرچه نبوده است ویاهست بنگرید.
وآنانکه بی دماغ وبی دل به سر برند.
هر چند به بلندا، بوند پست بنگرید.
شهرام هر سخن ناب تا خریده اند.
از گفت راست اگر کسی خست بنگرید.
شهرام. ص.

یوسف ز روند راست در چاه بیفتاد.
بینید سیاووش و نه بی گاه بخواهید.
چون رستم دستان چو مردانه برزمید.
از همچو شغادی چاه ناگاه بخواهید.
گر لقمهء پاک نوش کنی زهر شود آن.
با دوز و کلک لقمهء نه جان کاه بخواهید.
من هرچه نگر کردم موزی به فرا شد.
ور مرد رهی خواهید زالله بخواهید.
گویند که زندگی قماریست و بازیست.
بازیش بگیرید و قمار آه بخواهید.
تا خانهء خواهان بنوردید به یک هو.
استاد ریا را همه در گاه بخواهید.
آن خانهء خواست هیچ بهانه اش نبودهان.
هر سبک بود از کس آگاه بخواهید.
خوبان همه قربانی پاکی ودرستی.
رندان روش را همه در گاه بخواهید.
شهرام سرود تو درست است گرفتیم.
با این همه آن راه خدا خواه بخواهید.
ص. شهرام. .

آب روان به کوچه باغ غزل چو می رود.
چون گلستان که کوی باغ زیبا کند بسی.
دشت و دمن که طبع مرا شاد می کند . یا کوهها که روم به بالا کند بسی.
یاد توام به زندگی ام آشنا نمود .
نام توام جام به لبها کند بسی.
هرجا بوم کوی توام جای دل بود.
در کوی تو هر آینه یاد ها کند بسی.
شهرام ببین کز غزلت هست می شوم.
هربار خوانمش جا به دل ما کند بسی.
ص . شهرام.

پیک پیام ما سیاهی شب است تا.
چون طرّهء گیسوی تو اش باز می کند.
یک کهکشان ستاره به دل جای می شود.
از آن گره که دیدن تو ناز می کند.
تا لب نهم بر لب تو ای ساقی سبو.
صد تیر دل به پو دل دمساز می کند.
با شافعی معاملهء حلاج کرده است.
آنی که شعر را به دم گاز کرده است.
اینک که افسون شدهء افسانهء توام.
زین قصه مرغ دل دیر پرواز می کند. آنانکه کشتهء غم اند این گواه بس.
بر خاکشان چو باد آب تاز می کند.
مفتی ما حکم اباحه بداد دی.
تا دید زمانه اش کلک انداز می کند.
آنی که به فرزانشی روی می کند نگر.
سالوس نهان به آشکارش انباز می کند.
شهرام آنانکه رهرو این ره تواند.
هر گز نگفته اند که چه غمّاز می کند.
شهرام. صمد

ویا تا سر چاه از آنجا روم.
همه تپه ها و همه درّه ها.
ز راه و به کوه و به دریا روم.
درختان پر میوهء سر به زیر.
پر از شاخهء سبز آرا روم.
گه نو بهار آبشاری بلند.
به بانگ هزاران زیبا روم.
به بلبل که بانگش به خوبی زند.
ویا لاله زارش به سودا روم.
گهی صخره پیما گهی بر ستیغ.
نشیب و فراز کوه پیما روم.
همه آشیان بر درختان نهند.
چو تیهو وکبک و چو درنا روم.
شب وزل زدن بر فراز جهان.
به استاره و ماه و اوجا روم.
چو بر کهکشانم نگر افتد.
به شیر فلک دست پیدا روم.
همه چرخ هستی از من است.
چه زود وچه دیرش به پروا روم.
سراسر بگردم زمین و زمان.
همه جا از اینجا و آنجا روم.
به باغ خیالم سرودی زنم.
چو در باغ در کوی گلها روم.
دماغ گمان بوی گل بایدش.
به گاه غزالان رعنا روم.
به نام خدا گفت شهرام تا.
ازل تا ابد را به یک نا روم.
صمد شهرام.

به پیش مردمی این باد آمین.
اگر چه مردمان در کار باشند.
نمی ارزد که باشی راد پایین.
گل اندر گلستان ارجش نباشد.
گلابش را خرند بیداد از این.
خدایا راستین بنمای مارا.
که تا گردیم همه آزاد بگزین.
هر آن مردم ره خوبی گزیند.
خداوندا نمایش زاد آمین.
اگر شهرام از این چامش برنجد.
دگر را چون بگویم یاد آذین.

گر چه سرمایه اش بود بی سود باد.
بنگرید ای دوستان این داستان.
اینکه دشمن در رهش بهبود باد.
گرچه او در زیر انگ خود گم است.
این روش تاریخ را خوشنود باد.
آفتاب از خاک ما جامی گرفت.
سایهء جان آفرین بی دود باد.
هان بیا شهرام خود می کن رها.
زآنکه نبود یا بود نابود باد.
شهرام صمد

شادم از بخت بلند خویش کز روز نخست.
آنچه را خواستم از مهر خدا آن آمد.
این غزل را که سرودم به چنین ای شهرام.
یادم از خوبی آن سرور خوبان آمد.
صمد شهرام . . . . . .

خوانده ام بر خویش وهم بر آرزو.
روز وصل ما که گاه آرزوست.
باد فرخنده چو من بر آرزو.
دام ما عشق و غزل دام خیال.
در خیالم دام شد بر آرزو.
وآن پرسیایی که کردم آرزو.
آن پریسا نیز دارد آرزو.
روز وشب زیگار وشهرام وکنون.
آرزو بر آرزو بر آرزو.
شهرام ص.

کبوتری نامه برم یا من.
چامک سرای بر بهارانم.
از مهر او اگر شدم شاعر .
از شعر داد عشق بستانم.
هستی و هم خدا وآدم را.
فرزانگی بود فراوانم.
آدم نباد عشق اگر نبود.
ایزد کند زمهر اینسانم.
من عاشقم به کوی دلداری.
گیسوی او کند پریشانم.
در جان من همیشه او باشد .
بی یاد او زخود پشیمانم.
دانم زیاد او خود رامن.
ازکار ناب عشق فرزانم.
یادی کنید شهرام را آنک.
برتر نگر ز جاودانانم.
شهرام. ص.

به راهت دوستی را سحر اختر یاب را مانی.
در و مرجان و یاقوتی لبت لعلی و رمانی.
به رای و عقل وهوشت یک حکیم ناب را مانی.
چو ره پویم تو را جویم کجا یابم نشانت را.
نیاز رهروت را چون تویی ابواب را مانی.
به هفتم شهر عشق اندر زتوصیفت فرو ماندم.
به سنگینی و رنگینی حقیقت خواب را مانی.
زمستان می رمد از مهر یاران یار را گویم.
به گرما گرم عشقت خوشتری خورتاب را مانی.
همت گلها به بوییدن گره بگشوده از غنچه.
زرینی نیز وسیمینی گلی عناب را مانی .
به پایا کاخ هستی جای دل خالی مبادا تا.
تری و تازه ای آیینه ای بی قاب را مانی.
تورا آرام جانم آورم اندر کنار آخر.
به من گفتی که تو در رهروی سیماب رامانی.
اگر شهرام بخواهد تا بیارامد نیارامد.
به یادت باد رهگیری ورهیاب را مانی.
شهرام. ص.

پیش چشم سیه و سیرت یار.
همره چرخ به گردش حیران.
تا به کف آریم خاک کف یار.
اختران وماه وخورشید کجا.
چشم و دل روشنی از افسر یار.
کاسه و شرب مدام و یاقوت.
چون تهی باشد به پهلوی یار.
آفرینش ز ازل تا به ابد.
خاک کوی دولتت شد ای یار.
از اهورا به نیایش خواهیم.
دست در دست وسخن از لب یار.
همه آنچه بودت گفت و شنود.
تو مپندار چو پندار از یار.
آنچه داریم ودهند و جوییم.
هرچه افزون بشود کم از یار.
هنر و زیبایی و چامه وعشق. زنده از خال و خم و خط یار.
هر چه بادا رنجه از هیچ نه ایم .
دل و جان هست فدایی یار.
چام شهرام نگاران یاران.
آب و آیینه به روی و ره یار.
شهرام. ص.

خود باد صبا جان سحر در گل زار.
هستی خودش را همه در بازیدی.
یک روز بپیچید و به پایانش فرو ماند .
زیرا صد و هشتاد درجه چرخیدی.
از رونق گل نگر به بازار جهان.
گیتی همه خوبیش از او قاپیدی.
در دشت ودمن به کوه ودر جوباران.
پروانه پرید جست آهو گل رقصیدی.
از باد بهار و خوشی گام گلش.
هر وحش چو آهوی ختن زاییده.
آن باز گشاید پر تا اوج ستیغ.
تا آنکه کنام دلپذیری دیدی.
شبنم نه مشکسای و میخک وختمی.
یا هر گل نازی که به دان خندیدی.
از بارش برف و وزش بادو تگرگ.
از خاک بسی دانهء کل رنجیدی.
لاله به طراوتی است چونان لبلاب.
گویا که به مشک ناب در خوابیدی.
پر چین شده آب به باغ نیلو فر ها.
فرزانه روش چو آدم فرشیدی.
خوبی کن و خوش باش و اهورایی خو.
خوبیت همین بود که تو جاویدی.
نه ماه تمام سال به زحمت افتاد .
جان داروی خوی خوب تا سابیدی.
پاییز و زمستان وسپس تابستان.
تا فصل بهار از سه جهت مرزیدی.
اندر نگه عشق و آیینهء زیباش.
سوری بنمود و غنچه بر پوشیدی.
زین خانهء حکمت منش به آیین.
شیپوری سازیدی سوسن آوازیدی.
این است جهان نیک اگر می بینی.
از ماه خیال و خرد خورشیدی.
دلدار به هر ترانه ای زد فالی.
دلبر به ترانه های ناب ناهیدی.
شهرام.

تا که بر جنگل ببارد آب جان خویشتن.
آینه صافی نماید شاخساری بی شمار.
گلبن وگلزار و پیچک در میان کوچه اش.
خودبروید تا بپیچد ازتنه تا شاخسار.
وندر آن بیشه چو گردد آب جوباری روان.
پای آبش جان باغ و دست آن را آبشار.
آبشارش دل رباید از دل سنگ گران.
سنگهایی کوه پیکر بر زمینی استوار.
از زلالش چشمه چشمه راه خود گیرد به سر.
وز خروشش آب دریا می رسد از رودبار.
گاه آید ابر طوفانی زجانش در شتاب.
مهرورزی خدا گشته زمین را سایه وار.
غرشش روشن نماید چشم دل را بی گمان.
ور که بر کوهی زند سازد ورا چون خاکسار.
گل که در گلخانه روید آبش اندر خانه جوی .
گل که در گلگشت روید جویبارش در کنار.
نیست تنها بارش گوهر به کار ابرها.
شکر افشاند دمی و قند ریزد آب دار.
تا که جان خود فشاند بگذرد از آفتاب.
باد را فرمان کند گوییش در پایان کار.
سال و فصل و ماه وهفته روز وشب با ساعتش.
میوه دارد از همان ابری که آید از نسار.
مهرگان و جشن نوروز و به یلدایی کهن.
تا که سوری جشن گیرد یاگریزد چار چار.
این همه از مهر ورزی خدای خوب دان.
در چمن تا بلبل آرد غنچه و گل راسوار.
کوچه وکوی و خیابان شهر ویارانی دگر.
کارگاهی این چنین فرزانگیش از کردگار.
گرچه شهرام فراکالبدش اندیشه بود.
کالبد دارد نشان از کالبدگر آشکار.
شهرام . ص

یوسف برهد ز ژرف چاه دگری.
از لشکر اهرمن به مهر باران.
آیینه نمون باغ زکاه دگری.
کاووس که بر تخت به کیهان می رفت.
از چهرهء مینو زده گاه دگری.
افسوس مگوی و منشین دیگر بار.
هر روز بخوا ز خویش جاه دگری.
در خانهء عشق یار به مینو خردی.
بر جام مدام زن شفاه دگری.
زان روضه که دیوی بودش در گلگشت.
زن ای آدم از هوا گناه دگری.
یک دستهء گلش گلشن و گلزار پسند.
خرمن خرمن به از گیاه دگری.
گر تکیه کنی به مهر ورزی خدا.
هرگز ننهی خود به پناه دگری.
بایاد خدا روز به پایان می بر.
وز یاد خدا نما پگاه دگری.
خواهی که ز آغاز و زانجام رهی.
برخویش نگر نه بر سپاه دگری.
شهرام از این ترانهء خوش پندار.
بیزد به سخن مشک سیاه دگری.
شهرام.

