دیوار دوغاب یک تکنیک مهندسی عمران است که برای ساخت دیواره های بتن مسلح در مناطقی از زمین با خاک سست و در نزدیکی به آبهای آزاد یا در مناطقی که سطح آب زیرزمینی بالا است، استفاده می شود. [ ۱] این روش به طور معمول برای ساخت دیواره های دیافراگمی ( مسدود کننده آب ) در دیواره محیطی تونل ها و گودهای ترانشه باز، و برای ایجاد شالوده ها استفاده می شود.
همزمان با حفاری ترانشه برای ایجاد قالب دیوار، از دوغاب که معمولاً مخلوطی از بنتونیت و آب است نیز پر می شود. دوغاب متراکم اما مایع با ایجاد فشار بطرف خارج و بر جداره ترانشه، مانع از ریزش دیواره های ترانشه می شود، که با نیروهای هیدرولیک درونی تعادل می کند و همچنین باعث به تأخیر افتادن جریان آب به داخل ترانشه می شود.
ساختن دیوارهای دوغاب معمولاً با اجرای مجموعه ای از دیوارهای راهنما آغاز می شود، که این دیوارهای راهنما به طور معمول ۱ متر ( ۳ فوت ۳ اینچ ) عمق و ۰٫۵ متر ( ۱ فوت ۸ اینچ ) ضخامت دارند. دیوارهای راهنما برای ترسیم موقعیت ترانشه محل دیوار دوغاب مورد نظر و هدایت و راهنمایی ماشین آلات حفاری، بر روی سطح زمین ساخته می شوند. حفاری با استفاده از یک دستگاه حفاری بیل مکانیکی ویژه به شکل قلاب تاشو و با شکل خاص یا یک دستگاه حفار برش ترانشه hydromill، که به حالت تعلیق از یک جرثقیل آویزان است، انجام می شود. دستگاه حفار، حفاری را تا عمق طراحی ( یا سنگ بستر ) ، برای قطعه اول دیوار انجام می دهد. سپس دستگاه حفار بالا برده شده و در امتداد دیواره های راهنمای ترانشه در طول حرکت می کند تا عملیات حفاری در ترانشه تا جایی که لازم است ادامه یابد. برای جلوگیری از ریزش دیواره های ترانشه، همواره ترانشه پر از دوغاب نگه داشته می شود، در عین حال مایع دوغاب پر کننده مانعی برای ادامه انجام عملیات توسط ماشین های حفاری و خاکبرداری و جابجایی ضایعات خاکبرداری ایجاد نمی کند.
پس از رسیدن به طول لازم تعیین شده از ترانشه، یک قفس بافته شده از میلگردهای تقویت کننده به داخل گودال پر از دوغاب پایین داده می شود و سپس گودال با استفاده از لوله های ترمی از پایین به بالا با بتن پر می شود. بتن سنگین تر، دوغاب بنتونیتی را جابجا می کند و جایگزین آن می شود و سپس دوغاب بنتونیتی که با پمپ خارج شده، فیلتر شده و در مخازن برای استفاده در بخش بعدی دیواره ذخیره می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهمزمان با حفاری ترانشه برای ایجاد قالب دیوار، از دوغاب که معمولاً مخلوطی از بنتونیت و آب است نیز پر می شود. دوغاب متراکم اما مایع با ایجاد فشار بطرف خارج و بر جداره ترانشه، مانع از ریزش دیواره های ترانشه می شود، که با نیروهای هیدرولیک درونی تعادل می کند و همچنین باعث به تأخیر افتادن جریان آب به داخل ترانشه می شود.
ساختن دیوارهای دوغاب معمولاً با اجرای مجموعه ای از دیوارهای راهنما آغاز می شود، که این دیوارهای راهنما به طور معمول ۱ متر ( ۳ فوت ۳ اینچ ) عمق و ۰٫۵ متر ( ۱ فوت ۸ اینچ ) ضخامت دارند. دیوارهای راهنما برای ترسیم موقعیت ترانشه محل دیوار دوغاب مورد نظر و هدایت و راهنمایی ماشین آلات حفاری، بر روی سطح زمین ساخته می شوند. حفاری با استفاده از یک دستگاه حفاری بیل مکانیکی ویژه به شکل قلاب تاشو و با شکل خاص یا یک دستگاه حفار برش ترانشه hydromill، که به حالت تعلیق از یک جرثقیل آویزان است، انجام می شود. دستگاه حفار، حفاری را تا عمق طراحی ( یا سنگ بستر ) ، برای قطعه اول دیوار انجام می دهد. سپس دستگاه حفار بالا برده شده و در امتداد دیواره های راهنمای ترانشه در طول حرکت می کند تا عملیات حفاری در ترانشه تا جایی که لازم است ادامه یابد. برای جلوگیری از ریزش دیواره های ترانشه، همواره ترانشه پر از دوغاب نگه داشته می شود، در عین حال مایع دوغاب پر کننده مانعی برای ادامه انجام عملیات توسط ماشین های حفاری و خاکبرداری و جابجایی ضایعات خاکبرداری ایجاد نمی کند.
پس از رسیدن به طول لازم تعیین شده از ترانشه، یک قفس بافته شده از میلگردهای تقویت کننده به داخل گودال پر از دوغاب پایین داده می شود و سپس گودال با استفاده از لوله های ترمی از پایین به بالا با بتن پر می شود. بتن سنگین تر، دوغاب بنتونیتی را جابجا می کند و جایگزین آن می شود و سپس دوغاب بنتونیتی که با پمپ خارج شده، فیلتر شده و در مخازن برای استفاده در بخش بعدی دیواره ذخیره می شود.
wiki: دیوار دوغاب