دیوالی

طی روزهای پیش از جشن، تمام خانه ها پاکیزه و مرتب شده و پنجره ها برای خوشامدگویی به لاکشمی ( Lakshmi ) ، الههٔ توانگری و کامیابی گشوده می شوند.
نام دیوالی، تغییریافته واژهٔ دیپاوالی ( Deepavali ) – دیپا به معنی نور و آوالی به معنای ردیف و صف - و در کل به معنای صفی از نور است. در واقع نمایش نور در این جشنواره یکی از جذاب ترین بخش های آن است. تمام خانه ها، از فقیرانه ترین کلبه ها تا اشرافی ترین کاخ ها، با نور نارنجی رنگ فانوس هایی به نام دیا ( Diya ) برای تبریک و سلام به لاکشمی روشن می شوند.
فانوس یا دیپ ( Deep ) ، نشانهٔ دانش است و افروختن چراغ دانش در میان مردم به معنای درک فلسفهٔ هر روز خاص از این جشنواره و به عمل درآوردن این فلسفه، در زندگی روزمره است.
طرح های الوان رنگولی ( Rangoli نقوشی سنتی و بسیار زیبا که در روزهای عید و مناسبت ها، از دیرباز برای تزیین کف اتاق، حیاط و درگاه خانه ها، برای خوشامدگویی به خدایان ترسیم می شده است. این نقاشی ها با پودرهای رنگ و توسط زنان اجرا می شده است ) ، گل آرایی و آتش بازی، این جشنواره را که پیام آور شادی، نشاط و خوشبختی در سال جدید است، از شکوه و زیبایی خاصی برخوردار می کند.
جشنوارهٔ دیوالی در ابعاد وسیع و تقریباً در تمام مناطق هند برگزار می شود و در واقع، پیش درآمد سال نو است. دیوالی حتی در کشورهایی چون تایلند، ترینیداد، سیام و مالایا نیز با تفاوت هایی اجرا می شود.
روز یکم دیوالی دهان ترایوداشی ( Dhantrayodashi ) یا دهان تراس ( Dhan teras ) نام دارد. «دهان» به معنای «ثروت» و «ترایوداشی» به معنی روز سیزدهم است. در کل این نام به روز سیزدهم از نیمهٔ نخست ماه قمری کارتیکا اشاره می کند که در آن، دهان وانتاری ( Dhanvantari ) ، یکی از نمودهای ویشنو ( Vishnu ) خدای هندی، از آب های اقیانوسی که دانش طب روحانی «اهوروداً را در خود دارد، خارج می شود و به مردم کمک می کند علیه بیماری و مرگ مبارزه کنند. در غروب این روز، هندوها باید حمام کنند و هدایای خود را که شامل فانوس های روشن دیا ( Deeya ) و شیرینی هایی به نام پراساد ( Prasad ) است را به حضور یاما راج ( Yama Raj خدای مرگ ) تقدیم کنند. این کار باید در نزدیک یک درخت مقدس که ممکن است در باغ یا خانهٔ شخصی افراد هم باشد، صورت می گیرد و در صورت نبودن چنین درختی، یک محل پاکیزه در حیاط جلوی خانه هم، قابل قبول خواهد بود.