به گلشن بلبلی خوش نامه ای راق.
همی فرزانگی بینم به هستی.
خداوندا سپاست نیستم عاق.
سرودی تازه از شهرام بر خوان.
دماغت را به چامش می نما چاق.

پوشاک درختان تو بگو رنگ زمّرد.
بر خود زده دامان ودمن نافهء مشکین.
چامک همه در ستایش گیتی خرم.
در کوچه ودر کوی وخیابان گل ونسرین.
در اوج هوا ماه روان با رخ رخشا.
خورشید کند آینه داری جهان بین.
وآن دخترک غنچه کند ناز بدان سرو.
وآن سرو کند ناز بدان نقشهء سیمین.
پیچانه بپیچد تن خود بر بدن کاژ.
دستان بزند لانه به پهلوی ریاحی.
هر مرغ چمن قهقه زن از گل دلخواه.
هر وحش بنوشد آب از چشمهء شیرین.
تیهو بفزاید همگی از خط واز خال.
وآن کبک خرامد چو مستی رخ و رنگین.
واله بنمود وبفزود چامهء شهرام.
تا جان بفزاید زبهاران خدایین.
شهرام. ص.

زجان خوشتری حیف بی وفایی .
به جان نزارم رسان نوش دارو.
ویا از گلابی دوایی شفایی.
به آن گفتهء باستانی سخن را .
بیامیزم و آورم رهنمایی.
چو بیژن شوم رستگار زمانم.
به هر آرمانم دهندم ندایی.
به افسون این روزگار بلا کش.
نه رامین روانی نه رامش ادایی.
ز تزویر این پیر پیکر خمیده .
مگر زال زرّی به سیمرغ رایی.
بدین خانهء خاک بر آب بنیاد .
به شادی و غم شد به شاه و گدایی.
ریاست ریا شد به نزد حکیمان.
نما مهر ورزی اگر با خدایی.
تو طالع نیاور ستاره نپیما.
تو خورشید وماهی تو هستی فزایی.
بدانجا که گل را فزاید زمهرش.
به راه ختن شو زدام ختایی.
غزلهای شهران به بر کن روان کن.
اگر عاشقی نیز هم جان فزایی.
شهرام. ص.

نشود چارهء دردم نه بگویم نه خموشم.
به رفیقی همه دانش به شفیقی همه بینش.
به حکیمی که ز داروش وزرایش همه نوشم.
بت یک دندهء خویشم به بهشتت نپسندم.
صنم معبد عشقم نه ز پارینه ودوشم.
نه سمندر که به آتش به شوم تا که نسوزم.
وگر آتش بزنندم نه براهم نه سووشم.
چو به راه خویش گردم ز سرشکم نتوانم.
ور به راهی دگر آیم نه به اندیشه و هوشم.
نه که یوسف که خرندم نه که مُردم که برندم.
نه تهیدست حکیمی نه که اکسیر فروشم.
زشبی تیره نوایم زسپیدش مژه سایم.
چو که پیغام تو آید به درستی همه گوشم.
چه خوشستی که به دوشینه به خوابی که بدیدم.
حسبی داده به دوشینه از این درد سروشم.
به که آن درد توان گفت که نگردد چو من آن دم .
ز چه آن واژه توان داشت زه اندرز نیوشم.
به روندی بنوازم به رهی چاره بسازم.
پس از این نیز بپویم بیش از این نیز خروشم.
ره شهرام نمایم به درستی نه هوایم.
نگر از بهر خدایم که چو سیمرغ چموشم.

برای آنکه بیابی که مهر توست به مهرم .
نگر نمای به مهرت گذر نمای به کویم.
چگونه خون دلم را به سرزمین تو دارم.
به شوق آنکه چو گلها به پای جان برویم.
هزار گونه سخن را به ناشناس نبندم.
نشان خویش به گستر برای هر که نگویم.
به روی یار نیازم به خوبیش بنگارم.
دگر به هر چه به کوشم نشان از او بجویم.
هزار نگار تو باشم هزار زیست چو بیابم.
همی ز دانش و بینش تویی بتا به آرزویم.
تو خود نگار منی تا بگویمت چو بخواهم.
چگونه یکه وتنها خدای را به گویم.
روند خویش چو پویم به هوش و کوش بگویم.
به راه بادیه جانا گلاب و گل چو تو بویم.
گذر به باده سخت است به راستی بسپارم.
ببین چسان ز غم او شادمانه ام به خویم.
مرامنامهء شهرام از این غزل بنویسم.
اساسنامهء عشقش بود به پود وبه پویم.
شهرام. ص.

پندار پاک خود را سیمین کنم ز یادش.
زرین ترین قلم را از رنگ مویش آرم.
رنگین ترین لاله از عشق اوست واله.
مشکین ترین ختا را از کوی دوست دارم.
جادوترین تندیس از مرمری فرنگیش.
از پیکرش تراشم یا چهره اش نگارم.
هر عارفی هر آنچه غیر از خدا نخواهد.
من از خدا بخواهم تا غیر او ندارم.
در آسمان هستی جز سایه اش نیابم.
وندر زمین گواهی جز شاهدم نیارم .
در آینه چو بینم روی کمال ماهم.
از بوی جوی کویش گل در هوا بکارم.
مینوی سیب وسندس در راه او سرابی.
گیسوی حور و پری نقشی زروی یارم.
با شعر ناب شهرام دل می رسد به سامان.
از خاکیان چرخ و هوراگنان غارم.
شهرام. ص.

خوشاب عقیقی را پر درّ و گهر یابی.
سر خوش به نگارستان چون لعل بدخشانه.
گیسوی فرو هشته همتای شب یلدا.
خطی که زند راهی از نرگس مستانه.
تندیس گمان رنگین چونان رخ مه در یم.
نیلو فر زیبایی آبش شده کاشانه.
پندار اهورایی اندر دم آذر بین.
کمتر بنما دیگر کمتر بزن افسانه.
جاوید بمانی خود از میوهء مزدایی.
سرشار شو از مهر و سرمست ز پیمانه.
شمع وگل و پروانه شهرام به دیوانت.
جای دیگری دارند ای شاعر فرزانه.
شهرام. ص.

از آن پیمان که من دارم زدست خود به دست تو.
زجام ارغوانی مست می دارم به گیتی در.
که باشم سر خوش دهر و غزل پرداز هست تو.
بیا با من بگو رازی که روزی شد بناگاهت.
که تا هرکس بداند خود منم شیدای شصت تو.
پرانتز باز می دارم زمان زین ساز میدارم.
زمانه غمزه ای باشد چو هست من ز است تو.
نه شرقی و نه غربی را از آن بر بام وبر گفتم.
که گشتم مست آن نر گس شدم باده پرست تو.
همه هستی نمی جویم همه گیتی نمی خواهم.
به دور از کوی آن دلبر جدا از کوی رست تو.
اگر پرسی تو از شهرام که چامش غنچه را ماند .
به بلبل قصه آموزد به سنبل تاب سست تو.
شهرام. ص

همچو نی زارش به پیچد گاه گاهی شل کند.
نیز هم مانند آهو خوش خرامد در برم.
در سخن گویی ز طوطی برده کر بلبل کند.
گاه بشکفتن به خورشید درخشان بر دهد.
ماه راهم نزد شب هم فاز و چندی نول کند.
یا را یاری کند آیین و رسمی آورد.
هم کلید زندگانی آرد و سر پل کند.
برسر سفره تو گویی مایده آرد ورا.
بهر نوشیدن تو گفتی جام جم غلغل کند.
پیرهن پوشد که غیر از مه نپوشد هیچ کس.
بر سرش باشد کلاهی کافتاب کاکل کند.
هر کسی خواند خدا را خانه اش آباد باد.
مونسی دارد که گیتی بهر او شامل کند.
کاش شهرام از نخست اندیشه را می پرورید.
بو که اجزای کلام خویش را چون کل کند.
شهرام. ص.

زلفین مشک سای شبستان عشق شد.
آورده ای اگر به کفت به شکنج را.
شهرام نگر که ز راز خدای عشق.
آن بس که پای برسد راه گنج را.
شهرام. ص.

که بگوید که بجز یار کسی بود مرا.
که بداند که نباشد مگرم کام نگار.
نبود پرتو هستی چو نباشد نگهش .
نبود تابش خورشید مر از بام نگار.
نشود کام روایی که بباید به نمایی.
نکنی سفرهء جشنی بجز از جام نگار.
برسانم که نباشد زمنش هیچ روندی.
که نباشد به نمایش مگر از نام نگار.
زدلت شاد بزی تا به سرت شاد بوی.
اگر از حال چنینی که بوی رام نگار.
چو توانی که بگویی که شماری همه را.
همه راهت شمارم چو برم نام نگار.
دل شوریده زعشق تو بگو رنگ نزد.
بزند رنگ زعشقی ز چه با فام نگار.
به چه انگیزه توانم که نهم پا به سرایی.
چو که انگیخته باشد ز چهم بام نگار.
به گمانم که خدا داد به من چامهء زررا.
بنگارم چو که شهرام زند چام نگار.
شهرام. ص.

ساغری روشن که جانش زندگی روشن کند.
گیرم از دست نگاری کو شکستی نام جم.
یاد بادا برسر عهدی کهن وز عشق تو.
می پذیرفتم همان عهدی که بودت ای صنم.
زان ازل تا این ابد ای دلبر دیر آشنا .
نی به پیشانی گره دارم نه بر ابروی خم.
گوهر از دریای هستی از خزف پروا هلد.
مر تو خود گوهر بر آری و بیفشانی به یم.
مهر یزدان تا که ورزد جاودان بر هر کران.
سایه اش خالی مباد از مجلس دلدار هم.
تا به تار مشک سا هندوی تو آویخت دل.
مشک سا هرچند جان شد ترس می دارم زرم.
جرعه ای از جام جم نرگس به خاک آغشته بود.
غنچه را شادی فزود از روی شبنم یا که نم.
در سپاسم تا بوم از این همه فرزانگی.
در ستایش دیده و دل ای شگفتا بر لبم.
گر چه شهرام به فرزانش فزایی گفته ها.
چامه ات از عشق می گوید سخن بر دیده ام.
شهرام. ص.

هم نفس همگام گردید هم ساز.
زندگی می جو ز تندر تندتر.
خود به هنگام به هنگامش تاز.
دست خود در پیچ در موی بلند.
بربرو دوش نگار دست بیاز.
با ستاره می درخش از دل شب.
مهر شو روشن نما می کن پاز.
با غزل سر شار شو از بودن.
سبک شهرام بپندار به جاز.
شهرام.

شادان همایشی می کنند از سبوی مهر.
گردد خیال شب بامدادی به بوی گل.
مستانه تا شقایق به سر وام جام زد.
خلقی نگر فرا آمده در گفت و گوی گل.
شاید که گل به عالم هستی نمون شود.
تندیس عشق جا می زند از سبوی گل.
از خون جم به همره او خم چه می شود.
هرگز کجا گِلی کونه در آرزوی گل.
گل هدیه از خداست به فردوس آب و خاک.
نیکو ستان در چشم دل مثل پو ی گل.
سیلی گلاب روان ز جاری چشمه ها.
جو بار وجوی سر خوش از شست وشوی گل.
ایزد به عشق گفت ز جام از مدام ما.
شد در شگفت زقصهء ما خلق و خوی گل.
شهرام تا گلی با جهانی به سرد برد.
گل بوته خاک راست ولی از اهوی گل.
شهرام . ص.

