دیاثت

[ویکی فقه] دیاثت:به معنای بی غیرت بودن است .
به مرد بی غیرت، دیّوث گویند. برخی، دیوّث را به کسی که مردان بیگانه را بر همسرش وارد می کند تعریف کرده اند.
کاربرد فقهی
از احکام آن در باب شهادات و حدود، سخن رفته است.
احکام دیاثت
۱)دیاثت از گناهان کبیره است و شهادت دیوث پذیرفته نیست.
۲)در روایتی آمده است که دیّوث، بوی بهشت را استشمام نمی کند.
۳)نسبت دیاثت دادن به دیگری- مثل آنکه اورا دیّوث خطاب کند- در صورتی که مفاد آن از منظر عرف، باشد، موجب ثبوت حدّ قذف ودر غیر این صورت، موجب ثبوت تعزیر است.