پاکی عشق خداوند بخواهد چه صفایی است.
هر که عاشق شود و عشق شود رهبر وراهش.
تن واندیشه و جانش زبر عشق فدایی است.
غیر از این گر نبود مردم دانا به جهان می.
راه دیگر برود هیچ نداند که کجایی است.
به مثل آنکه جدا گشت ز دلجوی وز دلدار.
راستی گریه کنش ماهی و هم مرغ هوایی ایست.
راستی رابشنو پاک نما چشمهء جان را.
تا بیابی همه را از نگه عشق ندایی است.
جان چو آیینه نمایان و به دانش همه رازی.
روشن وتابنده شهرام گمان برد و الهی است.
شهرام. ص

به هست واست باشد جاودان است.
پدیده باشد ودیدار باشد.
روان را در روند انگار باشد.
به کار و بار خود باشد خرد مند.
به امیدی که دارد شد هنر مند.
ره دانشوری در پیشگیرد.
به جاویدان بکوشد بیش گیرد.
به آیینی که دارد زنده باشد.
از این راه وروش پاینده باشد.
خدا وخلق و خود رایاد دارد.
که تا هستی خود بنیاد دارد.
خداوندا به شهرام این هنر بخش.
وبنما آن هنر را در جهان پخش.
شهرام.

هم بفزاید به مهر همدم هستی روا.
گردش چرخ از پیش ماه چراغ میش.
آن گل نیلو فری آینهء جان نما.
ما و نیایش به او گفت وستایش از او.
تاکه چه خواهد خودش برای خود یا که ما.
ویژگی سبک خود شهرام خود می شمار.
واله نام نگار عاشق گیتی فرا.
شهرام. ص

باغ فردوس برین خواهی که از آن تو باد.
راه آن رفتار نیکو رسم آن پندار نیک.
حور اگر خواهی که عاشق گردت همچون پری.
رمز آن کردار نیک و راز آن گفتار نیک.
گر که می خواهی خدا از دوستانت بشمرد.
با خدا و خویش و دیگر می نما زیگار نیک.
چون خرد مندان اگر خواهی به گیتی سر شوی.
دانشی آور به دست و می نما جستار نیک.
مردمی خواهی تو را اندر نیایش یاد کرد .
ایستاری مردمی کن نیز هم گشتار نیک.
همچو شهرام به فرزانش اگر یادت کنند.
راه آن فرزانگی و گاه آن گهوار نیک.
شهرام. ص.

ستایش و سپاس دارم دم از یگانه زنم.
درود من به شما برادران و خواهرانم.
زیاد وشادیتان چنگ و هم چغانه زنم .
درود من بپذیرید ای روانتان شادی.
چگونه به گل روتان مل استکانه زنم.
از این سپس به ره دانش افزای رازوری.
همی شود که خودم را چو یک فسانه زنم.
زمین زادگه مردم نمی توان گفتن.
وز این سپس به زیگار بسی ترانه زنم.
به هست گرام شما ای گرامیان بزرگ.
چو خلوتی بگزینم با می مغازه زنم.
چنانکه شده سر شارم به نام هستی بخش.
ازاین سپس به زیگارم بسی ترانه زنم.
چو ریزه های آفرینش نقش مردمی دارد.
به ریز و خرد و کلانش غم زمانه زنم.
چنین کنم آرزویی که روزگاری نیز
رسد که با همگنانم دم عاشقانه زنم.
درست بدان به هستی چو جاودان جوییم.
اگر چنین نباشد که نا رسانه زنیم.
کنون گذشته تو بنگر به چشم آینده.
نگر کنم چو آن را یکی نشانه زنم.
وزآن دم گرامی به نام هستی بخش.
خدای را بخوانم و یاد آن سرانه زنم.
کنون که شهرام غزل را چو بهانه می دارد.
چه خوش بود که چو گفتم رای جاودانه زنم.
شهرام. ص.

ای خدا بود مرا تا تو بدادی غم عشق.
دم گرمم زیب شمس و قمری نیست که نیست.
ابر نیساری افق تا به افق را بگرفت.
مردمان راچه که اختر شمری نیست که نیست.
راستی را سخنی نغز بپردازم من.
شورش عشق به پور وپدری نیست که نیست.
هست تاهست به روی تو تماشا دارد.
وز همه آینه اش جلوه گری نیست که نیست.
تا همه راز تو را بیش ز پیش وا گویند.
از کران تا به کران در هنری نیست که نیست.
هر کسی را سخنی و هر خسی را هوسی.
آشکار است که اهل نگری نیست که نیست.
دستها دست نیایش شده بر در گاهت.
وین نیایش چو فسون قفل دری نیست که نیست.
این نشان از مهر بس باشد که شهرام افزود.
مهرورز گذرت بر گذری نیست که نیست.
شهرام. ص.

خامهء من نگر بسی به چام شانه می زنم.
به راستی که زندگی به جاودانگی خوش است.
به جاودانگی خوشم کجا گمانه می زنم.
حور وپری فسانه است بهشت هشت خانه است.
آدم و حوا این که هست از این ترانه میزنم.
راستیش به چشم دل غزل پیام آور است.
بهانه می جویم وخود از این بهانه میزنم. نه مانی ام نه چینی ام آینهء غزل نگر.
باغ غزل چو بنگری به دام ودانه میزنم.
شهرام خوش سروده است گوی غزل ربوده است.
فرزانگی و عاشقی چنگ و چغانه میزنم.
شهرام. ص.

جان ود ل بی غم معشوق نمی باید باز.
از غزل برعشق این هردو تو افشا کردی.
گرهی در دل هر کس اگر از یاری بود.
از نوک خامه گره را به غزل واکردی.
راستی را چامهء ناب بباید آورد.
تاچنین کردی کنون در دل ما جا کردی.
تا سرودی وچنین یار وفادار شنید.
گفت نیکو بسرودی و چه زیبا کردی.
از فروغ رخ ساقی پرتوی بر دل تافت.
راز جاویدی خود را که تو پیدا کردی.
گفت شهرام از این چام نمی اندیشی.
وه چه با عاشق ناب ودل شیدا کردی.
شهرام. ص.

گفت آیین تو گفتم تو بگو پیر مغان.
گفت آیین تو از پیر مغان بهتر شد.
گفت شهرام چه نیکو به غزل پردازی.
گفتمش تا به غزل یا به گمان بهتر شد.
شهرام. ص.

خوب شد هم چنان وچنین نشدم.
خوب شد در پرانتزی نبوم.
خوب شد به توان زمین نشدم.
خوب شد به فرزانگی رفتم من.
خوب شد به رهی جز همین نشدم.
خوب شد آنچه را خدا خواهد.
آنچه شهرام بیش از این نشدم.
شهرام. ص.

گفتند یگانه ای رو یگانهء دهر شو.
من این یگانگی چه بهتر نمی کنم.
برتر کجا ز شریک الباری است بگو.
من با شریک الباریش برابر نمی کنم.
من شهروند کوی یار خودم همین.
از این فرا من آرمان شهر نمی کنم.
شهرام زندگی ازل تا ابد توراست.
بی یار این جاودانگی و ساغر نمی کنم.
شهرام. ص.

گویند بنوش گوارات می تابناک.
کار من است این وبنگر نمی کنم.
ترک سراست در رهگذر باد ها شدن.
آری گذر به راهی از این مر نمی کنم.
در آینهء جویبار مهر می نگر .
با این همه در آینه نگر در نمی کنم.
شهرام سرای و بگوی ونمادرست.
با شهر وند مهر سخن سر نمی کنم.
شهرام . ص.

آهوی ناز گمان تو دوان است هنوز.
تا به آبشخور وهم واله بستان تواند.
کم سخنگوی که شهرام کنون پندارد.
هر چه باشند به سوگند که آسان تواند.
شهرام. ص.

دمی بگیر که سایه های دولت دوست.
به من فتد تا زدن گمانه می دانم.
به کوی یار زنی گام تا به یار رسی.
نشان تو من از هر نشانه می دانم.
شود که بلبل دستان ترانه ای خواند.
ز ساخته های شهرام این ترانه می دانم.
شهرام. ص.

آویزهء دلش نمای و نی کنار زن.
همراز با نسیم سپیده به کوی رو.
تا لاله ها شکوفد به پای بهار زن.
ای یار زیگار بکوشم به پای آنک.
اینک به کوی تو رسیدم به یار زن.
فردوس که راز آفرینش است خود.
رمزی بکار گیر و بسی زین شمار زن.
مانی شو و آیینه و آیین به هم نمای .
زین روی رای زندگی است استوار زن.
پیروزی است زندگی ار یاوری بود.
وین نیمه را به رهرو این کار وبار زن.
شهرام چامهء نیکو گرامیست تا .
نیکی بگوی و کن وبسی یاد گارزن.
شهرام. ص.

بلبل خوش غزل باغ هنر تا که سرود.
دفتر چامهء آن دلبر ودلداده نگر.
آدمیزاد زدلداری ومهر می پوید.
داستان مردمان راد و نژاده نگر.
سخن عشق نه در کارگه دانش ماست.
این سخن را زلب جام پر از باده نگر.
باغبان تا سخن از باغ بهاران گوید.
راستی را که در آن خوی پریزاده نگر.
نیک شهرام غزل را تو به پایان بردی.
راستی را به هوای آنکه استاده نگر.
شهرام.

تهی اندیشه استادی ندارد.
به آیین خرد مردم ببالند.
برو خود راببند یادی ندارد.
کسی اندیشهء خود بستنش بود.
بجز زاد تبه زادی ندارد.
کسی کو از تباهی توشه دارد.
به سان اهرمن تادی ندارد.
کسی کو اهرمن را رهنورد است.
به هر راهی رود دادی ندارد.
کسی کو داد را بر اهرمن برد.
چو آسیبش رسد پادی ندارد.
چو بیماری رسد پادش نباشد.
دگر نودی وهم نادی ندارد.
پسند حق پسند کردگار است.
پسند باطلت آدی ندارد.
چنین پنداشت شهرام سخنگوی.
پسند نیک جز آزادی ندارد.
شهرام. ص.

از کهن تا به کنون راه و روندی دارد.
از خرد تا به خرابات نقد بازارش بود.
خوب من ناز چرا بر سر اندیشه کنی.
مهربانی آنکه را عهد به پندارش بود.
از ازل تا به ابد را مهرورزی بایست.
چارهء آنچه نمی یافت و بازارش بود.
ای که راه وچاه را هم به گمان میدانی. راستی را نیک بودن چه کم از پارش بود.
چام شهرام به آیین سخن آینه است.
تا بیابیم همین درک به دیدارش بود.
شهرام.

همچو آرش که جان را به سر تیر نهاد.
می رود هر که، که تا با مشک و آهوی رسد.
بنشین بر سر آب و زندگی رابشناس.
تا روان است که تا بر گل خوش بوی رسد.
این نسیم سحری تا که وزان می گردد.
می رود تا به سر کوی پری خوی رسد.
چام شهرام که از یار سخن می گوید.
همچو جیحون به آبشخور آموی رسد.
شهرام. ص.

این فرا خوانی من برهمگان می باشد.
سر خوشی همگان در عشق کردار من است.
تا مبادا یار عشقی برمد از یارش. به نیایش روی آرم تا که بازار من است.
ای خوش آن یار که چون یار به مردم نگرد.
مردمانیم و چنین واژهء دلدار من من است.
آنکه را یار پریچهره بود دلبر ناب.
گو مبادا شکنی دل چو گرفتار من است.
سر خوشی زندگی دلخوشی و مهر بگوی.
آرمانشهر چنین از چام وز کار من است.
نیک شهرام سخن ازعشق نیکو گویی.
مهرورزی عشق میباشد و انگار من است.
شهرام.

باغ در باغ بهاران خرم و سبز ببین.
چونکه سودا زده و چونکه پریشان بزنم.
یارمن این همه از روی تو آرایش چیست.
به رسیدن مهرورزی یا پشیمان بزنم.
در در وشهر بجز یاد تو اندر دل نیست.
خانه زاد عشق باشم ره مستان بزنم.
تا چو سیمرغ به قاف دل سنگت برسم.
با نسیم سحر و شام غریبان بزنم.
ای گواه زندگانی که به جاوید تویی.
یاری خود برسانی و چه آسان بزنم.
خوب من ای نازنین روی تماشایی وچشم.
تا نماییم بسی کوه و بیابان بزنم.
راستی شهرام غزل چامه ء عشق می دانند.
خوش سرودی و بسی چانهء جانان بزنم.
شهرام. ص.

شهر باید جاودان باشد نباشد چون سرای.
در سرای بیهوده کی شهربانی می کند.
گام های زندگی با جاودان همراه شد.
رازهای جاودان پرتو فشانی می کند.
در شبستان نمود مهرورزی یاوران.
هر که را بینی به راهی دیدبانی می کند.
راستی شهرام به هستی عشق می ورزی بسی.
مهرورزی دوستی را مهربانی می کند.
شهرام. ص.

اگر برنامه ای در کار باشد.
روند آدمی را یارباشد.
اگر یاری کند فرد خرد مند.
نموداری ز حق داریم خرسند.
به هر چندی همی باید نمودی.
نمودی گر نباشد نیست بودی.
اگر بودی بباید با نمودار.
نموداری که می آید زکردار.
روند پیشرو اینگونه باشد.
اگر واپس روی وارونه باشد.
اگر مردم به آیین خرد باد.
به آیین خدایی گردد استاد.
چو آیین خرد را وانهادند.
به تیتالیگریها اوستادند.
اگر وارونگی برنامه باشد.
همه ویرانه شهر و خانه باشد.
روند ناروند از پیش بردار.
به آیین درستی گام بردار.
نیایش را به حق می دار شهرام.
تو دانی اهرمن را نیست فرجام.
شهرام. ص.

که بگریزد زهر دانه زهر دام.
بیا بنگر تو دور باد پا را.
بیاغازش به نیکی تا به فرجام.
چنین گر زندگانی در نوردی.
شوی خوش تا ربودی بهترین کام.
خوشا آنی که کار نیک دارد.
به نزد نیک دارد نیک هم نام.
چو خورشید بر فراز چرخ گردون.
بدارد گرم و داردپرتوی بام.
هر آنی راه بد در پیش دارد.
بدان خام است بدان خام است بدان خام.
خدایا بینش شهرام فزون باد.
که تا بسیار گوید هم گزین چام.
شهرام. ص

یکی را در تباهی کامرانی.
یکی در کار وباغ و خانه باشد.
یکی را ثروتی و بایگانی.
یکی را آدم دولت شمارند.
یکی را هم بود آزادگانی.
یکی ازبهر خود همواره کو شد.
یکی را شادمانی این و آنی.
یکی از ثروت خود لاف می زد.
یکی را سخت باشد آب ونانی.
یکی از بهر آزادی خروشی.
یکی راسیر خواری شرط دانی.
یکی از راه دانش کم نیاورد.
یکی را جهل گردد مرزبانی.
یکی یادینه ها را گر نویسد.
یکی را نگذری بی کاست خوانی
یکی راهست زیبایی شگرفی.
یکی را نیست الا خوش زبانی.
یکی را سعی کن از یادت افتد.
یکی را نزد مردم یادمانی.
یکی را آرزوی مهر در دل.
یکی را آرزو مندی نشانی.
یکی را آرزو مندی درنگی.
یکی را چون درنگی جاودانی.
یکی را آفرینش راز ورزی.
یکی را آفرینش رازدانی.
یکی فرزند و همسر آرزویش.
یکی تنهاییش شد سایه بانی.
یکی زی را به دانشها سپارد.
یکی را بهرهء دانش گمانی.
یکی تاریخ را در تیرگی برد.
یکی را روشنای راستانی.
یکی هر روز در نقش ونگاری.
یکی را نقش باشد زندگانی.
یکی چون گاو آمد همچو خر رفت.
یکی را سر فرازی مردمانی.
یکی در آرزوی آرزویی.
یکی را آرزوها آنجهانی.
یکی را خانه و نان است کارش.
یکی را هست فرهنگ میزبانی.
یکی بهر هنر می آفریدند.
یکی را کار همچون باستانی.
یکی تا سیر شد دنیا به کامش.
یکی را کار شد تاریخدانی.
یکی را سکهء پول سیاهی
یکی را آفتاب آسمانی.
یکی چندی تمدن می شناسد.
یکی را راست وچپ راهم ندانی.
یکی در کار وباری نام آور.
یکی را در فراموشی زیانی.
یکی را ختم اهل این جهان دان.
یکی را هیچ همچون داستانی.
یکی را هیچ و نکته نیست در بر.
یکی را رمز ور بر آنچه دانی.
یکی مانند شهرام وسرودی.
یکی را از سرودش شادمانی.
شهرام. ص. *

چامهء نو خود هنر پیماست.
سر زمین سرزمین به کهنه و نو.
بوده و اینک نوبت ماست.
تا نپنداری ساده می باشد.
سبک نو زیرا بایدش آراست.
کهنه و نو ندارد این چامه.
کهنه و نو یکدگر ویراست.
این یکی به واژگان نوین.
و آن کهن واژگان می پیراست.
آن طبیعی بود از طبیعت گفت.
وین ز فناوری پر غو غاست.
کهنه و نو برادر و خواهر.
آنچنانکه از برای شماست.
دولت چام جاودان باشد.
با سراینده است کدامین خواست.
سبک نو را من می توانم گفت.
خواسته ام را می توانم خاست.
سخت ترین هنر هنر چامه است.
کهنه و نوش برترین کالاست.
دید شهرام هر دو را نیکو.
سبک هر دو راستی زیباست.
شهرام. ص.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
روزگار آدمی زآغاز تا بر خاستی.
کودکی نو باوگی آنگاه هم برناستی.
از ده واز پانزده تا بیست میباشد جوان.
تا به سی آید دگر درهستی اش غو غاستی.
تا که درچل شد دگر ول شد به گفتار کهن.
یا فردی کامل است و تنگنای برخاستی.
سن که در پنجاه آمد زندگی بنمایدا.
آنچه را اندر روند زندگی می خواستی.
لیک گر ننمایدا پنجاه سال زندگی.
مانده دانش زندگی ونیک اندر جاستی.
سن آنکو که به شصت آمد شکستش تو مدان. ای بسا انسان که در این سال خود آراستی.
رفته نی گویش کسی را سن به هفتاد تا رسد.
رفتگان را ای بسا در بیست یا پنجاستی.
رفته آن باشد که رفتی زندگی از دست او.
نی کسی کو سر فراز و بی کم و بی کاستی.
چون به هشتاد رو نماید پاس او باشد روا.
بر همه چون در خور آمد بنگری آغاستی.
گشته نی گویش شکسته یا که باشد استوار.
آدمی دانا بود وز این نگ والاستی.
تا نود آید ز نزدیک و ز دور گفتش بود.
گفته های نیک او تاهست هم بر جاستی.
هر که را زیگار تا صد مینماید برتر است.
فرد قرن خویش باشد روشن از آراستی.
هر کسی از صد به بیش خود زندگانی بایدش.
نزد خود در آرمانی باشد و در واستی.
این زمان و این زمین از بهر فرد واجتماع.
چامهء شهرام گوید بهترین کالاستی.
شهرام. ص.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . .
. . . . . . . .

اندر سنایشان فراوان بود.
راه و روند دانش نمود نماد.
تا نسلها دانند اینسان بود.
هرجا سخنی ناب به دستش داد.
هر چند خود نیز سخندان بود.
در پارسی به خواجه می مانست.
اندر تازی ورای سحبان بود.
فرزانگی را چه ارجها دانست.
خود نیز چو فرزین و فرزان بود.
مغرور به اندیشهء خود هرگز.
ویرا خرد هماهنگ ایمان بود.
در رازوری شگفتها آورد.
دانشوری که سوختهء انسان بود.
زیگار به کار آرمانش بود.
سرمایه اش بداد و آسان بود.
در خواب چو پورسینا به اندیشه.
در بسترش چو ابوریحان بود.
زآغاز زندگی تا به پایان.
بنموده است آنچه شایان بود.
هم به سخن دگر سخن آموخت.
هم به قلم کز نکته دانان بود.
روشنگری و روشن اندیشی.
از نکته های ناب ایشان بود.
تا دیگران به کار آسایش.
آسودگی وی که پایان بود.
آیین وی آیین مردم داشت.
چون میزبان همیشه مهمان بود.
راه بشر روند او باشد.
اندیشه اش برای یاران بود.
خورشید کجا تابش جانش داشت.
هستی از او چون در ومرجان بود.
در کاربرد آرمانها شد.
در آرمان این چنینان رود.
باید چنین به زندگی رو کرد.
باشد که بود در ره اینان بود.
ز آغاز به آرمان خود پرداز.
جاوید کجاش به پایان بود.
این است کسی که خود تویی باید.
تا برتری که جان جانان بود.
شهرا م به آیین سخن گوید.
آیین ما آیین نیکان بود.
شهرام . ص.

بر فراز آسمان جاداری.
وین جهان را همه مهمان داری.
نوش بادا آنچه را می نوشی.
تا بیانوشند بسی می کو شی.
جرعه ای می به خاک آمیزی.
ارج می را که می پرهیزی.
بادهء ناب به جانها دادی.
ازهمین جای که تو استادی.
ای تو استاد سخن چامه نما.
چامه را بهرهء بر نامه نما.
سخن از پرتو اندیشه بود.
زین روندش به روان ریشه بود.
همچو خورشید که تاریک زداست.
همچو مهشید که آرامش زاست.
جان تو بر نامه ات جاری شد.
چامه ات نامهء گفتاری شد.
سخن ناب تو جانی ناب است.
جان جانان چگونه اش تاب است.
رامش جان و خرد نیکو باد.
تابش دید و گل مینو باد.
همه تاریخ به رامش بادا.
سخن مهر به تابش بادا.
تا بلند است یا که کوتاه سخن.
باد اندازهء تیر و بهمن.
چامه تا باد فراوان بادا.
در ره جان و چو جانان بادا .
چامه ات قاب به دلها بادا.
جای آن چهرهء گلها بادا.
نامه اش برنامهء جانها باد.
تا فراسوی به فرمانها باد.
فرد را ارج بشر آموزد.
تا بشر هست و ز فردش نوزد.
همه تاریخ زچشم آموزی.
بهر اندیشه زجان آموزی.
خامه ات نامهء تاریخ نمود.
ای بسا ارج که بر آن افزود.
این همه مردمی مردم بین.
گرچه چون دیده نه ای مردم بین.
آفرین ای قهرمان بشری.
جان ودلهاست زکام تو پری.
وین سخن بین که سخنگو دارد.
بام دادی است که مینو دارد.
خامه و چامهء تو ارج نمود.
با سرود وساده ات ارج نمود.
هر چه شهرام سخن پردازد.
با ز بنمود سخنها دارد.
شهرام.

راستی اندیشهء دیگر نبود.
نی سخن از باستانی داشتم.
خوش بدم هم آن چنان که برشما.
چون بهاران بوستانی داشتم.
دفتر اشعار بود و فلسفه.
پندهای رایگانی داشتم.
هر کجا بودم نیاز دوستان.
راههای شایگانی داشتم.
سالها بگذشت چونان روزگار.
من گمانی جاودانی داشتم.
روزگارم خوش بد وپیروز هم.
این یکی را آسمانی داشتم.
یاد یاران را خوشی دانم همی.
خوش به حالم شادمانی داشتم.
هرگزم اندیشهء دیگر نبود.
جز مگر اندیشه گانی داشتم.
پند واندرزم تلف می کرد گاه.
آرمانی آنچنانی داشتم.
پند یارانم که شیرینی فزود.
هم به پای آرمانی داشتم.
گاه گلزار وخزان اندر گذر.
در روندش سالیانی داشتم.
نام بردار می شدم ای یاوران.
یاوران ارج دانی داشتم.
دل نمی برد از دل من هیچ کس.
دلبران را مژدگانی داشتم.
خواندن وبنوشتن و اندیشه بود.
چون خیال قهرمانی داشتم.
گاه خواندن سبک خود شهنامه را.
یادمان پهلوانی داشتم.
روزگار من که بهر علم بود.
مر به کار دلستانی داشتم.
یار تا باشد مرا با دانشی.
پس بگویم خان ومانی داشتم.
گاه وگه سبکی دگر در کار بود.
اندهش بریاورانی داشتم.
گر از آغاز زندگی بود آشکار.
از سرانجامش نشانی داشتم.
سال نو اندیشه نو با آرمان.
این چنین یا آنچنانی داشتم.
دانش و دانشوری در دِغ من.
دوستانم دشمنانی داشتم.
هر کسی در کار خود اندیشه اش.
گر چه من هم کادانی داشتم.
با خوشی دوستان خوش می شدم.
خوش بحالم خوش زبانی داشتم.
گاه پرسش می شد از اندیشه ام.
یا که من چون بگذرانی داشتم.
گرالف از کار وبار خویش گفت.
سین وجین میهمانی داشتم.
هر کسی در کار وبار خویش بود.
گر چه روزی روانی داشتم.
واو از خودرو بگفت یا از زمین.
یا و با را پشتبانی داشتم.
گاه وبیگاهی گله در کار بود.
از کسانی آرمانی داشتم.
وقت آدم می شود گاهی تلف.
از نشست وخاست خوانی داشتم.
ارج زی باید بدانی دم به دم.
تا بخواهی پاسبانی داشتم.
گاه روزا شب بیدار وکتاب.
تا به دانست هم کرانی دشتم.
دوست آنجا که کران گیرد زتو.
دیدمش اینک زیانی داشتم.
دوستانی هم بود چون جان تن.
تن اگر افتد روانی داشتم.
دوستان اندر جدایی چاره چیست.
چاره های جاودانی داشتم.
جیفهء دنیا زند چون راه را.
تا بخواهی دل گرانی داشتم.
هر کسی اندیشهء خود می کند .
من به کار دیگرانی داشتم.
گاه در اندیشهء یونان شدم.
گاه رمز هندیانی داشتم.
گاه اندر رازهای آسمان.
گاه سبک آسمانی داشتم.
از اروپا و زچین ودیگران.
سبک این وسبک آنی داشتم.
خندهء جاهل ملالت آور است.
خندهء موزی ندانی داشتم.
موزیان در کار موزی یکه اند.
گمراهی بد دلانی داشتم.
خوش به کار آنکه چاکر پیشه نیست.
حرفها را چاکرانی داشتم.
دشمنان من زبان آور شدند.
گاه هم بد داورانی داشتم.
اشتباه خویش را گر چاره هست.
در در ستی ناکسانی داشتم.
هیچ کاری نزدشان نبود درست.
جز که در راه خسانی داشتم.
گر که میدیدم در ست گوید به من.
راستی را در نهانی داشتم.
باطل خود را نهد بهتر زحق.
از غرور خود چه دانی داشتم.
بد به کار آن گروه بد سگال.
بد سگالان را امانی دشتم.
من به خواب و آن گروه بیدار بود.
من به وارونه غمانی داشتم.
آن گروه آمادهء هر کار بود.
من به هر کاری عنانی داشتم.
آنکه بی باک است دارد زندگی.
من سخن از مردگانی داشتم.
در بهانه آن که کم دارد سر است.
بی گمان من هم گمانی داشتم.
در سخن کم نیستند اهل سخن.
کاردان را با رجانی داشتم.
هر کسی اندیشهء امروز داشت.
من به جاوید کمانی داشتم.
زندگانی را کناری داشتم.
زندگان را همگنانی داشتم.
بود شور زندگی اندر سرم.
ای خوشا که گفتمانی داشتم.
راستی ای یا دروغ باور نشد.
نزد خود خوش باورانی داشتم.
نوبهار را گر خزان اندر پی است.
نونهالان را سرانی داشتم.
سروران را روزگار از دست برد.
روز هارا من شبانی داشتم.
می نویسم برگه های چامه را.
در نوشتن راز مانی داشتم.
میهمان این جهان باید رود.
این جهان را دار فانی داشتم.
دار باقی جاودان می بایدش.
دار فانی سالیانی داشتم.
گل در این دنیا نمی روید دگر.
روزگاری کم ز خوانی داشتم.
خوان دنیا روزی دنیا شود.
هر چه باشد سایه بانی داشتم.
خواب وبیماری و مرگ و زندگی.
راهزن را رهبانی داشتم.
چون به قدرت تکیه زد آن ناسپاس.
آنچنان هم عارفانی داشتم.
سر نمی دانست از پا رنگشان.
بی خودی بیگانگانی داشتم.
آن همه اندرز و پند وزندگی.
پس تو میدانی نمانی داشتم.
برزمین این مردمان چون اختران.
شهر را من کهکشانی داشتم.
این شکم را می توانی سیر کرد.
بهر مغزم آب ونانی داشتم.
تا روان را بی خوراک بگذاشتند.
نیم آدم همگانی داشتم.
سوک را بهر شکم برپا کنند.
سورشان را کشتگانی داشتم.
این همه تاریخ سر تاسر نگر.
بنگرید چون مردمانی داشتم.
هر کسی را راه خود بینی رود.
اجتماع را فرد بانی داشتم.
دانش و فرزانش وآیین وراز.
بستهء ببریده گانی داشتم.
عالم وعارف جانی و خدوم.
هر کدام را این همانی داشتم.
هفت خط وختم روز گاررا.
زاهد وچون عابدانی داشتم.
هر پدیداری بود اندر جهان.
همچو اینان مردمانی داشتم.
راه خود می رو نه راه دیگری.
گر چه من هم همرهانی داشتم.
فرد باشد بی نهایت رازهاش.
نیک وبد را نکته دانی داشتم.
این روندی بود اندر زندگی.
کشتی اش را باد بانی داشتم.
بشنوید این شعرها را اهل دل. کور وکر را تا توانی داشتم.
یاد من از دوستان خوشنود باد.
بهترین از انس وجانی داشتم.
یادشان خیر است اندر هر کجا .
یادگار از نیکوانی داشتم.
گام گام زندگانی راه راه.
اندک اندک جان ستانی داشتم.
اندک اندک می شدم تنهای ره.
همرهان و رهروانی داشتم.
از هزاران آدمی یک آدمی.
دیگران را همزمانی داشتم.
چون زمانه بنگرید بر آدمی.
دورشان زی وزمانی داشتم.
یا به سان دیگرانی در خرد.
کاش یک یکشان رمانی داشتم.
یا به سان اختران در آسمان.
یا گلستان و گُلانی داشتم.
کمتری هم بود مانندسروش.
کاش با ایشان میانی داشتم.
برخ را چون اهرمنها بنگرید.
دوربادا کوربانی داشتم.
مردمان برتر بوند از هر کران
برتر از هر ایزدانی داشتم.
گر هزاران کس بخوانند یک سرود.
هر یکی را یک معانی داشتم.
پرتو این آسمانها آفتاب.
ورنه دیگر تیرگانی داشتم.
اختران وماه وخورشید وفلک.
گرمی خورشید شانی داشتم.
هست فردوس آفرینش بنگرید.
از خدای خود چنانی داشتم.
ای خدا این چامه بر دلها نشان.
تا روند از شاعرانی داشتم.
نیک شد شهرام اگر چامت کنون.
چامه را برعاشقانی داشتم.
شهرام. ص.

اندک اندک خانه و شهری که آبادان شود.
رفته رفته مرزها و مردمان انبوه شد.
تا شود کشور پدیدار و یکی ایران شود.
دوستی و جنگ اندر مرز ها آمد پدید.
گاه باشمشیر و تیر وگاه با پیکان شود.
این همه ازبهر خود بوده است سختی و خوشی.
تا که جای خود بدارد یا سر از خویشان شود.
دانش وفرزانش و آیین وراز آمد نمون.
بهر آنکه زندگی نیکو سر و سامان شود.
جفتهایش را هزاران آرمان اندر سرند.
هم امید وآرزویی بهر فرزندان شود.
گاه باشد مرد وزنها نیست خود فرزندشان.
یا بود مرد وزنی تنها نه از یاران شود.
آن یکی دارد پسر از بهر دختر بی قرار.
یا که دارد دختر و بهر پسر نالان شود.
یا که دارد پور نیکو دختران نازنین.
در فسوسی که آرمانش کارکارستان شود.
کس بود بیمارباشد تا که دارد زندگی.
تندرست پندارد ار بود زندگی چون جان شود.
هست یک سرمایه دار با نان خشک و آب شیر.
وآن دگر را هر چه باشد در شکم انبان شود.
تا که سرمایه شناسی نیز فرهنگ در روند.
مادی است ومعنوی در کار این انسان شود.
گر بخود آید شود بهتر ز پندار بشر.
ور بخود ناید به چون خفاش آویزان شود.
این خدایی که نمود جان و روان و هم خرد.
هر کنش را واکنش نی کم ویا چندان شود.
یک یکی و دهدی و صدصدی زودی رود. خاک گردد در زمین و جان سوی جانان شود.
ارزش هر کس نمایان است در نزد خودش.
نیک و بد در آدمی گرد آید و خود آن شود.
پس تو خود خود را تراشی بت تراشی می کنی.
هان که پاداش و سزایت چون بد ونیکان شود.
هر کسی یزدان شناس شد در روند راستین.
کار و بار زندگی از بهر وی آسان شود.
چامهء شهرام مانند یکی آیینه است.
آینه از بهر هر دانا و هر نادان شود.
شهرام. ص

که برتر بود ارج آن از شمار.
به نام خداوند فرزانگان.
که فرزانگان روشنای جهان.
به نام خداوند راز آوری.
ز راز آورانی که خوش بنگری.
به نام خداوند برتر هنر.
که مردم شود از هنر نام ور.
به نام خداوند فرهنگ ساز.
که فرهنگ سازی کند سر فراز.
بنام خداوند خط و قلم.
دوات قلم شد زآب وگلم.
به نام خداوند گفتارمان.
ویا آزمون و یا آرمان.
چو دانش نباشد که ما نیستیم.
نگر کن زدانش کجا کیستیم.
به مادی نگر کن ویا معنوی.
توان زمینی ویا مینوی.
نگر ارج مردم خدا داده است.
برای خردورزی آماده است.
بشر بین که آیین وی رادی است.
نخست مرج رادیش آزادی است.
خداوند مهر و خداوند چهر .
و جاوید مردم فرای سپهر.
به نام خداوند نو آوری.
به هر ساز و کاری که خود بنگری.
از این بگذری آنچه را گفته ام.
به مانند گوهر بسی سفته ام.
نیایش تورا باشد ای اورمزد.
ز آزاد مردم چه زن یا چه مرد.
حماسه چنین است وپیروزی است.
زیزدان چه گویی ورا روزی است.
خداوند فرزانهء مهر بان.
مگر آنکه پوید چو آهرمنان.
خداوند پیرای نیک از بدی.
به مانند تاریکی از روشنی.
زشهرام تااین سخن یاد باد.
زیزدان جهانش که آباد باد.
شهرام. ص.

زرین کله بر سر چو نهی سرو قامتا.
بشکسته زسمت کُلهت آفتاب کنی.
آیین ما که آیین دلبری بود گلم.
در دلبری فرزانه ای تا که ناب کنی.
با ناز و با کرشمه ات غوغا کنی بسی.
دریاب تا به کیم در تبم یا که تاب کنی.
شهرام غزل سرود و یارش چنین نمود.
ما را سروده ای یا چام خود را که باب کنی.
شهرام. ص.

دلبرت دلبری مهربان باشد.
داستانی از مهر خویش بگوی.
روزگاری که گلستان باشد.
بلبل بوستان غزلخوان است.
دل بباید که نکته دان باشد.
مهرورزی که در جهان باشد .
پس بهشت است و جاودان باشد.
ای که جاوید زندگی خواهی.
رمز و رازش اندر نهان باشد .
خواست شهرام چامه ای گوید.
تا به کام و دل دوستان باشد.
شهرام. ص

چه گویی دردی آشام منی تو.
بجز مهر تو در دل هیچ نبود .
سر آغاز و سر انجام منی تو.
بتا بر بت پرست خویش بنگر.
بگو آزاد و هم رام منی تو.
به خورشیدی جهان افروز مانی.
چراغ روشن بام منی تو. به گلزار چمن در چشم ودر دل.
به بوی زندگی کام منی تو.
هزاران بیشماران رنگ بینم.
کم و بیشند و گلفام منی تو.
سرود وسادهء بسیار دارم.
سرود وساز و هم چام منی تو.
به مانندت نباشد سرو در باغ.
به باغ بود همگام منی تو .
از این چامه که این نامه نویسم.
نوشتم که دل آرام منی تو.
بخواندی و بگفتی دلبر من.
کنون دانم که شهرام منی تو.
شهرام. ص.

سنجش کنید مردمان روستا وشهر.
هم پیده و نیز خود خاتی واتیا.
ما روستاییم و شما شهری می بوید.
یا ما دهتیا و شما شهریاتیا.
هم پشت کوهی اگر خوانید باشماست.
ما نیز خوانیم شما را سرراتیا.
شهرام پاسخ بهار را بداد اگر.
خرده نگیرند به ما سور و ساتیا.
شهرام. ص.

راز آیین که در دانش و دانشکده است.
رمز خود یافت نه از راه امانت برخاست.
دیر گاهیست که من خاطره ها انگیزم.
همه را از سر خود دید وبه آیت بر خاست.
هر قلمرو که ببینی همه از آن من است.
پس چو پروردهء دستم به صبایت برخاست.
هر چه نیکی تو بیابی همه از من می دان.
غیر آن را که در ره به عداوت برخاست.
گر که عشق راه سلامت را نمی داند هین.
پس چرا برسر عقل این همه راحت برخاست.
بجز از عقل و بجز عشق چه ها می بینم.
که بر این ره بفزودند وحکایت برخاست. اول و آخر این کهنه کتاب بر جاهست.
جاودان آنکه بپیمود وبه قامت برخاست.
باید و است و اگر از آنچه وشاید و بود.
همه را نیک نگر بهر چه رایت برخاست.
دانش و فرزانش و آیین و راز و همه را.
بهر خود خواسته یارم به عنایت بر خاست.
خواست شهرام که تا چام بلندی گیرد.
عقل و عشقش هر دو در پیش و ندامت بر خاست.
شهرام

راز ابروی تو از راز جهان برد گرو.
وآنچه در نام ودلیری شهرهء آفاقی.
در حریم حرمت گر که بود احرامی.
یا اگر دیده و بشنید زکسرا تاقی.
گاه آن است به خورشید فشانی پرتو.
برزمین گام زنی هم به رقیبان آقی.
با توام خاک خدا از باغ فردوس به است.
بی تو ام باغ برین شورهء بی ارزاقی.
شیوهء خوب غزل ازشیوهء نازت بود .
ورنه بی تو چه بود قشلاقی و ایلاقی.
نبود عشق مگر سر که به پایت باشد.
ور نه دور از خانهء عشق فتی بی راقی.
ای خوش آن راه که از گردنهء عشق رود.
تا کنون شهرام بین در ره خود تریاقی.
شهرام. ص

آمد بهار و سیل دمید و لاله زار کشت.
باشد خزان اگر نه با بلبلان یکی است.
ویرایش و پیرایش و یا بیش و کم شدن.
باشد هنر آنجا که دل با دلستان یکی است.
خرد و کلان به سود زیان در کار می شوند .
هر جا که دولتی است به سود و زیان یکی است.
فرمان اگر ز کس نرسد جشن می شود.
آنجا که فرد وجامعه را هم زبان یکی است.
شهرام خوش است که از سرایندگان شده است هم.
آری ازیرا سخن سرایندگان یکی است.
شهرام. ص

شب چراغ لاله ها در چمن مهر نگر.
روز را ونیز شب را به گمان پروین است.
آفتاب اندر بهاران داد خود می دارد.
ماه خرداد به کار عشق چون فرزین است.
پیشکشهای بهاری زندگی افروز است.
نگه اردیبهشت شهریست تا آذین است.
صد بهاران بیش باشید وبود پیروزی.
راستی آینهء چامه سرودن این است.
همهء روز به صبح و همهء سال بهار.
چام شهرام به آیین وچه آهنگین است.
شهرام.

از کمانخانهء عشقش آشتی می بارید.
تیر های عشق اینند اگر والایند.
شهروند کوی یار خودمم ای یاران.
گر چه هر سرو بجویند سهی بالایند.
روی ماهش که با چشمهء دل خودارد.
هر کجا روشنی دیده نهند آنهایند.
پستهء خندهء او لعل و گهر می جوشد.
هر کجا هست عسل قند وشکر پیمایند.
ناز بنمود ومرا چامهء دیگر آموخت.
چام من ناز وی است زین روی هم یکتایند.
باز شهرام یکی چامهء فرخنده زدی.
نازنین دلبرو دلجوی تورا اینهایند.
شهرام.

شور شیرین بنمود تا که زیارم می گفت.
از زغن بود گهی یا که چوزاغم می کرد.
سر خوش از بادهء لعلم که به ذوقم افزود.
یا فریباتر از این همه لاغم می کرد.
برد سرمایه مرا آنچه توان داشت به دست.
بود سرمست نهان یا که سراغم آمد.
آفتاب آمد وآفاق چراغانی کرد.
هر کجا زر بفشاند باز چراغم آمد.
نیک شهرام زغم داد سخن می دارد.
شاد باشید امید است کجا غم آمد.
شهرام.

مانند دگر واژه بگفتند آژ.
آن سرو قدان درّ و گوهر به دهان .
تاجی که به سر داشته اند گفتند تاژ.
امروز به دارایی مردم نگرند.
آن روز چه می گفتند می گفتند باژ.
شهرام چنین مهر کهن در دل دار.
دلدارنباشدت شبی باشد داژ.
شهرام.

آن یک به سان بلبل از گل زند سخنها.
وآن دلبر دل افروز با برگ وبار باشد.
گر کودکی بدارند آرند نیک بارش.
آنجا که این روندش از کردگار باشد.
در گفتمان هستی از چهر ومهر گویند.
آیین این چنین از خوی نگارباشد.
شهرام را بباید سر تا به پا ببوسید.
آنجا که چامهء او آیین گذار باشد.
شهرام. ص.

چاره اش از دیدهء گریان شمع.
عاشقی شوریده را با خود برد.
این بود آغاز بی پایان شمع.
طرهّء شب تا بگیرد راه روز.
چلچراغش گیسوی افشان شمع.
زندگانی هر کجا تا خانه کرد.
سایه اش در پرتوین لرزان شمع.
اشک عاشق خون پاکش می بود.
جان نثاری می کند باران شمع.
این معمایی که خواهی بر گشود.
ساده بین از بینش آسان شمع.
بی زبان دل نمی داند کسی.
این همه ایثار خان و مان شمع.
هر کجا سر حلقه ای پروانه وار.
آب رویش حکمتش ارزان شمع.
این همان هست آینه آیین چشم.
جان نماید از رخش دامان شمع.
گر سفیر عشق را فرمانبری.
شو سراپا شعله از ایقان شمع.
هم به مردم هم به هستی داده باد.
هم به شهرام ای خدا عرفان شمع.
شهرام. ص.

اگر چه کوزه گران را به هیچ وجه نتوان گفت.
که دست شیشهء رنگین چو دست یار به دوشم.
به رنگ سرخ اناری نبات و قند به پهلو .
به سان طوطی خوش خوان بیاورید به هوشم.
چو خستگی شب وروز مرا زکار به دارد.
به یاد چای بیفتم بنوشمش که بکوشم.
به چهر ومهر به یزدان که چون فرشته گذارش.
نگو گران نخریدم که تا گران نفروشم.
نگر که ساقی یکتا بجای عهدو وفا کرد.
بهشت گفت وشنیدی شهرام کنون به نیوشم.
شهرام. ص.

رازهایی بی شمار اندر نشان دیده بین.
روز وشب اندیشه در اوج معمایی چشم.
عشق را چون آفرینش نیست هر گز ارجی.
گر که میزانش نباشد ژرف پیمایی چشم.
تا که نا گفته نماند چشم دل روشنی ات.
جان ودل خواهد جهان را از پریسایی چشم.
چون به گلزار روی از گل و بلبل بنیوش.
گوش دار و بوسه زن قصهء رعنایی چشم.
هر چه اندیشه کنی دیدهء پوشیده کنش.
ای به چشمی را بگو گاه ز ترسائی چشم.
گر چه شهرام غزل از چشم می گوید سخن.
زین همه جان سخن جان تماشایی چشم.
شهرام. ص.

عکس آن در می به هم آورده ام.
در دمم در دم که دم شد دام تو.
دام و دم در دم به دم آورده ام.
روز و شب بر ابلقی دور فلک.
یا به غم یا خود به نم آورده ام.
چرخ را در کشتی این زندگی.
من زهستی نی عدم آورده ام.
هر دمی دریا به شوری دیگر است.
نیستی را هم به چم آورده ام.
گفت شهرام از سپاس ای کردگار.
قلزمی هستی به یم آورده ام.
شهرام. ص.

همراه هر سپیده پیک صبا به رایش.
با مشک ناب کویش در دشت و کوهسارم.
صد کهکشان مهسا هر لحظه در گمانی .
خورشید آفرینش اندیشد از شکارم.
با کس دگر نگویم رمزی ز عشق هرگز.
باشد که عاشقی را در چشم دل نگارم.
مارا به از ستایش با دوستان شناسند.
بیگانگان عشقش جویند کار زارم.
شهرام ار ز بودن رمزی نشان نماید.
بی نازنین نتابم پندار روزگارم.
شهرام. ص.

این است هنر که مردم را زندگی دهد.
آن است برنده که برش کاب می زنیم.
دفتر به دفتر و دیوان به دیوان سروده ایم.
بهر دماغ وبر دل خوش یاب می زنیم.
شهرام برای خدا هم شده بگوی.
بیدار گوی کجا ز بر خواب می زنیم.
شهرام. ص.

سیر در سیر نوردیده که زی یابیم باز.
چون نسیمی زان سپس روی به آموی کنیم.
واله لاله شده چون سرو در باغ برین.
چون روان جویباران در آن پوی کنیم.
سبزهء سبز چمن را سبز و رویا بینیم.
آفرینش آبی باغ زیم جوی کنیم.
راه شهرام به این گام بباید پیمود.
زندگانی گر که خواهیم بسی بوی کنیم.
شهرام. ص.

شوی رهروی اندر روی خوبان.
دلا همواره اندر یاد او باش.
چو پیکی آیدت از سوی خوبان.
مرا کار سرودن نیک آمد.
که تا پویم چنانکه پوی خوبان.
دل من در هوای روی خوبان .
بود پیوسته چون ابروی خوبان.
اگر شهرام سرودش نیک افتد.
بود آبشخور آن خوی خوبان.
شهرام. ص.

پایه است و دگر پایه اش فردی است.
ای جوان به مفتش نمی ارزی.
آنچه می ارزد جوانمردی است.
خواست شهرام چامه ای گوید.
روزگاران همچو یک کردی است.
شهرام.

خود نیز در آغاز تو را می خواهم.
وز ضرب که جا پای تو را می بینم.
در قافیه ها قول تو را می خوانم.
هر جای ردیف جای تورا می بینم.
در عشق گل روی تو ای سرو روان.
جام و می و پیمای تورا می بینم.
هر گاه که شهرام غزل پردازد.
پایان نگر امضای تورا می بینم.
شهرام. ص.

بی خدا ناخدا کجا گردد.
که درستی وراست جدایستی.
چام شهرام تا بخوانی خود.
برش چام او بجایستی.
شهرام. ص.

رو به خط نیاور شتاب مده.
دانش ساز گرت نمی باشد.
پنجهء بربط و تار تاب مده.
ور که آوازت خوش نمی باشد.
شاد می باش و بی کتاب مده.
گر مهارت نیست از برای شما.
پز آن به هیچ باب مده.
چونکه دانشوری نمی باشی.
داد از گفته های ناب مده.
تا که دانش دین نمی دانی.
بود خویش را التهاب مده.
این برش را سرود شهرام پس.
جز به دست مه و آفتاب مده.
شهرام. ص.

خرد وعشق اگر بادهء فردوس زدند.
دگر این خشم و دگرسانی آن یعنی چه.
هرکه دارد منشی برتر از هرچه که هست.
نیست بنشسته در این باد وزان یعنی چه.
بوی گل عشق به دامان صبا می ریزد.
راز آن سوز وگدازش زمیان یعنی چه.
دفتر عشق که جان و دل ودلبر باشد.
لاله سان شیفتهء باغ جهان یعنی چه.
سخن از بلبل بستان اهورایی گفت.
گر چنین است و شهرام چنان یعنی چه.
شهرام. ص.

وآن یک به یکتایی او رهپوی است.
وآن یک به تندیس به دل پیکر نیست.
مانند بتی که بت پرستش نبود.
هرچند که بت نیست مگر سرور نیست.
دیگر به سرود اندر یاران چه پسندید.
هر کو که هوای دلبرش در بر نیست.
شهرام هوای بتکده در سر داشت.
وین چامه مگر آینه اش اندر نیست.
شهرام.

گل بر فراز هر آنچه خواهی بود ببین.
این است که سخن بود از است وهست گل.
شهرام نخست چام بهاری سرود همین.
تا بوده وبود هست چامه زهست گل.
شهرام. ص.

پزی خود چو پوکی دیگران خواهد.
اگر که هست بود یا که نیست بگذارید.
بگو به من زچه رو روگرفته از مایید.
بدین روند وروش گفته چیست بگذارید.
به یار ما برسان اگر دلبری این است.
چو این سرودهء شهرام دلبریست بگذارید.
شهرام. ص.

دوزخ اگر دل بسوزدش می شود بهشت.
در کیمیای باور من بی گمان شود.
تا با کمان دو دیده به مژگان بدوخت دل.
دیدم که اشک آینه وارش روان شود.
زین رهگذر یک گل سرخ پیشکش کنم.
تا خنده را به چهرهء لب آشیان شود.
شهرام چهرهء گل خوش بود اگر.
هرگز کجا چو چهرهء یار مهربان شود.
شهرام ص.

آغاز و انجام جهان دار نزد خود.
این است راستین و ره راستین این.
خواهی که کیمیای سعادت بود تورا.
از روشنای مهر که کیمیاست بین.
شهر خدا که مهر به روشناش هست.
هستی اگر به روند آن زود برگزین.
هرگز مگر به شهر خدا مهر وچهر چیست.
اینک بگو چه سعادتی وکجا چنین.
شهر خدا یاران خدا راست سر به سر.
زین ره به رسم پیش کشیها گلی بچین.
از هر چه دیده و شنیده و هست آرزوت.
آنجا بود از بهتر و نیست بهترین.
مهر خدا که بهتر از آن نیست در جهان.
ارزانی شهر خدا هست ای مهین.
دل بشکند ار هندوی زلفی نمون شود.
در شهر عشق یگانه بود بت به هند وچین.
شهرام تو شهر خدا را آرزو کنی.
امید به پیروزیت چو داری ببین همین.
شهرام.

از روشنای آفرینش دیده می دید.
بود ونمود زندگی از مهر بودند.
مردم گرفتار کران چیست می گشت.
تا این خردورزی با مهر آزمودند.
این جاودان مانند یک انگار می دان.
بیدار تا بودند واگر هم می غنودند.
رمز نمود و بود به آیین غزل هست.
شهرام تا گوید سرودی می ربودند. *
شهرام. ص.

به گفت دلبر و دلجوی خوبان.
خداوندا نیایش بر تو آرم.
توانم نیست از بازوی خوبان.
چو باغ آیینه آیین مثل گل شو.
نموده یاد شست وشوی خوبان.
چو عشق آید دگر راه وفا کو.
بود عشقت ره نیکوی خوبان.
قراری بسته ام پیمان نگیرم
مگر دستی واز بازوی خو بان
نشینم تا بیندیشم نویسم.
به خلوتگه مگر رو سوی خوبان.
چو سر گردان شوی باکی ندارد .
چو سر گردان شوی در کوی خوبان.
بیا شهرام اگر که شعر گویی
بسانی گو که دارد خوی خوبان.
شهرام

گر رازور نمایم. چون راز را گزینم*
کیم کیم کجایم*
فرزانه مردمم خود. نی هر چه باشد وشد.
با این خردچه گویم. فرزانه ام ویا کد
کیم کیم کجایم*
آیین من کجای است. اندر فراز یا پست.
کار خداست یا خویش. یا هر چه باشد و هست.
کیم کیم کجایم*
از آن نیای ماندست. آنچه بجای ماندست.
اینک خودم چه سازم. در نسل های ماندست.
کیم کیم کجایم*
بهر خدا بگویید. جز راست را نجویید
خلک و خدا بجویید. چندانکه نیک پویید.
کیم کیم کجایم*
شهرام. ص*

وی فرای هرچه باشد هردم است*
دام زلف است یا سر زنجیر زلف.
یا که ابرویش کمان رستم است*
تاق ابرویش کجا آن مه کجا.
آن پرستشگاه نیازش کردم است*
چامهء شهرام در پایش فکن.
آهوی وحشی که گویی دررم است*
شهرام. ص.

یک نمودار زآیین جهان باید بود.
مهرورزی شما بود که آن گوهر شد*
گفت یاری خواهم از هردو جهان سر باشد.
گفت پیکی که کنون از نزد آن دلبر شد*
دوش عرش را ولوله بگرفت خدا نپسندید.
چونکه آدم زبهشت رفت زمان دیگر شد*
گفت شهرام به نیکویی غزل می گویی.
گفتمش چام من از چام بتان برتر شد*
شهرام. ص.

هستی بجز کتم نبود نام کی بدش.
تا آنکه فرزانگی های هستی ات فزود*
غو غای آفرینش که از آرمان توست.
پرسند زتو این راز را از نبود وبود*
ای دلبرا دل ما را ربوده ای بجان.
یزدان تو را در کجاوهء مهر آورد فرود*
شهرام از این غزل که فرازای چام هست.
راهی دگر به زندگی مردمان گشود*
شهرام.

آفرینش زخدا هست به زور*
مردمان اندر امید و به پناه.
چشمهء دل هم چنان چشمهء هور*
فر وفرهنگ وهنر بازارش.
چشم آهرمن ناپاکش کور*
نسلها از پی نسل سر زندند.
مادران و پدران و هر پور*
این نگاه و آرمانت شهرام.
می نماید همگان را پرشور*
شهرام.

وز نسیمش کوی من زان گلشن است*
در سرشتم این بهانه شد پدید.
بوی آن گل بوته هایش جوشن است*
بهره های زندگی در آبشار .
سبزه های آن هوای برزن است*
دل سبوی دلبری را می نواخت.
این سرودم از غزل های من است*
باز شهرام تا سرودی را سرود.
در ره یاران نمونا کردن است*
شهرام. ص.

ازاین راه و روش خدمت گذار باز هم باشیم. *
شبان در گردن هم دست آریم وبیاساییم.
شنود و گفت هم باشیم لبان راز هم باشیم*
به چون خیام و چون بابا حماسه تا سراییم خود.
به سان خواجهء شیراز غزل پرداز هم باشیم*
بیا در آرمانشهری که بهر خویش می دانیم.
ایار سکه های زندگی و گاز هم باشیم*
اگر تنها و نا تنها کنار همدگر گردیم.
به هر سبک وروش تا بایدش انبازهم باشیم*
به هر روزی به از دیروز به هرسالی به از پاری.
به هر والایی و اوجش هم تراز هم باشیم. *
چو بنشینیم بر سفره ویا نا سفره ای باشد.
به آیین کهن گردیم سیر وپیاز هم باشیم*
کبوتر با کبوتر باز باباز می کند پرواز.
بیایید این چنین باشیم و هم آواز هم باشیم*
نیایش را بجا آریم که راه زندگی دارد.
زدل تا بر زبان آید نمایان ساز هم باشیم*
چنین شهرام سرودی گفته ای تا جاودان باشد.
سرودی گر همی باید به تاخت و تاز هم باشیم*
شهرام. ص

به راه و رهروی باکیش باشیم.
خدا را زندگی را زنده داریم
روند وراه را پاینده داریم.
بر بگذشتگان آیین بداریم
روندی از بر آینده داریم.
اگر رهروش پس چالاک باشد
به سبک رهروی بی باک باشد
چو آن چابک سوران راه پوید
چو جان هوشیاران پاک باشد.
به سبک دوستان آیینه گردد
چو گل در گلستان بی کینه گردد
روان خویش راآسوده دارد
فرای چینه و بی چینه دارد.
الا شهرام سرودت زندگی زاست
فرای زندگی هم زندگیهاست
برای هر که خواهد پیشکش کن
برای آنکه از وی زندگی خاست.
شهرام ص

شد لاله واژ گون و شیدا ومست نرگس.
در پردهء انا الحق با نقش سر بداری*
از خاکیان چرخیم هوراگنان غاریم.
شد از شما به گیتی کردار یار غاری*
از هر کجا به گوشم آید ستایش اکنون.
زین نغمهء دل انگیز و آوا غمگساری*
ای سرو تو بهاری زیباتری زپاری.
نیلو فر حیاتی چونان گل اناری*
بر ما نگر تو یارا زرین کله نگارا.
می بینمان هوا دار بنمای رسم یاری*
شهرام تا نمودی جادوی واژگان را.
بر شاهدان خجسته گلهای صد هزاری*
شهرام. ص.

ماهتاب و ستاره و خورشیدی.
روشنا شب رفته را مانی*
طوطی قند ریز زیگاری.
پند های نهفته را مانی*
بی تو هرگز زندگی خوش نیست.
آزمونی نا گفته را مانی*
چام شهرام گفتنی دارد.
تا سرود نو شنفته را مانی*
شهرام. ص.

ای که پنداری که خود را برتری دادن به است.
بهترین پندار باشد سایهء مینوی سبز*
خویش را بیگانه میدان آشنا نا آشنا.
تا که آید یار تو در جامه و پهلوی سبز*
سر خوشی آرد همیشه همره دیر آشنا.
نوبهاری فرودین در دشت سبز و کوی سبز*
پرورش یابد دماغ و دل از آن خوب خدا.
رازداری مهر ورز و مشک ناب آهوی سبز*
بت نمایا آفرینش بامداد عشق توست.
جام لبریز ازل وامیزه ای بابوی سبز*
گل بروید چون بنفشه در کنارش جویبار.
می سراید تا که شهرام چامهء پر توی سبز*
شهرام. ص.

سوگند به روشنایی رویت*
سوگند به نگاه مهر آیینت.
سوگند به واژه های آسویت*
سوگند به قند شکر افشانت.
سوگند به جاودانه رهپویت*
سوگند به تو نه دیگری سوگند.
سوگند که شهرام است و الگویت*
شهرام ( ص ) *

بسی خورشیدها ست در آسمان بین*
قلم در دست می گردد به گردش.
به رازی نکته و کاغذ دهان بین*
به جای پای تو گلشن بروید.
به مادی و به معنی رایگان بین*
نباشد روشنا بی تو به جایی.
مگر آنکه تو باشی آن زمان بین*
که می داند چه رازی هست در هست.
که مهر یار میباشد همان بین*
بیا شهرام به آیینی که داری.
اهورایی برای دوستان بین*
شهرام.

همچو گیسوی خیالی و شب تنهایی.
چلچراغ مهرورزی می نما دیگر هیچ*
آفتاب عشق را سایهء مهر آموزی.
روزگاریست بدین شهر بسا دیگر هیچ*
همچو فرجام از آغاز که پیروزی تو.
دلبر و دلجوی ودلدار هلا دیگر هیچ*
عاشق کوی وصالت مژدگانی دارند.
بی تو هرکو نبود یا بودا دیگر هیچ*
خفتگان سحری را بنواز از پیکی.
ورنه بی پیک دل انگیز بتا دیگر هیچ*
نامهء پیروزی یار به من آر ، آری.
وین بود پیروزی از بهر منا دیگر هیچ*
چام شهرام نسیم سحرش می خواند.
بر دل و دلبر ودلدار وشما دیگر هیچ*
شهرام.

تویی روشنگر هر سوی هستی*
به جان جاودانت جلوه دارد.
هر آن جایی که دارد پوی هستی*
چنان چون همنشینی با اثر شد.
تو را دارد حکایت خوی هستی*
تو را تادیده آوازی دگر داد.
همی بینی زنندی هوی هستی*
کنون از هر جهت خوشتر خرامی.
تو را جوید هزاران توی هستی *
تو را آهنگ شهرام ار بسازد .
بنازی جاودان با اوی هستی*
شهرام.

ای روزگار تو آهنگ کجایی نموده ای.
بر ما نما گاه وگهی روزگار خوش*
ماسر خوشیم به عیش و طرب از ساقی سبوی.
وین را نه با سال و مه ولیلی و نهار خوش.
بازی چرخ سود وزیان عشق را نمود.
بر هر چه هست کنون بگردد گوار خوش*
روزی به نام یار شد و روزی به یاد یار.
شاید به دامگه خود آید شکار خوش*
بر سرو وگل برچمن و بر روزگار ودهر.
بادا هزار بر شاخه ها از صد بهار خوش.
مرغ چمن نگر که چه بیدا می کند.
با نغمه ای نوروزی و پهلوی یار خوش. *
برخوان سرود ناب و بگو آفرین خوب.
بر کلک چون زمرّد شهرام و کار خوش * شهرام ص

پیدا شوم از بوی توام ای ساقی.
هم وامق عذرای فریبایت من.
هم عاشق مهروی توام ای ای ساقی*
امید که عشقم دم یزدانی باد.
سوگند که رهپوی توام ای ساقی*
خواهم که به زیگار خودم روزی چند.
همواره سر کوی توام ای ساقی*
خواهم که تو را جام ارادت نوشم.
افزوده ز اسبوی توام ای ساقی.
بر واژهء عشقم حکمت می افزای.
انگار که جادوی توام ای ساقی*
جویای وصالم اگرت می جویم.
زان روی که هم خوی توام ای ساقی.
در عشق تو ای ناب بتا چون شهرام.
پیوسته چو ابروی توام ای ساقی*
شهرام. ص

دریای دلم که موجش غار را بخست.
در کوههء عشق ما شد رام جوی باغ*.
سیمرغ زعشق قافش نغمه ای بهشت.
شد محو خیال آوازی زقوی باغ*
ما را نبود مگر دلدار خود غمی.
تا خود بخودم دادم دل به خوی باغ*.
با مردم مست کویت گفت نرگست.
تا بادل عاشقش پوید ز روی باغ*
بر جان تو عشق مزدایی نموده رخ.
آنی که داد به آدم های و هوی باغ*
آن گوی به رنگ عقیقش خواهدم برد.
تاآن که به لب بیارم جان به سوی باغ.
خواهم چو گلی که باز شد از نسیم مهر.
صد غنچه دهد هزاران پر چو توی باغ*
از کیسهء پر زمشک آهوی دیر فشاند.
گل کاسه به سر کشید از گفت و گوی باغ*
از مهر خدا بیامدش چون باوری مرا.
آرامش جاودان با شست وشوی باغ*
ذوقم که چون چکامهء شهرام ترانه خواند.
دارد همهء شادمانی از اهوی باغ*
شهرام . ص
.

بنگر سبلان و هم دنا را.
سرچشمه هزار، کوه الوند*
هم بر تو وهم به سرزمینت.
باشد نگاهبان خداوند*
شهرام سرود چام برتر.
گسترده به پاش فرش راوند*
شهرام ص.

ار می نبودی و نبود باده گساری.
سر مست کجا عربدهء بود فزودی*
تا چامه نبودی و سرودی که سرایند.
آواز سرود ناب کجا گفت و شنودی*
با ساز نگر تا که به آواز بخوانی.
زیبایی هستی همه در خواب غنودی*
گلها به بازار جهان تا نشکوفند.
بویی ز پیام مهر اگر بود چه بودی. *
پیغام درون گر به رخ از اشک نیاید.
این چامهء ناب و نیک هرگز که سرودی*
نادیده دگر، نامهء یاران چو رسیدی.
آیین هنر گر که به بازار نبودی*
شهرام سرود ناب فرزانگی توست.
باید که سرود تا در دانست گشودی*
شهرام. ص.

کجا یابم به اندیشه جوانانی به آزادی*
امید وآرزوی دل به جان اندیشه می دارم.
توانایی بسی خواهم زیزدان نیز فریادی*
صبا را چون وزان یابم به کام دوستان یابم.
حقوق دوستان جانا گذارم تا کنم رادی*
به فردوسم نخوان زیرا به کوی جاودان باشم.
نه آیین آورد آنی که او لرزید از بادی*
سخنها راز جاویدند برای دوستان رازم.
سبک بارم به کردارم نه باری تازه ایجادی*
به کوی دوستان بتوان بخوبی دست یازیدن.
چو هستی بخش افزاید رخ خوبان زاعیادی*
به زیبایی همی ناوک به خورشید زرین افکن.
تو فرزانی پری چهرینه و خود سرو بنیادی*
تو ای زیبا فرشته خوبتر از گلرخان باشی.
به اندیشه ام آزادی تو سرو وشاخ شمشادی*
هنر پرور هنر مندی به آهنگ وبه فرهنگی.
به زیبایی هنر آرد چو پیغامی به استادی*
همی دیدم جوانان را عروس دانش و بینش.
به کار دانش و بینش همی اینان به دامادی*
ترانه دوست را خواند زکلک نازت ای شهرام.
به سان نرگس مستی ز غمزش آوری دادی*
شهرام ( ص ) *

راستی زو آشکار چون آهوی مشکینه ناف. *
ژرف دریا گوهر است وآسمان از خاک نیست.
رو ز ابریشم گذر کن رشتهء دیگر بباف*
پاک بازان روش ترسان ز فرمانی نیند.
ترس را معنی بود انجام خوب و راه صاف*
بودی از نابودی آید این همانندی نگر.
آشیان سیمرغ گیرد نا کجای کوه قاف *
هیچ می گستر به هستی هیچ گستردن چه سود.
عندلیبی داستان بر گل تواند زد به آف*
شمع جان از آفتاب و دلگشا از آینه.
پیرهن چون گل زبوی ونی ز پروانه است خاف*
زنده گردی از سموم و باز گردی از هموم.
گر حکیم مهربان دارد تو را از درد شاف*
عشق بازیم و غزل سازیم وشهرام آیین.
بر خسان خورده نگیریم و نجوییم اضاف*
شهرام.

توآهوی خدایی از رو گشتی رمان نرگس*
نمی زیبد به دشت وکوه جای گل شود سبزی.
نمی ارزد که بی جانان بود عیش روان نرگس*
به هستی ارغنون از شیوه ات افسون وافسانه.
از آن عشقی که بی مرزی شب وروزی غمان نرگس*
زمستی سر خوشم می دار تا هستی فرا جویم.
بیار ارباده پیمایی بما نز شوکران نرگس*
مرا از نازنینی هم جگر خون است و خون دیده.
توسرمستی به کوی گل از این باد دمان نرگس*
نشانی را که گیرد سینهء ما را کمانی زه.
دلم شاداست ازاین اندیشه و از این گمان نرگس*
همه شهرام تا از روشنای جاودان گویی.
که را دلخوش کنی بی نرگس شیوا بیان نرگس*
شهرام.

به رخسارش همی خواهم زدن بوس*
نگر شهرام تا آزار دیدی.
بگیر انگیزه اش را مردمی لوس*
شهرام. ص.
( گاهی شهرام با ص . وگاهی شهرام بی ص )

در کف چرخ خوش آوازی وه آزادی.
رامش خویش نداری راستی را کالی*
حال به آن بودت تا بوی به را بویی.
نگر چشم کمینی شاهد تک خالی*
بوسهء چشم تو پیروزی ره پویانی.
تا شب و روز تو باشد همچو مه یا سالی*
کوه قافی اگر هم خانهء سیمرغی.
عشق تا برزندت ازآتش می پالی*
چامهء نیک چو شهرام بسی می گویم.
تا که تو در پی افسونی کجا می بالی*
شهرام.

هم پیام است که پیمودهء راهش هستی.
هم به آیین بنماییش که می پیمایی*
زندگی را همه در مهر نمایی به غزل.
چون غزالند که دارند بسی رعنایی*
شهر وند شهر عشقند که جاویدانند.
مهربانند نگر بادهء جان پالایی*
آنکه را اندیشه دارد که سرودی گوید.
بی چنین راه نباید که کند والایی*
تابه اندیشه شوی اندیشهء ناب نمای.
سبک شهرام همین است شود بازایی*
شهرام ( ص ) *
ه

به گفتار مالک تاج هم دوردانه است،
تو مکن غم که غم بلای نان و دانه است،
شِکَر گشا درب این جان و دوردانه سخن،
تب مکن و مگرد ستیز دندان پیرت ز بدن…

گفتم چه شد به بد ونیک ننگری به رخ.
گفتا از آنکه این امید است و بیم ماست*
آن یک به ویراستاری وترجمه رو کند.
وین یک همی نگر که ابن ندیم ماست*
گنجشکِ ( دانست ) به زبان شناسی کباب شد.
ایرایش ایراستاران نسیم ماست.
شهرام اگر چه سرایش نیک پیشه کرد
نیکو چو بنگری از اعضای تیم ماست*
شهرام*

تو و دل ربایی کجا جنگ تو*
من و این همه بستهء رای تو.
دل من به گیسوی آونگ تو*
هنر مند باید به کارم شود.
چو گویی که گردیده ارژنگ تو*
سرود من و پویه اش را نگر.
ببین تا چه دارم من از چنگ تو*
سرشک من ار سرخ بیرون زند .
سواریست بر باد پا خنگ تو*
گل و گلستانت فرای بهشت.
که آبشخور آهوان گنگ تو*
نگر آرزویم امید من است.
حشیشی نباشم ویا بنگ تو*
زیزدان تورا خواست شهرام تا.
سرود من و شوخ وهم شنگ تو*
شهرام*

جان شیرین خانه خاکی به تکاپو بگرفت.
نقش عشقی را مهندس چپه انگاشته بود.
باغ مهسا چلچراغ از گل سوری بگرفت.
بوستان راطره از شب همه بگذاشته بود.
این که شهرام کهن پیشه سخن می گوید.
سبک دیرینش بسی نیک به پنداشته بود.
شهرام*

دیو گونه ای جن است که دیده نمی شود و هیکل بزرگی دارد و گاها دیوان = دیو ها

- علم دواوین ؛ عبارت است از معرفت اشعار مدونه و ترکیب مصنوعه به اعتبار ترکیب و معنی و اعراب و بنا و سایر رموز و اشارات و عموم لطایف و مناسبات آن . این علم سه فایده دارد: اول آن که علم به کتابت و سنت به واسطه ٔ آنکه عربی الدلاله اند موقوف است بر نحو و صرف و لغت و غیر آن از اقسام عربیت و جمیع این اقسام بر دواوین عرب موقوف ، زیرا که دلایل همه از آنجاست . و فایده ٔ دوم ، وظیفه ٔ صاحب این علم آن است که اول معانی مفردات کلمات را معلوم و بعد از آن به حسب ترکیب ، معنی بیت را درک کند. و در وجوه اِعراب کلمات اشعار تأویل نماید. فایده ٔ سوم ، ذکر اشعار لطیفه و ابیات سایره از عربی و فارسی مناسب در هر مقام . ( از نفایس الفنون قسم 1 صص 73 - 74 ) .

خواهشمندم دقیق بررسی کنید که بسیار حیاتی است برای بنده.
متشکرم